ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΑΔΥΤΟΝ

Η ΙΕΡΟΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΘΝΗΣΚΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΙΝΟΜΕΝΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ...  Κατά την εβδομάδα που διανύουμε, εκτυλίσσεται ένα διαχρονικό, μυστηριακό δράμα, ενδεδυμένο στη χώρα μας τη δεδομένη στιγμή, τον μανδύα της χριστιανικής εκδοχής. ΄Ομως το δράμα του Θνήσκοντος και Ανασταινομένου Θεού, είναι προαιώνιο, σχετίζεται με την ίδια την ύπαρξη και άπτεται του Μεγάλου Κοσμικού Μυστηρίου της Παλιγγενεσίας της Ψυχής και της Αθανασίας αυτής... Το δράμα αυτό, βρίσκεται στο επίκεντρο όλων των θρησκευτικών τύπων της Μεσογείου και σε ό,τι μας αφορά, εστιάζεται στον Δία και στον Διόνυσο. Ο θεοδραματικός αυτός  μύθος, έμφορτος συμβολισμών που τροφοδότησαν στη συνέχεια και διάφορα μυστηριακά συστήματα, αποτελεί κατάλοιπο μίας προκατακλυσμιαίας εποχής, τα ίχνη της οποίας καλύφθηκαν από την αχλύ του χρόνου... Ο θεματικός πυρήνας του δράματος σχετίζεται με την αναχώρηση του Θεού, γεγονός το οποίο αποτελεί και την απαρχή της περιπέτειάς του. Ο ΄Αδωνις σκοτώνεται από τον κάπρο, ενώ κυ

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΣΚΕΠΤΕΣΘΑΙ, ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΑΝΤΙΒΑΡΟ ΣΤΟΝ ΔΟΓΜΑΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΣΚΟΤΟΣ... Οι κοσμοπολιτικές θρησκείες της ύστερης εποχής, ιουδαιογενή ιδεολογήματα που απηχούν σκοταδιστικές δοξασίες και πλάνες ανασταλτικές ως προς την εκδήλωση της ελεύθερης σκέψης και της αδέσμευτης έρευνας, της απαλλαγμένης από προκαταλήψεις και δεσμά, ευθύνονται για την υποδούλωση του ανθρώπου σε φθονερά ιερατεία και σε διεφθαρμένα εξουσιαστικά σχήματα, τα οποία συντηρεί και ενισχύει το ιερατικό κατεστημένο ανά τον κόσμο...  Ουδείς μύστης, θεάνθρωπος, ή προφήτης, μηδέ του Χριστού εξαιρουμένου, ίδρυσε κάποια θρησκεία ή καθιέρωσε κάποιο δόγμα. "Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν" λέγει ο Ιησούς. Αυτά είναι ανθρώπινες επινοήσεις και κατασκευάσματα, ώστε να επιβάλλουν τον νοητικό και οικονομικό έλεγχο του πλήθους.  Μόνον ο Ελληνικός τρόπος σκέπτεσθαι, είναι εκείνος που απελευθερώνει από τα δεσμά της άγνοιας και του φόβου, γιατί είναι ο μόνος ορθολογικός, καθ΄ ότι βασίζεται στην έρευνα, στην τεκμηρ

ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ, ΓΗ ΠΡΟΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ! Η αποικιακή εξάπλωση των Ελλήνων, αποτελεί ένα γεγονός αδιαμφισβήτητο, αναγόμενο σε προκατακλυσμιαίες ήδη εποχές. Το ταξίδι του Πυθέα έως την απώτατη Θούλη, ο διάπλους των Κασσιτερίδων νήσων, η εξάπλωση πέραν των ορίων του Ευξείνου Πόντου, η ίδρυση ελληνικών πόλεων καθ΄ όλο το μήκος του Δουνάβεως αλλά και το ταξίδι του Διονύσου στην Ινδία που περιγράφει ο Νόννος ο Πανοπολίτης, η ελληνική καταλυτική επίδραση στην Αίγυπτο, είναι μερικές απειροελάχιστες ίσως πτυχές της ελληνικής απεραντοσύνης. Μία από τις εξαπλώσεις του πάντοτε ανήσυχου και φιλοτάξιδου Ελληνικού Κόσμου, ήταν και στον γεωγραφικό χώρο της Μέσης Ανατολής, ιδίως στα παράλια της Παλαιστίνης...  «Εμείς οι Παλαιστίνιοι καταγόμαστε από την Κρήτη. Φύγαμε από την Κρήτη και πήγαμε στην Παλαιστίνη. Ξαναγυρίσαμε στην Κρήτη και ξαναφύγαμε από την Κρήτη και ξαναπήγαμε και εγκατασταθήκαμε μονίμως στην Παλαιστίνη…». Όταν ο αποθανών Παλαιστίνιος Ηγέτης Γιασέρ Αραφάτ πρόφερε αυτά τα λόγια στο πλαίσιο τελετ

Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΓΑΙΑ... Η Ημέρα της Γης εορτάστηκε πρόσφατα, τελώντας όμως ο εορτασμός αυτός υπό μία παραδοξότητα. Και αυτό, διότι η Γη, ούσα ένας ζωντανός οργανισμός και όχι απλώς ένα άψυχο πεδίο όπου εκδηλώνεται πάσης φύσεως υλική και ένζωη δημιουργία, έχει πάψει προ πολλού να καθίσταται αντικείμενο σεβασμού από τον άνθρωπο...  Ενδεικτικά θα αναφέρουμε, ότι μόνο το 2,8% των φυσικών τοποθεσιών, υδροβιοτόπων, τοπίων παραμένουν αλώβητα και ανέπαφα από την καταστρεπτική επίδραση του ανθρώπου, από την άφρονα παρέμβαση που παραβιάζει αρχές και ισορροπίες υφιστάμενες στο οικοσύστημα εδώ και εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια... Ο σύγχρονος μαζάνθρωπος, έχοντας αναγάγει τα πάντα πλέον σε επικερδή επιχείρηση άνευ ηθικών αναστολών, αντιμετωπίζει τη γη ως ένα πεδίο αδιάκοπης και ανεξάντλητης εκμεταλλεύσεως, δίχως να υπολογίζει τον παράγοντα του κορεσμού, της μολύνσεως, της εξαντλήσεως των φυσικών πόρων, της καταπονήσεως του οικοσυστήματος και της ανατροπής των υ

ΛΑΞΕΥΟΝΤΑΣ ΕΑΥΤΟΝ... Ο Εσωτερισμός εξ ολοκλήρου, εδράζεται σε ένα σύστημα κανόνων, άξονας του οποίου είναι οι συμβολισμοί και οι αλληγορίες. Δια μέσω αυτών, κατορθώνει να επικεντρωθεί σε έννοιες και καταστάσεις των ανωτέρων κόσμων, επιδρώντας καταλυτικά στην υποσυνείδητη διάνοια. Κάθε σύμβολο, ανακαλεί στην μνήμη, αρχετυπικές καταστάσεις της Υπάρξεως και της Δημιουργίας, από καταβολών Κόσμου, συντελώντας στην νοηματική εμπέδωση αρχών και νόμων που ισχύουν στο κοσμικό γίγνεσθαι... Ένας θεμελιώδης συμβολισμός στην εσωτερική παράδοση, είναι εκείνος που σχετίζεται προς την κατεργασία του αλάξευτου λίθου. Όπως ο λιθοξόος λαμβάνει έναν λίθο τραχύ και ακατέργαστο και σταδιακά, με τη σμίλη και με τη βοήθεια άλλων εργαλείων τον λειαίνει και τον μορφοποιεί, δίνοντάς του μορφή και σχήμα με νόημα και περιεχόμενο, αντίστοιχα, σε επίπεδο συμβολικό, ο εσωτεριστής-μύστης, ως διακαής αναζητητής του Φωτός, μεταβάλλεται αλληγορικώ τω τρόπω σε λιθοξόο-λαξευτή, μόνο που στην προκειμένη περίπτωση, τον ρόλο

Η ΝΙΚΗ ΕΠΙ ΤΟΥ "ΚΑΤΩΤΕΡΟΥ ΕΑΥΤΟΥ" ΜΑΣ, ΠΡΩΤΙΣΤΗ ΚΑΙ ΜΕΓΙΣΤΗ ΝΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΛΙΞΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΦΩΣ... Μεγάλη πραγματικά η πρόκληση... Ο άνθρωπος, ως ον είναι ατελές, ανολοκλήρωτο και υποπίπτει σε σφάλματα και λάθη, συχνά. Οδεύοντας προς την τελειοποίηση και επιζητώντας αυτή, οφείλει μέσα από τα λάθη του να διδαχθεί και να τα εξαλείψει. Ως νίκη επί του εαυτού μας, ας εκλάβουμε την χαλιναγώγηση των παθών. Την διόρθωση των κακώς κειμένων που μπορεί να μας εκτρέπουν από την πορεία μας, ασχέτως των προθέσεων.  Από την πεπατημένη αυτή, δεν δύναται να εξαιρεθεί ούτε ο υπογράφων, καθ΄ ότι ον ατελές. Ενίοτε, διαπράττουμε σφάλματα, αθέλητα, ωθούμενοι από αγαθές προθέσεις, δίχως όμως να αποδίδουμε βαρύτητα στις συνέπειες αυτών. Εάν τα λάθη και τα πάθη γίνονται αντικείμενο διδαχής ως παραδείγματα προς αποφυγή, τότε κατορθώνουμε να απαλλαγούμε από τα άλγη της ψυχής. Αυτή η διεργασία απαιτεί ενδοσκόπηση, περισυλλογή, ειλικρινή προσπάθεια και διάθεση. Ποτέ δεν είν' αργά να το συνειδητοποιήσου

ΘΕΟΣΕΒΕΙΑ Η΄ ΘΕΟΔΟΥΛΕΙΑ; Mπορεί η θεώρηση περί θείου να κατέχει υποκειμενική διάσταση, υπό την έννοια ότι άλλοι θεωρούν ότι υφίσταται μία θεότητα ενώ άλλοι πολλές θεότητες, όμως η μη εκπροσώπηση του θείου από κοινούς θνητούς, είναι μία διαπίστωση που κατέχει διάσταση αντικειμενική. Είναι γεγονός ότι ουδείς μύστης μετέφερε γραπτές διδαχές. Ουδείς μύστης ή θεός ή θεάνθρωπος ίδρυσε θρησκεία, εγκαθίδρυσε κοσμικές εκκλησίες, ιερατεία κλπ. Ουδείς μύστης επέβαλλε πειθαναγκαστικά τον συμμορφωτισμό και την ευθυγράμμιση προς τα λεγόμενά του. Ουδείς μύστης, θεός ή θεάνθρωπος εκήρυξε κάποια "Πίστη", επέβαλλε κάποια "πίστη", δογμάτισε κάποια πίστη. Ακόμη και ο Ιησούς είπε "όστις θέλει οπίσω μου ελθείν". Η εγκαθίδρυση κοσμικών ιερατείων και θρησκευτικών τύπων, είναι δημιουργήματα και επικερδείς επινοήσεις κατά πολύ μεταγενέστερες και ανάγονται σε ανθρώπινες διάνοιες που θέλησαν να οικειοποιηθούν και να ιδιοποιηθούν τις ιδιότητες και τα ωφελήματα που απορρέουν από την αυ

Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΑΡΑΚΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΔΙΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ... Ζούμε σε μία κοινωνία που κατά γενική ομολογία πνέει τα λοίσθια. Μία κοινωνία μέσα στην οποία η ψυχική κατάρρευση, η πνευματική ένδεια, η ηθική έκπτωση, η υποκρισία και κάθε νοσηρό πάθος κυριαρχούν. Διαβιούμε σε μία πραγματικότητα που χαρακτηρίζεται από σήψη και παραίτηση.  Και ενώ σχεδόν άπαντες συνειδητοποιούν και ομολογούν το πρόβλημα, αρνούνται να εγκύψουν βαθειά σε αυτό και να διαπιστώσουν τα αληθινά και ουσιαστικά του αίτια. Υποδύονται τις "μωρές παρθένες" και διαρρηγνύουν υποκριτικά τα ιμάτιά τους ως προς την προέλευσή του, εθελοτυφλώντας και στρουθοκαμηλίζοντας προκειμένου να μεταθέσουν τις ευθύνες για την πρόκλησή του, αρνούμενοι να παραδεχθούν ότι οι ίδιοι αποτελούν, εν πολλοίς τουλάχιστον, τους υπαιτίους αυτής της καταστάσεως... Η αλήθεια είναι ότι η κοινωνία αυτή, ευρισκόμενη στον κολοφώνα της τεχνολογικής εξελίξεως, της αποθεώσεως της ύλης και των ηδονών, πάσης φύσεως και μορφής, έχει εξοβελίσει κάθε ηθικ

Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ΟΥΡΑΝΙΑΣ...  Το 1918, στο περιοδικό "Γράμματα", δημοσιεύθηκε το παρακάτω ποίημα του Άγγελου Σικελιανού. Ο Σικελιανός, δεν ήταν ένας απλός αρχαιολάτρης ποιητής. Ήταν οραματιστής της αναβιώσεως της Δελφικής Ιδέας, την οποία πραγμάτωσε δια της οργανώσεως των "Δελφικών Εορτών", αφ΄ ενός, μία μεγαλειώδης σύλληψη μεθέξεως στο πνεύμα του Ωραίου, του Μεγάλου και του Αληθινού, σύμφωνα με τις υπαγορεύσεις του Ελληνικού Ανθρωπισμού και της Πνευματικής Αφυπνίσεως, αφ΄ ετέρου διετέλεσε μέλος της "Εθνικής Εταιρείας" αλλά και μυστηριακής ελληνοπρεπούς κινήσεως που έφερε ως σύμβολό του το Δελφικό Ε σε αρχαϊκή μορφή, εγγεγραμμένο εντός ισοπλεύρου τριγώνου και περικλειόμενο υπό κύκλου, έμφορτο μυστικιστικών συμβολισμών... Στην ίδια κίνηση ανήκαν ο Κωστής Παλαμάς, ο Ιωάννης Πολέμης, ο Περικλής Γιαννόπουλος και άλλοι λόγιοι της εποχής με εθνοκε ντρικό προσανατολισμό... Ας απολαύσουμε όμως το πνευματικό απόσταγμα του στοχασμού του Σικελιανού, προτού

  ΕΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΕΙ Ο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΘΑ ΓΝΩΡΙΖΕ ΜΝΗΜΟΝΙΑ Ο μεγάλος ηγέτης Ιωάννης Καποδίστριας ήλθε στην Ελλάδα στις 26-1-1828 και ορκίστηκε κυβερνήτης της. Μέχρι σήμερα κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει το ήθος του, την εντιμότητα του, την αγάπη του για την πατρίδα, την διορατικότητα του, υπήρξε ο πιο μεγάλος Νεοέλληνας. Υπήρξε ένας αληθινός Έλληνας πολιτικός, υπουργός, Διπλωμάτης, διετέλεσε Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας και πρώτος κυβερνήτης του ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους. Μοναδικός ηγέτης στην ιστορία της χώρας μας, πού συνετέλεσε με την προσωπική του περιουσία, στην διαμόρφωση εκ θεμελίων του Ελληνικού Κράτους. Τ ο 1813 του ανατέθηκε η εκπροσώπηση της Ρωσίας στην Ελβετία, με σκοπό να συνεισφέρει την απαλλαγή της από την επιρροή του Μεγάλου Ναπολέοντα. Το έργο του , ο ρόλος του, όσον αφορά την ανεξαρτησία , την ουδετερότητα, την ενότητα της Ελβετίας ήταν σημαντικός. Προσέφερε τα μέγιστα στο Ελβετικό σύνταγμα, που προέβλεπε την δημιουργία σε 19 κρατίδια αυτόνομ

 ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ, ΘΕΟΣΕΒΕΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΑ, ΟΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ...  Ο Στρατηγός Μακρυγιάννης, εκφράζοντας την εκτίμησή του για την μεγαλοσύνη της Πατρίδας και την Εθνική Αναγέννηση, προσδιορίζει ως απαραίτητα στοιχεία/προϋποθέσεις για την επίτευξη του μεγάλου αυτού στόχου, την Θεοσέβεια, την Φιλοπατρία και την χρηστοήθεια, την ενάρετη σκέψη και συμπεριφορά, συστατικά στοιχεία που συνιστούν τον αυθεντικό Ελληνικό τρόπο ζωής. Έναν τρόπο ζωής που δυστυχώς έχει εν πολλοίς νοθευτεί και αλλοιωθεί από αλλότρια εκφυλιστικά "πρότυπα" και έχει διαστρεβλωθεί από την επικράτηση μηδενιστικών απαξιών που κυριαρχούν σήμερα όσο ίσως ποτέ άλλοτε στον σύγχρονο βίο...  Και καταλήγει ο αγωνιστής Στρατηγός: "τα παιδιά μας να τα μαθαίνουμε γράμματα και ηθική"... Έννοιες άγνωστες στους σημερινούς παρακμιακούς καιρούς που διάγουμε, καθώς τα παιδιά σήμερα, εν πολλοίς, και απαίδευτα τυγχάνουν, και απομακρυσμένα από τα αληθινά πρότυπα της ηθικής. Και λέγοντας "γρά