ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΑΔΥΤΟΝ

Ο ΑΘΛΟΣ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΙ Η ΜΥΗΤΙΚΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ, ΑΝΤΙΒΑΡΟ ΣΤΗΝ ΠΑΘΗΤΙΚΗ ΜΟΙΡΟΛΑΤΡΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΛΟΓΟ ΜΕΣΣΙΑΝΙΣΜΟ... Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι πιστεύουν ότι η πορεία ενός ανθρώπου είναι προδιαγεγραμμένη με γνώμονα το πεπρωμένο του. Πρόκειται για μία γενική αντίληψη, η οποία όμως δεν είναι απόλυτη, οπότε δεν μπορεί να εκληφθεί ως ισχύουσα, διότι στην περίπτωση αυτή που θεωρηθεί ως ορθή, ο άνθρωπος καθίσταται υποκείμενο των εξελίξεων και των δρωμένων της ζωής, επαφιέμενος σε μία παθητική μοιρολατρεία που αναιρεί ολοκληρωτικά την βούλησή του και αφαιρεί κάθε ίχνος αυτοκυριαρχίας και αυτεξουσιότητας από την προσωπικότητά του. Υπάρχει μία ισχυρή τάση ανάμεσα στις ανθρώπινες θεωρήσεις, σύμφωνα με την οποία, κάθε άνθρωπος που θα γεννηθεί σ' αυτόν τον κόσμο, όλα όσα θα ζήσει, έχουν προεπιλεγεί από πριν την γέννηση του από την Μοίρα. Αυτό είναι εν μέρει αληθές, όπως επίσης αληθές είναι ότι με βάση τον νόμο της Ανταποδοτικής Δικαιοσύνης, τον νόμο του Αντιπεπονθότος, μπορεί να κληθεί στην παρούσ

H IEΡΑ ΑΤΡΑΠΟΣ ΣΤΗΝ ΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ ... Η Ιερά Οδός, η οποία κατά την αρχαιότητα οδηγούσε από το Δίπυλο στην Ελευσίνα, στο ιερό τελεστήριο των Μεγάλων Ελευσινίων Μυστηρίων, αποτελούσε μία ατραπό ψυχικής και πνευματικής, αλλά και σωματικής προετοιμασίας για την μέθεξη με το θείο, για την πραγμάτωση της υπερβάσεως του μυουμένου σε όλα τα δυνατά επίπεδα... Χιλιάδες χρόνια διανύθηκαν από τότε... Πολλά μεταβλήθηκαν, όμως η ουσία και η πρακτική προσεγγίσεως του ιδεατού προτύπου του θεϊκού ανθρώπου, ουδέποτε μεταβλήθηκε... Από το πλαίσιο αυτό, δεν ήταν δυνατόν να παρεκκλίνει ούτε ο ΑΑΣΤ, η πεμπτουσία του οποίου δεν δύναται παρά να εναρμονίζεται προς τις αρχαίες πρακτικές της ένθεης μυσταγωγίας... . Ο  χώρος εντός του οποίου λαμβάνουν χώρα οι αδελφικές μυστηριακές-τελετουργικές συγκλίσεις, αποκαλείται «Ναός» καθώς και «Ιερό της σκέψεως», προσλαμβάνοντας μέσα από την αγνότητα των σκέψεων και ιδίως των πράξεων, την χρηστική αξία και ιδιότητα της ιερότητας της εργασίας και της πνευματικής αν

Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΘΕΣΜΟΦΟΡΙΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΓΟΝΙΜΙΚΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ... Οι αρχαίοι μας πρόγονοι ήσαν πνευματόδοξοι και φυσιολάτρες. Στο πλαίσιο αυτό, τιμούσαν με τη δέουσα θεοσέβεια τις θεότητες εκείνες που κατείχαν ρόλο εποπτικό ως προς την λειτουργία των νόμων της φύσεως.  Μία εξ αυτών των αγροτικών λεγομένων Εορτών, η οποία ελάμβανε χώρα προς τιμήν της Δήμητρος Θεσμοφόρου και της Κόρης-Περσεφόνης, ήταν τα επονομαζόμενα "Θεσμοφόρια". Στην εορτή αυτή μετείχαν κατ΄ αποκλειστικότητα γυναίκες παντρεμένες, διαλαμβάνοντας ο εορτασμός πληθώρα εκδηλώσεων και δραστηριοτήτων τελετουργικών, ως και μυητικών δρωμένων. Η εορτή έλκει την ονομασία της εκ του "θεσμού", διότι ο πυρήνας της εορτής σχετιζόταν άμεσα προς την καθιέρωση των αναγκαίων θεσμών για την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας, την εξημέρωση των συμπεριφορών και την χαλιναγώγηση των παθών, επιδιώξεις οι οποίες επιτεύχθηκαν, σύμφωνα με τις αντιλήψεις των προγόνων μας, δια της επιβολής των συνηθειών του αγροτικού βίου.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ ΜΕ ΕΦΑΛΤΗΡΙΟ ΤΗΝ ΕΛΕΥΣΙΝΑ... Το Τελεστήριο της Ελευσίνας με το Ανάκτορο όπου εφυλάσσετο η ιερά κίστη με τα μυστηριακά σύμβολα των θεοτήτων, απετέλεσε σημείο αναφοράς όχι μόνο για τον αρχαίο Ελληνικό Κόσμο, αλλά και για την χριστιανική θρησκεία, δημιουργώντας κατ΄ απομίμηση τον Ναό της Αναστάσεως. Τα πάνσ επτα μ υστήρια της Δήμητρας και της Κόρης, αποτελούσαν μία έκλαμπρη  μυσταγωγία του Φωτός, που είχε πολλά κοινά στοιχεία με την σημερινή μυσταγωγία του Αγίου Φωτός που τελείται το Μεγάλο Σάββατο στον τάφο του Χριστού! Και, όπως σήμερα, σύμφωνα με την χριστιανική παράδοση, πολλοί πιστοί απ’ όλα τα σημεία του κόσμου προστρέχουν στα Ιεροσόλυμα για την τελετή του Αγίου Φωτός, αντίστοιχα στα Ελευσίνια Μυστήρια, Έλληνες αναζητητές του Φωτός συνέρχονταν απ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της πατρώας γης...  Η τόσο οικεία στις μέρες μας εικόνα του Πατριάρχη Ιεροσολύμων να εξέρχεται από το κουβούκλιο του Παναγίου Τάφου που βρίσκεται στο εσωτερικό του Ναού της Αναστάσεως, κρατώντ

Ο ΑΡΧΕΓΟΝΟΣ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ... Οι Πυθαγόρειοι μύστες, επέλεξαν το σύμβολο του εστιγμένου κύκλου, προκειμένου να υποδηλώσουν την αρχή της Ολότητος, της Τελειότητος, η οποία διακρίνεται από το σύμβολο της Μονάδας, που αντιπροσωπεύει η στιγμή, ως σημείο αναφοράς της τομής και συνάμα της μεθέξεως Πνεύματος και Ψυχικής ουσίας. Οι μυσταγωγικές προσωπικότητες της αρχαιότητος, προσέδωσαν στον εστιγμένο κύκλο την προσωνυμία του "θεϊκού οφθαλμού", σύμβολο το οποίο εξελίχθηκε σταδιακά στον παντεπόπτη οφθαλμό, ως σύμβολο της απανταχού διαχεόμενης θεϊκής παρουσίας.  Ο κύκλος υποδηλώνει επίσης την αέναη ροή της ενέργειας και την συνεχή και αδιάπτωτη εξέλιξη της Δημιουργίας η οποία δεν συναντά ούτε αρχή, ούτε τέλος...  Ο κύκλος επίσης συνδέεται με την κυκλική αντίληψη των γεγονότων, δηλαδή με την αντίληψη ότι τα συμβαίνοντα επαναλαμβάνονται, κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις και σε συγκεκριμένες περιόδους, αντίληψη η οποία είναι συνυφασμένη με την ελληνική θεώρηση των πραγμάτων, έχ

ΤΟ ΜΥΗΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΚΑΛΠΑΣΜΟΥ ΤΩΝ ΒΑΛΚΥΡΙΩΝ  Ο Καλπασμός των Βαλκυριών, θριαμβική αποθέωση της βαγκνερικής ηρωϊκής αισθητικής, αποτελεί εφαλτήριο Αγώνα, Θυσιαστικής Προσφοράς και Νίκης!  Είναι η πεμπτουσία των ηχητικών παιάνων που ωθούν στην επιτέλεση ενός Ανώτε ρου Σκοπού , διαπνεόμενου από αγωνιστική βούληση και ηρωϊκή αυτοθυσία, είναι το μουσικό κάλεσμα για την επιτέλεση του Άθλου, την υπέρβαση των πεπερασμένων ανθρώπινων ορίων και την μετουσίωση του  Αγωνιστή στο πρότυπο του Νιτσεϊκού υπερανθρώπου! Οι Βαλκυρίες στη μουσική εισήχθησαν από τον Ρ. Βάγκνερ, εμπνευσμένος από την Ποιητική Έντα και τον κύκλο Völsung, συνθέτοντας την επική τετραλογία “Το δαχτυλίδι του Νίμπελουγκ” (Der Ring des Nibelungen), μια σειρά από τέσσερις όπερες: το “Χρυσό του Ρήνου”, τη “Βαλκυρία“, τον “Ζίγκφριντ” και το “Λυκόφως των Θεών”.  Το πιο γνωστό απόσπασμα από τη “Βαλκυρία” είναι η “Επέλαση των Βαλκυριών” (Ride of the Valkyries), με την οποία ανοίγει η Τρίτη Πράξη της.   Δια τούτο και η μουσική του Ριχάρ

4Η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ, Η ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΩΝ ΑΛΗΘΙΝΑ ΜΥΗΜΕΝΩΝ... Η ημερομηνία της 4ης Οκτωβρίου, είναι συνδεδεμένη με την Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων. Και όταν αναφερόμαστε στα ζώα, ομιλούμε για έμψυχες και ένζωες υπάρξεις, που αποτελούν ουσιαστικά τους "κατώτερους" αδελφούς μας ενταγμένους νομοτελειακά στο ευρύ σχέδιο της Δημιουργίας. (Ο όρος "κατώτερος" εν προκειμένω δεν έχει το νόημα του υποδεέστερου, δεν συνιστά δηλ. μειωτικό χαρακτηρισμό, αλλά αναφέρεται σε χαμηλότερο εξελικτικό στάδιο των ζώων, το οποίο όμως σε κάθε ενσάρκωση της ψυχικής τους υποστάσεως, προφανώς τείνει προς βελτίωση). Τα ζώα κατέχουν σημαίνουσα θέση στην αρχαιοελληνική παράδοση αλλά και στον μυστηριακό συμβολισμό. Από τον αετό και το περιστέρι μέχρι τον λέοντα και την γλαύκα, από το δελφίνι, ένα από τα πιο αγαπητά σύμβολα του Απόλλωνος, μέχρι το ελάφι της Αρτέμιδος, από τον σκύλο, τον πιστό σύντροφο του ανθρώπου που απεικονίζεται σε πλείστες παραστάσεις που διασώζονται είτε στο Εθνικό Αρχαι

Η ΜΥΗΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΣΤΙΣ ΣΟΒΑΡΕΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ ΚΑΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ... Πρόσφατα, αντιμετώπισε η μητέρα του υπογράφοντος μία δοκιμασία με την υγεία της, δοκιμασία η οποία την υποχρέωσε να νοσηλευθεί σε νοσοκομείο. Η δοκιμασία αυτή, στάθηκε αφορμή να συλλογιστώ και να συνειδητοποιήσω μία σειρά από γεγονότα και καταστάσεις, να οδηγηθώ σε κάποια συμπεράσματα και να επικεντρωθώ στην ουσία των πραγμάτων.  Κατ΄ αρχήν, η είσοδος σε θεραπευτήριο για σοβαρή νόσο, συνιστά μία μυητική εμπειρία. Μία εμπειρία συνειδητότητας, καθώς τα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου καθίστανται δυσδιάκριτα, καθώς τα πάθη, οι φιλοδοξίες, οι υλικοί στόχοι υποχωρούν και την θέση τους καταλαμβάνει η εναγώνια προσδοκία για το αύριο...  Ο πάσχων, αλλά και ο στενός συγγενής που του συμπαραστέκεται και τον επικουρεί, βιώνουν μία εμπειρία η οποία υπερβαίνει κατά πολύ τα στενά και πεπερασμένα όρια του υλικού κόσμου και της "καθημερινής πραγματικότητας" που βιώνουμε. Ξεφεύγει από μία επιδερμική θεώρηση των πραγμάτων και εμβαθύνει σ

 Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΜΥΣΤΑΓΩΓΟΥ ΜΕΛΑΜΠΟΔΟΣ ΣΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΑΓΙΟΣΘΕΝΑ... Ο Μελάμποδας, υπήρξε, σύμφωνα με τις μυθολογικές παραδόσεις των Ελλήνων, ο πρώτος εκ των θνητών που επιφορτίστηκε με το καθήκον και συνάμα με το χάρισμα να θεραπεύει τις ασθένειες και να προλέγει τα μελλούμενα. Υπήρξε τέκνο του  Αμυθάονος, γενάρχη του μαντικού γένους των Μελαμποδιδών.  Η μητέρα του η Ειδομένη μόλις γεννήθηκε τον απέθεσε στο δάσο, ώστε τα πόδια του να μένουν ακάλυπτα και να είναι εκτεθειμένα στον ήλιο, καθιστάμενα μελαμψά, ηλιοκαή, εξ ου και το σύνθετο όνομά του, το οποίο υποδηλώνει ακριβώς αυτή την ιδιότητα (Μελάμπους=μέλας+πους). Πρόκειται δίχως άλλο για μία αλληγορική ονομασία, αφού δια της προσωνυμίας αυτής, γίνεται υπαινιγμός της ηλιακής βάσεως, του ηλιακού υποβάθρου του μυσταγωγού Μελάμποδος.  Ο Ησίοδος συνέγραψε για τον Μελάμποδα και την προσφορά του, το έργο "Μελαμπόδια". Η ιδιότητα του Μελάμποδος να ακούει πέραν των ανθρώπινων, πεπερασμένων ορίων, οφείλειται στο γεγονός ότι κάποτε ανέθρεψε δ