ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΑΔΥΤΟΝ

Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΕΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΜΑΛΘΕΙΑΣ... Σύμφωνα με τη μυθολογκή παράδοση, οι αρχαίοι πρόγονοί μας, είχαν επιλέξει ιδιαίτερα εύστοχούς συμβολισμούς για να υποδηλώσουν έννοιες, καταστάσεις και ιδιότητες της μορφής ή της ύλης, ώστε να γίνονται αντιληπτές από τους κοινούς ανθρώπους και να είναι σε θέση να κατανοήσουν τη σημασία τους, σε όποιο επίπεδο τους επέτρεπε η γνωστική τους ικανότητα και η ψυχοπνευματική τους καλλιέργεια και εμβάθυνση. Η Αμάλθεια, ανάμεσα σε πολλά άλλα, ήταν το σύμβολο της ευημερίας και της ευδαιμονίας του ανθρώπου. Συνιστούσε και εξέφραζε το αιώνιο σύμβολο της αφθονίας των αγαθών. Το Κέρας της Αμάλθειας αναφέρεται παραδοσιακά στο σπασμένο κέρατο της κατσίκας Αμάλθειας, τροφού του νεογέννητου Δία στην Κρήτη. Ο Δίας ως νεογνό, παίζοντας, επειδή δεν ήταν σε θέση να ελέγξει την υπερχειλίζουσα θεϊκή του δύναμη, έσπασε το ένα κέρατο της Αμάλθειας. Το γεγονός αυτό τον ελύπησε και για να παρηγορήσει το ευλογημένο ζώο, προσέδωσε στο σπασμένο κέρας ιδιαίτερες ιδιότητες. Συ

ΤΥΜΒΟΣ ΣΑΛΑΜΙΝΟΜΑΧΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ... Ουκ ολιγες είναι οι φωνές εκείνων που διαμαρτύρονται και αγανακτούν για την εικόνα καταστροφής και απαξιώσεως στις οποίες έχει περιέλθει ο τύμβος των Σαλαμινομάχων στην ξακουστή χερσόνησο της Κυνόσουρας, καταγγέλοντας, και πολύ ορθά, ότι η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί, είναι απόρροια της συμπράξεως πολιτικών σκοπιμοτήτων και επιχειρηματικών συμφερόντων. Η λύση οπωσδήποτε στο θέμα αυτό είναι είτε δικαστική, είτε πολιτική, είτε συνδυασμός των δύο αυτών. Απορούν μάλιστα πολλοί, γιατί αντιμετωπίζουν με τόσο άθλιο τρόπο τον τόπο όπου διεξήχθη μία τόσο φημισμένη ναυμαχία κατά την ιστορική αρχαιότητα. Ας δούμε όμως τι σήμαινε για τον Ελληνικό Κόσμο και κατ΄ επέκταση για την Ευρωπαϊκή ήπειρο γενικότερα, η ναυμαχία αυτή. Η ναυμαχία της Σαλαμίνας δεν ήταν μία σύγκρουση μεταξύ του ελληνικού και του περσικού στόλου, μία από τις αναρίθμητες συγκρούσεις που συμβαίνουν στη διάρκεια πολέμων ανά την ιστορία. Εάν στη ναυμαχία αυτή επικρατούσαν οι Πέρσε

ΚΥΝΑΣ, Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ... Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι ο άνθρωπος είναι ζώον κοινωνικόν. Ως ζώο (ένζωη και έμψυχη ύπαρξη και οντότητα), έχει συνάφεια, υπό την ευρεία έννοια, με όλες τις ένζωες και έμψυχες υπάρξεις που υφίστανται στον  πλανήτη. Υπάρχουν πολλά ζώα τα οποία προσεγγίζουν τον άνθρωπο και επιζητούν την αγάπη και την συντροφιά του, το ζώο όμως εκείνο που βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας των όντων και έχει άμεση σχέση με την κοινωνική ζωή του ανθρώπου, και μάλιστα πριν ακόμη και από το άλογο και το δελφίνι, είναι ο σκύλος. Υπάρχουν δύο μύθοι επεξηγηματικοί του λόγου για τον οποίο ο σκύλος αποτελεί εδώ και χιλιάδες χρόνια τον πιο πιστό σύντροφο του ανθρώπου. Ο πρώτος μύθος, αναφέρει πως ο κύνας ήταν δημιούργημα του θεού Ήφαιστου. Για το λόγο αυτό, έχαιρε μεγάλης εκτιμήσεως, σε σημείο σχεδόν εξισώσεως με τους ανθρώπους, σε αντίθεση με τους αρχαίους Αιγυπτίους που είχαν μια πιο απόμακρη σχέση με τα ζώα (τα εκτιμούσαν μεν, ορισμένα μάλιστα τα είχαν θεοποιήσει ως η γάτα

Η ΣΥΜΠΑΘΗΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΟΥΧΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΣΕ ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΜΑΚΡΟΚΟΣΜΟ... Ο ι Στωικοί Φιλόσοφοι, αλλά όχι μόνο, διαπνεόμενοι από μία αντίληψη πανθεϊστικής υφής,, ισχυρίστηκαν ότι το Θείον διαπερνά το Σύμπαν και εξομειώνεται µε αυτό, επιβεβαιώνοντας την αρχή "θείον είναι το γίγνεσθαι", αποτελώντας τον συνεκτικό ιστό που συνέχει το διαρκώς εξελισσόμενο δημιούργημα της πολυμόρφου Φύσεως, δηλ. τη συνεκτική εκείνη δύναµη εκείνη δια της οποίας διατηρείται η ενότητα και η συνοχή του Κοσµικού συστήµατος. Χάρη στη δύναμη αυτή της θεϊκής αρχής, το Σύµπαν απ’ άκρη σ’ άκρη διέπεται από την αρχή της Συµπαθείας, σύμφωνα µε την οποία τα εγκόσµια όντα αλληλεπιδρούν, επενεργώντας αμφίδρομα. Δεν θα πρέπει να διαλάθει της προσοχής μας το γεγονός ότι εντός του Κοσμικού Όλου, τα πάντα ευρίσκονται σε μία κατάσταση αρμονικής αλληλουχίας και σχέσεως. Εν το Παν έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι και ορθά, αφού το μέρος, αποτελεί μικροκοσμική έκφανση του Όλου. Το κοσμικό γίγνεσθαι θα μπορούσαμε να ισχυριστού

ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ-ΚΑΡΤΕΛ ΑΠΟΤΕΦΡΩΝΟΥΝ ΜΕΘΟΔΙΚΑ ΤΗ ΧΩΡΑ ΥΠΟ ΤΑ ΑΠΑΘΗ ΟΜΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ... Κάθε χρόνο, στο ίδιο τραγικό έργο θεατές και παθοντες-πρωταγωνιστες: καίγονται οι δασικές εκτάσεις της Ελλάδας δίχως ουσιαστική δραστική αντιμετώπιση, ενώ είν' δεδομένη η έξαρση των πυρκαγιων τη συγκεκριμένη περίοδο, ο κρατικός μηχανισμός βρίσκεται πάντοτε σε φάση οργανωτικής παραλυσίας και ελλείψεως μέσων και υποδομών για την αντιμετώπιση του φαινομένου, γεγονός που αποτελεί τη χαρά των εμπρηστων και η πατρίδα καταντά κρανίου τόπος, τοπίο αποκρουστικό σεληνιακής τέφρας και εγκατάλειψης... Ο.τι καίγεται δεν αποκαθίσταται και τον χειμώνα οι περιοχές αυτές βιώνουν μια νέα τραγωδία, αυτής των καταστρεπτικών πλημμυρών, καθώς το δάσος είν' ανύπαρκτο για να συγκρατήσει τα χώματα και τα νερά της βροχής....  Το να αδρανεί μια Πολιτεία να επανδρώσει σμήνη αεροσκαφών πυροσβεστικών και να συγκροτήσει σώμα δασοπροστασίας σε μια χώρα που κάθε καλοκαίρι καίγεται, ισοδυναμεί με εθελοτ

Ο ΜΥΗΤΙΚΟΣ ΟΛΥΜΠΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ... Στα κείμενα του φιλοσοφικού στοχασμού, αλλά και της μυθολογικής και ιστορικής εξιστορήσεως της Ελληνικής Παραδόσεως, συχνά γίνεται λόγος για τον τόπο κατοικίας των Ελλήνων Θεών, τον ΄Ολυμπο. Συγκεκριμένα, στην πιο ψηλή κορφή του, οι θεϊκές μορφές, προεξάρχοντος του Διός, είχαν αναγείρει το επιβλητικό παλάτι τους, την επουράνια κατοικία τους, εκ της οποίας εφόρευαν τα γήϊνα πεπραγμένα... ΄Ομως ο ΄Ολυμπος, είναι κάτι βαθύτερο, κάτι ουσιαστικότερο, προσλαμβάνει διάσταση τόσο πνευματική όσο και μεταφυσική. Είναι συνυφασμένος με τα Ηλύσια Πεδία, ο πραγματικός Όλυμπος, ήταν και είναι ένας τόπος πνευματικός, μία  ουράνια «χώρα» φωτεινή, λουσμένη στο Πνευματικό Φώς. Διόλου τυχαία, η ίδια η λέξη  Όλυμπος, προέρχεται από το ρήμα «λάμπω», που η ρίζα του έλκει την προέλευσή της από την αρχέγονη πρωτοπελασγική ρίζα "λ.β.". Ο πραγματικός Όλυμπος είναι το ιδεατό σημείο αναφοράς, η πεμπτουσία της πνευματικής μας αναζητήσεως, η αναρρίχηση δε του ανα

  Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΡΟΔΑΚΟΣ ΚΑΙ Η ΟΥΡΑΝΙΑ ΑΦΡΟΔΙΤΗ... H πνευματική γνώση κατά την διαδρομή του ιστορικού γίγνεσθαι, σε επίπεδο συμβολικής, είθισται να απεικονίζεται με ένα λουλούδι. Ο παραλληλισμός της γνωστικής εμβαθύνσεως και της φωτίσεως με ένα λουλούδι, έγκειται στο γεγονός ότι όπως στο φυσικό επίπεδο το άνθος υπό την επενέργεια του ζωοδότη ήλιου ανθίζει, ανάλογα και αντίστοιχα η πνευματική γνώση, εκπορευόμενη από τον πνευματικό ήλιο, θα ανθίσει την κατάλληλη ώρα.  Στην αρχαία Ελλάδα το πνευματικό άνθος συμβολιζόταν με τον ρόδακα.  Πρόκειται για ένα αρχέγονο σύμβολο της Ορφικοπυθαγόρειας και εν γένει της ελληνικής μυστηριακής παραδόσεως το οποίο έχει κληροδοτηθεί μέχρι τις ημέρες σας σε αυτούς που φέρουν την ευθύνη της μυητικής διαδοχής... Η ετυμολογία της λέξεως ρόδαξ προέρχεται από το ρόδο. Ρόδακας αποκαλούνται κυκλικά σχέδια με αναπαράσταση ενός άνθους, που χρησιμοποιούνται ευρύτατα στον ελλαδικό χώρο υπό την ιδιότητα του φυλακτού αλλά και του διακοσμητικού στοιχείου, από την πρ