ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΑΔΥΤΟΝ

  ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΥ "ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡΕΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ" Σε μία εποχή όπου η ιστορική αμνησία θριαμβεύει και η εσκεμμένη διαστρέβλωση μεσουρανεί, το βιβλίο του Ι. Χαραλαμπόπουλου υπό τον τίτλο "Γερμανική Αρχαιολατρεία και Ελληνικότητα", έρχεται να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα της συμβατικής ιστορίας και να αναδείξει άγνωστες πτυχές των ελληνογερμανικών σχέσεων. Από τον Λουδοβίκο τον Α΄ και τον Όθωνα μέχρι τον Γκαίτε και τον Νίτσε, από τον Κλέντσε και τον Τσίλλερ μέχρι τον Νταίρπφελντ και τον Σλήμαν, αναδεικνύεται η γερμανική αρχαιολατρεία, η οποία από αισθητικής και ηρωϊκής απόψεως, είναι συνυφασμένη προς την ελληνικότητα... Πρόκειται για ένα πρωτοποριακό σύγγραμμα, το οποίο καταρρίπτει εσφαλένες ιστορικές παραδοχές και ρίχνει φως σε λησμονημένα, άγνωστα και παραποιημένα ιστορικά γεγονότα που καλύπτουν το φάσμα κυρίως των δύο τελευταίων αιώνων, γι΄ αυτό και αξίζει όχι απλά να διαβαστεί, αλλά ενδελεχώς να μελετηθεί από κάθε αντι

ΕΝΑ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΚΟ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ... Το βιβλίο του Ιωάννη Χαραλαμπόπουλου "Διονυσιακοί Τεχνίτες και Αρχαίοι Ναοδόμοι, η Αληθινή Καταγωγή του Τεκτονισμού", δεν συνιστά ένα ακόμη πνευματικό πόνημα, μέσα στον καταιγισμό των εκδόσεων που παρατηρείται τους τελευταίους χρόνους για να μηρυκάσει απλά τα ήδη τετριμμένα. Αποτελεί ένα πρωτοποριακό σύγγραμμα, επαναστατικής κατεύθυνσης, μέσα από τις σελίδες του οποίου ξεδιπλώνεται η αυθεντική πορεία του Τεκτονισμού, ως απαύγασμα και απότοκο μυστηριακών διεργασιών χιλιετηρίδων, ειδωμένος μέσα από το παραδοσιακό πρίσμα και υπό την αυστηρή ιχνηλάτηση που παρέχουν οι αρχαίες πηγές, ως μία ιστορική και μυσταγωγική συνέχεια των αρχέγονων μυστηριακών θεσμών... Μέσω αυτού του συγγράμματος, με την παράθεση αδιάσειστων στοιχείων, μοναδικών φωτογραφιών και αδιαμφισβήτητων ιστορικών πηγών, καταρρίπτεται και αναθεωρείται ο μύθος περί προελεύσεως του Τεκτονισμού από το μύθευμα του Χιράμ Αμπίφ, παρουσιάζοντας τις ελληνογενείς ρίζες του

ΑΤΕΝΙΖΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΜΝΗΜΕΙΟ ΗΡΩΩΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗΣ ΠΝΟΗΣ... Κάθε μνημείο πεσόντων ηρωϊκώς, αποτελεί ένα σκευοφυλάκιο ιερής παρακαταθήκης και διαχρονικό σημείο αναφοράς της προγονικής κληρονομιάς. Από την παράδοση αυτή, δεν θα μπορούσε να εκφύγει και ο ιστορικός χώρος όπου έλαβε χώρα η θρυλική ναυμαχία της Σαλαμίνας, όπως άλλωστε και ο περιβάλλων χώρος στην ακτή, όπου διαδραματίσθηκε η ταφή των τεθνεώντων ναυμάχων.  Η ταφή των πολεμιστών σε τέτοιες περιπτώσεις, όπως συνέβη με τους Θερμοπυλομάχους, τους πεσόντες της μάχης του Μαραθώνα και σε όλες τις ανάλογες περιπτώσεις, έγινε σε πολυάνδριο, σε ομαδικό τάφο που αποτελούσε τύμβο (λοφοειδές μνημείο, ή αλλέως τούμπα). Σήμερα, το απέριττο αυτό μνημείο δεν υφίσταται, γιατί απλά και κυνικά, παρακείμενα καρνάγια το εξαφάνισαν, καθώς αποτελούσε εμπόδιο στις δραστηριότητές τους...  Τι  κι αν οι σύγχρονοι ριψάσπιδες και οι απεμπολήσαντες την προγονική κληρονομιά  βεβήλωσαν και κατέστρεψαν τον αληθινό τ΄υμβο των Σαλαμινομάχων, παρουσιάζοντας ως τύμβο-πολυά

 Η ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ Η ΔΟΞΑ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΤΕΛΜΑ ΤΩΝ ΗΔΟΝΩΝ.... Είναι γεγονός ότι κάθε συνομοταξία ανθρώπων, ανάλογα προς τον βαθμό της ηθικής και πνευματικής της ανελίξεως, έλκεται και από τα αντίστοιχα κίνητρα, από τις ανάλογες επιδιώξεις... Δεν χωρά αμφιβολία ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων, αυτοί όλοι που συγκροτούν τη μάζα, εγκλωβισμένοι στο τέλμα της χονδροειδούς ύλης, προσελκύονται από τις ηδονές, έχοντας αναλώσει τα ενδιαφέροντά τους και επικεντρώνοντας τους στόχους τους σε χαμηλά επίπεδα, απόλυτα υλιστικά. Αυτοί οι άνθρωποι συνήθως, δύσκολα επιτυγχάνουν να πραγματώσουν μία βελτίωση προς υψηλότερα επίπεδα, καθ΄ ότι παραμένουν προσκολλημένοι στην ύλη με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε ψυχοπνευματικό και ενεργειακό επίπεδο... Αντίθετα οι Εκλεκτοί, οι ταγμένοι από την Ειμαρμένη στην υπηρέτηση και προάσπιση ενός ιερού σκοπού, οι προορισμένοι να διαδραματίσουν τον ρόλο του Φιλοσόφου-πολεμιστή σύμφωνα με την πλατωνική αντίληψη των πραγμάτων, προσελκύονται από την Δόξα, από το επικό κλέος, από την τιμημ

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΣΤΑ ΜΥΗΤΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΟΣ... Eίναι γεγονός ότι όντας οι αρχαίοι πρόγονοί μας πνευματόδοξοι και φυσιολάτρες, δεν θα μπορούσαν παρά να εντάξουν και τα ζώα στους συμβολισμούς τους, αποδίδοντάς τους μάλιστα βαρύνουσα σημασία. Καθόλου τυχαία όλοι οι πολιτισμοί, μυστηριακά συστήματα, θρησκείες, χρησιμοποίησαν τις μορφές των ζώων με την αρχετυπική τους σημασία και διάσταση, προκειμένου να εκφράσουν υψηλούς συμβολισμούς και έννοιες.  Από τους Αετούς του Διός και το κοράκι του Απόλλωνος, μέχρι τον δέλφακα των Ελευσινίων Μυστηρίων, από το Ελάφι της Αρτέμιδος και το Περιστέρι της Θεάς Αφροδίτης μέχρι τον Κέρβερο και την Γλαύκα-σύμβολο της Αθηνάς Σοφίας, από τον Λύκο του Απόλλωνος που εκπροσωπούσε το φως μέχρι το δελφίνι και τον ταύρο του Διονύσου, υπάρχει μία μυητική παράδοση που εξυψώνει και αναδεικνύει τα ζώα ως έμβιους και έμψυχους οργανισμούς που χρήζουν σεβασμού και αναγνώρισης... Ποιός δεν θυμάται τον ρόλο του μυθικού Πήγασου συνδράμοντας τον ηλιακό ήρωα Βελερεφόν