ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ, Ο ΕΣΤΕΜΜΕΝΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ...
Ο Αυτοκράτορας Ιουλιανός, λάτρης και θαυμαστής του Ελληνικού Πολιτισμού, απόφοιτος των Φιλοσοφικών σχολών της Αθήνας, και της Αντιόχειας, μεγάλος φιλέλληνας, μύστης πραγματικός που δικαίως κατέχει τον χαρακτηρισμό "Ο Εστεμμένος Φιλόσοφος", ύπήρξε ένας αυτοκράτορας που είχε να επιδείξει αξιόλογο κοινωνικό έργο στα δύο χρόνια που βασίλευσε. Με πρωτοφανή δριμύτητα, αν και κήρυξε την φιλοσοφική ανεξιθρησκεία, πρώτος εδέχθη τα πυρά των ρασοφόρων, επειδή επιχείρησε να παλινορθώσει την πατρώα παράδοση και θρησκεία, αποκαλώντας τον «Ιουλιανός ο Παραβάτης», ωσάν να παρέβη κάποιο όρκο...
Ο Ιουλιανός, υπήρξε από τους ελάχιστους Αυτοκράτορες του Βυζαντίου που διέθετε Ελληνική συνείδηση, διακηρύσσοντας «Έλλην ειμί». Διόλου τυχαία, ο Γεώργιος Πλήθων Γεμιστός, σε προσφώνηση του, περί το 1420, προς τον Αυτοκράτορα Μανουήλ Παλαιολόγο, διακήρυξε ότι «Έλληνες εσμέν το γένος ων ηγείσθε και βασιλεύετε, ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί».
Ο Ιουλιανός, άσκησε τα αυτοκρατορικά του καθήκοντα σύμφωνα με τις επιταγές που του επέβαλε η φιλοσοφική του μόρφωση, καθώς υπεραμυνόταν της αξίας της ανθρώπινης ζωής και είχε άμεση επικοινωνία με το λαό του, όντας από τους λίγους Αυτοκράτορες που έχασαν την ζωή τους πολεμώντας για την ακεραιότητα της αυτοκρατορίας.
Στην εκστρατεία κατά των Περσών στην Κτησιφώντα, τραυματίστηκε θανάσιμα. Οι πληροφορίες για το ποιος εκσφενδόνισε την λόγχη κατά του Αυτοκράτορα δεν είναι ευκρινείς. Φημολογείται έντονα ότι κάποιος φανατικός χριστιανός, καθ’ ότι δεν διεκδίκησε κανείς Πέρσης στρατιώτης την αμοιβή για τον θανάσιμο τραυματισμό του Αυτοκράτορα, δολοφόνησε υποχθονίως τον Ελληνολάτρη Αυτοκράτορα, προκειμένου να ανακοπεί το αναγεννητικό έργο του.
«Οικείος στρατιώτης ως ο πολύς λόγος κρατεί», παραδέχεται και αυτός ο χριστιανός ακόμη ιστορικός Σωκράτης. Ο Λιβάνιος με οδύνη διατυπώνει ανεπιφύλακτα την τρομερή κατηγορία: «εν τοις ημετέροις ην ο φονεύς».
Ο δε Μέγας Βασίλειος κόμπαζε λέγοντας ότι «τον αντίχριστο Βασιλιά σκότωσε ο Άγιος Μερκούριος».
Επιμαρτυρείται ότι κατά τις τελευταίες ώρες της ζωής του, όπως τις περιέγραψε ο αυτόπτης μάρτυρας Αμμιανός, ο Αυτοκράτορα τις αξιοποίησε μιλώντας στους παρευρισκομένους, με λόγια αντάξια ενός μεγάλου ηγέτη, που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το έργο του και δεν φοβάται το θάνατο. Είπε ακόμη πώς γνώριζε ότι θα πεθάνει, από χρησμό του Απόλλωνα, πολεμώντας για την Αυτοκρατορία.
Ο Λιβάνιος πρότεινε η σορός του Αυτοκράτορα να μεταφερθεί στην Αθήνα και να ταφεί δίπλα στον Πλάτωνα, αλλά δεν κατέστη δυνατόν.
Οι υπηκόοι της αυτοκρατορίας όμως, είτε χριστιανοί είτε εθνικοί, δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι αυτός ο τελευταίος ημίθεος στα 32 του χρόνια θα υπέκυπτε από το πλήγμα ενός κοινού θνητού. Ως «υπό δαίμονος βληθείς» εντυπώθηκε ο θάνατος του Ιουλιανού στη λαϊκή φαντασία. Η λόγχη που καρφώθηκε στα σπλάχνα του Ιουλιανού ήταν ταυτόχρονα το θανατηφόρο πλήγμα κατά του Αρχαιοελληνικού πολιτισμού.
Με το θάνατο του κατέρρευσε ουσιαστικά και το τελευταίο προπύργιο, το έσχατο ανάχωμα κατά της επερχόμενης λαίλαπας της Θεοκρατίας. Ο σκοταδιστικός μεσαίωνας, σαν μαύρο πέπλο απλώθηκε και κάλυψε την Ευρώπη και όχι μόνο, ο δαυλός της ελεύθερης έρευνας έσβησε για 15 αιώνες και επήλθε το πνευματικό σκότος.
Ο δολοφόνος του Ιουλιανού, σύμφωνα πάντα με τον ορθόδοξο συναξαριστή, φέρεται να είναι ένας ακόμη τιμώμενος μαχαιροβγάλτης από τους χριστιανούς, ο Άγιος Μερκούριος…
Ο Ιουλιανός, αφού ανασύστησε τα μυστήρια και άνοιξε και πάλι τις φιλοσοφικές σχολές, απαγόρευσε στους Χριστιανούς να διδάσκουν την ελληνική γλώσσα και να ερμηνεύουν την ελληνική φιλοσοφία, αφού οι ίδιοι την αποκήρυτταν ως μη δική τους παράδοση, θεωρώντας ότι έλκουν το γενεαλογικό τους δένδρο από τον οίκο Δαυίδ, αναγνωρίζοντας ως "ένδοξους προπάτορές τους" τον Αβραάμ, Ισαάκ κλπ.
Επανέφερε στο προσκήνιο ελληνογενείς πολιτιστικές, ηρωϊκές και αισθητικές αξίες, αποσκοπώντας στην αναζωογόνηση της Αυτοκρατορίας με ελληνικές ιδέες και επάνω σε βάσεις ελληνογενείς, γι΄αυτό και η περίπτωσή του απετέλεσε για τον ιουδαυλικιανισμό μέγα κίνδυνο...
Ν. ΕΞΑΡΧΟΣ
Σχόλια