ΠΑΡΑΔΟΣΗ

H IEΡΑ ΑΤΡΑΠΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ... 

Η Ιερά Οδός, η οποία κατά την αρχαιότητα οδηγούσε από το Δίπυλο στην Ελευσίνα, στο ιερό τελεστήριο των Μεγάλων Ελευσινίων Μυστηρίων, αποτελούσε μία ατραπό ψυχικής και πνευματικής, αλλά και σωματικής προετοιμασίας για την μέθεξη με το θείο, για την πραγμάτωση της υπερβάσεως του μυουμένου σε όλα τα δυνατά επίπεδα... 

Χιλιάδες χρόνια διανύθηκαν από τότε... Πολλά μεταβλήθηκαν, όμως η ουσία και η πρακτική προσεγγίσεως του ιδεατού προτύπου του θεϊκού ανθρώπου, ουδέποτε μεταβλήθηκε... Από το πλαίσιο αυτό, δεν ήταν δυνατόν να παρεκκλίνει οιοδήποτε μυστηριακό σύστημα σέβεται την αρχαία παράδοση, η πεμπτουσία του οποίου δεν δύναται παρά να εναρμονίζεται προς τις αρχαίες πρακτικές της ένθεης μυσταγωγίας...

Ο χώρος εντός του οποίου λαμβάνουν χώρα οι μυστηριακές-τελετουργικές συγκλίσεις, αποκαλείται «Ναός» καθώς και «Ιερό της σκέψεως», προσλαμβάνοντας μέσα από την αγνότητα των σκέψεων και ιδίως των πράξεων, την χρηστική αξία και ιδιότητα της ιερότητας της εργασίας και της πνευματικής ανυψώσεως. Ο ναός αυτός, αποτελεί σε μικροσκοπική κλίμακα, αντανάκλαση του μεγαλειώδους ουράνιου στερεώματος το οποίο συνέχει τη Δημιουργία.

Αναφερόμαστε στην κατάσταση της Ιερότητος, η οποία ως ιδιότητα συνέχεται προς την Αγνότητα, διότι μέσα από την επιτέλεση του τελετουργικού έργου αλλά κατ΄ επέκταση δια της καταβολής εποικοδομητικής και θεάρεστης εργασίας, μορφοποιείται η προσωπικότητα του ατόμου αφ΄ ενός, αλλά όχι μόνον. Αφ΄ ετέρου επιτυγχάνεται το επιδιωκόμενο μεταστοιχειωτικό έργο το οποίο συνίσταται στην λάξευση του ακατέργαστου λίθου, στην μετουσίωση της χονδροειδούς ύλης σε μία ευγενέστερη και τελειότερη-σχηματοποιημένη μορφή, υποκείμενη στους κανόνες και στις αρχές της γεωμετρίας, της αρμονίας, της ισχύος, της σοφίας και του κάλλους...

Η διεργασία αυτή η οποία είναι ατέρμονη και καθιστά τον αναζητητή του φωτός ισόβιο μαθητή, κατατείνει αδιαμφισβήτητα προς το Φως. Το Φως το οποίο περιέχει το παν, το Φως προς το οποίο το παν τείνει, όπως αναφέρει και σχετικό τυπικό, υποδηλώνοντας την ταύτιση του Φωτός με την έννοια της Αρχετυπικής Ολότητος... Η ανεύρεση του Φωτός και ο συντονισμός προς αυτό, δεν μπορεί να πραγματωθεί σε όλο της το φάσμα, διότι οι ανθρώπινες ικανότητες είναι πεπερασμένες και οι αισθήσεις είναι περιορισμένες, καθώς ο θνητός άνθρωπος δεν είναι σε θέση να αντικρύσει και να εξομοιωθεί με την ακτινοβόλο λάμψη του σε όλη της την μεγαλοπρεπή διάσταση...

Αγόμενοι εκ του σκότους της αμαθείας, των παθών και της συγχύσεως που τελεί ο βέβηλος κόσμος προς το Φως, εξελικτικά, σημαίνει την σταδιακή εναρμόνιση των μαθητών-λαξευτών του ακατέργαστου λίθου προς τα αρχέτυπα-πρότυπα, συμφώνως και προς την πλατωνική θεωρία του σπηλαίου, αλλά και τις ευρύτερες φιλοσοφικές αντιλήψεις του μεγάλου αυτού ιδεαλιστή φιλοσόφου, σύμφωνα με τις οποίες η ψυχή αφυπνιζόμενη και αναρριχώμενη σε υψηλότερες βαθμίδες, προσεγγίζει τον αρχετυπικό κόσμο των ιδεών, από τον οποίο άλλωστε έλκει και την προέλευσή της...

Συνακόλουθα, η πνευματική ανύψωση (ως τρισυπόστατη διεργασία, Γνώσεως-Σκέψεως και Αντιλήψεως), επιφέρει και την εξαγνιστική κάθαρση του αναζητητή του φωτός, γι΄ αυτό και πολλές ατραποί την θεωρούν συνώνυμη προς την κατάσταση της αγιοσύνης. Η αγιοσύνη δεν θα πρέπει εν προκειμένω να εκληφθεί με τη στενή θρησκευτική έννοια, αλλά να εννοηθεί ως την πεμπτουσία της θυσιαστικής προσφοράς, της επιδείξεως ανυστερόβουλης αγάπης, ύψιστη έκφανση του φωτός, του ενστερνισμού της πίστεως (Πίστεως ιδεών, όχι της άλογης αποδοχής δογματικών παραδοχών, αλλά της προσηλώσεως σε ιδανικά και αρχές), και της αποδοχής της Ελπίδας ως δυνάμεως και παράγοντος Βελτιοδοξίας...

Η πορεία προς το Φως είναι αδιαμφισβήτητα μία ιερή πλην επίπονη και χρονοβόρα διαδρομή, όπως αντίστοιχη ήταν και η μυητική πορεία από τον ιερό χώρο της Μήτιδος Αθηνάς στο Τελεστήριο της Θεάς Δήμητρας στην Ελευσίνα. Μία διαδρομή, διαμέσω της οποίας η Γνώση της Θεάς Αθηνάς μετουσιώνεται σε πράξη (σπορά καρπών και πνευματικών ιδεών στο Ράριο πεδίο της Ελευσίνος δια της αρωγής του ηλιακού ήρωος Τριπτολέμου και της Δήμητρος (μητέρας γης), προς επίτευξη ευημερίας, πνευματικής, ψυχικής και υλικής...

Η μυσταγωγική αυτή ατραπός της ιερότητος, διέρχεται από τις δύο στήλες που κοσμούν τον ναό, συμβολίζοντας τον Βάκχο και τον Ίακχο (εξέλιξη του αναζητητή σε μυσταγωγό), διεργασία μέσα από την οποία ο ακατέργαστος λίθος μετασχηματίζεται σε κατεργασμένο και ανερχόμενος ο αναζητητής τα 4 σκαλοπάτια που προηγούνται της Ανατολής, τα οποία συμβολίζουν τα ανίκητα στοιχεία της φύσεως (πυρ, ύδωρ, αέρας, γη), έρχεται αντιμέτωπος, συμβολικά, με το Ιερό Φως, τον Ακτινοβόλο Αστέρα, αποτελώντας αυτή η μυστηριακή πορεία την διάνυση μίας άλλης "Ιεράς Οδού", καθ΄ ομοίωσιν της ομώνυμης οδού την οποία διένυαν οι μύστες κατά την ιστορική αρχαιότητα...

Η Ελληνική Μυστηριακή Παράδοση, μη επιδιδόμενη σε δογματικές πλάνες, πρεσβεύει την αντίληψη ότι η θέωση του Ανθρώπου, η αναρρίχησή του δηλαδή στην βαθμίδα εκείνη της εξελίξεως εκ της οποίας η ψυχή του προέρχεται και η εξομοίωσή του προς την θεία ουσία, εμφωλεύοντας εντός του αναζητητή ο θεϊκός σπινθήρας, έστω και σε λανθάνουσα κατάσταση, θα καταστεί εφικτή μόνο όταν επέλθει η απελευθέρωση από τα πάθη, τους δογματισμούς, το νοητικό σκότος και τα ποικιλώνυμα πάθη που καταστρέφουν το φως... Η χαλιναγώγηση των παθών, ως άλλοι Ηνίοχοι, και η τιθάσευση των δυνάμεων που κινούνται κεντρόφυγα εντός του ανθρώπου, αποτελεί μία διαδικασία εξελίξεως, τελειοποιήσεως και συνάμα αυτογνωσίας, η οποία πέπρωται να μας οδηγήσει στην σε επίγνωση του Είναι μας και φωτίζοντας το άδυτο, τα ενδόμυχα της υπάρξεώς μας, θα επέλθει αναπόφευκτα και η αφύπνιση της θεϊκής μας υποστάσεως...
Διερευνώντας και εισερχόμενοι πέραν των παραδεδεγμένων ορίων και των δογματικών κατεστημένων πλανών, ο διακαής αναζητητής του φωτός πραγματοποιεί έναν μυητικό "άθλο", διαπερνά τα δεσμευτικά όρια που επιβάλλουν τη σύγχυση και το σκότος και δια της μεθοδικής κατεργασίας του εαυτού του (ακατέργαστου λίθου), φθάνει στο επίπεδο της ενώσεως των φθαρτών γήϊνων στοιχείων με τα ουράνια-θεϊκά και στην τελική επανένωση με το Φως...
Ο ναός, πέραν από καθιερωμένο ιερό της νοήσεως, παράλληλα συμβολίζει και το ανθρώπινο σώμα. Διόλου τυχαία, το ιερό οστούν συνιστά την κατάληξη μίας άλλης, συμβολικής ιεράς διαδρομής, αποτελεί την απόληξη της σπονδυλικής στήλης που αποτελείται από 33 σπονδύλους. Από το κέντρο του ιερού οστού, δεν θα πρέπει να διαλάθει της προσοχής μας ότι εκκινούν δύο μείζονος σημασίας ενεργειακά ρεύματα που ανεβαίνουν προς την κεφαλή, θέτοντας σε ενέργεια τους δύο από τους ζωτικότερης σημασίας αδένες, το κωνάριο ή επίφυση και την υπόφυση που ευθύνονται για την ενόραση και σημαντικές ψυχικές λειτουργίες του ανθρώπου που ερευνά ο Εσωτερισμός. 
Η διάνυση της Ιεράς Οδού που οδηγεί στα Ηλύσια Πεδία των μακάρων Θεών και Προγόνων, θα επιτευχθεί όταν ο άνθρωπος κατορθώσει να ενωθεί με την Φύση, να διαβιώσει αρμονικά μετά των συνανθρώπων του και καταφέρει να τελειοποιήσει, στο μέτρο του ανθρώπινου μέτρου, την ψυχή και το πνεύμα του. Είναι μία αδιαμφισβήτητα συναρπαστική διαδρομή, που ζωτικοποιεί τον άνθρωπο και του προσδίδει αληθινό νόημα και ουσία στην ζωή του, στην πρόσκαιρη αυτή γήϊνη διαδρομή. 
H "Iερά Οδός" ως προοπτική με όποιο συμβολισμό ενέχει και περικλείει, παρουσιάζεται σε κάθε εποχή, σε ενώπιον κάθε διακαούς αναζητητή του Φωτός. Αξίζει αναμφίβολα, να αποκτήσει το ξεχωριστό προνόμιο και τη μεγάλη τιμή να επωμιστεί αυτή την τεράστια ηθική ευθύνη, να αναλάβει αυτή την πελώρια πνευματική υποχρέωση αλλά και επιλογή συνάμα και να διαβεί το μυητικό αυτό λιθόστρωτο που είναι στρωμένο με πλείστες δυσκολίες-δοκιμασίες. Εάν τα καταφέρει, η ανταμοιβή του δεν θα είναι δυνατόν να προσμετρηθεί με υλικά μέτρα και σταθμά, καθ΄ότι η εξύψωσή του θα είναι άυλη, θα οδηγηθεί προς το Φως...

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ