Η ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΩΝ ΚΑΤΑΒΟΛΩΝ ΤΑΞΗ ΤΩΝ ΔΡΥΪΔΩΝ...
Οι Δρυίδες αποτελούν μία αρχέγονη ιερατική αδελφότητα της Κελτικής θρησκείας, έλκοντας την προέλευσή τους από την πυθαγόρεια μυστηριακή κληρονομιά. Οι Κέλτες, ήσαν απόγονοι του Κέλτη και του Γαλάτη, γιών του πατρώου Ηρακλή που αποίκισαν τις Κασσιτερίδες νήσους και τα πέριξ νησιωτικά συμπλέγματα, εγκαθιδρύοντας στην γηραιά Αλβιώνα (σημερινή Μεγάλη Βρετανία) τον ελλαδικό πολιτισμό, προσαρμοσμένο στις τοπικές παραδόσεις. Οι Δρυίδες, ονομασία που προέρχεται από την δρυ, δηλαδή το δένδρο της βελανιδιάς, εγκαθίδρυσαν στο Στόουνχετζ ένα κυκλικό ηλιακό μνημείο, στους λίθους του οποίου υπάρχουν εγχάρακτοι μυκηναϊκοί πελέκεις και ξίφη...
Υπ΄ αυτή την έννοια, οι Δρυίδες, αποτελούν ιερείς του Διός, διαιωνίζοντας μία πανάρχαιη παράδοση η οποία έχει γεωλατρικές ρίζες... Δεδομένου ότι η δρυς, αποτελούσε το ιερό δένδρο του Διός, καθώς δια του θροϊσματος της φηγούς στην Δωδώνη, παρέχονταν οι χρησμικές προβλέψεις. Διαμέσω του ελλαδικού γεωγραφικού χώρου, οι Δρυίδες ως κελτοπυθαγόρειοι μυστικιστές εξαπλώθηκαν και διεσπάρησαν σε ολόκληρη την Δυτική Ευρώπη, χρησιμοποιώντας σε επίπεδο ομιλίας αλλά και γραφής την ελληνική γλώσσα. Στο βιβλίο μυθιστορίας Lebor Gabála Érenn των Ιρλανδών, διαβάζουμε για τον Έλληνα πρίγκηπα Παρθόλωνα ο οποίος ήρθε στην Ιρλανδία μετά τον κατακλυσμό. Λέγεται ότι ξεκίνησε από τη Μακεδονία, με τη γυναίκα του, τους τρεις γιους του με τις γυναίκες τους και τρεις Δρυίδες, αδέλφια μεταξύ τους, τους Φίο, Αίολο και Φομόρη, ονόματα που ετυμολογικά σημαίνουν, "Νόηση, Γνώση και Έρευνα". Κάτοχοι αυτής της σοφίας ήταν οι Δρυίδες, Έλληνες μύστες όπως συμπεραίνουμε από τα αρχαία κείμενα.
Οι Δρυίδες, μεταξύ άλλων, υπήρξαν θεραπευτές, παρατηρητές φυσικών φαινομένων και ήταν γνώστες απόκρυφων τεχνών και παραδόσεων. Φημολογείται έντονα ότι κατείχαν απόκρυφες δυνάμεις και ιερότερες τελετές τους ήταν εκείνη που επικεντρωνόταν στον θερισμό του γκι της βελανιδιάς. Ένας λευκοντυμένος Ιερέας Δρυίδης ανέβαινε στην Βελανιδιά και έκοβε γκι, χρησιμοποιώντας ένα χρυσό δρεπάνι. Το γκι δεν έπρεπε να αγγίξει την γη, συμβόλιζε την γονιμότητα και το χρησιμοποιούσαν προκειμένου να παρασκευάσουν ένα ελιξίριο.
Το γκι στην Δρυιδική εορτή χρησιμοποιείται για το καλωσόρισμα του νέου έτους, εορτή επίκαιρη έως και σήμερα.
Ζευγάρια φιλιούνται κάτω από ένα κρεμασμένο γκι για να εξασφαλίσουν τη γονιμότητα.Το γκι (ιξός) είναι παράσιτο δέντρων. Οι αρχαιόθρησκοι θρησκευτές το γκι το αποκαλούσαν ως "σπέρμα βελανιδιάς". Ως γιατρικό, το χρησιμοποιούσε και ο Ιπποκράτης.Οι Δρυίδες πρέσβευαν την αντίληψη της αθανασίας της ψυχής καθώς και του κύκλου των μετενσαρκώσεων, υποκειμένων στον νόμο της ανταποδοτικής δικαιοσύνης (αντιπεπονθότος).
Συνιστούσαν ένα τάγμα με έμφαση στις αρχές του φυσιολατρικού μυστικισμού, το οποίο υπήρξε φορέας και θεματοφύλακας μίας θρησκευτικής παραδόσεως υψηλής στάθμης, που χάθηκε όμως στο αβυσσαλέο πέρασμα του φθοροποιού χρόνου και των ανθρώπινων διωγμών... Εκείνο που έχει όμως σημασία, είναι ότι το πνεύμα των "σοφών της βελανιδιάς", παραμένει πάντοτε επίκαιρο, παραπέμποντας στις αρχές της Ελληνικής Μυστηριακής Παραδόσεως και Κληρονομιάς...
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
Σχόλια