ΟΙ ΑΤΡΑΠΟΙ ΠΟΥ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΟΥ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΦΩΤΟΣ...
Το ερώτημα που πλανάται ανά τους αιώνες, έγκειται στο εξής δίλημμα: ΓΝΩΣΗ Η΄ ΠΙΣΤΗ; Ερευνα και τεκμηρίωση ή Δόγμα; Αυθεντία επιβεβλημένη αξιωματικώ τω τρόπω, ή αποδοχή κατόπιν ερεύνης και επισταμένης γνώσεως; Ο πρώτος δρόμος, αυτός του δόγματος, βασίζεται στην άλογη πίστη, στην δεισιδαιμονική προσήλωση, στις "αποκαλύψεις" από μηχανής θεών, σε αυθαιρεσίες και σε αναπόδεικτους ισχυρισμούς οι οποίοι προκειμένου να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένες σκοπιμότητες, επιβάλλονται ως "θέσφατα", μη επιδεχόμενα κριτικής, πολλώ δε μάλλον περαιτέρω έρευνας, μη αντέχοντας πολλάκις ούτε καν σε λογική επεξεργασία...
Από αυτά τα δεισιδαιμονικά συμπτώματα χαρακτηρίζεται κυρίως η ασιατική ανατολή και η αφρικανική ήπειρος, όπου οι λαοί υπακούουν πειθήνια στα ιερατεία, στις κάστες και στις διάφορες σέκτες μάγων-ιερέων κ.α. Σε κάθε περίπτωση, η δογματική προσήλωση, άνευ τεκμηριώσεως επιστημονικής και δίχως νοητικής επεξεργασίας, για ο,τιδήποτε και εάν πρόκειται, καθιστά το άτομο έρμαιο εξωγενών παραγόντων και του στερεί το αυτεξούσιο των επιλογών, μη δυνάμενο να αναπτύξει την κριτική και νοητική ικανότητα, καταντώντας ετερόφωτο και πειθήνιο όργανο τρίτων...
Η αρχαία ελληνική σκέψη, αντίθετα, επέλεξε μία διαφορετική εντελώς μεθοδολογία, η οποία εκπορεύεται από μία διαμετρικά αντίθετη κοσμοθέαση. Βασίζεται και θεμελιώνεται στην Γνώση, στην έρευνα, στην απόδειξη, στην τεκμηρίωση, στα στοιχεία δηλαδή εκείνα που συνθέτουν την επιστημονική τοποθέτηση και στοιχειοθετούν συνάμα μία συγκροτημένη αντίληψη η οποία συνιστά απόρροια πειραματικής απόδειξης και νοητικής/κρτικής εξεπεργασίας... Η Γνώση εκκινά από την διερεύνηση του διπόλου του αιτίου και του αιτιατού, από την παρατήρηση, ερμηνεία και επαλήθευση των πορισμάτων της έρευνας, μη επιδεχόμενες διάψευση, στην βάση των τεκμηρίων... Η Γνώση είναι η επίγνωση της απόλυτης αντικειμενικής πραγματικότητας, μέσα από την ερμηνεία και εφαρμογή των φυσικών και συμπαντικών νόμων, υπό το πρίσμα της έρευνας, της λογικής και της αποδεικτικής τακτικής. Αυτή, η Γνώση, που ξεκινά από την ενδοσκόπηση και την γνώση του εσώτερου εαυτού μας ως μικροκόσμου και εκτείνεται μέχρι τους γαλαξίες ως μελέτη του μακροκόσμου, απετέλεσε το δημιουργικό υπόβαθρο για την ανάπτυξη του ανυπέρβλητου Ελληνικού Πολιτισμού, για την άνθιση των τεχνών και των επιστημών, για την αναζήτηση της Α-λήθειας (μη λήθης) και την καταξίωση του ανθρώπου...
Επετεύχθη μέσα από τις φιλοσοφικές σχολές και τα μυστηριακά άδυτα της ελληνικής αρχαιότητος, είτε πρόκειται για την Πλατωνική Ακαδημία και το Λύκειο του Αριστοτέλους, είτε για το φιλοσοφικό ρεύμα των φυσικών φιλοσόφων, τα ιερά και τα χρηστήρια του αρχαίου κόσμου. Αυτή την Γνώση, την καταπολέμησε όσο τίποτε άλλο το θεοκρατικό κατεστημένο του Μεσαίωνα και σήμερα την καταπολεμά το νεοεποχίτικο τεχνοκρατικό κατεστημένου που επιδιώκει να έχει γιάπηδες/τεχνοκράτες δίχως ανθρωπιστική παιδεία και ηδονιστές δίχως ψυχή... Στην επιταγή λοιπόν του "Πίστευε και μη ερεύνα", εμείς αντιτάσσουμε το Γνώθι σαυτόν, μην πείθεσαι για τίποτε εάν δεν καταστεί αποδείξιμο, γίνε ένα συνεχές κινούμενο ερωτηματικό. Μόνο μέσα από την έρευνα και την απόδειξη, γεννάται η τεκμηρίωση και η Επιστημονική Γνώση εγκαθιδρύεται ως δημιουργικό εργαλείο για την πρόοδο του ανθρώπου και του πολιτισμού... Οφείλουμε να θέτουμε ουδέν όριον στην αναζήτηση της Αλήθειας...
Σήμερα ωστόσο, σε μία εποχή άκρατα υλιστική, διαπιστώνουμε να έχει επέλθει μία υποχώρηση του εσωτερισμού. Που οφείλεται αυτό το φαινόμενο; Ο ασχολούμενος με τα μυσταγωγικά ζητήματα, είναι πρωτίστως ον πολιτικό και κοινωνικό, υπό την έννοια ότι ενδιαφέρεται επαρκώς για τα δημόσια ζητήματα καθώς και τα όσα απασχολούν την κοινωνία εντός της οποίας διαβιεί και για την πρόοδο της οποίας αγωνίζεται και δημιουργεί. Η κοινωνία αυτή που ζούμε, αποτελεί ένα πεδίο παρακμής. Εκφάνσεις απτές της παρακμής αυτής που βιώνουμε όσο ποτέ άλλοτε, είναι η πρωτοφανής ηθική εξαχρείωση, η αξιακή υποχώρηση, η στροφή προς ο,τιδήποτε το αντιπνευματικό, το αντιπαραδοσιακό,το υλιστικό/καταναλωτικό, η επιδίωξη και μόνον των τέρψεων και των ηδονών άνευ της καταβολής μόχθου, η αποστροφή προς την Αρετή, τον Ηρωϊσμό, η απάρνηση κάθε ιδεαλιστικής αξίας και κάθε πάναγνου ιδανικού που στοιχειοθετούσε και χαρακτήριζε κάποτε τον Ελληνικό Τρόπο Ζωής και συγκροτούσε την Ελληνική Βιοαντίληψη.
Αυτή η ποιοτική ουσιαστικά καθίζηση, έχει τις ρίζες της και τα γενεσιουργά της αίτια, στην ανατροπή της ισορροπίας που θα έπρεπε να υπάρχει μεταξύ Πνεύματος και ΄Υλης. Η αρμονική συνάρτηση των δύο αυτών παραμέτρων/παραγόντων, θα πρέπει να βρίσκεται σε αναλογία τουλάχιστον 60% Πνεύμα και 40% Υλη. Εάν ο άνθρωπος καταστεί απόλυτα πνευματικός, ήτοι μονοδιάστατος, κινδυνεύει να καταντήσει αιθεροβάμων και θεωρητικολόγος, αγνοώντας και παραβλέποντας τα άμεσα βιοτικά ζητήματα.
Εάν από την άλλη πλευρά καταστεί απόλυτα υλικός, χάνει την πνευματική του υπόσταση και η ψυχή του βυθίζεται στο τέλμα της ύλης, αλληγορία που αποδίδεται σε απόλυτο βαθμό από τον Νάρκισσο που σαγηνεύεται και εγκλωβίζεται από την αντανάκλασή του στην υδάτινη επιφάνεια, ή από το ξίφος Εξκάλιμπερ που ήταν σφηνωμένο σε έναν βράχο επί αιώνες...
Απαιτείται αντίθετα ένας συγκερασμός, υπό την πρωτοκαθεδρία όμως του Πνεύματος, γιατί Αρμονία είναι η συμφωνία των εναντίων (Πνεύματος-΄Υλης, Αρνητικού-Θετικού, ΄Αρρενας-Θήλεος δυνάμεως).
Σήμερα, λοιπόν, την κοινωνία αυτή διαφεντεύουν τεχνοκράτες δίχως πνεύμα και ηδονιστές δίχως ψυχή. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της εκτροπής από την ατραπό της Αρετής, την ατραπό που υποδείκνυαν τα αρχαία Ελληνικά Μυστήρια και οι φιλόσοφοι του παρελθόντος... Απόρροια της διαταραχής και ανατροπής του κανόνα της αρμονικής συναρτήσεως πνεύματος και ύλης είναι ο ηθικός εκφυλισμός, η διάλυση της οικογένειας, η γιγάντωση των κρουσμάτων κοινωνικής παθογένειας, η χαύνωση και η στροφή προς ο,τιδήποτε εφήμερο, χυδαίο, επιφανειακό, καταλύοντας πανάρχαιες αρχές και αρχέγονες αξίες, με πρώτη αυτή της φιλοπατρίας, κυριευόμενος ο άνθρωπος από τη νόσο του ατομικισμού και του απόλυτου ωφελιμισμού...
΄Οταν καταρρέει η κοινωνική συνοχή, όταν το πνεύμα αποβάλλεται και ποδοπατούνται οι αξίες, τότε το τέλος έρχεται με ραγδαίους ρυθμούς, είναι καλπάζον... Σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από βέβηλους μητραλοίες, ήτοι δολοφόνους και ασεβείς έναντι της Φύσεως και των απαράγραπτων νόμων της, ανάμεσα σε κατ΄ επίφαση εκπροσώπους μυστηριακών συστημάτων τα οποία ανοίγουν τις θύρες των Μυστηρίων στον πάσα ένα με κριτήριο αμιγώς ωφελιμιστικά και διόλου εσωτερικά, τι μέλλον μπορεί να υπάρχει, τι ελπίδα προοπτικής μπορεί να αναβλύσει; Ασφαλώς καμία... Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται σήμερα η κοινωνία με ό,τι αυτό συνεπάγεται και επακολουθήσει... Παράγων ανασχέσεως σε αυτό το κύμα της παρακμής, είναι η εγκόλπωση των αρχέγονων αξιών και της αθάνατης ελληνικής παραδόσεως με αιχμή του δόρατος τα πάναγνα μυστήρια του Ελληνισμού.
Ο έσχατος νόμιμος Ιεροφάντης της Ελευσίνος, ο Νεστόριος, είχε προβλέψει ότι η σίγαση των πάναγνων μυστηρίων, θα επιφέρει τεράστιο σκότος και αποκτήνωση στην ανθρωπότητα. Και δεν διαψεύστηκε... Όσοι σήμερα λοιπόν έχουν υποδείξει σε Εφιάλτες και επίορκους την ανοπαία ατραπό, φέρουν τεράστια ευθύνη για τα όσα θα επακολουθήσουν, ακόμη μεγαλύτερη και βαρύτερη όμως ευθύνη φέρουν εκείνοι που έχουν ταχθεί να αποτελούν θεματοφύλακες των αρχών των Μυστηρίων...
Τα σημάδια είναι άκρως δυσοίωνα. Σε αυτό το έρεβος που κυριαρχεί, η δάδα του Ελληνισμού και των μυστηριακών του παραδόσεων, η ανθρωποπλαστική δύναμη της Ελληνικής Παιδείας, αποτελούν έναν σπινθήρα ελπίδας και φωτεινότητας, ικανού να προσελκύσει τις αγνές ψυχές για ένα νέο ξεκίνημα που να οδηγεί στην ατραπό της φιλοπατρίας, της χρηστοήθειας, της Αρετής...
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: 6909-75.33.72
