ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΑΔΥΤΟΝ

Α ΠΟΛΛΩΝΕΙΟ ΚΑΙ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ...    Απόλλων και Διόνυσος: Αγάλματα εκτιθέμενα σ το αρχαιολογικό μουσείο Πατρών. Απόλλων και Διόνυσος φέρονται ως αντιθετικές θεότητες, ανταποκρινόμενος σε διαμετρικά αντίθετες ψυχοπνευματικές ιδιότητες και ιδιοσυγκρασίες, όμως στο βάθος των πραγμάτων είναι αλληλοσυμπληρούμενες. Και αυτό, διότι Αρμονία είναι η Συμφωνία των Εναντίων... Το αγγείο που εκτίθεται στο μουσείο του Ερμιτάζ, και το οποίο απεικονίζει την συμφιλιωτική χειραψία των δύο Θεών, είναι επ΄ αυτό αποκαλυπτικό... Επιπλέον, η επικυριαρχία του Διονύσου στο δελφικό μαντείο κατά την περίοδο εκείνη της απουσίας του Απόλλωνος στην Υπερβορέα, είναι διαφωτιστική της σχέσεως των δύο Θεών... Όπως άλλωστε και το γεγονός ότι ο τάφος του Διονύσου βρισκόταν σε κρύπτη στο άδυτο του δελφικού ιερού του Απόλλωνος... Απόλλων και Διόνυσος καλύπτουν όλο το φάσμα των συναισθημάτων και των ψυχικών διακυμάνσεων. Από την λογική, το φως, το πνεύμα, την πειθαρχία και την ήρεμη δύναμη, ιδιότη...

ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΣΤΑ ΑΝΩΤΕΡΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΑ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ... Η παρατιθέμενη φωτογραφία αποτελεί μέρος διακόσ μου τεκτονικού ναού, κατάλληλα διαμορφωμένου για την τέλεση τυπικού του 31ου βαθμού του φιλοσοφικού τεκτονισμού σκωτικού τύπου (Άρειος Πάγος). Προς αποφυγή δυσμενών σχολίων και δυσανασχετήσεων, διευκρινίζεται ότι η φωτογραφία προέρχεται από δημόσια ανάρτηση τεκτονικής ιστοσελίδος, ως εκ τούτου είναι σε κοινή θέα, ειδάλλως δεν θα προβαίναμε στην παρουσίασή της σε αμύητους για λόγους τάξεως και ουσίας. Διακρίνεται σε αυτήν το άγαλμα που ενσαρκώνει τη Δικαιοσύνη. Εξ αυτού του γεγονότος και μόνον καταφαίνεται η βαρύνουσα ελληνική επίδραση στην διαμόρφωση του τυπικού του βαθμού αυτού, αφού μόνον οι αρχαιοέλληνες μύστες είχαν θεοποιήσει την έννοια της Δικαιοσύνης, ανάγοντάς την στην μορφή της Θέμιδος, προς τιμήν της οποίας είχαν ανεγερθεί ναοί, ενώ ακολουθούσε η Νέμεσις, ονομαστός ναός της οποίας λειτουργούσε στον αρχαίο Ραμνούντα Αττικής και όχι μόνον...

Η ΤΕΛΕΤΗ ΤΩΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΩΝ ΚΑΙ Η ΑΡΧΕΓΟΝΗ ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΗΣ ΘΕΑΣ ΑΘΗΝΑΣ... Η αειπάρθενος Παλλάς Αθηνά, η Θεά της Νοήσεως και της Σοφίας, η προστάτιδα της πόλεως των Αθηνών και υπέρμαχος της Πολεμικής Αρετής, η γλαυκώπιδα και πεπλοφόρος, ετιμάτο υπό των Αθηναίων κατά την χρονική περίοδο την οποία διανύουμε, τελώντας τα κατανυκτικά Παναθήναια τελέσματα. Επρόκειτο περί πανδήμου θρησκευτικής εορτής με μυστηριακές προεκτάσεις, η οποία μεταξύ άλλων περιελάμβανε την περιφορά του Ιερού Ξοάνου της Θεάς επί τροχηλάτου άρματος, και την επικάλυψή του τελικά με τον μυστηριακό πέπλο που ύφαιναν μεθοδικά προς τιμήν της οι Αρρηφόρες Παρθένοι... Η μεγαλοπρεπής εορτή των Παναθηναίων περιελάμβανε και αγωνίσματα μεταξύ άλλων δε και λαμπαδηδρομία η οποία αποτελούσε  δρόµο ανδρών που κρατούσαν αναµµένες λαµπάδες. Η µεταφορά πυρσού, σχετιζόταν με το τελετουργικό άναμμα της πυράς βωµού.  Η λαµπαδηδροµία των Παναθηναίων, διεξαγόταν την εσπέρα της 27ης Εκατοµβαιώνος και οι μετέχοντες εκκινούσαν από τον ...

ΜΑΓΕΙΑ: ΜΕΙΓΜΑ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΑΓΥΡΤΕΙΑΣ ΑΦΙΧΘΕΙΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ... Μαγεία στην Αρχαία Ελλάδα: Ένα κεφάλαιο που χρήζει ιστορικής έρευνας και γύρω από το οποίο έχουν καλλιεργηθεί πολλές παρανοήσεις και σκόπιμες ασάφειες... Ο άνθρωπος ανέκαθεν είχε την έμφυτη τάση να επικαλείται "άγνωστες δυνάμεις" από το μεταφυσικό πεδίο και να ζητά την βοήθεια και την αρωγή του πνευματικού κόσμου για την διευθέτηση υποθέσεών του, είτε της καθημερινής ζωής είτε πιο περίπλοκες...  Κατά το απώτατο παρελθόν μαγικές πρακτικές δεν υφίσταντο στην Αρχαία Ελλάδα (Η νεκρομαντεία, με την έννοια της επικλήσεως πνευμάτων νεκρών, δεν εντάσσεται σε αυτή την κατηγορία). Το φαινόμενο της μαγείας αναπτύχθηκε και γνώρισε ιδιαίτερη έξαρση από την περίοδο της κλασικής αρχαιότητος και εντεύθεν, με κλιμακούμενη ανάπτυξη κατά την περίοδο των ελληνιστικών χρόνων και της ρωμαιοκρατίας, οπότε και συντελέστηκε αμφίδρομη επίδραση μεταξύ Ελλάδος και δεισιδαιμονικής Ανατολής... Είναι η εποχή της παρακμής του...

Η ΔΙΑΦΥΛΑΞΗ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΩΝ ΘΕΣΜΩΝ ΑΠΟ ΕΠΙΟΡΚΟΥΣ...  Τα πάναγνα μυστήρια της αρχαιότητος, εκκινώντας από τα αρχέγονα Ορφικοδιονυσιακά, Λυκομηδικά, Καβείρια, Κρητικά και προχωρώντας στα Ελευσίνια και στις λοιπές ιερατικές θεσμοθεσίες και στα μυστηριακά δρώμενα, διατήρησαν την υψηλή μυσταγωγική τους αποστολή και επιτελούσαν το υψιπετές ιερουργικό-μεταστοιχειωτικό τους έργο, για όσο διάστημα ακολουθούσαν αυστηρές προϋποθέσεις μυητικής εισδοχής, εισερχόμενοι στα μυσταγωγικά τους σκηνώματα αληθείς αναζητητές του Φωτός, κεκαθαρμένοι και χρηστοήθεις, άνθρωποι δηλαδή που είχαν επίγνωση της σημασίας και του έργου των μυστηριακών θεσμών, αλλά και επίγνωση συνάμα της ατέλειάς τους ως θνητοί, επιζητώντας με σεμνότητα και ειλικρίνεια την ψυχοπνευματική τους βελτίωση... Δια τούτο και τα Μυστήρια συγκέντρωναν τους ενάρετους ανθρώπους τους οποίους τελειοποιούσαν σταδικά ακόμη περισσότερο. Αφ΄ ης στιγμης όμως τα μυστήρια και η μύηση σε αυτά, έγιναν αντικείμενο συνδιαλλαγών, σκοπιμοτήτων, ...