ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΧΩΡΙΖΟΥΝ, Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΕΝΩΝΕΙ 

Δυστυχώς στην Ελλάδα η Ξενοκρατία έχει αφήσει βαθειές πληγές, πληγές αγιάτρευτες... Η εγχώρια κομματοκρατία που αποτελεί πιστό υποτακτικό της για συμφεροντολογικούς λόγους αλλά και ωθούμενη από κίνητρα αρχομανίας, υποθάλπει, εκτρέφει και διογκώνει στο έπακρο αυτό το φαινόμενο, το οποίο δεν είναι καθόλου τωρινό. Ανάγεται στην εποχή των διαβόητων "δανείων του αγώνα" το 1824, τότε που κόντεψε να σβήσει η Επανάσταση με τον εμφύλιο σπαραγμό, τότε που συγκροτήθηκαν το "Γαλλικό", το "Ρωσικό" και το "Αγγλικό" κόμμα. Και το κακό, τελειωμό δεν έχει...

Μπορεί τα γεγονότα του 1944-49 να έχουν παρέλθει, από τη στρατιωτική τους πλευρά, όμως οι βρυκόλακες του παρελθόντος καιροφυλακτούν... Ακόμη κάποιοι διακιολογούν την πολιτική τους ύπαρξη βλέποντας "εαμοβούλγαρους" οι μεν, οι δε "μοναρχοφασίστες"...

Πράκτορες της Ξενοκρατίας που ενέσπειραν τον εθνικό διχασμό, υπήρξαν σε όλες τις παρατάξεις. Ήσαν όμως σε ρόλο ιθύνοντα, καθοδηγητή συχνά των εξελίξεων. Ο απλός κόσμος που ακολουθούσε, εν πολλοίς, ήταν αδαής, φανατικός, αλλά έξω από τέτοιες σκοπιμότητες, έστω κι αν άθελά του, τις υπηρετούσε ακουσίως... Εάν θέλουμε να υπάρξει πρόοδος αληθινή και εθνική σύμπνοια, θα πρέπει να προτάξουμε το Εθνικό συμφέρον υπεράνω ιδεολογικών και πολιτικών αντιθέσεων, απορρίποντας μόνο όσους, λόγω και έργω, κινούνται διεθνιστικά και εμπράκτως ζημιώνουν τα συμφέροντα της Πατρίδας...

Σύμφωνα με αυτή την αντίληψη, πρώτιστα θα πρέπει να καταδικάσουμε το πολιτικό κατεστημένο που εκχώρησε την εθνική κυριαρχία με τα εθνοκτόνα μνημόνια και ουσιαστικά πτώχευσε την Ελλάδα, μεθοδεύοντας την υπαγωγή της σε υπερεθνικές αρχές και ξένους πιστωτές και έπειτα τους εκ πεποιθήσεως αρνητές της Πατρίδας...

Σε άλλες μεσογειακές και ευρωπαϊκές χώρες, με εξίσου έντονο πολιτικό παρελθόν και συχνά τραυματικό, επέλυσαν αυτά τα ζητήματα πολύ πιο ουσιαστικά και ξεκάθαρα. Παράδειγμα η Ισπανία, που υπέστη έναν πολυετή εμφύλιο πόλεμο (1936-1939) και σημαδεύθηκε από την επικράτηση του Στρατηγού Φράνκο. Μεταπολεμικά, στήθηκε κοινό μνημείο για τους νεκρούς και των δύο παρατάξεων, στην Κοιλάδα των Πεσόντων, λειτουργώντας ως Μνημείο "Εθνικής Συμφυλίωσης", ενέργεια που για τα ελλαδικά δεδομένα θα ήταν εκατέρωθεν αδιανόητη... Απώτερος σκοπός της ιδρύσεως κοινού μνημείου και τοποθετήσεως από κοινού των τεθνεώντων και των δύο παρατάξεων (βλέπε φωτ άνω), ήταν ο κατευνασμός των παθών και η επούλωση των πληγών από τον εμφύλιο σπαραγμό...

Στην Ιταλία, η οποία κατά την περίοδο 1943-1945 διήλθε επίσης μία εσωτερική αντίθεση μεταξύ φιλοφασιστών και αντιφασιστών, μετά την πτώση του Καθεστώτος Μουσολίνι και την ίδρυση της "Ιταλικής Κοινωνικής Δημοκρατίας του Σαλό", ανέδειξε μεταξύ άλλων πολιτικών προσωπικοτήτων, τον Τζόρτζιο Αλμιράντε. Ο Αλμιράντε, στα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια, ηγήθηκε του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος, που αποτελούσε διάδοχο του φασιστικού κινήματος, εν μέσω διωγμών και πολιτικών διώξεων. Τον Αλμιράντε, που δίδασκε πολιτικό ήθος, τον σέβονταν φίλοι και εχθροί, ακόμη και ο γ.γ. του ΚΚ Ιταλίας Μπερλίγκουερ. Έτσι τον Ιούνιο του 1984, ο Αλμιράντε εξέπληξε τον πολιτικό κόσμο της Ιταλίας καθώς ζήτησε να επισκεφθεί την έδρα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας, όπου παραβρέθηκε στην κηδεία και απέτισε φόρο τιμής στο σωρό του Ενρίκο Μπερλίγκουερ. Δεν ασπαζόταν διόλου τις κομμουνιστικές ιδέες, αυτό όμως δεν τον εμπόδιζε να τιμά και σε σέβεται την υπόσταση του αντιπάλου του. Αντίστοιχα, όταν μετέστη ο Αλμιράντε, η χήρα του κομμουνιστή ηγέτη Π. Τολιάτι, παρέστη στην κηδεία του πρώην ηγέτη του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος, μετέχοντας στο πένθος της οικογενείας του. Δείγματα νοοτροπίας που για την Ελλάδα φαντάζουν... εξωπραγματικά!

Φυσικά και δεν προτείνουμε κατάλυση των ιδεολογικών ή πολιτικών αντιθέσεων ή διαφορών. Τουναντίον, αυτές αποτελούν στοιχείο ουσιαστικό λειτουργίας της πολιτικής ζωής, σκέψης και δράσης. Αυτό όμως δεν αναιρεί τον αλληλοσεβασμό, την περιχαράκωση της αντιπαραθέσεως σε ένα πλαίσιο αρχών, ορίων και προϋποθέσεων, ώστε μέσα από την σύγκρουση των ιδεών και των προγραμμάτων, να ωφελείται ο τόπος και όχι να αλληλοεξοντώνονται οι παρατάξεις προς όφελος τρίτων που καιροφυλακτούν ή πολλάκις και το υποθάλπουν... 

Ας θυμηθούμε πώς ό,τι δεν κατάφεραν οι Πέρσες με την εισβολή τους, το πέτυχαν με τους δαρεικούς εν συνεχεία, με τους Πελοποννησιακούς πολέμους και την υπόθαλψη των μεν ή των δε... Ρόλο επιδιαιτητή άσκησαν αρχικά οι Ρωμαίοι μέχρι να κατακτήσουν την Ελλάδα... Και η ιστορία επαναλαμβάνεται... 

Το να διαιρείς, είναι πανεύκολο. Το δύσκολο είναι να ενώνεις, να συνθέτεις, να αξιοποιείς τις αντιθέσεις για εποικοδομητική αναζήτηση, να κατορθώνεις μέσα από την αρμονία των αντιθέσεων να παράγεις σύμπνοια στα μείζονος σημασίας ζητήματα, για το καλό του τόπου. Φυσικά, η πραγματοποίηση τέτοιων αποτελεσμάτων, προϋποθέτει την ύπαρξη αγνών ιδεολόγων εκατέρωθεν και όχι πολιτικών καιροσκόπων ή ενεργούμενων, ανθρώπων με ήθος και υπόσταση πολιτική που προτάσουν το καλό του τόπου και της κοινωνίας έναντι των ατομικών τους επιδιώξεων...

Η πρόταξη φανατικών συμπεριφορών ή λεκτικών ακροτήτων δεν συνεπάγεται ιδεολογική αυθεντία ούτε ακραιφνή στάση. Φυσικά επίδειξη μετριοπάθειας υπέρ εθνοενωτικών σκοπών, ούτε σημαίνει ιδεολογική υποχώρηση και ενδοτισμό, ούτε συγκατάθεση και αποδοχή ενάντιων θέσεων από εκείνες που συμβάλλουν στην οικοδόμηση και ενίσχυση του Εθνικού Κράτους και της Πατρίδας. Απλά σημαίνει συναίνεση  σε όσα μας ενώνουν και αποτροπή άσκοπων και φθοροποιών εθνοκτόνων διενέξεων. Παραδείγματα ανάλογα έχουμε και από την ελληνική ιστορική πραγματικότητα. Ο Γεώργιος Πλήθων Γεμιστός, ο μέγιστος όσο και έσχατος των Νεοπλατωνικών φιλοσόφων, αν και Εθνκός, δέχθηκε την πρόταση του Βυζαντινού Αυτοκράτορα να μετάσχει με χριστιανούς στην θεολογική σύνοδο της Φερράρα με αντικείμενό της την ένωση των Εκκλησιών (ασχέτως έαν δεν επετεύχθη), μετείχε δηλαδή σε μία διεργασία φαινομενικά θεολογική, ουσιαστικά διπλωματική,με τους θρησκευτικούς του αντιπάλους, διότι τη δεδομένη στιγμή φρονούσε ότι από την έκβαση της υποθέσεως αυτής εξυπηρετούσε τα μείζονα συμφέροντα του Ελληνισμού και της παραπαίουσας αυτοκρατορίας. Ο αντικομμουνιστής ήρωας της Μικρασίας Νικόλαος Πλαστήρας, το 1945, στο βραχύβιο διάστημα που διετέλεσε πρωθυπουργός της χώρας, έριξε με αεροπλάνα προκηρύξεις στις περιοχές των ανταρτών, με εθνοενωτικό περιεχόμενο, φθάνοντας πολύ κοντά στο να το πετύχει (γι΄ αυτό και τον καθαίρεσαν ουσιαστικά οι Άγγλοι, διοχετεύοντας στον τύπο επιστολή του που θα τον εξανάγκαζε σε παραίτηση). Οι εντάσεις λοιπόν είναι απόρροια συχνά άλλων κινήτρων και πολλάκις οι κραυγές και οι συμπεριφορές "προπηλακισμών" απηχούν και την απουσία ουσιαστικών επιχειρημάτων ή κρύβουν άλλους σκοπούς και κίνητρα. Και σίγουρα δεν εξυπηρετούν την εθνική υπόθεση, αφού κάποιους ευνοεί η τακτική του "διαίρει και βασίλευε"...

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ