ΝΑ ΠΡΟΣΛΑΒΟΥΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΠΑΙΤΕΙΟΥ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΕΙΣ ΝΙΚΕΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΠΕΡΣΩΝ!

Το καλοκαίρι του 480 π.Χ., οι Έλληνες μετείχαν σε δύο σημαντικές συγκρούσεις: Την ναυμαχία του Αρτεμισίου και την μάχη των Θερμοπυλών. Και τον Σεπτέμβριο του 480 π.Χ. δόθηκε η επική ναυμαχία της Σαλαμίνος, η οποία μαζί με την συνακόλουθη, ένα χρόνο αργότερα, τον Αύγουστο του 479 π.Χ. μάχη των Πλαταιών και ναυμαχία της Μυκάλης, έθεσαν οριστικό τέλος στα επεκτατικά σχέδια των Περσών...

Όλες αυτές τις σημαντικές πολεμικές συγκρούσεις, όπως και τη μάχη του Μαραθώνα, που έλαβε χώρα 10 χρόνια νωρίτερα, οι Έλληνες τις καθιέρωσαν σαν προγονικές εορτές τιμής και νίκης και τις εόρταζαν σε πανελλήνια κλίμακα. Μία παράδοση που συνεχίστηκε μέχρι και τους πρώτους αιώνες της επικρατήσεως του χριστιανισμού, όπου αρχικά ο εορτασμός ατόνισε και αργότερα καταργήθηκε ως "ειδωλολατρικός".

Όμως η απότιση τιμής στους ευκλεείς προγόνους, αποτελεί μία υποχρέωση και ένα ηθικό καθήκον που θα πρέπει να ισχύει στο διηνεκές. Αποτελεί ύβρι αληθινή, οι Ήρωες και οι Πεσόντες να ίστανται στο περιθώριο της ιστορίας, επειδή έτσι όρισε η σκοπιμότητα και η μικροψυχία, ή η στενομυαλιά κάποιων.

Είναι ώρα να αποδώσουμε και πάλι στους ενδόξους προγόνους μας, την κυρίαρχη θέση που τους αρμόζει. Οι επέτειοι αυτοί, θα πρέπει να εορτάζονται με κατανυκτική προσήλωση και με αληθινό δέος, ανανεώνοντας τους ψυχικούς δεσμούς των νέων του σήμερα με τους αγωνιστές του χθές, ενδυναμώνοντας την ψυχική άλυσσο των μαχητών της Πατρίδας για σήμερα και για πάντα!

Να προσλάβουν και πάλι χαρακτήρα εθνικών επαιτείων οι μεγαλειώδεις νίκες των Ελλήνων κατά των Περσών! Κάτι τέτοιο βέβαια, είναι μέλημα και έργο μίας αληθινής Πολιτείας Ελλήνων, όπου το μάχεσθαι και πίπτειν υπέρ βωμών και εστιών θα αναγνωρίζεται και θα τιμάται δεόντως...

Γιατί οφείλουμε όμως αιώνιο σεβασμό και τιμή στους ήρωες; Γιατί υπήρξαν εκείνοι που απαρνήθηκαν τα υλικά αγαθά και τον τρυφηλό βίο και ανάλωσαν εαυτούς προκειμένου να διασώσουν την ψυχή του Ελληνισμού και να την κρατήσουν αλώβητη. Για τον τιτάνιο αυτό αγώνα τους, ο Ελληνισμός θα έπρεπε να τους ευγνωμονεί στο διηνεκές.... Το παράδειγμά τους θα έπρεπε να διδάσκεται ως υπέρτατη πράξη ηρωϊσμού και αυτοθυσίας, γιατί καλά τα αγάλματα, καλοί οι φιλολογικοί λόγοι, καλές οι εκδηλώσεις, αλλά τα πρότυπα μεταλαμπαδεύονται μόνο βιωματικώ τω τρόπω, ακολουθώντας δηλαδή εμπράκτως τα αρχαία χνάρια, την ηρωϊκή ατραπό του Κόδρου, της Αγλαύρου, του Πατρώου Ηρακλή, του Σπαρτιάτη Λεωνίδα, του Θεσπιέως Δημοφίλου και άλλων τινών ενδόξων προπατόρων, αληθινών προπατόρων, ψυχή τε και αίματι....

Δε γίνεται κάποιος όμως να εορτάζει τα Σαλαμίνια σε ένα καθημαγμένο τοπίο. Με τον τύμβο "αιχμάλωτο" και τον εν γένει χώρο λεηλατημένο από τα ποικιλώνυμα συμφέροντα. Δε γίνεται να υποδύονται ότι τιμούν τους Σαλαμινομάχους αυτοί που εκχώρησαν την εθνική κυριαρχία δια των μνημονίων και απέθεσαν αμαχητί γη και ύδωρ, εξ ιδίας μάλιστα πρωτοβουλίας, στους διώκτες του Ελληνισμού. Δε γίνεται να υποκρίνονται ότι τιμούν αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους για να παραμείνει η πατρίδα ελληνική, εκείνοι που έχουν κουβαλήσει όλη την αφροασία στην πατρώα γη. Όπως αντιστοίχως δεν γίνεται να υποκρύνονται κάποιοι ότι δήθεν....τιμούν τους Ήρωες του 1821 και την ίδια στιγμή να καταθέτουν στεφάνια στο μαυσωλείο του σφαγέα του Μικρασιατικού και Ποντιακού Ελληνισμού Κεμάλ και να μιλούν για... (ανύπαρκτη) "ελληνοτουρκική φιλία"...

Πρέπει επιτέλους να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να αφυπνιστούμε. Να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να εκπληρώσουμε την επιταγή και το χρέος μας προς τους προγόνους. Γιατί οι ήρωες δεν έχουν ανάγκη ούτε παρελάσεων, ούτε στεφάνων, ούτε λιβανωτών και πομπωδών λογιδρίων. Δεν αναμένουν, ούτε και έχουν ανάγκη "αναγνωρίσεως" από κανέναν "επώνυμο", ούτε θέλγονται από "πυροτεχνήματα" και τεχνητές "φωταψίες".

Οι ψυχές των Ηρώων αγάλλονται, όταν βλέπουν ότι οι επερχόμενες γενεές πορεύονται στον δρόμο που οι ίδιοι χάραξαν, νιώθουν ευφορία διαπιστώνοντας ότι η θυσία τους δεν πήγε χαμένη... ΟΣΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΟΣΟΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ...

Ηρωολατρεία λοιπόν σε συνθήκες εκστατικής μυσταγωγίας, ιερής σιγής, με αναμμένες δάδες, τους πυρσούς του αείζωου Ελληνισμού, δίχως τυμπανοκρουσίες και "εφέ" για το θεαθήναι, με ευλαβική προσήλωση στον διαχρονικό σκοπό, την διαφύλαξη της Αιωνίας Ελλάδος και της ιερής παρακαταθήκης με την οποία είναι οργανικά συνδεδεμένη στον χώρο και στον χρόνο...

Σε μία σκοτεινή όσο και μεταιχμιακή εποχή όπως η σημερινή, σε μία κρίσιμη περίοδο για την επιβίωση της υποστάσεως του Ελληνισμού, το νόημα των εορτών και τελετών κατά των βαρβάρων προσλαμβάνει ένα ιδιαίτερο νόημα, αποκτά έναν βαρύνοντα συμβολισμό. Σε μία φάση κατά την οποία απειλείται η κυριαρχική υπόσταση της Πατρίδος μας και οι αφροασιατικές ορδές επελαύνουν αμαχητί προς κατάληψη της χώρας, το μήνυμα ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΧΕΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΧΘΡΙΚΗΣ ΕΠΙΒΟΥΛΗΣ, όποιο μανδύα και εάν αυτή ενδύεται, είναι ιδιαιτέρως επίκαιρο και διαχρονικό. Οι Ένδοξοι πρόγονοί μας, μας υποδεικνύουν το Καθήκον, την Αιώνια Υποχρέωση προς τη Φυλή, προς την Πατρίδα, προς τα όσια και τα ιερά των προπατόρων μας...

Γιατί όπως έλεγε και ο Κωστής Παλαμάς, "κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί....". Και όπως επίσης υποστήριζε και ο φιλόσοφος και μύστης Ιούλιος ΄Εβολα, το Αίμα των Ηρώων είναι πιο ιερό από το μελάνι των σοφών και τις προσευχές των πιστών....

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ