ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Η ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ ΤΩΝ ΝΑΥΠΗΓΕΙΩΝ ΚΑΙ Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑΣ, ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ...

Είναι γεγονός ότι ο χώρος της ναυτιλίας και κατ΄ επέκταση ο υποστηρικτικός του μηχανισμός (ναυπηγεία, επισκευαστήρια κλπ), διαθέτει τεράστια υλική ισχύ, πλούτο, επιρροή και είναι σε θέση να ασκεί πιέσεις... Με τη δύναμη των διασυνδέσεων και των υπόγειων συνεννοήσεων, οι ιθύνοντες των διαφόρων μεγάλων επιχειρήσεων, έχουν γίνει κράτος εν κράτει, κάνοντας διάφορες "χορηγείες" προς διάφορες κατευθύνσεις και εξασφαλίζοντας εύνοιες που εκφεύγουν των ορίων του θεμιτού, όχι σπανίως...
Εκεί όμως που το φαινόμενο της επελάσεως των ναυπηγείων γνωρίζει την τραγική του αποκορύφωση, είναι στην Σαλαμίνα και ειδικότερα στον ιστορικό χώρο της Κυνόσουρας, όπου βρίσκονται ο τύμβος των Σαλαμινομάχων, τα τρόπαια της νίκης και ιερά, καθώς και στον όρμο των Αμπελακίων, όπου βρισκόταν το αρχαίο λιμάνι και η αρχαία Κόλουρις, η πρωτεύουσα του νησιού...

Στον χώρο αυτό, ένα μεγάλο τμήμα του οποίου έχει χαρακτηριστεί Ζώνη Α΄ (αμέσου προστασίας ως μεγίστου αρχαιολογικού και ιστορικού ενδιαφέροντος, όμοια προς αυτή της Ακροπόλεως των Αθηνών) αναπτύσσουν από τη δεκαετία του 1970 και εφ΄ εξής, τη δραστηριότητά τους ναυπηγεία, καρνάγια και συναφείς δραστηριότητες, οι οποίες καταστρέφουν τον αρχαιολογικό χώρο, υποβαθμίζουν αισθητικά την τοποθεσία και κατ΄ επέκταση το νησί και μολύνουν σε ανεπανόρθωτο βαθμό την θαλάσσια περιοχή όπου ασκούν τις επιχειρηματικές τους δραστηριότητες.

Το "παράδοξο" του γεγονότος έγκειται στο ότι ενώ αρμόδιοι φορείς, προεξάρχοντος του Υπουργείου Πολιτισμού (Εφορεία Αρχαιοτήτων Δυτ. Αττικής, Πειραιώς και Νήσων), έχουν επισημάνει την καταστρατήγηση πολλών προϋποθέσεων και προδιαγραφών λειτουργίας κάποιων ναυπηγείων (περιβαλλοντολογικών, πολεοδομικών, αρχαιολογικών κ.α.), εν τούτοις, οι αρμόδιες υπηρεσίες κωφεύουν και η παρανομία συνεχίζεται σε πολλές περιπτώσεις αδιάλειπτα... Το γιατί λιμενικές αρχές, πολεοδομία, Υπουργείο Ενέργειας και Περιβάλλοντος και όχι μόνο, για να αναφέρουμε ενδεικτικά κάποιες απ΄ αυτές, κωφεύουν, επαφίεται στην κρίση και στην νοημοσύνη ενός εκάστου...

Προς υπεράσπιση των αυθαιρεσιών και της καταπατήσεως κάθε έννοιας νομιμότητας, οι υπέρμαχοι των ναυπηγείων, ισχυρίζονται τα ακόλουθα έωλα επιχειρήματα:

1. Τα ναυπηγεία δίνουν δουλειά σε κόσμο στην Σαλαμίνα. Από τις Μελέτες όμως Περιβαλλοντολογικών Επιπτώσεων, προκύπτει επισήμως ότι ο αριθμός των εργαζομένων στα ναυπηγεία (εξαιρουμένων των ιδιωτών εργολάβων) ανέρχεται το πολύ σε 200 άτομα, πολλοί εκ των οποίων είναι αλλοδαποί. Επομένως με ποιο τρόπο τα ναυπηγεία συντηρούν εργασιακά τον κόσμο της Σαλαμίνας; Το επιχείρημα αυτό για όσους γνωρίζουν, δεν ευσταθεί...

2. Δεύτερο επιχείρημα υπέρ των ναυπηγείων που εκφέρουν κάποιοι κύκλοι, είναι εκείνο της λεγομένης "συνυπάρξεως". Σύμφωνα με το οποίο σκεπτικό, μπορεί μεν τα ναυπηγεία, και αυτοί που τους επέτρεψαν την παρουσία τους στον συγκεκριμένο χώρο, νάχουν διαπράξει παρατυπίες, παρανομίες και καταστροφές, αλλά πλέον αποτελούν παγιωμένη κατάσταση και δεν έχει νόημα η αξίωση της απομακρύνσεώς τους... Ωστόσο πρόκειται για μία φθηνή σοφιστεία που στηρίζεται στην παραποίηση της πραγματικότητας. "Συνύπαρξη" σημαίνει ύπαρξη εκ παραλλήλου, δίπλα-δίπλα, με προϋπόθεση τον σεβασμό της μνημειακής κληρονομιάς, του περιβάλλοντος, με σεβασμό απέναντι στην ιστορία και στην πολυχιλιετή παράδοση του τόπου. 

Εν προκειμένω, η εισβολή των αδελφών Διαμαντή στο ανατολικό τμήμα του τύμβου το 1975 και η καταστροφή 64 τάφων και άλλων μνημείων, η καταστροφή αρχαιοτήτων και η πρωτοφανής, συστηματική υποβάθμιση του περιβάλλοντος, η μόλυνση της υποθαλάσσιας περιοχής και η αισθητική αλλοίωση του τοπίου, κάθε άλλο παρά περί "συνυπάρξεως" συνηγορούν. Η καταστρατήγηση της νομοθεσίας, πολεοδομικής, περιβαλλοντολογικής, αρχαιολογικής, δεν παρέχει αφ΄ ενός αξιοπιστία στα επιχειρηματικά αυτά συμφέροντα, αφ΄ ετέρου δεν συνηγορεί στον ισχυρισμό περί... "συνυπάρξεως"...

Το να δεχόμαστε ότι μπορεί να υπάρξει "συνύπαρξη" αρχαιολογικού χώρου και ναυπηγείων, όταν έχουν επανειλημμένως αποδείξει ότι δεν σέβονται και δεν συμμορφώνονται προς τους νόμους του κράτους, σε μεγάλο τουλάχιστον βαθμό, είναι σαν να θέλουμε να επιβάλλουμε "καθεστώς συνυπάρξεως" στο θύμα και στον βιαστή...

Και η έκθεση, απόσπασμα της οποίας παραθέτουμε, συνταχθείσα από την Εφορεία Εναλίων Αρχαιοτήτων, αναφέρει επιγραμματικά ότι η ΚΣΤ Εφορεία Προϊστορικών Κλασικών Αρχαιοτήτων "προτείνει να ληφθεί μέριμνα ώστε σε εύλογο χρονικό διάστημα να μετεγκατασταθεί το συγκεκριμένο ναυπηγείο όπως και ολόκληρη η ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη...". Όταν οι αρμόδιοι ιθύνοντες, έχουν αφ΄ ενός διαπιστώσει σωρεία ΠΑΡΑΒΑΣΕΩΝ και ΚΑΤΑΣΤΡΑΤΗΓΗΣΕΩΣ του Νόμου και εισηγούνται την ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ των ναυπηγείων γιατί καταστρέφουν το φυσικό περιβάλλον και τις ιστορικές αρχαιότητες, είναι ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΑ ΑΝΕΥΘΥΝΟ έως και ΠΟΛΥ ΥΠΟΠΤΟ κάποιοι να εμμένουν να ομιλούν περί "συνυπάρξεως"...

Η πρόοδος, η υγιής ανάπτυξη και η τουριστική αξιοποίηση της Σαλαμίνας, ενός νησιού με άπειρες φυσικές ομορφιές και με μοναδική ιστορία, θα επέλθει μόνο μέσα από την μετεγκατάσταση των ναυπηγείων και την αποκατάσταση του χώρου τον οποίο έχουν μολύνει, δεν είναι απλά προϋπόθεση, αλλά ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ για την ανάπτυξη του νησιού. Και όσοι διακινούν άλλες "θεωρίες", θα πρέπει να μας προβληματίσουν έντονα ως προς τα κίνητρα και τα ελατήρια από τα οποία κινούνται και έχουν ως αφετηρία του σκεπτικού τους...

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ