ΙΣΤΟΡΙΑ

Η ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΚΕΚΤΥΠΑ ΤΗΣ...

Οι πολιτικοί αλλά και πνευματικοί εκπρόσωποι του υφιστάμενου κατεστημένου, συχνά-πυκνά, δεν παραλείπουν να πραγματοποιούν λεκτικές αναφορές και θεωρητικού χαρακτήρα εγκώμια προς την αρχαιοελληνική δημοκρατία, κάνοντας αναγωγές του δικού τους πολιτειακού συστήματος προς το ομώνυμο αρχαιοελληνικό. Όμως πρόκειται δίχως άλλο περί δηλώσεων εντυπωσιασμού και παραπλανήσεως των αφελών και των αδαών, διότι οι γνώστες της ιστορικής πραγματικότητος έχουν επίγνωση περί του ότι η αρχαιοελληνική δημοκρατία, σε όλα της τα έκδοχα, απέχει παρασάγγες από την ομώνυμη, πλην όχι ταυτόσημη, νεοελλαδικού τύπου "δημοκρατία", η οποία είναι δημοκρατία ψευδεπίγραφη...
Και αυτό διότι η αρχαιοελληνική δημοκρατία ήταν καθεστώς που απευθυνόταν μόνον σε Έλληνες το γένος πολίτες και μάλιστα σε γηγενείς. Πολίτης στη δημοκρατία ήταν μόνον ο Οπλίτης (διόλου τυχαία ο όρος πολίτης προέρχεται από αναγραμματισμό της λέξεως Οπλίτης, καθώς πολιτικά δικαιώματα εδικαιούτο να έχει μόνον ο οπλίτης που προασπίζει την πατρώα γη). Δικαιοπρακτική ικανότητα διέθεται μόνον ο ελεύθερος πολίτης, όχι οι γυναίκες, όχι οι δούλοι, όχι οι μέτοικοι (Έλληνες προερχόμενοι από άλλες πόλεις-κράτη). Δικαίωμα ιδιοκτησίας περιουσίας και γης, κατείχαν μόνο οι ελεύθεροι πολίτες. Τα αξιώματα, πλην εκείνων που απαιτούσαν ειδικές δεξιότητες και ικανότητες, απονέμονταν εκ περιτροπής δια κλήρου με θητεία συνήθως ενός έτους και μετά το πέρας αυτής επακολουθούσε λογοδοσία και απολογισμός. (Τα λεγόμενα εύθυνα). Οι κίναιδοι εντάσσονταν στους μιαρούς με νομοθετική ρύθμιση και δεν είχαν το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, ούτε μπορούσαν να καταλάβουν κάποια δημόσια θέση ή να εισέλθουν σε καθαγιασμένο χώρο. 

Η φιλοπατρία και η πρόταξη των νόμων, καθώς και η αναγνώριση περί του ότι το δημόσιο συμφέρον προεξάρχει του ατομικού, αποτελούσαν κανόνα της δημόσιας ζωής, το δε άτομο δεν ήταν δυνατόν να νοηθεί εκτός της κοινότητος και πάντοτε είχε σημείο αναφοράς του την Πολιτεία. 

Η φορολογία ήταν αναλογική και για καταχρήσεις δημοσίου χρήματος ή διάπραξη ατασθαλιών, ο πέλεκυς του νόμου ήταν βαρύς, όπως και για ηθικά έκτροπα ή παραβίαση του φυσικού και βιολογικού νόμου. Μπορείτε να αναλογιστείτε τι τύχη θα ανέμενε εκείνους που θα τολμούσαν και μόνο να σκεφθούν να εκχωρήσουν την κυριαρχία της πόλεως, ανάλογα με τους "εθνοσωτήρες" του 2010 που εκχώρησαν δια των Μνημονίων την Εθνική Κυριαρχία, αφού εσκεμμένα προηγουμένως φρόντισαν με τις ατασθαλίες και την κακοδιαχείριση να χρεοκοπήσουν το κράτος; Ή ποια τύχη θα ανέμενε αυτούς που θα καθίσταντο ριψάσπιδες όπως στα Ίμια το 1996 ο Σημίτης ή το 1974 ο Καραμανλής αφήνοντας τους ήρωες της ΕΛΔΥΚ στην τύχη τους;

Με γνώμονα και μόνο την παράθεση των ανωτέρω, πολύ γενικών αρχών, εάν θεωρείτε ότι το καθεστώς το οποίο εκαλείτο "δημοκρατία" κατά την αρχαιότητα μπορεί να έχει την οιαδήποτε σχέση με το διεφθαρμένο, ξενοκρατούμενο και διάτρητο καθεστώς του σήμερα, αυτό επαφίεται στην κρίση παντός νοήμονος ανθρώπου... Κι όλα αυτά παρατίθενται, διότι ουκ ολίγοι, εξ αγνοίας είτε εκ σκοπιμότητος, εννοούν να εκλαμβάνουν την αρχαιοελληνική δημοκρατία ως καθεστώς εντός "ακατάσχετου δικαιωματισμού", ένα καθεστώς στο οποίο υφίσταντο μόνο δικαιώματα και διόλου υποχρεώσεις, είτε το εννοούν, διαστρεβλωτικά, ως ένα καθεστώς ασυδοσίας και χαλαρότητος...

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ