ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ: Η ΚΑΤΙΣΧΥΣΗ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΚΑΙ Η ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ...

Οι αρχαίοι πρόγονοί μας ήταν πνευματόδοξοι και φυσιολάτρες. Ανάμεσα στις εορτές και τελετές που τιμούσαν με ιδιαίτερο τρόπο, ήταν και οι τέσσερις εκείνες φυσικές εορτές που καλούνται Ισημερίες και Ηλιοστάσια.

Οι δραματικές μεταβολές φωτός-σκότους που λαμβάνουν χώρα καθ΄ όλη τη διάρκεια του έτους κλιμακούμενες προς ανιούσα ή κατιούσα κλίμακα, δεν ήταν δυνατόν να διελάθουν της προσοχής των αρχαίων προγόνων μας, καθ΄ ότι φιλέρευνοι και παρατηρητικοί. Με γνώμονα τις μεταβολές αυτές και τις κινήσεις των ουρανίων σωμάτων, τις ενεργειακές γραμμές που διαπερνούν τη γη και άλλα φαινόμενα που τυγχάνουν επαληθεύσεως και τεκμηριώσεως, θεμελίωσαν την λεγόμενη "Ιερή Γεωμετρία", η οποία αποκρυσταλλώθηκε στην αρχιτεκτονική των ναών τους αλλά και προσδιόρισε/καθόρισε τα ακριβή σημεία στα οποία αυτοί ανεγέρθηκαν για προφανείς λόγους...

Η τριγωνική σχέση ιερών τόπων και ναών, συναρτήθηκε προς την κίνηση των ουρανίων σωμάτων και την μουσική των ουρανίων σφαιρών που ανέδ οιειξε η πυθαγόρεια κοσμοθεωρία και μυστική θέαση των πραγμάτων. Το Θερινό Ηλιοστάσιο, που σημαίνει το στάσιμο του ηλίου στο ουράνιο στερέωμα, όπως ετυμολογικά προκύπτει, είναι η ημέρα-ορόσημο κατά την οποία συντελείται η μεγιστοποίηση της ημέρας και η κατίσχυση του φωτός. Με αυτό το μεγάλο φυσικό γεγονός, σχετίζονται σε συμβολικό επίπεδο οι Δελφοί. Οι Δελφοί, καθώς είχαν άμεση συνάφεια προς τον κοσμικό εκείνο άξονα που συνδέει τη γη με τον ήλιο. Ο δε Απόλλων, ο θεός που εφόρευε επί του χρηστηρίου και της δελφικής γης, είναι ο Φύλακας των Ηλιοστασιακών πυλών και της ατραπού που οδηγεί σε αυτές.  Σύμφωνα με τις αρχαίες παραδόσεις η πύλη απ΄ όπου ανέβαιναν οι ψυχές στον ουρανό ήταν η κορυφή του Ολύμπου. Είναι η θύρα των θεών. 

Είναι γνωστό ότι σε μεγαλιθικά κτίσματα, ηλιακού προσανατολισμού, όπως είναι το πασίγνωστο Στόουνχετζ, ο ήλιος κατά το θερινό ηλιοστάσιο εισέρχεται εξ ανατολών και ακτινοβολεί στο κέντρο του μνημειου, ενώ ανάλογο φαινόμενο παρατηρείται στην αίθουσα του θρόνου και των τελετών στο μινωικό ανάκτορο, για να αναφέρουμε, άκρως ενδεικτικά, δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις που καταδεικνύουν τη συνάφεια της αρχαίας ναοδομίας προς τα φυσικά φαινόμενα....

Οι μελετητές της Οδύσσειας, έχουν διαπιστώσει ότι υφίσταντο δύο αντίστοιχες πύλες στο σπήλαιο της Ιθάκης, όπου αφίκνυται ο Οδυσσέας μετά τις πολυετείς περιπλανήσεις-δοκιμασίες του. Από τη μια είσοδο εισέρχονταν οι θνητοί και από την άλλη οι θεοί. Η νότια πύλη ήταν στο Ταίναρο, αντιπροσωπεύοντας την είσοδο για τον Άδη ενώ η βόρεια ετοποθετείτο στον Όλυμπο. Οι Δελφοί βρίσκονταν στην διασταύρωση των αξόνων του ζωδιακού κύκλου, ανάμεσα στις ισημερίες και τα ηλιοστάσια. 

Η κάθοδος των ψυχών στο πεδίο της ύλης συμβολίζεται από το θερινό ηλιοστάσιο στον Καρκίνο επειδή από εκείνη τη μέρα και μετά αρχίζει το φως να λιγοστεύει και το σκοτάδι να κατακτά όλο και μεγαλύτερο μέρος του 24ωρου. Έτσι, αντίστοιχα, οι ψυχές φεύγουν από το μέγιστο φως και εισέρχονται στο σώμα και στην υλική ζωή που σιγά-σιγά τις κάνει να ξεχνούν τη θεία καταγωγή τους. 

Η αντίστροφη διαδικασία συμβαίνει στο Χειμερινό ηλιοστάσιο όταν από τη μέγιστη νύχτα περνάμε σταδιακά στο ολοένα αυξανόμενο φως.   

Στην αρχαία Ελλάδα κατά το θερινό Ηλιοστάσιο εορταζόταν, με ό,τι συμβολικά ως γεγονός αλληγορεί και περικλείει, η ανάσταση της Κόρης Περσεφόνης, ενώ δοξαζόταν θριαμβικά η έλευση του Διονύσου Ελευθερέα, του αγνού ελευθερωτή των Ψυχών. Η Περσεφόνη/Φερέφασα, συμβολίζει την ψυχή της γης, η οποία διήλθε από τις καταστάσεις των τεσσάρων εποχών και εν συνεχεία νήλθε στον ΄Ολυμπο, στα ολοχρυσα παλάτια της αιώνιας ευδαίμονος ζωής. Η σύζευξή της με τον Διόνυσο, διασφαλίζει την αιώνια νεότητα και την ευθυμία που ο θεός του κεφιού εμπερικλείει.

Επίσης οι αρχαίοι Έλληνες μύστες, παραλλήλιζαν την καλλιέργεια του σίτου με την καλλιέργεια της ψυχής. Κατά το θερινό ηλιοστάσιο. ωριμάζει ο σίτος του οποίου η σπορά, η βλάστηση και η ωρίμανση υποδηλώνει σε αλληγορικό επίπεδο την εξέλιξη της ψυχής που οδεύει προς την αποθέωση. Την καλλιέργεια του σίτου. δίδαξε στους ανθρώπους η Δήμητρα, Δη-Μήτηρ/Γη-Μήτηρ μεταβιβάζοντας, μέσω του Τριπτολέμου, την ιδιότητα αυτή στο ανθρώπινο γένος.

Κατά την περίοδο που μεσολαβεί από την θερινή τροπή του Ήλιου μέχρι την φθινοπωρινή ισημερία, στο φυσικό επίπεδο συντελείται η μεταμόρφωση των ανθέων σε καρπούς, η ωρίμανση των καρπών και η συλλογή τους, καθώς θα χρησιμεύσουν για την συντήρησή μας κατά την περίοδο του χειμώνα. Στο πνευματικό επίπεδο συμβολίζεται η περίοδος κατά την οποία οι ψυχές των μυστών οι οποίες απέβαλαν το έρεβος, αποσυνδέονται από τα γήϊνα δεδομένα και εισέρχονται σε φωτεινούς λειμώνες. 

Οι ψυχές όμως εκείνες που δεν κατόρθωσαν να αποβάλουν το έρεβος και παραμένουν στο γήινο περιβάλλον, πρέπει να συλλέξουν τους καρπούς όσων έχουν πετύχει μέχρι τώρα, να ανασυντάξουν τις δυνάμεις τους και να συνεχίσουν τις προσπάθειες τους ώστε να επιτύχουν την πνευματική τους αναγέννηση.

Ο συμβολισμός του Θερινού Ηλιοστασίου, συμπυκνώνεται στην Νίκη του Φωτός και στην Αναγέννηση της Ζωής, μεταστοιχειούμενη η ύλη και οι ποιότητες του ανθρώπου προς μία ευγενέστερη και ανώτερη μορφή...

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΒΙΒΛΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΘΕΑΣΗ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ...