Η ΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΕΩΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΟ ΜΥΘΟ...
Ένας από τους ωραιότερους και εμβριθέστερους σε συμβολισμό μύθους της Ελληνικής μυθολογίας, είναι η ιστορία της Περσεφόνης, κόρης της θεάς Δήμητρας και του Δία, την οποία αγάπησε ο Πλούτωνας και την πήρε μαζί του, καταφεύγοντας σε τέχνασμα, στον Κάτω Κόσμο.
Σύμφωνα με το μύθο, η Περσεφόνη συνήθιζε να παίζει με τις φίλες της, τις Νύμφες, στην Έννα, περιοχή στο κέντρο της Σικελίας. Ο μύθος αυτός, υποδηλώνει την περιοδικότητα των εποχών, τον θάνατο και την επαναγέννηση της Φύσεως και μαζί και της ζωής, που είναι συνυφασμένη προς την φυσική δημιουργία, ακολουθώντας προαιώνιους νόμους με αδιάπτωτη συνέπεια και ισχύ...
Μια μέρα, ενώ έτρεχε στο δάσος την είδε ο Πλούτωνας και την ερωτεύτηκε παράφορα για την ομορφιά της. Σε συνεννόηση με το Δια άρπαξε την Περσεφόνη, την πήγε στον Κάτω Κόσμο και την έκανε γυναίκα του.
Η θεά της γεωργίας Δήμητρα που είχε μεγάλη αδυναμία στη Περσεφόνη, γύρισε όλη τη γη και προσπάθησε με κάθε τρόπο να βρει την πολυαγαπημένη της κόρη. Μεταμορφωμένη σε γριά για να μην την αναγνωρίσουν, πήγαινε σε πόλεις και χωριά και ρώταγε όποιον έβρισκε στο δρόμο της προκειμένου να εντοπίσει τη μονάκριβή της Περσεφόνη. Με την πάροδο του χρόνου υπέφερε τόσο πολύ από την απώλεια της κόρης της, που δεν επέτρεπε στη γη να ανθίσει, να βγάλει λουλούδια και καρπούς για να τραφούν οι άνθρωποι. Η Δήμητρα ήταν αμετανόητη και αποφασισμένη και η ξηρασία έπληττε την ανθρωπότητα...
Ο Δίας, διαπιστώνοντας πόσο οργισμένη ήταν η Δήμητρα, έστειλε τον Ερμή στον Άδη για να παρακαλέσει και να πείσει τον Πλούτωνα να στείλει τη Περσεφόνη πάλι πίσω στη μητέρα της. Ο θεός του Κάτω Κόσμου, που ήταν ερωτευμένος με τη Περσεφόνη, δέχθηκε να την αφήσει αλλά πριν την αποχαιρετήσει της έδωσε να φάει μερικούς σπόρους από ρόδι. Οι σπόροι αυτοί ήταν μαγικοί, με αποτέλεσμα η Περσεφόνη να δεθεί άρρητα με το βασίλειο του.
Τη λύση τελικά την έδωσε ο Δίας, μεσολαβώντας συγκεραστικά και κατόρθωσε να συμβιβάσει τον Πλούτωνα και τη Δήμητρα. Τους έξι μήνες του έτους η Περσεφόνη ζούσε με τη μητέρα της. Η γη τότε ήταν ανθισμένη και δεχόταν με ευχαρίστηση τους καρπούς των ανθρώπων, ενώ τον υπόλοιπο μισό χρόνο, η κόρη κατέβαινε στα έγκατα της γης και περνούσε το καιρό της με τον άντρα της. Η Δήμητρα τότε δεν επέτρεπε σε κανέναν ανθό να ξεπροβάλει, δείχνοντας έτσι το καημό της για την απώλεια της κόρης της.
Ο μύθος αυτός, με εξέχοντα τρόπο, μας περιγράφει δραματοποιημένο το φαινόμενο της εναλλαγής των εποχών, αλλά και της μεταβολής της υπάρξεως, της δημιουργίας, από την κατάσταση της αδράνειας και του θανάτου, στην διαδικασία της επαναγεννήσεως και ανθοφορίας...
Τα πάντα ρει λοιπόν στο κοσμικό γίγνεσθαι, διαμορφώνοντας το ατελεύτητο φαινόμενο της Ζωής, ειδωμένης ως βιολογική σύνθεση και αποσύνθεση, ως έλξη και άπωση, ως συνοχή και διάλυση/ανασύνθεση...
Κ. ΠΟΡΙΝΟΣ
Σχόλια