ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΤΟ ΒΑΘΥΤΕΡΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΙΩΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ...

Οι Απόκριες ως εορτή με πανάρχαιες καταβολές, είναι συνυφασμένη με γλέντι, την κορύφωση της ευθυμίας, μεταμφιέσεις και ξεγνοιασιά. Απόκρεω σημαίνει κατά κυριολεξίαν "αποχή από το κρέας". Είναι η περίοδος προετοιμασίας για το 40ήμερο που καταλήγει στην Ανάσταση...

Δύσκολο να ανιχνεύσουμε επακριβώς τις ρίζες του Καρναβαλιού και των Αποκριών, στην αχλύ του χρόνου... Εικάζεται ότι έχουν προέλευση θρακική, σχετιζόμενη προς τα δρώμενα του Θεού Διονύσου, του κατ΄ εξοχήν θεού της οινοποσίας, του κεφιού, της αναγεννήσεως της φύσεως και της αναπαραγωγής... Και είναι εμφανές, ότι οι απόκριες και οι καρναβαλικές εκδηλώσεις, απηχούν στην ψυχή και στην συνείδησή μας, διονυσιακά δρώμενα... Τριώδιο, μία λέξη που προκύπτει από την ωδή του τράγου, του ζώου που θυσιάζεται προς τιμήν του Διονύσου και οι παρευρισκόμενοι ξεσπούν σε τραγούδια, μεταβαλλόμενοι σε έναν άτυπο χορό. Από αυτό το αυθορμητο δρώμενο της Αττικής, προς τιμήν του Ικαρίου Διονύσου, ο Θέσπις καθιέρωσε την τραγωδία...

Ο Διόνυσος είχε μαζί του, τους Σάτυρους και τους Σειλινούς, οι οποίοι έβαζαν στα κεφάλια τους στεφάνι από κισσό, φορούσαν μάσκες, και ντύνονταν με δέρματα ζώων. Διολου τυχαία, η κωμωδία και η σάτυρα ως θεατρικά δρώμενα έντεχνα, προέκυψαν από τα αρχέγονα διονυσιακά δρώμενα...

Οι Διονυσιακές και Βακχικές αυτές γιορτές, είναι προφανές οτι σχετίζονταν με το τέλος του Χειμώνα και την θριαμβική έλευση της Ανοίξεως, υποδηλώνοντας την εποχή εκείνη κατά την οποία η γη "αφυπνίζεται" από την χειμερία νάρκη στην οποία είχε περιέλθει, γνωρίζοντας την ανοδική της αναγέννηση... Η αναγέννηση ακριβώς της φύσεως και των λειτουργιών της, αποτελεί μέρος αναπόσπαστο του κύκλου της Ζωής και την ανέλκυση των ανθρώπινων ψυχών προς το Φως... Καθόλου άστοχη γι΄ αυτό τον λόγο δεν είναι και η συνάφεια των διονυσιακών δρωμένων προς την αθηναϊκή εορτή των Ανθεστηρίων. 

Η πρώτη ημέρα λεγόταν “Πιθοιγία”, η δεύτερη “Χόες” και η τρίτη “Χύτροι”. Κατά την διάρκεια της πρώτης ημέρας πραγματοποιούσαν σπονδές στον Διόνυσο, με ένα μείγμα κρασιού, με την ευχή το καινούργιο κρασί να είναι αβλαβές. Την δεύτερη ημέρα, θεωρούσαν ότι άνοιγαν πύλες του ‘Αδη και ότι οι νεκροί ανέβαιναν στον επάνω κόσμο.

Η δεύτερη ημέρά επισφραγιζόταν με την ιερογαμία, όπου τον Διόνυσο αντιπροσώπευε συμβολικά ο άρχοντας βασιλιάς στεφανωμένος με φύλλα και φορώντας μάσκα, και στις “Χόες”, τους αγώνες οινοποσίας δηλαδή. Ο νικητής επιβραβευόταν από τον βασιλιά με ένα ασκί γεμάτο κρασί, και στεφάνι από πράσινα φύλλα.

Η τρίτη μέρα των Ανθεστηρίων ήταν αφιερωμένη στους νεκρούς. (Εξ  ου και το Ψυχοσάββατο). Γίνονταν θυσίες και πρόσφεραν την “πανσπερμία” στον ψυχοπομπό και χθόνιο Ερμή, ένα παρασκεύασμα από σπόρους δημητριακών και όσπριων αντίστοιχο με τα σημερινά κόλλυβα. Η πανσπερμία προσφέρονταν στους νεκρούς, θεωρώντας ότι τους επισκέπτονταν για να συμμετάσχουν στα γεύματα. Η αναπαράσταση των νεκρών γινόταν φορώντας μάσκες, και χορεύοντας.   

Κατά την διάρκεια των γιορτών αυτών υπήρχε κατάλυση των κοινωνικών κανόνων, οι δούλοι ελευθερώνονταν, μπορούσαν και διακωμωδούσαν τους αφέντες τους, φόραγαν τα ρούχα τους, κ.λπ. Αυτό το έθιμο, συνιστούσε κατά πολλούς ερευνητές, διακωμώδηση της κοσμοπολιτείας του Κρόνου, υποδηλώνοντας την φυλετική μείξη και τον εκφυλισμό που είχε επέλθει, φθάνοντας στην παρακμή της Αρχαίας Ατλαντίδας, όπως επισημαίνει και ο Πλάτωνας στους διαλόγους του. 

Ουκ ολίγοι αποδίδουν τον όρο "Καρναβάλι" σε λατινική ετυμολογία. Όμως, η έρευνα της αρχαίας ελληνικής γλώσσης, οδηγεί σε άλλα συμπεράσματα. Είναι προφανές ότι η λέξη "καρναβάλι" προέρχεται από τις λέξεις "Κάρνος+βαλλίζω". 

Συγκεκριμένα, ο περιηγητής Παυσανίας αναφέρει τον Κάρνο και ως Κριό (Λακωνικά 13, 4) γεγονός που δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ότι η λέξη «κάρνος» σημαίνει «κριός». Ο Κάρνος ήταν ένας γονιμοποιητικός Θεός, τόσο των Λακώνων όσο και των Μεσσηνίων, πριν από την επικράτηση των Δωριέων στη νότια Πελοπόννησο. Βαλλίζω σημαίνει χοροπηδώ (κατά τη διάρκεια χορού). Καρναβάλι επομένως ήταν οι χοροί που διεξάγονταν προς τιμήν του Κάρνου, και μετεγενέστερα του Καρνείου Απόλλωνος. Απόλλων και Διόνυσος, αν και φαινομενικά φαντάζουν ως Θεοί με αντιθετικές ιδιότητες, εν τούτοις είναι εξισορροπιστικοί και αλληλοσυμπληρωματικοί, αφού ο ένας εκφράζει την τάξη και ο άλλος την ευθυμία και η συμφιλίωσή τους, όπως απεικονίζεται σε αγγεία που τώρα εκτίθεται στο μουσείο του Ερμιτάζ, υποδηλώνει την εξεύρεση της "χρυσής τομής" μεταξύ της δωρικής αυστηρότητας και του διονυσιακού ενθουσιασμού... Ομόριζη του Κάρνου είναι και η λέξη "Κάρα" που σημαίνει την κεφαλή... 

Επίσης, δεν θα πρέπει να διαλάθει της προσοχής μας το πέταγμα του αετού, χαρακτηριστικό παραδοσιακό έθιμο με πανάρχαιες αναγωγές, το οποίο υποδηλώνει την δίψα της ψυχής για ανάταση και ανύψωση, απελευθερούμενη από τα περιοριστικά δεσμά της ύλης...

Ο ιουδαιοπαυλικιανισμός που επιβλήθηκε στην Ελλάδα και στην Ευρώπη γενικότερα κάτω από το μανδύα και στο όνομα δήθεν του Χριστού, δυσφήμισε και πολέμησε τις αποκριάτικες εκδηλώσεις και παραδόσεις, ως "ειδωλολατρικές", όμως δεν κατάφερε να τις εκριζώσει από τα βάθη της λαϊκής ψυχής, παρά την πολεμική που τους επεφύλαξε. Ο πραγματικός λόγος της εναντίωσής του προς αυτά τα δρώμενα, εντοπίζεται στους λόγους του μοναχού Χόρχε, στο μυθιστόρημα του Ουμπέρτο Έκο "Το Όνομα του Ρόδου", όπου ο μοναχός, χαρακτηριστικός εκπρόσωπος του ιουδαιοπαυλικιανικού σκοταδισμού, ομολογεί ότι δηλητηρίαζε τις σελίδες από τα αρχαιοελληνικά έργα και ιδίως τις κωμωδίες, γιατί προκαλούν γέλιο και το γέλιο σκοτώνει την πίστη... Και ο νοών, νοείτω...

Κατά τη διάρκεια των Αποκριών και των διονυσιακών αυτών δρωμένων, οι άνθρωποι εξέφραζαν τον αληθινό τους εαυτού, απελευθερώνοντας τις μύχιες τάσεις του υποσυνειδήτου τους. Και σήμερα, παρά τις μεταλλάξεις, τις αλλοιώσεις και την φθοροποιό επίδραση του χρόνου, τα πάγια αυτά στοιχεία επιβιώνουν, επιβεβαιώνοντας για μία ακόμη φορά τον Κ. Παλαμά, που αναφέρει εύστοχα ότι "η αρχαία ψυχή ζεί μέσα μας αθέλητα κρυμμένη"...

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΟΙ

ΤΕΧΝΙΤΕΣ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΟΙ

ΝΑΟΔΟΜΟΙ: Η Αληθινή Προέλευση του Τεκτονισμού"

Μία συγγραφική εργασία μοναδική στην ελληνική βιβλιογραφία, διαμέσω της οποίας καταγράφεται η ίδρυση, η πορεία και η δραστηριοποίηση της συντεχνίας των Διονυσιακών Τεχνουργών και εν γένει των Αρχαίων Ναοδόμων. Συντεχνία η οποία είχε εξ αρχής μυστηριακό/φιλοσοφικό προσανατολισμό συνυφασμένο προς την οικοδομική τέχνη της ανεγέρσεως ναών και δημοσίων οικοδομημάτων, άμεσα επηρεασμένη από την ορφικοπυθαγόρεια μυητική παράδοση.

Από τη συντεχνία αυτή, σταδιακά, μέσω των διωγμών των Μυστηρίων και των Φιλοσοφικών Σχολών κατά τα χρόνια του σκοτεινού Μεσαίωνα, απέρρευσαν αρχικά τα ρωμαϊκά κολέγια και οι συντεχνίες των μεσαιωνικών λιθοξόων και μετά την έλευση των μαθητών/απεσταλμένων του Γεωργίου Πλήθωνος Γεμιστού στην Ιταλία και ευρύτερα στην Ευρώπη, προέκυψε σταδιακά ο φιλοσοφικός και μυητικός τεκτονισμός.

Ιπποτικά τάγματα και η σχέση τους προς τα ομηρικά ιδεώδη, Διονυσιακοί Τεχνίτες και Αρχαίοι Δαιδαλίδες, Ορφικοπυθαγόρειοι Μύστες και Κελτοδρυϊδες, ελληνική αλχημεία, τα μυστήρια της Κνωσσού και η διαδοχή από τον Τεκτονισμό, Αρχέδημος, Φειδίας, Σκόπας, Βελισσάριος και βυζαντινά τάγματα-προπομποί των Ναιτών, Μιχαήλ Ψελλός και Γεώργιος Γεμιστός Πλήθων, Κομαντσίνοι και Σκώτοι μύστες, Ταβέρνες και Ταμπακολόγοι, Σκοτεινοί Αδελφοί και Νεοπλατωνικές Ακαδημίες στην Φλωρεντία και στην Ρώμη, Πυθαγόρειοι σύλλογοι και μυστηριακές αδελφότητες, τάγμα των Βουκελλαρίων και Ναίτες Ιππότες, Φιλικοί και Εθνική Εταιρεία, Κονιάτες και Νεοπυθαγόρεια αναγέννηση υπό τον Σπυρίδωνα Νάγο και πολλές ακόμη πτυχές αυτής της συναρπαστικής διαδρομής, παρουσιάζονται ενδελεχώς με στοιχεία και πλήθος φωτογραφίες μέσα από τις σελιδες αυτού του βιβλίου...

Ο μύθος του Χιράμ και οι Διονυσιακοί Τεχνίτες της Βύβλου, τα επτά θαύματα του κόσμου και η ιερή γεωδαισία, οι λαμπαδηφόροι του μυητικού φωτός και το ορφικό ρόδο, το άγιο δισκοπότηρο και το περιεχόμενο της ιπποσύνης, αυτά και τόσα άλλα θέματα αναλύονται μέσα από το ελληνικό πρίσμα μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου, αποτυπώνοντας την ελληνική τους προέλευση...

Ποιός κατασκεύασε τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου; Ποιός ανήγειρε τον ναό του Σολομώντα όπως και τους περικαλλείς αρχαίους ναούς των Ελλήνων Θεών που είναι διάσπαρτοι στο Λίβανο, στην Παλαιστίνη, στην Ιωνία; Ποιός ανέπτυξε την Γεωμετρία και την ανήγαγε σε Επιστήμη τεκμηριωμένη, εφαρμόζοντας τις αρχές και τους κανόνες της στην αρχιτεκτονική και σε κάθε πρακτική δυνατή εφαρμογή;

Ποιός καθιέρωσε το μέτρο, το κάλλος, την αρμονία, την συμμετρία, την πλαστικότητα των μορφών στην γλυπτική, τον σχεδιασμό των κιόνων με γνώμονα το ανθρώπινο μέτρο και αναλογίες, επινοώντας τις τρεις μορφές κιόνων με βάση αισθητικές και φιλοσοφικές αξίες; Γιατί οι ΄Αγγλοι στην οροφή της Μεγάλης Στοάς τους απεικονίζουν τον Πυθαγόρα και τον Ευκλείδη και έχουν διακοσμήσει την οροφή με μαιάνδρους που υποδηλώνουν την εξελικτική συνέχεια και την αέναη ροή της δημιουργίας;

Ο πάστορας ΄Αντερσον που συνέταξε το πρώτο τεκτονικό σύνταγμα, στον πρόλογο αυτού, είναι εξόχως αποκαλυπτικός: Τα πάντα οφείλονται στον Πυθαγόρα, στον Αρχιμήδη, στον Ευκλείδη, στους Διονυσιακούς Τεχνίτες, είτε για τον Σκόπα και τον Δαμοφώντα πρόκειται, είτε για τον Φειδία, τον Λεωχάρη, τον Πραξιτέλη, τον Τροφώνιο και τον Αγαμήδη, τον Ικτίνο και τον Μνησικλή, τον Αρτέμιο και τον Ισίδωρο και τόσους άλλους που ανέδειξαν οι συντεχνίες των Διονυσιακών Τεχνουργών. Εκείνων που ως λαξευτές των λίθων-ναοδόμοι, είτε ως Δαιδαλίδες, είτε ως Ασκληπιάδες, είτε ως πυρομύστες-λειτουργοί του Ηφαίστου, μετουσίωσαν τον οικοδομικό τεκτονισμό σε φιλοσοφικό και μυστηριακό από αρχαιοτάτων χρόνων, συγκεράζοντας την οικοδομική και εν γένει κατασκευαστική τέχνη προς την βασιλική τέχνη των αρχέγονων Μυστηρίων... Επίσης, ο Βιτρούβιος είναι το ίδιο αποκαλυπτικός...

Η συντεχνία των Διονυσιακών Τεχνουργών, άντεξε στον χρόνο για περισσότερες από 2 χιλιετίες, έως ότου επήλθε κατακερματισμός και υπογειοποίησή της, όχι λόγω φθοράς και παρακμής, αλλά εξαιτίας των μεσαιωνικών διωγμών, τη σκοτεινή εκείνη περίοδο του Βυζαντίου όπου η τέχνη, οι επιστήμες, η φιλοσοφία, τα αρχαία μυστήρια και κάθε ελληνική έκφανση εν γένει τέθηκε υπό διωγμό και τα δημιουργήματά της ρίχθηκαν στην πυρά... Την εποχή που έκλεισαν οι φιλοσοφικές σχολές και τα μυστήρια εσίγησαν, την εποχή όπου άνοιξε το πρώτο στρατόπεδο συγκεντρώσεως, εξοντώσεως και μαρτυρίων ανά την οικουμένη, στην μεσανατολική Σκυθούπολη, όπου οδηγούνταν οι ΄Ελληνες Εθνικοί, την εποχή όπου η εντολή "Ες έδαφος φέρειν" κυριάρχησε και ο,τιδήποτε οδηγούσε στην αφύπνιση και στην Γνώση εθεωρείτο "διαβολικό" και διωκόταν, ή ρίπτονταν στην πυρά, είτε επρόκειτο για σύγγραμμα και έργο τέχνης, είτε για τον δημιουργό-φορέα του και όσους τον υποστήριζαν! Η περίπτωση των συγγραμμάτων του εστεμμένου φιλοσόφου Ιουλιανού και του Γεωργίου Πλήθωνος Γεμιστού είναι πασίγνωστες, όπως και το κάψιμο του νεοπυθαγορείου φιλοσόφου Τζορντάνο Μπρούνο...

Υπό την καθοδήγηση της Σταθμίας και της Εργάνης Αθηνάς, του Διονύσου και του Απόλλωνος, οι Διονυσιακοί Τεχνίτες, εξαπλώθηκαν στον ευρωπαϊκό χώρο, μεταγγίζοντας την αρχαία γνώση στο μεσαιωνικό περιβάλλον της γηραιάς Ηπείρου, ανάμεικτο με την μυστηριακή αναζήτηση, τα υπαρξιακά ερωτήματα που σχετίζονταν με τα αρχαία μυστήρια και τις αρχέγονες παραδόσεις που εξέφρασαν από τις προκατακλυσμιαίες ήδη περιόδους. ΄Ετσι, μαζί με την αναγέννηση, η οποία εδράσθηκε αναντιρρήτως σε ελληνικές βάσεις, συντελέσθηκε στην Ευρώπη και ιδίως στην Αγγλία, στην Γαλλία και στην Γερμανία, αλλά και συνακόλουθα και στην Ιταλία, η μυστικιστική αναγέννηση, εκδηλωνόμενη με τη δημιουργία διαφόρων ταγμάτων ή οργανώσεων αρχικά που τελούσαν υπό την πυθαγόρεια επιρροή και επίδραση, αλλά και δια των περιφερόμενων συντεχνιών των Λιθοξόων και μεσαιωνικών ναοδόμων και Κτιστών, εκείνων που ανήγειραν τους καλλιεπείς λίθινους ναούς...

Πρόκειται για ένα σύγγραμμα που ανατρέπει κατεστημένες αναλήθειες και ρίχνει άπλετο φως στις απόκρυφες εκείνες παραδόσεις που επί αιώνες παρέμειναν ερμητικά κλειστές. Οι ΄Ελληνες οι οποίοι κυοφόρησαν την Αναγέννηση, υπήρξαν και οι διαμορφωτές του τεκτονισμού θεσμού και των ιπποτικών ταγμάτων κατά την ύστερη εποχή...

Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στον πνευματικό διδάσκαλο του συγγραφέως, Παναγιώτη Δημ. Αναγνώστου, διατελέσαντα μέλος του Υπάτου Συμβουλίου του 33ου Βαθμού του Φιλοσοφικού Τεκτονισμού και εκ των μαθητών της νεοπυθαγορείου ομάδος του μυσταγωγού Σπυρίδωνος Νάγου. Το βιβλίο "Διονυσιακοί Τεχνίτες και Αρχαίοι Ναοδόμοι: Η αληθινή προέλευση του Τεκτονισμού" ρίχνει φως στο σκότος της άγνοιας και της εσκεμμένης αλλοίωσης. Οι ενδιαφερόμενοι για το βιβλίο μπορούν να το προμηθευθούν τηλ. 6909-75,33,72, ή να αποστείλουν e-mail στην ηλεκτρονική διεύθυνση: ionhellas@gmail.com.