25 ΜΑΡΤΙΟΥ 1821: Ο ΑΓΩΝΑΣ ΠΟΥ ΑΝΑΜΕΝΕΙ ΔΙΚΑΙΩΣΗ...

H 25η Μαρτίου του 1821, είναι το απόσταγμα της Εθνεγερσίας που εστιάσθηκε στην απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό και τη θεμελίωση ενός σύγχρονου Ελληνικού Κράτους. Η επέτειος αυτή, αποδεικνύει πώς όταν μία δυναμική μειοψηφία αποφασισμένων ανθρώπων, φλογισμένων από οράματα αγώνα και θυσίας, αποδυθούν σε μία προσπάθεια ιερή, με αυταπάρνηση και αυτοθυσία, τότε δεν απομένει αυτή να στεφθεί από επιτυχία...

H έκφραση του Στρατηγού Μακρυγιάννη "Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς, όταν μετρημένοι στα δάκτυλα αγωνιστές υψώσαμε το λάβαρο του Αγώνα", αποδίδει ακριβώς το κλίμα της εποχής, ενάντια στην "Ιερά Συμμαχία" και στις δεσποτείες που καταδυνάστευαν την Ευρώπη...

Ο αγώνας του 1821 υπήρξε μία ζώσα εκδήλωση της Ελληνικότητας, αποδεικνύοντας ότι η Πίστη είναι πιο δυνατή κι από τη Φωτιά, επιβεβαιώνοντας ότι το γένος των Ελλήνων, διέθετε τη δύναμη αλλά και τη θέληση να κάνει πράξη τα οράματά του... Και υπήρξαν οι θυσίες των Αγωνιστών, των Ηρώων που αναδύθηκαν μέσα από τις φλόγες του Αγώνα, η υπέροχη εκείνη εποποιία, που χάρισε στην εθνεγερσία στιγμές κλέους και νίκης...

Στο σημείο αυτό, για λόγους συνέπειας, οφείλουμε να διασαφηνίσουμε τα ακόλουθα:

Κατά πρώτον, ο Αγώνας του 1821 δεν υπήρξε ταξικός, αλλά εθνικός. Μετείχαν σε αυτόν ΄Ελληνες πατριώτες όλων των οικονομικών διαβαθμίσεων και μορφωτικών επιπέδων, συνεισέφεραν στις ανάγκες του από πάμφτωχοι Έλληνες σαν την περίφημη "Ψωροκώσταινα" που αφιέρωσε το δακτυλίδι της στον αγώνα, μέχρι εύποροι ευπατρίδες σαν την Λασκαρίνα Μπούμπουλη, τον Ιωάννη Βαρβάκη και όχι μόνον...

Κατά δεύτερον, ο αγώνας του 1821 υπήρξε το οργανωμένο ξέσπασμα κατά της τουρκοκρατίας, όμως δεν ήταν η πρώτη αγωνιστική προσπάθεια. Είχε ξεκινήσει νωρίτερα με τη διάβαση του ποταμού Προύθου από τον Ιερό Λόχο υπό τον Υψηλάντη, είχε ξεκινήσει λίγες μέρες νωρίτερα από την 25η Μαρτίου από την Καλαμάτα, ενώ προσπάθειες αποτινάξεως του τουρκικού ζυγού, έχουν καταγραφεί και δεκαετίες νωρίτερα, ουκ ολίγες, με αντιπροσωπευτικότερη εκείνη των "Ορλωφικών" και του Λ. Κατσώνη, που κατέληξαν σε αποτυχία, γιατί δεν υπήρξε η αναμενόμενη έξωθεν συνδρομή...

Κατά τρίτον, οι ξένες δυνάμεις δεν ήθελαν ένα ακμαίο Ελληνικό Κράτος, αλλά μετέβαλλαν τη στάση τους ανάλογα με τα συμφέροντά τους και τις επιδιώξεις τους έναντι της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Αυτή η διαπίστωση, ωστόσο, δεν μειώνει σε τίποτε τη μεγαλειώδη προσφορά άδολων και αγνών φιλελλήνων που ήρθαν, συνεπαρμένοι από τα αρχαιοελληνικά οράματα, πολέμησαν και ένιοι εξ αυτών άφησαν την τελευταία τους πνοή στους προμαχώνες του αγώνα του 1821...

Κατά τέταρτον, οι θυσίες των αγωνιστών, όσο ιερές και μεγαλειώδεις και εάν υπήρξαν, δεν κατόρθωσαν να φέρουν το ποθητό αποτέλεσμα, την απελευθέρωση δηλαδή του γένους και την πολιτική του αποκατάσταση στο πλαίσιο μίας ισχυρής κρατικής οντότητας. Οι διαμάχες, που υποκινήθηκαν από την ξενοκρατία και την παρασιτική κομματοκρατία που καρκινογεννέθηκε έχοντας εκφραστές της τρία ξενόδουλα κόμματα (Ρωσικό, Αγγλικό, Γαλλικό), οι προσωπικές επιδιώξεις και τα συμφέροντα τυχοδιωκτών όπως οι Μαυροκορδάτοι, οι Κωλέτηδες και οι διάφοροι παρασιτικοί κοτσαμπάσηδες, κηλίδωσαν και τραυμάτισαν το αγνό περιεχόμενο του αγώνα, κάμπτοντας την ισχύ του...

Μέσα στο καθεστώς της δουλείας, υπηρξαν νησίδες ανεξαρτησίας. Όπως περιοχές στην Μάνη, όπως τα χωριά της Λάμαρης στην περιοχή του Σουλίου, όπως απάτητα βουνά όπου κυριαρχούσαν οι Κλεφταρματωλοί και απ΄ όπου εξεπήγασε ο ιερός αγώνας...

Κατά πέμπτον, ως προέκταση των ανωτέρω διαπιστώσεων, θα πρέπει να τονίσουμε ότι η ισχνή κρατική υπόσταση που δημιουργήθηκε από το 1828 και εντεύθεν, υπήρξε απόρροια των επιδιώξεων των Ξένων Δυνάμεων να κατακερματίσουν την οθωμανική αυτοκρατορία, παρά να βοηθήσουν τον Ελληνισμό. Τραυματισμένο το γένος από τον πολυετή αγώνα και την εμφιλοχωρούσα εμφύλια διαμάχη, έχοντας υποστεί ως "δαμόκλειο σπάθη" του τα λεγόμενα ληστρικά "δάνεια του αγώνα" με υποθήκη τις εθνικές του γαίες, είχε ξανά σκλαβωθεί, πολιτικά και οικονομικά, προτού προλάβει να απελευθερωθεί από τον τουρκικό ζυγό. Απλά η νέα εξάρτησή του ήταν δυσδιάκριτη, εκινείτο σε οικονομικό και κατ΄ επέκταση πολιτικό επίπεδο, γι΄ αυτό και δεν ήταν ευκόλως διακριτή... Αυτό το γεγονός ωστόσο δεν μειώνει σε τίποτε το μέγεθος της προσφοράς των μπαρουτοκαπνισμένων αγωνιστών, απλά επισημαίνεται ότι το έργο τους δεν τελεσφόρησε...

Σήμερα, 201 χρόνια μετά την ηρωϊκή εθνεγερσία, η Ελλάδα και ο Ελληνισμός βρίσκονται στο πιο σκοτεινό τέλμα του... Έχοντας υποστεί εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, ένεκα των ληστρικών μνημονίων που επέβαλλε το καθεστώς της διεφθαρμένης ξενοκρατικής κλεπτοκρατίας στον τόπο, έχοντας υποστεί εθνολογική αλλοίωση και αλλοτροίωση οι ΄Ελληνες σε όλα τα επίπεδα, η προοπτική μόνο ευοίωνη δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί... Ό,τι οι αγωνιστές του 1821 επεδίωξαν να διεκδικήσουν με θυσίες και αίμα, οι σύγχρονοι ελλαδίτες το απεμπολούν... 

Γι΄ αυτό, είναι Μέγιστη Ύβρις, αυτοί που εκχώρησαν την εθνική κυριαρχία, αυτοί που εξισλαμίζουν και αφελληνίζουν τον τόπο, να προσποιούνται από τους επίσημους θώκους που κατέχουν και τις θεσμικές τους ιδιότητες, ότι τιμούν την Εθνεγερσία... Είναι ύβρις και βεβήλωση των αγώνων των Ηρώων οι ανίεροι "εμπνευστές της ελληνοτουρκικής φιλίας" να υποδύονται ότι τιμούν το 1821... Είναι μέγιστη πρόκληση αυτοί που ξεπούλησαν την Πατρίδα και εκποιούν τον εθνικό πλούτο, αυτοί που έχουν οδηγήσει εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων στην απόγνωση, στην ξενιτιά ή στην αυτοκτονία, να ισχυρίζονται ότι τιμούν και σέβονται το 1821...

Διακόσια χρόνια μετά το αίμα του χύθηκε στο Μανιάκι, στην Αλαμάνα, στα Δερβενάκια, στο Πέτα, στο Μεσολόγγι, σε κάθε γωνιά της πατρώας γης, η χώρα μουσουλμανοποιείται και οι χθεσινοί δυνάστες απειλούν και πάλι, προσβάλλοντας τα όσια και τα ιερά του Ελληνισμού...

Διακόσια χρόνια μετά τις θυσίες των εθνεγερτών, η εθνική ιστορία χλευάζεται, η Πατρίδα ατιμώνεται και ο Ελληνισμός διέρχεται τη μέγιστη κρίση του, κρίση αξιακή, πνευματική, ηθική, οικονομική, εθνική...

Διακόσια χρόνια μετά το ηρωϊκό ξέσπασμα των απλών αγωνιστών που αναδείχθηκαν στο μετερίζι του πολέμου, οι επίγονοι των προσκυνημένων διαχειρίζονται τα της χώρας, για λογαριασμό ξένων δυναστών...

Οι Ήρωες και οι Αγωνιστές δεν έχουν ανάγκη φιλολογικών λογιδρίων, δεν έχουν ανάγκη λιβανωτών και υποκριτικών φιεστών... Η ψυχή τους αγαλλιάζει, η ψυχή τους πάλλεται και ευδαιμονεί, μόνο όταν αντικρύσει συνεχιστές και ολοκληρωτές της προσπάθειας για την οποία εκείνοι μόχθησαν και θυσιάστηκαν... 

Σήμερα, 200 χρόνια μετά την επική εθνεγερσία του 1821 που συγκλόνισε ολόκληρη την Ευρώπη και ενέπνευσε φιλέλληνες από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, και ενώ μαύρα σύννεφα σκιάζουν την Πατρίδα, αιώνια τιμή και μνήμη πρέπει στους Αγωνιστές, αλλά και συνάμα μία μεγάλη υπόσχεση: Ο Αγώνας που εκείνοι ξεκίνησαν, για Εθνική Ανεξαρτησία και Αληθινή Κυριαρχία, θα πρέπει να συνεχιστεί... Εάν επιθυμούμε να ανακτήσουμε την εθνική μας υπόσταση... Εάν τιμούμε και σεβόμαστε εμπράκτως το έργο και τις θυσίες των θρυλικών αυτών μορφών... Γιατί αόρατες αλλά αισθητές, οι ψυχές των τεθνεώντων πολεμιστών της φυλής μας συμπαρίστανται και μας καθοδηγούν. Γιατί Κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί... Για σήμερα και για πάντα! 

ΖΗΤΩ ΤΟ ΜΑΧΟΜΕΝΟ ΕΘΝΟΣ! ΑΙΩΝΙΑ ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΕΥΚΛΕΕΙΣ ΠΕΣΟΝΤΕΣ ΥΠΕΡ ΒΩΜΩΝ ΚΑΙ ΕΣΤΙΩΝ!

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ