ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ "Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ"...

Παρακολουθώντας πρόσφατα την επιτυχημένη ταινία "Ο Άνθρωπος του Θεού" (αναφέρεται στον βίο και στην Πολιτεία του Νεκταρίου Κεφαλά, ανακηρυχθέντος στη συνέχεια ως Αγίου), εμβαθύνοντας στην ζωή και στην δράση αυτού του πραγματικά φωτισμένου ανθρώπου, ανακύπτουν μοιραία μία σειρά από ερωτήματα περί του ρόλου του ιερατείου... Κατά πρώτον, ο Νεκτάριος Κεφαλάς υπήρξε άνθρωπος χρηστοήθης με την κυριολετική έννοια του όρου. Η μεγάλη πολεμική, άδικη και υποχθόνια, που δέχθηκε από τον γεμάτο φαρισαϊσμό ανώτερο κλήρο του Πατριαρχείου της Αλεξανδρείας και όχι μόνο, από όλους εκείνους με τα χρυσοποίκιλτα άμφια και τους μεγάλους σταυρούς, καταδεικνύει την μεγάλη διαφθορά του ιερατείου, ιδίως των ανωτέρων βαθμίδων, με ελάχιστες εξαιρέσεις που ωστόσο επιβεβαιώνουν τον τραγικό αυτό κανόνα, καθιστώντας σαφές πώς ο,τιδήποτε το αγνό και το συμβατό προς την αληθινή φύση του Χριστού, δεν έχει θέση ανάμεσά τους. 

Και είναι λογικό να μην έχει, καθ΄ ότι ο Ιησούς δεν ίδρυσε καμία θρησκεία, ούτε εγκαθίδρυσε κάποιο επαγγελματικό ιερατείο, πόσο μάλλον δεν εμπορευματοποίησε ούτε επέβαλλε θρησκευτικές τελετές, αλλά διακήρυξε απλές πλην ουσιαστικές αλήθειες, λέγοντας "όστις θέλει οπίσω μου ελθείν". Σεβάστηκε δηλαδή το αυτεξούσιο των επιλογών του ανθρώπου... Δεν κήρυξε μίσος, ούτε επιδόθηκε σε κινδυλολογικά διλήμματα της μορφής "δεν υπάρχει σωτηρία έξω από την εκκλησία" και άλλα ανάλογα...
Ο Άγιος Νεκτάριος, όπως και ο Χριστός, υπηρέτησε τον πλησίον, έθεσε τις υπηρεσίες του στην διάθεση της κοινωνίας, των συνανθρώπων του, δεν επεδίωξε ούτε κοσμικούς τίτλους, ούτε πλούτη, ούτε αναγνωρίσεις. Λιτός και ταπεινός, όχι δουλοπρεπής, σεμνός και αθόρυβος διακονητής ψυχών, επέδειξε μία ζωή και ένα έργο που περιλαμβάνει και πνευματικές αναζητήσεις καθ΄ ότι υπήρξε και λόγιος ως Διευθυντής της Ριζαρείου Σχολής, έχοντας συγγράψει σειρά άρθρων και διατριβών εκκλησιαστικής και φιλοσοφικής υφής, το οποίο έρχεται σε κατάφορη αντίθεση προς την προκλητική ζωή και τα πεπραγμένα ουκ ολίγων ιεραρχών του σήμερα και του χθες...
Κάποτε ο Ιησούς, εξεδίωξε τους εμπόρους από τον περίβολο του ναού. Τώρα, οι αργυραμοιβοί και οι έμποροι έχουν θρονιάσει εντός του ναού και επαίρονται ως χρυσόδουλοι και θεομπαίχτες. Μεταξύ θεοδουλείας και θεο σέβειας, υπάρχει μία τεράστια απόσταση που τις χωρίζει καθ΄ ολοκληρίαν. Η θεοσέβεια είναι ανθρώπινη αρετή, είναι αναγνώριση έμπρακτη του έργου της Δημιουργίας και του φορέα της, η θεοδουλεία αποτελεί δουλοπρεπή κατάσταση η οποία μειώνει τον άνθρωπο και τον καθιστά δέσμιο, νοητικά και πρακτικά, μεθόδων αθέμιτων, εξυπηρετώντας τα σχέδια των πάσης φύσεως και λογής εξουσιαστικών ιερατείων που εμφανίζονται ενίοτε και με περικάλυμμα θρησκευτικότητος, προκειμένου να σαγηνεύσουν και να υποβάλλουν δέος και κατ΄ επέκταση πειθαναγκασμό στα πλήθη...

Aπό την Ιωάννα της Λωραίνης μέχρι τον Άγιο Νεκτάριο, από τον Λούθηρο μέχρι τον Θεόφιλο Καίρη και όχι μόνο, το εκκλησιαστικό μένος που διόλου με θεϊκή αγάπη δεν συνάδει, έχει εμφανισθεί ουκ ολίγες φορές στο προσκήνιο...

Ο Άγιος Νεκτάριος, με το ήθος του και την χρηστοήθειά του, με την θυσιαστική προσφορά του, μας υποδεικνύει ότι η ανθρωπότητα έχει ανάγκη από τέτοια πρότυπα-λαμπαδηφόρους του Φωτός. Γιατί, όσο και εάν διώκεται, όσο και εάν λοιδωρείται, το Φως είναι Ανέσπερο, είναι Ανίκητο και Κατισχύει πάντοτε του Σκότους, όποιο και όσο βαρύ και εάν είναι το τίμημα...

Ατενίζοντας νοερά τη μορφή του Αγίου Νεκταρίου, συνειδητοποιεί κανείς πως στο έργο και στη μορφή του, λαμβάνουν σάρκα και οστά τα γραφόμενα από τον εθνικό βάρδο Κωστή Παλαμά στο ποίημά του "Ενός Θεός". ανακαλύπτοντας ο άνθρωπος τις θεϊκές καταβολές του:

Ω! μέσα μου γεννιέται ένας Θεός!

και το κορμί μου γίνεται ναός,

δεν είναι ως πρώτα φάτνη ταπεινή·

μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί,

το μέτωπο μου λάμπει σαν αστέρι...

Στο Θεό φανείτε τώρα, ήρθεν η ώρα,

από τ' άγνωστα μυστικά σας μέρη,

Μάγοι, φέρτε στο Θεό τα πλούσια δώρα.

Φέρτε μου Μάγοι —θεία βουλή το γράφει—

τη σμύρνα της ελπίδας, το λιβάνι

της πίστης, της αγάπης το χρυσάφι

Μυστήρια τέτοια ανθρώπου νους δε βάνει!

Και σεις, Θρόνοι πανάχραντοι, αγγελούδια,

στην καρδιά μου —στην κούνια του— σκυμμένα,

με της αθανασίας τα τραγούδια

υμνολογείτε εσείς τη θεία τη γέννα.

Μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί,

και το κορμί μου, φάτνη ταπεινή,

βλέπω κι αλλάζει, γίνεται ναός·

ω! μέσα μου γεννιέται ένας Θεός!

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ