ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΛΥΚΑΙΑ ΚΑΙ Η ΛΥΚΟΣΟΥΡΑ, ΣΗΜΕΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ...

Οι αρχαίοι πρόγονοί μας, θεοσεβείς και φυσιολάτρες, τίμησαν το θείον στις πιο υψηλές κορυφές των βουνών, στα πιο απάτητα μέρη των δασών, στις πιο ενεργειακές τοποθεσίες της πατρώας γης, αναγείροντας καλλιεπή αρχιτεκτονήματα δια των διονυσιακών τεχνιτών, ή στήνοντας βωμούς και ιερά σημάδια τα οποία υποδήλωναν την λατρευτική χρήση του τόπου. Ένα από αυτά τα εμβληματικά ιερά βουνά των Ελλήνων ήταν και παραμένει το Λύκαιο Όρος, στην Αρκαδία. Στο ιερό αυτό βουνό, η Ρέα έφερε σε εκδήλωση τον Δία, ενώ μεταγενέστερα, όταν κινδύνευσε από τον Κρόνο, απεκρύβη στο περίφημη Ιδαίον Άνδρον, στην Κρήτη.
Στην κορυφή του αρκαδικού αυτού όρους, οι Αρκάδες ανήγειραν πέτρινο βωμό, στον οποίο απέδιδαν προσφορές στον ΄Υπατο των Θεών. Έμπροσθεν του βωμού, υφίσταντο δύο κίονες που κοσμούσαν χρυσοί αετοί, με φορά προς την Ανατολή. Κατά την επέτειο των Φυσικών Εορτών, το φως του ήλιου έπεφτε επάνω στους αετούς και αντανακλούσε μέχρι που ήταν ορατό από τον ναό του Επικουρείου Απόλλωνος στις Βάσσες της Φιγαλείας...
Ο όρος "Λύκαιο", έχει ως ρίζα του το "Λυκ" που σημαίνει φως. Εξ ου και το λυκόφως, το λυκαυγές, το λύκειο, το αρχαίο τοπωνύμιο της Λυκόσουρας στον Παρνασσό, όπου προσάραξε η λάρνακα του γενάρχη των Ελλήνων Δευκαλίωνος μετά την παύση του ομώνυμου κατακλυσμού, οι λύκοι, όλες αυτές οι λέξεις παραπέμπουν στο φως...
Στις παρυφές του Λυκαίου όρους, υφίστατο η αρχαιότερη πόλη του κόσμου, η Λυκόσουρα, αναγόμενη περί το 10.000 π.Χ., ιδρυθείσα από τον Λυκάονα, τον γιο του Πελασγού. Στην Λυκόσουρα κυριαρχούσε η λατρεία της Λυκόσουρας Δεσποίνης και της Βριτομάρτυος. Επίσης υφίσταντο ιερά του Πανός και της Αθηνάς. 

Ο περιηγητής Παυσανίας, περιγράφει ότι στον τόπο αυτό, ελάμβαναν χώρα τα Λύκαια, θρησκευτικές τελετές που διαλάμβαναν, μεταξύ άλλων, και αθλητικούς αγώνες προς τιμήν των Θεών και πρωτίστως τιμώντας τον Λύκαιο Δία, υποστηρίζοντας ότι τόσο η Λυκόσουρα όσο και τα Λύκαια, υπήρξαν θεσμός που δεν γνώρισε άλλον παλαιότερο ανάλογό της η ανθρωπότητα... Επίσης, στον χώρο αυτό λάμβαναν χώρα οργιαστικές τελετές, όπου οι κάτοικοι υποδύονταν τους Κουρήτες και τους Κορύβαντες, σε ανάμνηση της γεννήσεως του Διός και των όσων επακολούθησαν... Εν προκειμένω, προς άρσιν παρερμηνειών, να αποσαφηνίσουμε ότι ο όρος "όργιο" στην αρχαιοελληνική γλώσσα κατέχει εννοιολογική διάσταση εντελώς διαφορετική απ΄ ότι στη νεοελληνική, δηλώνοντας το "ιερό έργο", το επιτελούμενο υπό το σκότος και τη μυστηριακή σιγή...

Τα αρχαία Λύκαια, πέραν της αφής της φλόγας, τα θυμιάματα και τις επικλήσεις προς τον παντεπόπτη Δία, περιελάμβαναν και αθλητικά αγωνίσματα, όπως προαναφέρθηκε, οι νικητές στα οποία στεφανώνονταν με κλαδί ελιάς, ένθρονοι σε πέτρινα καθίσματα και λαμβάνοντας ένα συμβολικό δώρο από χαλκό. Τα αγωνίσματα, ωθούσαν τους αγωνιζομένους στην διάπραξη του Άθλου, τους προέτρεπαν να υπερβούν τον κοινό, πεπερασμένο ευατό τους και τις περιορισμένες ιδιότητες του κοινού θνητού και να αναχθούν σε ένα επίπεδο πολύ υψηλότερο και ουσιαστικότερο, προσεγγίζοντας την χορεία των ηρώων, των ημιθέων και των θεϊκών μορφών του Ελληνικού Κόσμου, ενισχύοντας τους ψυχικούς δεσμούς με αυτούς...

Αξίζει ο περιηγητής να επισκεφθεί τα έμφορτα μυστηρίου και φυσικού κάλλους αυτά μέρη. Να συνδεθεί ψυχικά και πνευματικά προς τα ιερά δρώμενα των Ελλήνων προγόνων του, να αισθανθεί να ξυπνά μέσα του η προγονική φωνή, να αντικρύσει νοερά τις πεπλοφόρες ιέρειες με τις δάδες και τους θεοσεβείς θεματοφύλακες της πατρώας κληρονομιάς. Και ίσως τότε, κατορθώσει να αναβαπτισθεί, μετουσιωνόμενος σε αληθινό λαμπαδηφόρο του φωτός...

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ