ΤΟ ΚΑΛΛΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ, ΑΝΤΙΒΑΡΟ ΣΤΗΝ ΛΑΓΝΕΙΑ ΤΗΣ ΥΛΗΣ...
Κάλλος ψυχής, αρετή πάσα, είχαν αποφανθεί οι αρχαίοι μας πρόγονοι, ως επίσης και ότι "πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος", θεμελιώνοντας δι΄ αυτού του ορισμού τις αρχές και τις βάσεις ενός πολιτισμού ανθρωποκεντρικού και όχι χρησιμοθηρικού. Ενός Πολιτισμού θεμελιωμένου σε αυθεντικές αξίες και βιωματικές αρετές και όχι σε κίβδηλα και ψευδεπίγραφα πρότυπα, όπως συμβαίνει σήμερα με την φρενίτιδα του κατευθυνόμενου life style...
Οι αρχαίοι πρόγονοί μας και ιδίως οι φιλοσοφούντες μύστες, μόνο ασκητές και αρνητές του Κάλλους δεν ήσαν, με την μοναστική έννοια του όρου. Υμνούσαν την ομορφιά ως στοιχείο και έκφανση της Δημιουργίας.
Οπωσδήποτε, η αισθητική διάσταση κατέχει βαρύνουσα σημασία, καθ΄ ότι λειτουργεί ελκτικά ή απωθητικά, ουδείς αντιλέγει ότι είναι θεμιτό και ευκταίο τα εξωτερικά χαρακτηριστικά μιας μορφής να είναι όμορφα, να αποπνέουν κάλλος και να ανακαλούν στην ψυχή θετικές εντυπώσεις και αρχετυπικές εικόνες από το βασίλειο των ιδεών που να αναδύουν αισθητική πληρότητα και αρμονία, πλην όμως όλα αυτά είναι γνωρίσματα εφήμερα, φευγαλέα, πρόσκαιρα.
Ο αληθινώς φιλοσοφών και ο γνησίως μυσταγωγών, δεν ενδιαφέρεται όμως για το εφήμερο, για το ψευδεπίγραφο, για το παρωχημένο, για ό,τι έχει "ημερομηνία λήξεως". Προσανατολίζεται προς τα στέρεα θεμέλια τα οποία ομορφαίνουν την ψυχή, ανυψώνουν την υπόσταση του ατόμου, βελτιώνουν την προσωπικότητά του και τον προπαρασκευάζουν για τη διάνυση του μεγάλου εκείνου ταξιδιού που καλείται ψυχοπνευματική ανάπτυξη και τελειοποίηση, έως ότου επέλθει αποσάρκωση των ψυχών...
Η αγαθότητα (κατά το πρότυπον του "Καλού καγαθού" και όχι ως αφέλεια εννοούμενη), η καλλιέπεια και η αποπνέουσα θετική αύρα του Έσω Κόσμου μας, είναι καταστάσεις μόνιμες που επισφραγίζουν την ταυτότητα του Είναι και προσδιορίζουν την υπόσταση της ανθρώπινης προσωπικότητας κατά τρόπο μοναδικά θετικό, διακρίνοντας ψυχοπνευματικές οντότητες και ποιότητες και πέραν της μεταστάσεως, ούσες ιδιότητες παντοτινές.
Όσοι περιορίζονται και αναλώνονται στην εξέταση των εξωτερικών και μόνο γνωρισμάτων, θεωρώντας αυτές αυτοσκοπό της υπάρξεώς τους, τελούν σε πλάνη ή ανήκουν στην γενιά των "εφημέρων ανθρώπων". Είναι βυθισμένοι στο τέλμα της χονδροειδούς ύλης και της επιφανειακότητος, είναι δέσμιοι του εφήμερου και του ρηχού και ως τέτοιοι θα διανύσουν την "σκοτεινή νύκτα της ψυχής" ανολοκλήρωτοι, δίχως νάχουν υποστεί την ανάλογη εσωτερική εκπαίδευση και προπαρασκευή, παλινδρομώντας και πάλι στα πιο πυκνά δεσμά του υλικού κόσμου, αδυνατώντας να συλλάβουν και να κατανοήσουν το αληθινό νόημα της ζωής...
Ας μην λησμονούμε το πρότυπο του Ναρκίσσου, ο οποίος είχε παγιδευθεί από το είδωλό του στα νερά της λίμνης, που συμβολίζει το συναισθηματικό πεδίο. Από την άλλη πλευρά, ας μην παραβλέπουμε την περίπτωση του μυσταγωγού Σωκράτη, για τον οποίο ο Πλάτων είχε αποφανθεί ότι μπορεί να είναι δύσμορφος εξωτερικά, όμως μέσα στην ψυχή του βλέπει διαμάντια πανέμορφα να ακτινοβολούν, εννοώντας ότι το ψυχικό του βασίλειο έθαλε κατά τρόπο μοναδικό επισκιάζοντας κάθε εξωτερικό ψεγάδι...
Ο Εσωτεριστής, άνθρωπος της ουσιαστικής αναζητήσεως που έχει εκφύγει από τα δεσμά της πλάνης και του φαινομενικού και έχει εισδύσει στην ουσία της αληθινής ευδαιμονίας, έχει εγκαταλείψει το φαίνεσθαι και έχει αφιερώσει τον βίο του στην ανύψωση του πραγματικού "Είναι", δίχως να παραβλέπει ή να παραμελεί την εξωτερική εκδήλωση της ύλης, έχει ωστόσο επίγνωση ότι το σώμα δεν είναι παρά το ενδιαίτημα της ψυχής.
Ο Μύστης Ιησούς, εκ του Ίημι, ο θεραπευτής δηλαδή των ψυχών, αναφέρει, επαναλαμβάνοντας τον Πλάτωνα, ότι "άνθρωποι θεοί εστέ". Επομένως, τον θεϊκό άνθρωπο, τον αναβιβασθέντα στην θεϊκή τάξη, τον εμβριθή μύστη που κατόρθωσε δια του κύκλου των ενσαρκώσεων και των δοκιμασιών να αποβάλλει τα βάρη της ψυχής και να ανυψωθεί σε ανώτερα πεδία συνειδητότητας, δεν θα πρέπει να τον απασχολούν στον ίδιο βαθμό τα εξωτερικά, όσο τα εσωτερικά ζητήματα και οι ουσιαστικές αναζητήσεις...
Βεβαίως και θα πρέπει να το φροντίζει και να το επιμελείται στο μέτρο του εφικτού, διότι η ψυχή θα πρέπει να κατοικεί σε έναν ναό όμορφο και υγιή, όμως γνωρίζει πολύ καλά ότι οφείλει να κατατείνει στην ανύψωση του Έσω του Κόσμου, ώστε να κατακτήσει το αληθινό Κάλλος και την ουσιαστική ωραιότητα, του βασιλείου της ψυχής...
Και εάν επιμείνει με εγκαρτέρηση και συνεπή πορεία, ίσως στον κύκλο των 777 παλιγγενεσιών, όπως αναφέρει ο Πλάτων, μέσα από τον αγώνα και τον διδακτικό πόνο, να καταφέρει να τα ανακαλύψει, λαξεύοντας εντός του τον επιβλητικό ναό της Αρετής...
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
Σχόλια