ΟΥΤΕ ΤΑ ΡΑΣΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟΝ ΠΑΠΑ, ΟΥΤΕ ΤΟ ΠΕΡΙΖΩΜΑ ΤΟΝ ΤΕΚΤΟΝΑ...

Καμία παροιμία δεν έχει προκύψει τυχαία, αλλά αν ανατρέξουμε στο παρελθόν και εντοπίσουμε το ιστορικό με το οποίο συνδέεται, αποτελεί το απαύγασμα των συμπερασμάτων που οφείλονται στην εμπειρία, στην παρατήρηση και στην εμβίωση καταστάσεων στο πέρασμα του χρόνου... Μία από τις παροιμίες λοιπόν που συνιστούν απόσταγμα σοφίας και εμπειρικής προσεγγίσεως/κατανοήσεως των πραγμάτων, αναφέρει ότι "Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, ο παπάς κάνει τα ράσα"! Ήτοι, ο λειτουργός με τη στάση του, τον τρόπο ζωής του, σκέψεως, επιδείξεως χρηστοήθους συμπεριφοράς και ζωής, είναι εκείνος που δίνει νόημα, υπόσταση και περιεχόμενο στο ράσο, δηλαδή το τιμά ή το απαξιώνει και το ευτελίζει... 

Αντίστοιχα, στον χώρο του εσωτερισμού και ιδίως του Τεκτονισμού, θα μπορούσε ως παράφραση της ανωτέρω παροιμίας, να ισχύσει η δήλωση ότι "Το περίζωμα δεν κάνει τον Τέκτονα, αλλά ο τέκτονας το περίζωμα"... Πράγματι, όπως ανέφερε κάποτε και ο αείμνηστος Μέγας Διδάσκαλος Αλέξανδρος Τζαζόπουλος, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που με τον τρόπο ζωής και σκέψεώς τους θα μπορούσαν να αποκληθούν "Τέκτονες άνευ περιζώματος", καθ'  ότι ο βίος και τα έργα τους εναρμονίζεται απόλυτα προς τα τεκτονικά ιδεώδη... Η τυπική ιδιότητα δεν σημαίνει τίποτε, εάν δεν συνοδεύεται από τις ανάλογες πράξεις, εάν οι ηθικές και συνειδησιακές αυτοδεσμεύσεις δεν λειτουργούν, εάν τα μέταλλα μετά την είσοδο στο ναό όχι μόνο δεν αποβάλλονται, αλλά αυξάνονται και πληθύνονται, συντηρώντας και εκτρέφοντας ποταπά πάθη και χυδαίες έξεις, συνιστώντας τότε η επίκληση της τεκτ ιδιότητας όχι τίτλο τιμής, αλλά αληθινό διασυρμό για τον θεσμό...

Από την άλλη πλευρά, ουδείς κατέχει το αλάθητο, ουδείς συνιστά αυθεντία και ουδείς κατέχει την "αποκλειστικότητα" ως προς την πνευματική εκπροσώπηση αρχών και αξιών. Μία τέτοια θεώρηση, συνιστά εκτροπή από το απροκατάληπτο και αδέσμευτο πνεύμα που διέπει τον Τεκτ. καθιστώντας τον έναν απολυταρχικό, αγκυλωτικό και αναχρονιστικό θεσμό, πανομοιότυπο προς τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς των διαφόρων θρησκειών, πολιτικών κομμάτων και ποικιλώνυμων άλλων συμφερόντων που μόνο ιδεαλιστική διάσταση δεν αποπνέει ο ρόλος τους...

Ο μεταστάς εν τη Αιωνία Ανατολή αδ. Αντώνιος Αδριανόπουλος, στο εμβριθές και μεστό περιεχομένου έργο του "Τι είναι Τεκτονισμός" περιέγραφε και οριοθετούσε με μοναδική ακρίβεια, λιτά και ουσιαστικά, το πλαίσιο συμπεριφορά, σκέψεως και τη στάση ζωής που πρέπει να διέπει έναν Τέκτονα ως φορέα του φωτός. Ως αναζητητή της Αλήθειας, ως πολέμιο του δογματισμού και του πνευματικού σκοταδισμού, ως λαμπαδηφόρο ανώτερων αρχών και ιδανικών. 

Πόσο σήμερα υπάρχει ανταπόκριση στο πρότυπο του λιτού, σεμνού, χρηστοήθη, πνευματικά καταρτισμένου, μυσταγωγού, πρότυπο που σκιαγραφεί ο Αντώνιος Αδριανόπουλος και σφυρηλάτησαν με την ίδια τη ζωή τους πνευματικά αναστήματα και προσωπικότητες εντός του τεκτονικού στερεώματος, είτε επρόκειτο για τον Σπυρίδωνα Νάγο και τον Ι. Βασιλή, είτε για τον Κ. Μελισσαρόπουλο, τον Δ. Ιωαννίδη και τον Παναγιώτη Αναγνώστου; 

Τι σχέση μπορεί να έχουν καταχραστές, υπεξαιρετές χρημάτων, λογοκλόποι και αντιγραφείς, στοιχεία που συνδέονται με τον ποινικό υπόκοσμο με την Φιλοσοφία και τα υψηλού κύρους Διδάγματα που πρεσβεύει ο Τεκτονισμός; Ο αληθινός Τεκτονισμός και όχι ο κίβδηλος της επιδείξεως, της υπεροψίας, της αλαζονικής επάρσεως και του αυταρχικού κατηφόρου; Τι σχέση μπορεί να έχουν κάποιοι νεόπλουτοι συλλέκτες τίτλων, κοσμικών αναγνωρίσεων και μεταλλίων προς την πνευματική υφή του Τεκτονισμού και την συμπεριφορά αληθινών τεκτόνων που καθημερινά επιδεικνύουν μία εικόνα κοινωνικής αλληλεγγύης και ηθικής ανωτερότητας έναντι των όποιων προκλήσεων στο διάβα της ζωής;

Και για όποιον διανοηθεί να θίξει και να ψέξει τα κακώς κείμενα, γίνεται αντικείμενο χολερικής κριτικής και αήθων επιθέσεων, προτάσσοντας το, κίβδηλο, επιχείρημα "αφού δεν ανήκει στο τάγμα μας, τι τον ενδιαφέρουν όλα αυτά"; Ωσάν να μην αντανακλούν στον ευρύτερο εσωτεριστικό χώρο ηθικά έκτροπα και σκάνδαλα με ποινικές διαστάσεις. Ωσάν να μην περιλούζει συλλήβδην δικαίους και αδίκους η αμύητη κοινωνία, με αφορμή τα όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Ωσάν και να μην υπάρχει αλληλεπίδραση και γενίκευση από τους έξω για τα όσα συντελούνται και τεκταίνονται "μέσα"... 

Αλήθεια, ο μυσταγωγός Σωκράτης, σε πόσα τάγματα και εσωτεριστικές οργανώσεις ήταν μέλος; Σε καμία! Ακόμη και στα Ελευσίνια Μυστήρια είχε αρνηθεί να μυηθεί, προκειμένου να μην δεσμεύεται με όρκους σιγής και να δύναται να λειτουργεί ως διδάσκαλος/προπαρασκευαστής ψυχών, διδάσκοντας κατ΄ ουσίαν, εν ταις πράξαισι, την κατήχηση των Ελευσινίων Μυστηρίων...

Σε εποχές παρακμής όπως ήταν αυτές της ρωμαιοκρατίας, η προ αυτής και ευρύτερα η ύστερη αρχαιότητα, όταν τα μυστήρια εκφυλίσθηκαν και αλώθηκαν υπαιτιότητι ανάλγητων και ανήθικων-επιόρκων τελετουργών, ορφεοτελεστές, κομπογιανίτες και βέβηλοι εισήλθαν εντός των θυρών και τα ευτέλισαν σε πράξεις κοινωνικής διακρίσεως και επιδείξεως, άνευ ουσιαστικού υποβάθρου.... Εξέτρεψαν τα πάναγνα μυστήρια από τους σκοπούς τους και ανάλογα φαινόμενα παρατηρούνται σε κάθε εποχή παρακμής και ηθικού εκπεσμού, όπως η σημερινή που βιώνουμε...

Επειδή ωστόσο οι καιροί απαιτούν αυξημένο βαθμό εγρηγόρσεως και δεν αφήνουν περιθώρια για αναμονές και ανοχές κακώς κειμένων, θα ήταν συνετό μα επέλθει αυτοκάθαρση και αν δεν είναι ούτε αυτό εφικτό, ας το πράξει η Δικαιοσύνη (!), με ό,τι τραυματικό βέβαια αυτό συνεπάγεται και ας επιδοθούμε στην εξυγίανση ενός θεσμού ιστορικού που τελματώνει σε μία κρίσιμη περίοδο κατά την οποία οι κοινωνίες τον έχουν όσο ποτέ άλλοτε ανάγκη...

Η επιταγή των καιρών είναι μία και μοναδική: ΕΚΑΣ ΟΙ ΒΕΒΗΛΟΙ!

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΤΗΛ. ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: 6909-75.33.72