ΦΙΛΟΖΩΪΑ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
Ο Αρχαίος Κόσμος τα ζώα τα τιμούσε και τα σεβόταν! Η παράσταση του Ορφέως που σαγηνεύει με την επτάχορδη λύρα του τα είδη ολοκλήρου του ζωϊκού βασιλείου, η παράσταση του Άργου, που αν και υπέργηρος, αντιλαμβάνεται τον Οδυσσέα παρά την εξωτερική του μεταμόρφωση και αναπηδά πάνω του με αναφιλητά για να τον υποδεχθεί, η περίπτωση του σκύλου του Ξανθίππου που ακολούθησε τις αθηναϊκές τριήρεις κολυμπώντας μέχρι την Σαλαμίνα, όπου και ξεψύχησε, η περίπτωση του Βουκεφάλα, πιστού αλόγου του Μ. Αλεξάνδρου, προς τιμήν του οποίου ίδρυσε στην Ανατολή και πόλη ολόκληρη, είναι μερικές απειροελάχιστες και μόνο πτυχές, διαμέσω των οποίων αναδεικνύεται η αγάπη των αρχαίων προγόνων μας για τα ζώα, τους "κατώτερους" αυτούς (στην κλίμακα της ψυχικής εξέλιξης) αδελφούς μας...
Αρκεί μία επίσκεψη στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, αλλά όχι μόνον, όπου ο επισκέπτης θα έρθει αντιμέτωπος με παραστάσεις αλόγων, σκυλιών που συνοδεύουν σε αγρούς τα αφεντικά τους ή στέκονται περίλυπα δίπλα στους οικείους μεταστάντων όπως απεικονίζονται σε επιτύμβιες στήλες, βασιλικοί αετοί, γρύπες υπερβόρειοι που συνοδεύουν τον ΄Αβαρη και τον Απόλλωνα, ελάφια που συντροφεύουν την Αρτέμιδα και ταύροι-σύμβολα της διονυσιακής λατρείας, περιστέρια-σύμβολα της Θεάς Αφροδίτης και δεκάδες άλλα είδη του ζωϊκού βασιλείου, έχοντας καταλάβει ένα σημαντικό μέρος στην τέχνη των αρχαίων προγόνων μας, υποδηλώνουν ακριβώς τον σεβασμό και την συναισθηματική σύνδεση των αρχαίων Ελλήνων με τα διάφορα ζώα. Μάλιστα, η σύνδεση ειδών του ζωϊκού κόσμου με Θεούς και ιδιότητές τους, προσέδωσε ακόμη μεγαλύτερο σεβασμό στις έμψυχες αυτές και έμβιες υπάρξεις, αποκτώντας ενίοτε και ιερή σημασία...
Από τις πομπές που κοσμούν τις μετώπες του Παρθενώνα μέχρι την παράσταση του κριοφόρου Ερμή, από τις ποιμενικές σκηνές που έχουν σμιλεύσει αρχαίοι γλύπτες σε μαρμάρινα έργα μέχρι τους λέοντες που κοσμούν σαρκοφάγους αλλά όχι μόνον, αναδεικνύεται ένα ιδιαίτερο είδος τέχνης με φυσιολατρική σημασία και διάσταση, εντός της οποίας τα ζώα κατέχουν περίοπτη θέση. Μάλιστα, κάποτε, όταν ο Πυθαγόρας είχε δει κάποιον να κακοποιεί και να φέρεται βάναυσα σε ένα σκυλί, αντέδρασε έντονα, επισημαίνοντας ότι στην κραυγή του σκύλου αναγνώρισε τη φωνή κάποιου φίλου του, προβάλλοντας ταυτόχρονα την διδαχή περί μετεμψυχώσεως, στο πλαίσιο της παλιγγενεσίας των ψυχών και επαναγεννήσεως.
Μην λησμονούμε επίσης ότι ο Δευκαλίων και η Πύρρα, όταν επρόκειτο να συμβεί ο περίφημος κατακλυσμός του Δευκαλίωνος, πήραν στην λάρνακά τους απ΄ όλα τα είδη του ζωϊκού βασιλείου προς διαιώνισή τους, προσάραξαν δε στην Λυκώρεια του Παρνασσού, όταν ακούγοντας τα αλυχτά των λύκων, κατάλαβαν ότι ο κατακλυσμός έλαβε τέλος...
Η φιλοζωία των αρχαίων προγόνων μας, απορρέει από την επίγνωση περί του ότι όλες οι έμβιες και έμψυχες υπάρξεις, αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα του Κοσμικού Όλου, μετέχοντας στο θαυμαστό έργο της Δημιουργίας...
Γι΄ αυτό, ακολουθώντας τις διδαχές και τις παραδόσεις των προγόνων μας, οφείλουμε στις έμψυχες και ένζωες αυτές υπάρξεις σεβασμό, αγάπη, φροντίδα, παρέχοντάς τους τις προϋποθέσεις και τις δυνατότητες να ανέλθουν κάποια μέρα, σε κάποιο κύκλο ενσαρκώσεως, την κλίμακα της ανελίξεως...
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
Σχόλια