ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ
Ο Άνθρωπος, βαρυσήμαντη έννοια με πολύπλευρο περιεχόμενο, οφείλει τη γένεσή της στην αρχαία Ελληνική σκέψη, αυτούσιο τέκνο της οποίας άλλωστε τυγχάνει. Αντιπαρερχόμενοι τους ισχυρισμούς διαφόρων συστημάτων θρησκευτικού αναχρονισμού, τα οποία ενώ καλλιεργούν έναν άλογο δογματισμό, παράλληλα δεν διστάζουν να ιδιοποιηθούν την Ανθρωπιστική διδαχή, στοιχειώδης συνέπεια προς την αλήθεια και την ιστορική πραγματικότητα επιβάλλει να αποδοθεί η προέλευσή της στο γεννήτορά της Ελληνικό Πολιτισμό.
Η άνθιση της φιλοσοφίας, όπως προέκυψε μέσα από τις διεργασίες της Ιωνικής Σχολής και η ευρεία εξάπλωση των διδασκαλιών των Προσωκρατικών φιλοσόφων, κατά τον 5ο προχριστιανικό αιώνα, αποτελεί ένα γεγονός το οποίο σηματοδότησε τη μετάβαση από την κοσμογονία στην κοσμολογία, στην επιστημονική θεώρηση των φυσικών φαινομένων. Ακριβώς αυτή η μεταλαμπάδευση των αρχών των προσωκρατικών φιλοσόφων από τα ιωνικά παράλια στην κυρίως Ελλάδος, συνυφαίνεται με την απόκτηση ενός διάχυτου ανθρωποκεντρικού προσανατολισμού, η επίδραση του οποίου κατέστη ευκρινής σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής.
Οι αρχαίοι Έλληνες, πρώτοι από όλους τους λαούς στην οικουμένη, όχι μόνο διετύπωσαν την υψηλή έννοια του Ανθρωπισμού, αλλά συγχρόνως τη μετουσίωσαν από απλή θεωρητική σύλληψη σε πρότυπο και ιδανικό ζωής. Σε αυτή ακριβώς τη διεργασία, της εμπεδώσεως της πεμπτουσίας των ανθρωπιστικών ιδανικών, έγκειται ο εκπολιτισμός και εξανθρωπισμός της οικουμένης.
Η μετάδοση των Ανθρωπιστικών Αρχών στο ανθρώπινο γένος, αποτελεί αντικείμενο της εξιστορήσεως ενός γεγονότος μυητικού χαρακτήρα, το οποίο αναδύεται από τις σελίδες της πανάρχαιας Ελληνικής μυθολογίας. Πρόκειται για μετάδοση της μυητικής φλόγας και την προσφορά του στοιχείου της φωτιάς, από τον ημίθεο Προμηθέα προς τους ανθρώπους. Πράξη καταφανώς αλληγορική, η οποία περικλείει ένα σαφές ανθρωπιστικό μήνυμα. Υποδηλώνει τη θυσία ενός Ανωτέρου Όντος στον βωμό της προόδου της Εθνικολαϊκής Κοινότητας, συνθλίβοντας τα προσκόμματα που δημιουργεί ο ατομοκεντρικός ωφελιμισμός, η κατ' εξοχήν έκφανση της αντιηρωικής θεωρήσεως της ζωής.
Αναμφίβολα, ο Ανθρωπισμός ανευρίσκει το αληθινό του περιεχόμενο στο απόσταγμα του Κλασσικού Πολιτισμού. Η έννοιά του συμπυκνώνεται στο πρότυπο του "Καλού καγαθού", το οποίο ανταποκρίνεται σε ανώτερα επίπεδα νοητικής, ψυχικής και αισθητικής πληρότητας και ανατάσεως. "Πάντων χρημάτων, μέτρον άνθρωπος" διακηρύσσει ο Πρωταγόρας, προσδιορίζοντας την ιεραρχία των Αξιών. Εκφάνσεις όπως ο ανθρωποκεντρικός χαρακτήρας των καλλιτεχνικών δημιουργιών, ο ανθρωπομορφισμός όπως αναδεικνύεται ως αισθητική τάση και ιδεολογική αντίληψη κατά την απεικόνιση των θεϊκών μορφών, συνιστώντας την εξιδανίκευση του ανθρώπινου προτύπου, το αξιόλογο παράδειγμα του Δάμωνος και του Φιντία, ο Δελφικός θεσμός των Αμφικτυονιών, οι Ολυμπιακοί Αγώνες, τα αρχέγονα Μυστήρια, η ανιδιοτελής ενασχόληση φιλοσόφων, με επιφανέστερο τον Σωκράτη, με τη βελτίωση του ατόμου και την ανακάλυψη των αρετών του εσωτέρου εαυτού, όλα αυτά τα γεγονότα πιστοποιούν την αποθέωση της ανθρωπιστικής διδαχής στην κοιτίδα της, την αρχαία Ελλάδα. *Να θυμάσαι ότι είσαι Άνθρωπος* προτρέπει ο ποιητής Μένανδρος, ενώ ο Πλάτων στον *Γοργία* αναφερόμενος στην ανθρωπιστική συμπεριφορά, υποστηρίζει τα ακόλουθα.. *Ο άνθρωπος πρέπει κυρίως να φροντίζει όχι να φαίνεται καλός αλλά να είναι αληθινά καλός στο σπίτι του και στην κοινωνία*.
Η Ανθρωπιστική ιδέα αναγορεύθηκε απ' τους αρχαιοέλληνες σε μέγιστη ηθική αξία η οποία μετουσιωνόμενη σε έμπρακτη συμπεριφορά, άσκησε σημαντική επίδραση στην εξέλιξη και ανέλιξη του Πολιτισμού.
Ο Ανθρωπισμός στην αρχαία Ελλάδα, προσλαμβάνει το γνώρισμα της επιδείξεως απροσμέτρητης εμπιστοσύνης στις δημιουργικές ικανότητες και δυνάμεις που διακατέχουν την ανθρώπινη ύπαρξη. Ο ελεύθερος άνθρωπος, αδέσμευτος από προλήψεις, δογματικούς φραγμούς και δεισιδαιμονίες, οφείλει να μορφωθεί, να επιδοθεί στην παραγωγή δημιουργικού έργου σε κάθε δυνατό επίπεδο και να αναδειχθεί στον τομέα εκείνο ο οποίος προσιδιάζει στη φύση του, στο μέτρο του εφικτού. Επικεντρώνεται στην ανθρωποπλαστική-μορφωτική δύναμη της Ελληνικής Παιδείας η οποία συντίθεται από τις πνευματικές και καλλιτεχνικές-αισθητικές αξίες του κλασσικού πολιτισμού και όχι μόνο.
Κυρίως όμως ο Ανθρωπισμός εντοπίζεται στη σύλληψη και αποτίμηση της αξίας που κατέχει η έννοια *Ανθρωπος* τόσο στην πνευματική όσο και στην υλική του διάσταση. *είναι προτιμότερο να είναι κανείς φτωχός παρά αμόρφωτος. Γιατί ο μεν φτωχός έχει ανάγκη από χρήματα, ενώ ο αμόρφωτος από ανθρωπισμό* υποστηρίζει ο Αρίστιππος ο Κυρηναίος (Διογένης Λαέρτιος ΙΙ, 70), συναρτώντας την εμπέδωση του ανθρωπιστικού ιδανικού προς την πνευματική-εσωτερική καλλιέργεια και ανάπτυξη. Κατανοώντας ότι η απόκτηση πνευματικού πλούτου οδηγεί στον πυλώνα απ' όπου εκκινά η ατραπός της αρετής. Αγαθό το οποίο είναι κατά πολύ δυσαναπλήρωτο και από αυτά ακόμη τα υλικά πλούτη.
Ο Ανθρωπισμός υψώθηκε στο απόγειο της αναγνωρίσεώς του, τόσο με την καθιέρωση και ανάδειξη των Ελληνικών Μυστηρίων, όσο και με την ανύψωση της Δελφικής Ιδέας (σύμφωνα με την προτροπή *Γνώθι σαυτόν*) και την επικράτηση του Δελφικού Απολλώνειου πνεύματος. Η δημιουργία δύο ισομεγεθών αγαλμάτων, του Διός και του Ομήρου, στον περίβολο του Ιερού του Φοίβου Απόλλωνος στους Δελφούς, υπήρξε ένα γεγονός το οποίο κατείχε σαφώς συμβολική σημασία, υποδηλώνοντας την αρμονική-ισότιμη σχέση και συνύπαρξη του Ανθρώπου με τον Ύπατο Δημιουργό.
Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να εξαρθεί η καθοριστική συμβολή της Ελληνικής Θρησκείας στην προαγωγή των Ανθρωπιστικών Ιδανικών. Η Ελληνική Θεολογία καθώς και η Ελληνική μυστηριακή παράδοση, δια των μυστηριακών τελετουργιών, επέφερε την προσέγγιση του ανθρώπου με τους Θεούς, οι οποίοι δημιουργήθηκαν κατ' εικόνα του ιδίου. Μέσα από την αντίληψη αυτή, δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για την εξελικτική ανέλιξη του Ανθρώπου, και κατ' επέκταση για την θέωσή του, μέσα από την ηθική του τελειοποίηση. Και αυτό σε αντιδιαστολή προς τις κοσμο-πολιτικές θρησκείες-παράγωγα του εβραιομεσσιανισμού, όπου ο Άνθρωπος δημιουργούμενος κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν ενός μοχθηρού και αιμοδιψή Θεού, εκμηδενίζεται σε κάθε *θεϊκό* πρόσταγμα.
Ο Σωκράτης εμβαθύνοντας στην πηγή των αιτιών που αποτρέπουν την εκδήλωση της ανθρωπιστικής συμπεριφοράς, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ουδείς πράττει το κακό ενσυνείδητα, αλλά καταφεύγει στη διάπραξή του από έλλειψη βαθειάς κατανοήσεως και επιγνώσεως του καλού και του αγαθού (*ουδείς εκών κακός*).
Η σημερινή εποχή της υλιστικής εξάρσεως, του επίπλαστου ευδαιμονισμού και των πνευματικών απαξιών έχει καταστήσει τον ωφελιμισμό κυρίαρχη διάσταση της ζωής, συρρικνώνοντας έως και εξαλεί-φοντας κάθε μορφή ανθρωπιστικής έννοιας και το κυριότερο συμπεριφοράς. Η αχαλίνωτη ροπή προς την υποκρισία και την κοινωνική παθογένεια, η αναγόρευση των υλικών απολαύσεων και των απερίσκεπτων ηδονών σε αυτοσκοπό της ανθρώπινης ζωής, η υιοθέτηση εκμαυλιστικών προτύπων, αποτελούν τραγικά συμπτώματα που πιστοποιούν την ύπαρξη μίας βαθειάς κρίσεως. Μίας κρίσεως την οποία διέρχεται ο άνθρωπος εξαιτίας της απώλειας του ορθού προσανατολισμού του και κυρίως εξαιτίας της απεμπολήσεως των ανθρωπιστικών ιδεωδών.
Ας κατανοήσουμε, σε αυτή την κρίσιμη καμπή που διέρχεται η ανθρωπότητα και ειδικώτερα ο Ελληνισμός, ότι ο άνθρωπος είναι ον με πνευματική διάσταση, διαθέτει ψυχική υπόσταση και νοημοσύνη. Εναπόκειται λοιπόν στις διεργασίες εκείνες που επιφέρουν την εσωτερική εξέλιξη και την ψυχική καλλιέργεια να επαναφέρουν εμπράκτως τον σεβασμό στις ανθρώπινες αξίες.
Σε αυτό ακριβώς το καθοριστικό μεταίχμιο, προβάλλεται η αναγκαιότητα αποδοχής του αρχαιοελληνικού εσωτερικού λόγου, του αιώνιου εκείνου λόγου στον οποίο θεμελιώθηκε η Αναγεννησιακή προοπτική και τα *ουμανιστικά* ιδεώδη. Λόγος ακατάβλητος, ο οποίος συνιστά την πεμπτουσία του έργου των αρχαίων μυστών που με την απαστράπτουσα λάμψη του φώτισε καθοριστικά τα σκοτάδια της Οικουμένης.
Ο ανθρωπισμός ωστόσο δεν ταυτίζεται με τις οικουμενικές απαξίες. Εφαρμόζεται πρωτευόντως εντός των πλαισίων της Εθνικής Κοινότητος και ακολούθως υίοθετείται έναντι όλων των ανθρώπων της γης.
Ο άνθρωπος (άνω θρώσκων). διαφέρει από όλα τα υπόλοιπα έμβια όντα του πλανήτη μας ως προς τον καθορισμό υψηλών στόχων και ευγενών οραμάτων, επιδιώξεις οι οποίες συνυφαίνονται απαρέγκλιτα με τον Ανθρωπισμό. Λαμπαδηφόρος αυτών των προαιώνιων ιδανικών, παραμένουν όλοι όσοι μεταφέρουν αμίαρη σήμερα την αρχαιοελληνική πνευματική παρακαταθήκη. Μεταδίδοντας τις ανθρωπιστικές διδαχές όπως ακριβώς διαιωνίζονται μέσα από το έργο των αρχαίων φιλοσόφων, αποβλέπει στην ανάπλαση της κοινωνίας, στην οικοδόμηση ενός περισσότερο ιδεαλιστικού κόσμου.
Η άνθιση της φιλοσοφίας, όπως προέκυψε μέσα από τις διεργασίες της Ιωνικής Σχολής και η ευρεία εξάπλωση των διδασκαλιών των Προσωκρατικών φιλοσόφων, κατά τον 5ο προχριστιανικό αιώνα, αποτελεί ένα γεγονός το οποίο σηματοδότησε τη μετάβαση από την κοσμογονία στην κοσμολογία, στην επιστημονική θεώρηση των φυσικών φαινομένων. Ακριβώς αυτή η μεταλαμπάδευση των αρχών των προσωκρατικών φιλοσόφων από τα ιωνικά παράλια στην κυρίως Ελλάδος, συνυφαίνεται με την απόκτηση ενός διάχυτου ανθρωποκεντρικού προσανατολισμού, η επίδραση του οποίου κατέστη ευκρινής σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής.
Οι αρχαίοι Έλληνες, πρώτοι από όλους τους λαούς στην οικουμένη, όχι μόνο διετύπωσαν την υψηλή έννοια του Ανθρωπισμού, αλλά συγχρόνως τη μετουσίωσαν από απλή θεωρητική σύλληψη σε πρότυπο και ιδανικό ζωής. Σε αυτή ακριβώς τη διεργασία, της εμπεδώσεως της πεμπτουσίας των ανθρωπιστικών ιδανικών, έγκειται ο εκπολιτισμός και εξανθρωπισμός της οικουμένης.
Η μετάδοση των Ανθρωπιστικών Αρχών στο ανθρώπινο γένος, αποτελεί αντικείμενο της εξιστορήσεως ενός γεγονότος μυητικού χαρακτήρα, το οποίο αναδύεται από τις σελίδες της πανάρχαιας Ελληνικής μυθολογίας. Πρόκειται για μετάδοση της μυητικής φλόγας και την προσφορά του στοιχείου της φωτιάς, από τον ημίθεο Προμηθέα προς τους ανθρώπους. Πράξη καταφανώς αλληγορική, η οποία περικλείει ένα σαφές ανθρωπιστικό μήνυμα. Υποδηλώνει τη θυσία ενός Ανωτέρου Όντος στον βωμό της προόδου της Εθνικολαϊκής Κοινότητας, συνθλίβοντας τα προσκόμματα που δημιουργεί ο ατομοκεντρικός ωφελιμισμός, η κατ' εξοχήν έκφανση της αντιηρωικής θεωρήσεως της ζωής.
Αναμφίβολα, ο Ανθρωπισμός ανευρίσκει το αληθινό του περιεχόμενο στο απόσταγμα του Κλασσικού Πολιτισμού. Η έννοιά του συμπυκνώνεται στο πρότυπο του "Καλού καγαθού", το οποίο ανταποκρίνεται σε ανώτερα επίπεδα νοητικής, ψυχικής και αισθητικής πληρότητας και ανατάσεως. "Πάντων χρημάτων, μέτρον άνθρωπος" διακηρύσσει ο Πρωταγόρας, προσδιορίζοντας την ιεραρχία των Αξιών. Εκφάνσεις όπως ο ανθρωποκεντρικός χαρακτήρας των καλλιτεχνικών δημιουργιών, ο ανθρωπομορφισμός όπως αναδεικνύεται ως αισθητική τάση και ιδεολογική αντίληψη κατά την απεικόνιση των θεϊκών μορφών, συνιστώντας την εξιδανίκευση του ανθρώπινου προτύπου, το αξιόλογο παράδειγμα του Δάμωνος και του Φιντία, ο Δελφικός θεσμός των Αμφικτυονιών, οι Ολυμπιακοί Αγώνες, τα αρχέγονα Μυστήρια, η ανιδιοτελής ενασχόληση φιλοσόφων, με επιφανέστερο τον Σωκράτη, με τη βελτίωση του ατόμου και την ανακάλυψη των αρετών του εσωτέρου εαυτού, όλα αυτά τα γεγονότα πιστοποιούν την αποθέωση της ανθρωπιστικής διδαχής στην κοιτίδα της, την αρχαία Ελλάδα. *Να θυμάσαι ότι είσαι Άνθρωπος* προτρέπει ο ποιητής Μένανδρος, ενώ ο Πλάτων στον *Γοργία* αναφερόμενος στην ανθρωπιστική συμπεριφορά, υποστηρίζει τα ακόλουθα.. *Ο άνθρωπος πρέπει κυρίως να φροντίζει όχι να φαίνεται καλός αλλά να είναι αληθινά καλός στο σπίτι του και στην κοινωνία*.
Η Ανθρωπιστική ιδέα αναγορεύθηκε απ' τους αρχαιοέλληνες σε μέγιστη ηθική αξία η οποία μετουσιωνόμενη σε έμπρακτη συμπεριφορά, άσκησε σημαντική επίδραση στην εξέλιξη και ανέλιξη του Πολιτισμού.
Ο Ανθρωπισμός στην αρχαία Ελλάδα, προσλαμβάνει το γνώρισμα της επιδείξεως απροσμέτρητης εμπιστοσύνης στις δημιουργικές ικανότητες και δυνάμεις που διακατέχουν την ανθρώπινη ύπαρξη. Ο ελεύθερος άνθρωπος, αδέσμευτος από προλήψεις, δογματικούς φραγμούς και δεισιδαιμονίες, οφείλει να μορφωθεί, να επιδοθεί στην παραγωγή δημιουργικού έργου σε κάθε δυνατό επίπεδο και να αναδειχθεί στον τομέα εκείνο ο οποίος προσιδιάζει στη φύση του, στο μέτρο του εφικτού. Επικεντρώνεται στην ανθρωποπλαστική-μορφωτική δύναμη της Ελληνικής Παιδείας η οποία συντίθεται από τις πνευματικές και καλλιτεχνικές-αισθητικές αξίες του κλασσικού πολιτισμού και όχι μόνο.
Κυρίως όμως ο Ανθρωπισμός εντοπίζεται στη σύλληψη και αποτίμηση της αξίας που κατέχει η έννοια *Ανθρωπος* τόσο στην πνευματική όσο και στην υλική του διάσταση. *είναι προτιμότερο να είναι κανείς φτωχός παρά αμόρφωτος. Γιατί ο μεν φτωχός έχει ανάγκη από χρήματα, ενώ ο αμόρφωτος από ανθρωπισμό* υποστηρίζει ο Αρίστιππος ο Κυρηναίος (Διογένης Λαέρτιος ΙΙ, 70), συναρτώντας την εμπέδωση του ανθρωπιστικού ιδανικού προς την πνευματική-εσωτερική καλλιέργεια και ανάπτυξη. Κατανοώντας ότι η απόκτηση πνευματικού πλούτου οδηγεί στον πυλώνα απ' όπου εκκινά η ατραπός της αρετής. Αγαθό το οποίο είναι κατά πολύ δυσαναπλήρωτο και από αυτά ακόμη τα υλικά πλούτη.
Ο Ανθρωπισμός υψώθηκε στο απόγειο της αναγνωρίσεώς του, τόσο με την καθιέρωση και ανάδειξη των Ελληνικών Μυστηρίων, όσο και με την ανύψωση της Δελφικής Ιδέας (σύμφωνα με την προτροπή *Γνώθι σαυτόν*) και την επικράτηση του Δελφικού Απολλώνειου πνεύματος. Η δημιουργία δύο ισομεγεθών αγαλμάτων, του Διός και του Ομήρου, στον περίβολο του Ιερού του Φοίβου Απόλλωνος στους Δελφούς, υπήρξε ένα γεγονός το οποίο κατείχε σαφώς συμβολική σημασία, υποδηλώνοντας την αρμονική-ισότιμη σχέση και συνύπαρξη του Ανθρώπου με τον Ύπατο Δημιουργό.
Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να εξαρθεί η καθοριστική συμβολή της Ελληνικής Θρησκείας στην προαγωγή των Ανθρωπιστικών Ιδανικών. Η Ελληνική Θεολογία καθώς και η Ελληνική μυστηριακή παράδοση, δια των μυστηριακών τελετουργιών, επέφερε την προσέγγιση του ανθρώπου με τους Θεούς, οι οποίοι δημιουργήθηκαν κατ' εικόνα του ιδίου. Μέσα από την αντίληψη αυτή, δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για την εξελικτική ανέλιξη του Ανθρώπου, και κατ' επέκταση για την θέωσή του, μέσα από την ηθική του τελειοποίηση. Και αυτό σε αντιδιαστολή προς τις κοσμο-πολιτικές θρησκείες-παράγωγα του εβραιομεσσιανισμού, όπου ο Άνθρωπος δημιουργούμενος κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν ενός μοχθηρού και αιμοδιψή Θεού, εκμηδενίζεται σε κάθε *θεϊκό* πρόσταγμα.
Ο Σωκράτης εμβαθύνοντας στην πηγή των αιτιών που αποτρέπουν την εκδήλωση της ανθρωπιστικής συμπεριφοράς, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ουδείς πράττει το κακό ενσυνείδητα, αλλά καταφεύγει στη διάπραξή του από έλλειψη βαθειάς κατανοήσεως και επιγνώσεως του καλού και του αγαθού (*ουδείς εκών κακός*).
Η σημερινή εποχή της υλιστικής εξάρσεως, του επίπλαστου ευδαιμονισμού και των πνευματικών απαξιών έχει καταστήσει τον ωφελιμισμό κυρίαρχη διάσταση της ζωής, συρρικνώνοντας έως και εξαλεί-φοντας κάθε μορφή ανθρωπιστικής έννοιας και το κυριότερο συμπεριφοράς. Η αχαλίνωτη ροπή προς την υποκρισία και την κοινωνική παθογένεια, η αναγόρευση των υλικών απολαύσεων και των απερίσκεπτων ηδονών σε αυτοσκοπό της ανθρώπινης ζωής, η υιοθέτηση εκμαυλιστικών προτύπων, αποτελούν τραγικά συμπτώματα που πιστοποιούν την ύπαρξη μίας βαθειάς κρίσεως. Μίας κρίσεως την οποία διέρχεται ο άνθρωπος εξαιτίας της απώλειας του ορθού προσανατολισμού του και κυρίως εξαιτίας της απεμπολήσεως των ανθρωπιστικών ιδεωδών.
Ας κατανοήσουμε, σε αυτή την κρίσιμη καμπή που διέρχεται η ανθρωπότητα και ειδικώτερα ο Ελληνισμός, ότι ο άνθρωπος είναι ον με πνευματική διάσταση, διαθέτει ψυχική υπόσταση και νοημοσύνη. Εναπόκειται λοιπόν στις διεργασίες εκείνες που επιφέρουν την εσωτερική εξέλιξη και την ψυχική καλλιέργεια να επαναφέρουν εμπράκτως τον σεβασμό στις ανθρώπινες αξίες.
Σε αυτό ακριβώς το καθοριστικό μεταίχμιο, προβάλλεται η αναγκαιότητα αποδοχής του αρχαιοελληνικού εσωτερικού λόγου, του αιώνιου εκείνου λόγου στον οποίο θεμελιώθηκε η Αναγεννησιακή προοπτική και τα *ουμανιστικά* ιδεώδη. Λόγος ακατάβλητος, ο οποίος συνιστά την πεμπτουσία του έργου των αρχαίων μυστών που με την απαστράπτουσα λάμψη του φώτισε καθοριστικά τα σκοτάδια της Οικουμένης.
Ο ανθρωπισμός ωστόσο δεν ταυτίζεται με τις οικουμενικές απαξίες. Εφαρμόζεται πρωτευόντως εντός των πλαισίων της Εθνικής Κοινότητος και ακολούθως υίοθετείται έναντι όλων των ανθρώπων της γης.
Ο άνθρωπος (άνω θρώσκων). διαφέρει από όλα τα υπόλοιπα έμβια όντα του πλανήτη μας ως προς τον καθορισμό υψηλών στόχων και ευγενών οραμάτων, επιδιώξεις οι οποίες συνυφαίνονται απαρέγκλιτα με τον Ανθρωπισμό. Λαμπαδηφόρος αυτών των προαιώνιων ιδανικών, παραμένουν όλοι όσοι μεταφέρουν αμίαρη σήμερα την αρχαιοελληνική πνευματική παρακαταθήκη. Μεταδίδοντας τις ανθρωπιστικές διδαχές όπως ακριβώς διαιωνίζονται μέσα από το έργο των αρχαίων φιλοσόφων, αποβλέπει στην ανάπλαση της κοινωνίας, στην οικοδόμηση ενός περισσότερο ιδεαλιστικού κόσμου.
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: 6909-75.33.72
