ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΤΡΟΠΕΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΚΑΙ Ο ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΘΕΡΙΝΟΥ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟΥ
Αδελφοί μου, σήμερα που ο ήλιος βρίσκεται στον καρκίνο και στις 15 μοίρες μοίρες αυτού, θα σας μιλήσω για τις τέσσερις τροπές του ήλιου και την σημασία της ημέρας της εορτής του θερινού ηλιοστασίου, ημέρα που ο τεκτονισμός εργάζεται διά την πνευματική άνοδο των τεκτόνων. Κατά τις εκδηλώσεις του Ηλιοστασίου, πολλοί αδελφοί και ιδίως οι νεότεροι, θεωρούν τις εκδηλώσεις αυτές, ότι είναι ταυτισμένες με ποτήριον αγάπης, και σαν ευκαιρία για αδελφική συναναστροφή, συναναστροφή στην οποία συμμετέχουν και φιλικά και συγγενικά πρόσωπα, αφού οι εκδηλώσεις των Ηλιοστασίων, θεωρούνται και γίνονται σαν λευκές εορτές. Εμείς οι μυημένοι Τέκτονες όμως ξέρουμε, ότι κατά την διάρκεια του έτους, αστρονομικώς υπάρχουν τέσσερις τροπές του ήλιου. Αυτές είναι τα δύο ηλιοστάσια και οι δύο ισημερίες, που έχουν περίοπτη θέση στην πνευματική ανέλιξη μας, διότι είναι χρονικές στιγμές, για έντονη εσωτερική συγκέντρωση και εσωτερική μεταμόρφωση, είναι η κάθοδος εις το βάθος της συνειδήσεως, κατά το τυπικόν του 1ου βαθμού, είναι 8 δηλαδή μία ευκαιρία για περαιτέρω πνευματική ώθηση. Στις 23 Δεκεμβρίου συμβαίνει το χειμερινό ηλιοστάσιο, και είναι η αρχή του Χειμώνα, στις 21 Μαρτίου συμβαίνει η εαρινή ισημερία και είναι η αρχή της ανοίξεως, στις 22 Ιουνίου συμβαίνει το θερινό Ηλιοστάσιο, και είναι η αρχή του καλοκαιριού, και στις 23 Σεπτεμβρίου συμβαίνει η φθινοπωρινή Ισημερία και είναι η αρχή του φθινοπώρου. Αιτία των τεσσάρων αυτών τροπών του Ηλίου, είναι η κλίση του άξονα της γης, κατά 23,5 μοίρες, και έτσι ανάλογα με την απόσταση της γης από τον Ήλιο, δημιουργούνται οι τέσσερις εποχές. Μυητικά όμως κατά το χειμερινό Ηλιοστάσιο, αναγεννιέται ένας θεός, { είναι το χρονικό ορόσημο που ξεκινά και πάλι την πορεία του το φως }, είναι το φως περί του οποίου ομιλούμε κατά την ανάγνωση του τυπικού του πρώτου βαθμού, δηλαδή αρχίζει την ανελικτική του πορεία ο εσωτερικός άνθρωπος. Τότε συμβαίνει η { γέννηση συμβολικού θεού κατά τις εξωτερικές δοξασίες } το οποίον διέρχεται από τις δύο ισημερίες, την χειμερινή και την θερινή, προκειμένου ο εσωτερικός άνθρωπος να βρει την δική του ισορροπία προς το φως. Κατά την πορεία του το φως, φτάνει στο ανώτερο του σημείο, την μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου, δηλαδή κατά το θερινό ηλιοστάσιο. 8 Είναι η ημέρα που γίνεται η πνευματική επαναγέννηση του εσωτερικού ανθρώπου, ώστε να δυνηθεί να ανελιχτεί πνευματικά, δηλαδή να πνευματοποιήσει περισσότερο τον εαυτόν του, ώστε να δυνηθεί να επιστρέψει στο κέντρο του κύκλου, που είναι ο προορισμός του, σαν γνήσιος και αθάνατος άνθρωπος. Με τον όρο αθάνατος άνθρωπος, εννοούμαι το εντός του υλικού μας σκηνώματος υπάρχων σύνοικον στοιχείον, δηλαδή την 8 έως 10 γραμμάρια ηλεκτρομαγνητική δύναμη, που οι ηλιακές σύγχρονες θρησκείες ονομάζουν ψυχή, και η Ελληνική φιλοσοφία ονομάζει Μεριστή ουσία, ως τμήμα της Αμέριστης ουσίας, δηλαδή μέρος της δημιουργού πρωταρχικής δυνάμεως. Όπως πληροφορούμεθα από τον Πλατωνικό διάλογο στον Κρατύλο, ο όρος άνθρωπος προέρχεται από έννοια που μόνον η Ελληνική γλώσσα μπορεί να αποδώσει ακριβώς, επειδή όλες οι άλλες γλώσσες του κόσμου, χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο με την υλική του την χοϊκή του, την χωμάτινη υπόσταση του, ακόμα και οι θρησκείες το ίδιο πράττουν, αφού θεωρούν τον άνθρωπο, ότι χώμα είναι και στο χώμα πηγαίνει, λαμβάνοντας υπ` όψιν, μόνον το υλικό περίβλημα εντός του οποίου ενεργοποιείται ο πραγματικός άνθρωπος. 8 Διαβάζουμε λοιπόν στον Κρατύλο του Πλάτωνος, την διδασκαλία του μέγιστου φιλόσοφου Σωκράτη, ότι τα ζώα δεν μελετούν, δεν συλλογίζονται, και δεν αναθρούν όταν δουν κάτι, ο άνθρωπος όμως όταν δει κάτι, αν δηλαδή «όπωπε » κάτι, παρατηρεί ότι δει. Έτσι εξηγεί ο Σωκράτης, το «αναθρών ά όπωπε» έγινε ανάθρωπος και στην συνέχεια με την αφαίρεση του { α} μεταξύ των φθόγγων {ν } και { θ } και της μεταφοράς του τόνου στην πρώτη συλλαβή της λέξεως, έγινε το όνομα άνθρωπος. Άνθρωπος είναι αυτός που έχει διανοητικές ικανότητες, και ο Έλληνας άνθρωπος, είναι ιδιότητα βιοχημική και πνευματική, και δεν απονέμεται, δεν εκχωρείται, δεν μεταβιβάζεται, ή υπάρχει αφ` εαυτού ή δεν υπάρχει. Την ημέρα λοιπόν του θερινού Ηλιοστασίου, μας δύνεται η δυνατότητα σε εμάς τους Τέκτονες, που γνωρίζουμε τα άρρητα μυστήρια της δημιουργίας, να κάνουμε τον διαλογισμό μας, και να πετύχουμε την εσωτερική μας μεταμόρφωση, ώστε να επιτύχουμε περεταίρω πνευματική ώθηση. Αυτός είναι αδελφοί μου, ο πραγματικός σκοπός των εργασιών κατά την ημέρα του Ηλιοστασίου. Και μην ξεχνάτε, κατά την ημέρα του θερινού Ηλιοστασίου, τρέφομεν το πνεύμα, αλλά και το σώμα, δηλαδή τον ναόν εντός του οποίου κατοικούμε, σαν γνήσιοι πνευματικοί αθάνατοι { ψυχή } άνθρωποι. 8 Οι ισημερίες και τα ηλιοστάσια, είναι εορτές ορόσημα πραγματοποιήσεως των αρχέγονων μυστηρίων, διότι κατά τις ημέρες αυτές στέλνεται η θεία πνοή στην γαία, όπως διδάσκονταν οι μύστες στα Ελληνικά ιερά μυστήρια. Κατά την εαρινή ισημερία ανοίγουνε οι πύλες του Ηφαιστειακού πυρός και ενσαρκώνονται πυρφόρες οντότητες, με εντολή του κοσμικού γίγνεσθαι. Κατά την εαρινή ισημερία πραγματώνεται η αναγέννηση της φύσεως, και γίνεται η απελευθέρωση των αγνών ψυχών, και πραγματοποιείται η ανύψωση τους στα ουράνια δώματα, όπως το δίδασκαν εσωτερικά οι αρχέγονοι μύστες, με την διεργασία του εκφράζοντα την δημιουργό αναγεννητική ιδέα, του Διόνυσου του Ελευθερέα. Μυητικά γίνεται η απελευθέρωση της συμβολικής ψυχής, δηλαδή της Περσεφόνης και η άνοδος της στον Όλυμπο, όπως διδασκότανε στα Ελευσίνια μυστήρια, στην πραγματικότητα αλληγορείτε εδώ η κατάλυση του θανάτου, και καταργείται οριστικά η φθορά της όποιας υπάρξεως. Κατά τις ισημερίες και τα ηλιοστάσια, συντελείται ένα μέγα μυσταγωγικό έργο, διότι ανοίγουνε όλοι οι ουράνιοι δίαυλοι επικοινωνίας, της υλικής ζωής με τους πνευματικούς κόσμους.
Κατά τις μέρες των τεσσάρων φυσικών εορτών, στην Ελληνική αρχαιότητα, γίνονταν τα πάνσεπτα 8 μυστήρια, τα ελάσσονα Ελευσίνια κατά την εαρινή ισημερία, και τα μείζονα κατά την φθινοπωρινή ισημερία, και τα Ολύμπια κατά το εαρινό ηλιοστάσιο, ενώ αλληγορείτο η γέννηση ενός θεού, κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο, δηλαδή η εκκίνηση του εντός του υλικού σκηνώματος φωτός, που ονομάζεται και ψυχή. Η Φθινοπωρινή ισημερία, έννοια και φράση που προέρχεται από την λέξη Φθινόπωρο, δηλαδή δηλώνει την εποχή που συντελείται η ωρίμανση των οπωρών, που συμβολίζουν εσωτερικά την μεταμόρφωση που κρύβεται μέσα στο ρήμα Φθίνω. Οι σπόροι έχουν την γονιμοποιό δύναμη, είναι δηλαδή η ερωτική διάθεση της δημιουργίας, έτσι από τον σπόρο προκύπτει ένα νέο δένδρο, το δένδρο είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ του οργανισμού και της ψυχής κάθε όντος, κάθε μορφής πάνω στην γη. Είναι δηλαδή η φθινοπωρινή ισημερία, η εορτή της μεταστοιχειώσεως και της μεταμορφώσεως των πάντων. Η θέαση του πνευματικού φωτός, προϋποθέτει μία μυσταγωγική διεργασία του μυημένου, απόλυτης κυριαρχίας επί του πεδίου του εγώ του, ώστε να δυνηθεί να επιτύχει την εσωτερική αρμονία, για να γευθεί την γνώση του θείου, διεργασία η οποία ταυτίζεται με την αυτογνωσία του. 8 Ποία όμως είναι η σημασία της μυητικής αξίας του ήλιου. Κατά τους μύστες των αρχαίων Ελληνικών μυστηρίων, οι οποίοι εδιδάσκοντο την τρισήλιον δημιουργό υπόσταση, δηλαδή την ύπαρξη του υπερτάτου ήλιου σαν συμπαντική δημιουργό των πάντων ιδέα, του νοερού ήλιου σαν την πύλη του νοερού φωτός, και του φυσικού ήλιου σαν αντανάκλαση του νοερού φωτός. Η τρισήλιος αρχή προϋποθέτει απόλυτη κυριαρχία του εγώ, δηλαδή του Απολλωνίου φωτός, προϋποθέτει καθαρή ζωτικότητα δηλαδή Διονυσιακή συνείδηση, και προσέγγιση εσωτερικής αρμονίας για την γνώση του θείου, δηλαδή την αντίληψη των δρωμένων της μεταφυσικής εννοίας του Διός, που είναι το κέντρο με το οποίον ταυτίζεται όποιος επιτύχει την αυτογνωσία.
Έτσι την διετύπωσαν την τρισηλίου αρχή, οι μεγάλοι μύστες της Ελληνικής αρχαιότητος, και μεταξύ αυτών και ο φιλλέλην εστεμμένος φιλόσοφος Αυτοκράτωρ Ιουλιανός, με την μυστηριακή μυσταγωγική επιστολή του προς τον βασιλέα ήλιο. Με τον όρο τρησίλιον εννοούμε τον πνευματικό, τον ψυχικό και τον φυσικό ήλιο, διότι η τρισήλιος αρχή εκφράζει τα τρία κέντρα της ζωής, τον νου, την ψυχή, και το σώμα, και επειδή με τις αισθήσεις δεν βλέπουμε αυτό που πρέπει να δούμε, μπορούμε διά της τρισηλίου αρχής, να το δούμε με τον νου, εάν 8 βεβαίως οδεύσουμε επί της τρισηλίου αρχής ή θεότητος, με ότι αυτή σηματοδοτεί. Όταν συμβούν τα ανωτέρω, τότε μόνον θα καταστεί ικανός ο μύστης, να χαιρετίσει τελετουργικά τον ήλιο, την ώρα που ο ήλιος βρίσκεται στην θριαμβική ανύψωση του, κατά το λεγόμενο θερινό ηλιοστάσιο, και ο εαυτός ο εσωτερικός πραγματικός άνθρωπος, καταυγάζει το είναι και την ζωή του. Οι μύστες φιλόσοφοι και συμπαντικοί μυημένοι, όπως ο Σωκράτης και ο Πυθαγόρας, στεκότανε όρθιοι για να χαιρετήσουν κατά την ώρα της ανατολής, τον ήλιο και ότι αυτός εκπροσωπεί και σημαίνει, ως ο ορατός εκπρόσωπος των μυστηριακών αοράτων αρχών και ιδεών, για την δημιουργία των κόσμων. Οι αρχαίοι ιεροφάντες και οι μύστες καθώς και οι σύγχρονοι επιτυχώς μυημένοι, είναι οι γεφυροποιοί για την επικοινωνία, με τις φωτοφόρες οντότητες των ανωτέρων κόσμων. Είθε το φως, να λάμπει πάντοτε εν υμίν.
ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΛΥΚΟΥΔΗΣ
