ΙΠΠΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ...

Η Ιπποσύνη έρχεται να ανταποκριθεί ως θεσμός φιλοσοφικός-στρατιωτικός και μυητικός, στην αέναη διαμάχη η οποία σύμφωνα με την παραδοσιακή σκέψη και αντίληψη, διέπει τον κόσμο. Σύμφωνα με την θεώρηση του Ιουλίου ΄Εβολα, το κοσμικό γίγνεσθαι συνταράσσεται από την αδιάλειπτη σύγκρουση αντίρροπων δυνάμεων, προσδιορίζοντας την ερμηνεία της ζωής σε ένα επίπεδο μεταφυσικής και ιδεολογικής ενατενίσεως των πραγμάτων.

Από την μία πλευρά συντάσσονται οι ουράνιες δυνάμεις του Πνεύματος, της Τάξεως και του Φωτός, από την άλλη αντιπαρατάσσονται οι δυνάμεις του Χάους και της ΄Υλης. Η σύγκρουση λαμβάνει χώρα τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό επίπεδο της υπάρξεως, χρέος δε των δυνάμεων που εκπροσωπούν την Παράδοση, και μαζί με αυτή αναδεικνύονται σε θεματοφύλακες της Αρμονίας, της Ιεραρχίας και της Δικαιοσύνης, είναι να κατανικήσουν τις δυνάμεις της υλιστικής πλάνης, εγκαθιδρύοντας την επιβεβλημένη ισορροπία και ιεράρχηση.

Όπως επισημαίνει ο Ιούλιος ΄Εβολα, η ιπποσύνη συνιστά μία κοινότητα στρατιωτικής ιεροσύνης, τα μέλη της οποίας οφείλουν προσήλωση όχι σε πρόσωπα, αλλά σε αρχές και αξίες, θεμελιώδους χαρακτήρα, όπως άλλωστε και σε μία υπέρτατη πνευματική αρχή. Η Ιπποσύνη, λοιπόν, είναι μία ευγενής παρόρμηση για αγώνα, ενάντια στην «κατώτερη»-τιτανική φύση των ανθρώπων, είναι μία μυητική εμβάπτιση στην ατραπό της πολεμικής αρετής και της αγωνιστικής αυτοθυσίας, για την ανύψωση σε ανώτερα πεδία της υπάρξεως.

Ιππότης, σε κυριολεκτικό επίπεδο, είναι αυτός ο οποίος επιβαίνει στους ίππους. Σε συμβολικό όμως επίπεδο, Ιππότης θεωρείται εκείνος που γνωρίζει να χειρίζεται την Ενέργεια, έχοντας αποκτήσει τον έλεγχο των ενεργειακών δυνάμεων των ψυχικών του κέντρων. Το άλογο, πέραν από σύμβολο ενεργειακής δυνάμεως, υποδηλώνει και την Ευγένεια, η οποία είναι σύμφυτη με τον Ιππότη. Ο συμβολισμός του Αλόγου, εξ΄ άλλου, μας παραπέμπει στον γνωστό μύθο του ήρωα Βελλεροφόντη και τον Περσέα, ενώ τα Ουράνια Άλογα, τα καθοδηγούμενα από τον Ηνίοχο, όπως παρουσιάζονται στον πλατωνικό διάλογο «Φαίδρος», απηχούν ιδιότητες και ενδόμυχες καταστάσεις του εσώτερου εαυτού.

Ο Ιούλιος ΄Εβολα, ακόμη, επισημαίνει ότι σε ορισμένες χαρακτηριστικές απεικονίσεις η «ηρωοποιημένη» ψυχή παρουσιάζεται ως Ιππέας, είτε συνοδευόμενη από ΄Αλογο. Στην μεσαιωνική παράδοση, ο ηγήτωρ θα συντρίψει τις χθόνιες-αρνητικές δυνάμεις, επιβαίνοντας επί λευκού αλόγου, όπως ακριβώς στην αρχαιότητα οι Διόσκουροι, Κάστωρ και Πολυδεύκης, ανήγγειλαν τη νίκη της Ρώμης, επί λευκών αλόγων. Αρχαιότατος λοιπόν ο συμβολισμός του φτερωτού αλόγου, όπως άλλωστε και της ασπίδας. Ο ΄Ιππος, ηλιακόν εστί ζώον ως εύδρομον, αναφέρει ο Πλούταρχος, επισημαίνοντας τον ηλιακό χαρακτήρα και συμβολισμό του ίππου, από το απώτερο παρελθόν.

Η ασπίδα για τον Ιππότη, κατά τα πρότυπα εκείνης του ημιθέου Αχιλλέως, αποτελεί απεικόνιση του σύμπαντος. Η ασπίδα ως κυκλικού σχήματος αμυντικό όπλο, φέρει παράλληλα και έναν ξεκάθαρο ηλιακό συμβολισμό, όντας απεικόνιση του ηλιακού τροχού-δίσκου. Η ασπίδα αποτελεί ένα μέσο αμύνης, άρα και υπερασπίσεως κατ΄ επέκταση της Τιμής και του Δικαίου, τόσο του Ιππότη και των αρχών του, όσο και των προγόνων του. Η λόγχη, υποδηλώνει την αλήθεια, εκφραζόμενη μετά της δυνάμεως. Η ατσάλινη σύσταση και προέλευσή της δηλώνει την δύναμη και την κατίσχυσή της επί του αντιπάλου δέους, συμβολίζει την επικράτηση της Αλήθειας επί του ψεύδους και της καταισχύνης. Επιπλέον, επειδή η λόγχη σε πολλές περιπτώσεις εξακοντίζεται, υποδηλώνει και τον εξακοντισμό, την εκπόρευση των ηλιακών ακτίνων. Είναι παράλληλα και ένα διάμεσο το οποίο ξεχωρίζει τον Πολεμιστή από τον Εχθρό και εν προκειμένω διακρίνει τον Ευγενή Ιππότη από τον βέβηλο και ταπεινών επιδιώξεων όχλο. Ο Ιππότης επιβαίνει επί ίππου, ιστάμενος υψηλότερα παντός άλλου, συμβολίζοντας την ανωτερότητα που διακατέχει την αποστολή και το λειτούργημά του εν μέσω της κοινωνίας.

Η περικεφαλαία συμβολίζει την αιδώ, υπερασπίζοντας την κεφαλή, το υψηλότερο και συγχρόνως το ανώτερο-ευγενέστερο σημείο του ανθρώπου. Όπως η περικεφαλαία στο φυσικό επίπεδο προφυλάσσει τον ιππότη, έτσι και στο πνευματικό συμβολίζει την άμυνά του και συνάμα τον παράγοντα εκείνο που τον συγκρατεί δια της αιδούς να εκπέσει και να ταπεινωθεί. Ο θώρακας, αντιπροσωπεύει δίχως άλλο το κάστρο, το απόρθητο φρούριο που συμβάλλει καθοριστικά στην άμυνά του έναντι των επιβουλών αλλά και των σφαλμάτων στα οποία μπορεί να υποπέσει. Η σέλα, διασφαλίζει αφ΄ ενός την σταθερότητά του επί του αλόγου, μεταφορικά όμως συμβολίζει την σταθερότητα της καρδιάς, τον έλεγχο των αισθημάτων και την κατασίγαση-χαλιναγώγηση των παθών, προς χάριν ενός ανωτέρου σκοπού. Το ξίφος, το κύριο και ιερότερο όπλο του Ιππότη, συμβολίζει το ουράνιο πυρ, ως εκπόρευση κεραυνού ή και αστραπής. Οι δύο κόψεις του ξίφους, συμβολίζουν την δύναμη και το μέσο εκείνο που αφαιρεί αλλά και διασώζει την ζωή, υποδηλώνοντας Αγνότητα, Μαχητικότητα αλλά και Δικαιοσύνη.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονισθεί ότι οι Ιππότες θα πρέπει να είναι ευγενούς καταγωγής και ουδέποτε άτομα χαμηλής στάθμης, διότι όπως αναφέρεται και στο «Μυθιστόρημα του Αλεξάνδρου», αν και ο Δαρείος διέθεται στρατό αριθμητικά 30 φορές μεγαλύτερο από τον Αλέξανδρο, νικήθηκε κατά κράτος, επειδή καθιστούσε συμβούλους και απένειμε αξιώματα στους ποταπούς, ενώ εξεδίωκε τους ευγενείς και τους άξιους, έπραττε δηλαδή ό,τι ενάντιο συμβαίνει στις τάξεις της Ιπποσύνης. Εξ΄ αυτού συνάγεται η αναγκαιότητα υπάρξεως αριστοκρατικής δομής και αυστηράς αξιολογήσεως εν μέσω των ιπποτικών τάξεων.

Σημαντικός λοιπόν είναι ο συμβολισμός των όπλων του Ιππότη, καθώς ολόκληρη παράδοση έχει σφυρηλατηθεί στην βάση αυτή. Τόσο στην Αρχαία Ελλάδα, όσο και στα ιπποτικά συστήματα, είτε αναφερόμαστε στην Μεσαιωνική Δύση, είτε στην Ανατολή των Ιαπώνων ευγενών, τα όπλα είχαν ιερή σημασία και διάσταση.

Αρκεί να ενθυμηθούμε τον όρκο των αθηναίων εφήβων: «Ου καταισχυνώ όπλα τα ιερά…» για να καταλάβουμε το αίτιο για το οποίο τόσο η κατασκευή όσο και η χρήση του όπλου, ιδίως δε του ξίφους, υπόκειτο σε μία ολόκληρη τελετουργική διαδικασία, ώστε να εξασφαλισθεί η εύνοια των θεών αφ΄ ενός, αφ΄ ετέρου να επέλθει ο εξαγνισμός-καθαγιασμός του.

Η εκπαίδευση στο ξίφος αλλά και στο τόξο, τόσο κατά την αρχαιότητα όσο και κατά τον Μεσαίωνα, προσελάμβανε μυητική διάσταση, εισάγοντας τον εκπαιδευόμενο σε έναν κόσμο αξιών, σε ένα πεδίο πρωτόγνωρο όπου κυρίαρχη σημασία κατείχε η έννοια της Τιμής, η οποία καθόριζε εν πολλοίς, το ιδεολογικό περιεχόμενο της Ανδρείας. Πίστη στα Ιδεώδη της Ιπποσύνης και Λατρεία προς την Αλήθεια, αυτή είναι όπως αναφέρει και ο Ιούλιος ΄Εβολα μία επιβίωση των ηλιακών όρκων και δοξασιών διαμέσω του Ιπποτισμού.

Η Ιπποσύνη δεν υπήρξε ένας αυτοσκοπός, με άλλα λόγια δεν επρόκειτο για ρομαντικούς Δον Κιχώτες, αλλά για συνειδητοποιημένους στρατιώτες που αγωνίζονταν για την προάσπιση ανωτέρων αξιών. Όταν επικράτησε το ψεύδος, η δολιότητα και η αναξιοπρέπεια, η διαφθορά και η καταισχύνη, τότε ακριβώς εμφανίσθηκε ως ανορθωτικό αντίβαρο ο Ιπποτισμός, για να συνδράμει ώστε η κοινωνία να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Από τους Τριακόσιους του Λεωνίδα και τις Αμαζόνες, μέχρι τις Βαλκυρίες, τους Τεύτονες Ιππότες, τους Ξατρίγιας και τους Σαμουράϊ, τον Αχιλλέα, τον Αρθούρο, τον Διγενή Ακρίτα και όχι μόνον, από όλα αυτά τα ιστορικά παραδείγματα αναδύεται το αρχέτυπο του Ιππότη-Πολεμιστή, του αγνού και ασυμβίβαστου μαχητή των Ιδεών, του οποίου η Τιμή εδράζεται στην Πίστη, στην πίστη όχι όμως την άλογη αλλά την συνδεόμενη με αρχέγονες αξίες της Γης, της Πατρίδας, του Αίματος και της Αρετής, δημιουργείται μία ιστορική άλυσσος η οποία συνδέει πτυχές της ιδίας ηρωϊκής και ευγενούς-επικής παραδόσεως.

Τα ηθικά και φυσικά χαρίσματα που θα πρέπει να διακρίνουν τον Ιππότη, είναι η βαθειά πίστη, η ηθική ωριμότητα, η ευγενική καταγωγή, η ειδική εκπαίδευση, το θάρρος, η ύπαρξη πνεύματος θυσίας και άλλα συναφή γνωρίσματα ανωτέρου ανθρώπου. Πρόκειται για ιδιότητες και γνωρίσματα που απέχουν παρασάγγες από τις κίβδηλες «αξίες» του σύγχρονου, παρακμιακού και ωφελιμιστικού τρόπου ζωής.

Η επίθεση του ξίφους επί του σώματος του Ιππότη, κατά το χρίσμα του, το λούσιμό του σε ποταμό ή λίμνη, αποτελούν μέρος μίας πανάρχαιας μυητικής διαδικασίας η οποία αποδίδει σημασία στον εξαγνισμό, συνοδεύοντας ταυτόχρονα την κάθαρση του υποψήφιου ιππότη με την βαθειά γνώση μίας μαχητικής τεχνικής, υποκείμενης σε κανόνες και αρχές ηθικής.

Η ζωή ολόκληρη και πρωτίστως η δράση του Ιππότη, διέπεται από έναν Κώδικα Τιμής, η πιστή τήρηση και εφαρμογή του οποίου συνιστά και την ειδοποιό διαφορά του από οιονδήποτε άλλον πολεμιστή, κατοχυρώνοντας το μεγαλείο της συμπεριφοράς του, αφού η Ιπποσύνη δεν γυμνάζει μόνο το σώμα, αλλά και την ψυχή.

Η σημερινή αποσύνθεση, ανταποκρίνεται απόλυτα στην ησιόδεια περιγραφή των τεσσάρων διαδοχικών εποχών ακμής-παρακμής (Χρυσή, αργυρά, ορειχάλκινη, σιδηρά), εποχές οι οποίες αντιστοιχούν στην διαδοχική υποβάθμιση του πνεύματος και στην παρακμή του αρ-χέγονου Πολιτισμού.

Στην Αρχαία Ελλάδα, σε ρόλο ανάλογο εκείνου του Μεσαιωνικού Ιππότη, συναντούμε τον θεσμό του ΄Εφιππου Πολεμιστή. Στην Αρχαία Αθήνα, ιδίως επί της εποχής του Σόλωνος, οι ιππείς συγκροτούσαν ένα ιδιαίτερο κοινωνικό τμήμα, το ποίο αποτελούσαν οι ισχυρότεροι ευπατρίδες.

Ανάλογος ήταν και ο θεσμός των τριακοσίων στην Σπάρτη. Από τον Θησέα και τον Ιάσονα με την θρυλική Αργοναυτική Εκστρατεία μέχρι τον Ηρακλή και πολλούς ακόμη ένδοξους ηρωϊκούς προγόνους μας, μέχρι τα μεσαιωνικά ιπποτικά τάγματα, τον αγνό ιππότη Πάρσιφαλ και τον Λάνσελοτ της αρθουριανής περιόδου, διαιωνίζεται η ίδια και απαράλλακτη παράδοση τιμής στα όπλα και στα ιδανικά. ΄Εχοντας επίγνωση ακριβώς αυτής της μεγάλης αλήθειας, το 1429 ο Φίλιππος ο Καλός, απόγονος δουκών της Βουργουνδίας, θα ιδρύσει το Τάγμα του Χρυσόμαλλου Δέρατος, θέτοντάς το υπό την προστασία του αρχαίου Ιάσονος!

Μάλιστα ο ιδρυτής του τάγματος, θέλησε να οργανώσει σταυροφορία κατά των Τούρκων, πλην όμως ο θάνατός του ματαίωσε αυτή την βλέψη.

Ο όρος Ιππότης δεν είναι σύγχρονος, ούτε καν μεσαιωνικός, όπως γενικά πιστεύεται. Συναντάται στα «Αργοναυτικά» του Ορφέα (στ. 447-448), αλλά και στην Ομηρική Ιλιάδα (Β 601 και Α 303): «Παίδα δ εν αγκαλίσεσιν ανίσχανεν ιππότα Πηλεύς και έκυσεν κεφαλήν τε και άμφω φάσα καλά».

Ο Ηρακλής, ο Θησέας, ο Δεξίλεως, αποτελούν ελάχιστες ενδεικτικές περιπτώσεις, οι μορφές των οποίων θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν ως Ιππότες της Αρχαιότητος. Μορφές οι οποίες θα πρέπει να εμπνεύσουν και τις νεότερες γενεές, ώστε να εφοδιασθούν με αυτά τα Ιδανικά, να εγκολπωθούν τις Αξίες της Τιμής, της Αυτοθυσίας και της Ανιδιοτελούς Προσφοράς.

Σε μία εποχή όπου όλα πλέον σαρώνονται από τον εσμό των απαξιών και την πλημμυρίδα της παγκοσμιοποιήσεως, καθιστώντας τα πάντα ευτελή και πλαστικά, σε μία εποχή βαθειάς παρακμής που η ανανδρία, η δολιότητα και η διαφθορά κυριαρχούν, σήμερα όπου τα σημεία των καιρών πάντα αποδεικνύουν πώς η Μόνη Δικαιοσύνη είναι το Σπαθί, όπως επεσήμανε εύστοχα ο Εθνεγέρτης Περικλής Γιαννόπουλος, η Ιδεολογία του Ξίφους και της Τιμής, ας κυριαρχήσει, οδηγώντας και πάλι την Πατρίδα στην πορεία μίας ελπιδοφόρας ανατάσεως

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ