ΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΧΕΙΜΕΡΙΝΟΥ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΗΜΕΡΟΥ...
Η μαγικοθρησκευτική ατμόσφαιρα του τελευταίου δεκαήμερου του Δεκεμβρίου, δίνει μία άλλη διάσταση στο κλίμα της εποχής και ασκεί αναμφισβήτητα μία ιδιαίτερη επίδραση σε όλους. Και αυτό διότι το μήνυμα των ημερών είναι τέτοιας σπουδαιότητας και σημασίας ώστε καταφέρνει και αγγίζει τα τρίβαθα της ψυχής μας, έχοντας την ικανότητα της μεταμορφωτικής αναπλάσεώς μας προς την κατεύθυνση της αθωότητας και της αγνότητας, σε όποιο βαθμό βέβαια αυτό είναι εφικτό στον καθένα, συναρτήσει της ψυχοπνευματικής του εξελίξεως και πορείας...
Αυτή η μυστηριακή κατάνυξη που αναδύεται από το κλίμα των ημερών, αναπλάθει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ωθώντας μας ψυχολογικά σε μία διαδικασία αναγεννήσεως μέσα σε ένα περιβάλλον έμφορτο αξιών. Η αύξηση φωτός που συντελείται, σε συσχετισμό με τους θρύλους και τις δοξασίες που περιβάλλουν το διάστημα αυτό, διαμορφώνει ένα άλλο περιβάλλον, ιδιαίτερο, ξεχωριστό, που εκφεύγει καταφανώς των τετριμμένων συνηθειών της πεζής καθημερινότητας, προσδίδοντας μία ιδιαίτερη αίγλη στο δωδεκαήμερο που διανύουμε...
Αναβιώνοντας, συνειδητά ή ασυνείδητα τα αρχέγονα έθιμα, τις δοξασίες και τις παραδόσεις, νιώθουμε την ανθρώπινη ανάγκη να ανακτήσουμε τις απωλεσθείσες ή έστω χαλαρές σχέσεις με αγαπημένα πρόσωπα. Να υπερβούμε το φάσμα της τυπολατρείας και αφήνοντας κατά μέρος συμβατικότητες να αφήσουμε να "μιλήσει" η καρδιά μας, αναδύοντας αισθήματα που θάλλουν από ψυχική ευγένεια και ανωτερότητα, αγνή αγάπη και αγαθή βούληση...
Το πιο έκλαμπρο Φως αναδύεται μέσα από το πιο βαθύ σκοτάδι! Είναι οι μέρες που το Φως γεννάται και κατισχύει του Σκότους και μαζί με αυτό θάλλει ολόκληρη η Πλάση, η έμψυχη και ένζωη Δημιουργία. Τα Χριστούγεννα/Ηλιούγεννα, μία αρχέγονη Εορτή-επέτειος αφιερωμένη στην γέννηση θεϊκών απεσταλμένων και στην παρθενική γέννηση θεόσταλτων μορφών (Βάκχος, Διόνυσος, Απόλλων, Ηρακλής κ.α.), αποτελεί αναμφισβήτητα έναν Ύμνο στο Εσωτερικό Φως που μεσουρανεί, διαλύοντας το σκοτάδι του μεσονυκτίου.
Αυτή η μυστηριακή κατάνυξη που αναδύεται από το κλίμα των ημερών, αναπλάθει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ωθώντας μας ψυχολογικά σε μία διαδικασία αναγεννήσεως μέσα σε ένα περιβάλλον έμφορτο αξιών. Η αύξηση φωτός που συντελείται, σε συσχετισμό με τους θρύλους και τις δοξασίες που περιβάλλουν το διάστημα αυτό, διαμορφώνει ένα άλλο περιβάλλον, ιδιαίτερο, ξεχωριστό, που εκφεύγει καταφανώς των τετριμμένων συνηθειών της πεζής καθημερινότητας, προσδίδοντας μία ιδιαίτερη αίγλη στο δωδεκαήμερο που διανύουμε...
Αναβιώνοντας, συνειδητά ή ασυνείδητα τα αρχέγονα έθιμα, τις δοξασίες και τις παραδόσεις, νιώθουμε την ανθρώπινη ανάγκη να ανακτήσουμε τις απωλεσθείσες ή έστω χαλαρές σχέσεις με αγαπημένα πρόσωπα. Να υπερβούμε το φάσμα της τυπολατρείας και αφήνοντας κατά μέρος συμβατικότητες να αφήσουμε να "μιλήσει" η καρδιά μας, αναδύοντας αισθήματα που θάλλουν από ψυχική ευγένεια και ανωτερότητα, αγνή αγάπη και αγαθή βούληση...
Η αναγέννηση του Ήλιου είναι συνυφασμένη με την αφύπνιση της Χριστικής Δυνάμεως που ευρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση εντός και ως σπινθήρας αν αναμένει το κατάλληλο κάλεσμα να ανάψει και να πυρακτωθεί, μία αρχέγονη παράδοση που χάνεται στα βάθη της προϊστορικής αρχαιότητος...
Οι αρχαίοι μας πρόγονοι εόρταζαν την έλευση του Λυτρωτή Ηλίου, ο οποίος προσωποποιήθηκε αργότερα στην ημέρα του Χειμερινού Ηλιοστασίου. Είναι εκείνη η στιγμή του Χειμώνα, η 21 Δεκεμβρίου, κατά την οποία παρατηρείται αστρονομικά η μικρότερη διάρκεια ημέρας και η μεγαλύτερη διάρκεια νύχτας. Από το οριακό αυτό σημείο και εντεύθεν, η ημέρα διαρκώς μεγαλώνει, έως ότου εξισωθεί με τη νύχτα, κατά την Εαρινή Ισημερία. Σε αυτή την φυσική πορεία που παραλληλίζεται με την ανάλογη μεταφυσική διεργασία στο ψυχικό και πνευματικό επίπεδο του μύστη, ο Ήλιος νικά το σκοτάδι, μετά καταφθάνει η Άνοιξη, και η εποχή της Αναγεννήσεως της Φύσεως, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, φθάνει στο ζενίθ της, κατά το Θερινό Ηλιοστάσιο στις 21 Ιουνίου.
Το Θερινό Ηλιοστάσιο συνάπτεται προς την διαδικασία εκείνη όπου ο σπόρος που έχει θαφτεί κάτω από το έδαφος, μέσα στη χειμωνιά, και προετοιμάζεται για να βλαστήσει την εποχή της Ανοίξεως, μεστώνει και ο αγρότης/θεριστής ετοιμάζεται να δρέψει τους καρπούς των προσπαθειών του. Ανάλογα και ο μυσταγωγός έχοντας επιτύχει την καλλιέργεια της ψυχοπνευματικής οντότητας των αναζητητών, τους καλεί να δεχθούν τους καρπούς της προσπάθειάς τους... Μια κυοφορία που σχετίζεται με την ίδια την πηγή του φωτός και της ζωής, ένας κύκλος επαναγεννήσεως. Καταφανής η βαθύτερη αντιστοιχία αυτής της διεργασίας, που σχετίζεται με την ανθρώπινη ύπαρξη.
Αποτελεί μια διαδικασία εξελίξεως, η οποία παρέχεται ώστε να καταφέρουμε να σπείρουμε συμβολικά τους εσωτερικούς μας σπόρους, προκειμένου να βλαστήσουν, να ανθίσουν και να θεριστούν οι καρποί. Είναι η εσωτερική σπορά, η ψυχοπνευματική εκείνη άρωση και φύτευση που παρέχει τη δυνατότητα να εισχωρήσει ο αληθινός αναζητητής στο ψυχικό του άδυτο και κατερχόμενος στο βάθος της συνειδήσεώς του να επιτύχει την αυτογνωσία και να επιλέξει την ατραπό που θα ακολουθήσει για την εσωτερική του ανέλιξη... Πρόκειται για μία αναγεννητική διαδικασία η οποία πραγματώνεται κάτω από το φως της ίδιας του της Ψυχής, της λάμψης του εσωτερικού Ήλιου.
Και αυτό διότι ως αρχετυπική κατάσταση, τα Ηλιούγεννα λαμβάνουν χώρα διαρκώς εντός μας, ή τουλάχιστον θα έπρεπε να λαμβάνουν. Μόνο εάν ακούσουμε τη φωνή του Ανώτερου Εαυτού μας, επιδιώξουμε εμπράκτως την αγνότητα του πνεύματός μας, υπακούοντας στη φωνή της συνειδήσεως, τότε μπορούμε να κυοφορήσουμε το νέο άνθρωπο, τον ανώτερο άνθρωπο, τον πνευματικό άνθρωπο επί της Γης ο οποίος προτάσσει το Πνεύμα και τις Αξίες έναντι της Ύλης, το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από ό,τι συμβαίνει σήμερα και έχει καταβυθίσει την ανθρωπότητα στην καταισχύνη και στην παρακμή...
Αυτό θα επιτευχθεί μόνο όταν καταφέρουμε να εξαγνίσουμε σε τέτοιο βαθμό την ύπαρξή μας, ώστε να επιτρέψουμε τη ροή της θείας ενέργειας να εισχωρήσει και να πνευματοποιήσει/ζωογονήσει πνευματικά τον εαυτό μας. Η αφύπνιση του χριστικού σπινθήρα εντός μας, αποτελεί αποτέλεσμα της ατομικής μας ενδοσκόπησης. Αυτή η αυτογνωσία οδηγεί στην κατανόηση της ενότητας όλων των πραγμάτων, όλων όσων συνθέτουν την ανθρώπινη ύπαρξη.
Το σπήλαιο όπου συντελείται η γέννηση των θεόσταλτων μορφών, αποτελεί τη μήτρα του κόσμου, αλλά και τη σκοτεινή διάνοια η οποία καταυγάζεται από το θείο φως... Όταν εκδηλωθεί η σοφία στην διάνοια, τότε μόνο συντελείται η ενσάρκωση της ψυχής στο φυσικό σώμα. Εν κατακλείδι, το Χειερινό Ηλιοστάσιο δεν συνιστά παρά ένα ημερομηνιακό ορόσημο εκ του οποίου επηρεάσθηκε ο χριστιανισμός μεταγενέστερα και ταύτισε, συμβολικά, την ημερομηνία γεννήσεως του Χριστού (λαμβανομένου υπόψιν ότι ο Ιησούς εγενήθη Φθινόπωρο ή Άνοιξη), με την αλληγορική γέννηση του Φωτός...
Καθόλου τυχαία, ο Χριστός εμφανίζεται ως "πνευματικός ήλιος" και ο ύμνος του Ρωμανού του Μελωδού που αναφέρεται στον Ήλιο-Χριστό, είναι αποκαλυπτικός: "Επεφάνης σήμερον τη οικουμένη, και το φως σου, Κύριε, εσημειώθη εφ΄ ημάς, εν επιγνώσει υμνούντας σε· Ήλθες, εφάνης, το φως το απρόσιτον".
Καθόλου τυχαία, ο Χριστός εμφανίζεται ως "πνευματικός ήλιος" και ο ύμνος του Ρωμανού του Μελωδού που αναφέρεται στον Ήλιο-Χριστό, είναι αποκαλυπτικός: "Επεφάνης σήμερον τη οικουμένη, και το φως σου, Κύριε, εσημειώθη εφ΄ ημάς, εν επιγνώσει υμνούντας σε· Ήλθες, εφάνης, το φως το απρόσιτον".
Η φάτνη αντιπροσωπεύει τα τέσσερα κατώτερα ενεργειακά κέντρα, που συγκροτούν το σώμα της υλικής φύσεώς μας, ενώ τα ζώα της φάτνης συμβολίζουν τη ζωτική ενέργεια, η οποία τίθεται στην υπηρεσία ενός θεϊκού σκοπού, τελεί δηλαδή υπό τον έλεγχο της δύναμης της διάνοιας, ώστε να συντελεσθεί η πνευματικοποίηση του σώματος... Ενώ το άστρο υποδηλώνει την αφύπνιση της χριστικής συνειδήσεως. Όποιος διαβάσει το ποίημα του μύστη Κωστή Παλαμά "Ένας Θεός" (ω μέσα μου γεννιέται ένας θεός και το κορμί μου γίνεται ναός...), θα μπορέσει να αντιληφθεί την αλληγορική αυτή διαδικασία...
Οι αρχαίοι Έλληνες, κατά την χειμερινή τροπή του Ήλιου, γιόρταζαν τη γέννηση του θεού Διoνύσου. Τον αποκαλούσαν «σωτήρα» και θείο «βρέφος», γεννημένο από την παρθένο Σεμέλη, αλλά και «βασιλέα των βασιλέων», «μονογενή Υιό του Θεού», «το άλφα και το ωμέγα». Τον Χειμώνα θρηνούσαν τον θάνατο του Διονύσου από τους Τιτάνες, αλλά στις 22 Δεκεμβρίου γιόρταζαν την αναγέννησή του. Οι Ιέρειες ανέβαιναν στην κορυφή του ιερού βουνού και κρατώντας ένα νεογέννητο βρέφος φώναζαν «ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε, ο Διόνυσος ζει». Σε επιγραφή αφιερωμένη στο Διόνυσο αναγράφεται: «Εγώ είμαι που σε προστατεύω και σε οδηγώ, εγώ είμαι το ‘Aλφα και το Ωμέγα».
Αυτή η αρχαία ελληνική γιορτή, είχε επίσης ταυτιστεί με τον φωτοφόρο Απόλλωνα-Ήλιο, ο οποίος απεικονιζόταν πάνω στο ιπτάμενο άρμα του, διαχέοντας το φως παντού.
Οι πρόγονοί μας ονόμαζαν την γιορτή αυτή και Τριέσπερον, μία γιορτή προς τιμήν όλων των πυρφόρων και ηλιακών θεοτήτων, όπως ο Ηρακλής, αλλά και του ίδιου του Ήλιου. Το Τριέσπερον ξεκινούσε με το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, τη νύκτα της 21ης προς την 22α Δεκεμβρίου, και κορυφωνόταν με την αναγέννηση του φωτοδότη Ηλίου, τη νύκτα της 24ης προς 25η, όταν η ημέρα έχει ήδη μείνει «στάσιμη» για τρία μερόνυχτα.
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, αυτή την εποχή του έτους, κατέρχονταν από τον μακρινό Βορρά νύμφες και Αμαδρυάδες, τραγουδώντας και κρατώντας κλαδιά περιτυλιγμένα με βαμβάκι, έθιμο που παραπέμπει στο σημερινό χριστουγεννιάτικο δένδρο και τα κάλαντα.
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, αυτή την εποχή του έτους, κατέρχονταν από τον μακρινό Βορρά νύμφες και Αμαδρυάδες, τραγουδώντας και κρατώντας κλαδιά περιτυλιγμένα με βαμβάκι, έθιμο που παραπέμπει στο σημερινό χριστουγεννιάτικο δένδρο και τα κάλαντα.
Πίσω από τα κάλαντα κρύβεται ένα αρχαίο ελληνικό έθιμο με το όνομα Ειρεσιώνη, που αναφέρεται ήδη από τον Όμηρο, ο οποίος έγραφε τραγούδια, που μαζί με παιδιά τα τραγουδούσαν στα σπίτια, ευχόμενοι πλούτο, χαρά και ειρήνη. Συμβόλιζε την ευφορία και γονιμότητα της γης, γιορταζόταν δυο φορές το χρόνο, μια την 'Ανοιξη, με σκοπό την παράκληση των ανθρώπων προς τους θεούς, κυρίως του Απόλλωνος-ήλιου και των Ωρών, για προστασία της σποράς, και μια το Φθινόπωρο, για να τους ευχαριστήσουν για τη συγκομιδή των καρπών.
Ο Ήλιος-Χριστός αντικατέστησε στη νέα θρησκεία τον ΄Ηλιο-Απόλλωνα, διαιωνίζοντας, σε άλλη γραή βέβαια, μία αρχέγονη παράδοση που ανάγεται σε προκατακλυσμιαίες εποχές...
Τεράστιος σε νόημα και σημασία ο συμβολισμός του Δωδεκαημέρου, μία περίοδος την οποία οφείλουμε να προσεγγίσουμε ψυχικά και πνευματικά και όχι επιδερμικά, καθώς πίσω από την επίφαση των Εορτών, κρύβονται βαθειές και σημαντικές Αλήθειες. ικανές εάν τις αφουγκρασθούμε και τις εμπεδώσουμε, να αλλάξουν ριζικά τη ζωή μας...
Τεράστιος σε νόημα και σημασία ο συμβολισμός του Δωδεκαημέρου, μία περίοδος την οποία οφείλουμε να προσεγγίσουμε ψυχικά και πνευματικά και όχι επιδερμικά, καθώς πίσω από την επίφαση των Εορτών, κρύβονται βαθειές και σημαντικές Αλήθειες. ικανές εάν τις αφουγκρασθούμε και τις εμπεδώσουμε, να αλλάξουν ριζικά τη ζωή μας...
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: 6909-75.33.72
