ΕΙΣ ΟΙΩΝΟΣ ΑΡΙΣΤΟΣ, ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΗΣ...
ΑΝΔΡΩΝ ΕΠΙΦΑΝΩΝ ΠΑΣΑ ΓΗ ΤΑΦΟΣ...
Αιώνια τιμή και δόξα πρέπει σε αυτούς που πολέμησαν, έπεσαν, τραυματίστηκαν, άφησαν τα οστά τους ή τα καλύτερα χρόνια τους στις χιονισμένες πλαγιές της Πίνδου, πολεμώντας για ιδανικά...
Ένας αγώνας άνισος και εκ προοιμίου χαμένος, που άνοιξε για την Ελλάδα τον ασκό του Αιόλου προκαλώντας έναν νέο εθνικό διχασμό λίγα χρόνια αργότερα, με συνέπειες που ταλαιπώρησαν και μάτωσαν τον Ελληνισμό επί πολλές δεκαετίες... Ό,τι καταστροφές και δεινά δεν υπέστη η Ελλάδα κατά την πολεμική περίοδο 1940-41, τα υπέστη κατά την υποκινούμενη από ξένα κέντρα αποφάσεων αλληλοσφαγή του 1944-49 με αλυσιδωτές συνέπειες επί δεκαετίες...
Το Έπος του 1940 ξεχάστηκε, σήμερα οι ΄Ελληνες έχουν αυτοπαραδοθεί σε ξένους, αδιόρατους, δυνάστες, έχοντας εκχωρήσει την εθνική κυριαρχία τους και κάθε δικαίωμα στις εθνικές υποδομές και στον εθνικό πλούτο...
Τα οστά των πεσόντων μαχητών έμειναν, εν πολλοίς, άταφα και η θυσία τους ξεχάστηκε μέσα στην θύελλα των εξελίξεων και στις προσδοκίες για μία καλύτερη, ανετότερη ζωή...
Η Ελλάδα από αυτόν τον πόλεμο εξήλθε πολλαπλά τραυματισμένη, έρμαιο των "μεγάλων συμμάχων" ικετεύοντας την, υστερόβουλη και μετά πολλών ανταλλαγμάτων, "γενναιοδωρία" τους, που τελικά εκδηλώθηκε με την χορήγηση της βοήθειας δυνάμει του σχεδίου Μάρσαλ... Τώρα, όσον αφορά τα εγκώμια υπέρ των Ελλήνων που εκφωνούνταν δημόσια από τους Τσώρτσιλ, Ρούσβελτ κ.α., είδαμε τι "αντίκρυσμα" είχαν από τη στάση που τήρησαν και τηρούν οι "σύμμαχες" αυτές χώρες όσον αφορά το βορειοηπειρωτικό ζήτημα, το Κυπριακό, το Μακεδονικό, αλλά όχι μόνον...
Εμείς, αναλογιζόμενοι την έλευση της 28ης Οκτωβρίου, τιμούμε τους ανώνυμους και επώνυμους πεσόντες, όλους εκείνους που πολέμησαν, θυσιάστηκαν, αγωνίστηκαν προσβλέποντας στην επιτέλεση του καθήκοντός τους προς την Ελλάδα... Και μπορεί ο τότε Ελληνισμό "να μέθυσε με το αθάνατο κρασί του ΄21" όπως τον προέτρεψε ο Κωστής Παλαμάς, η αγωνιστική αυτή μέθη, η ηρωϊκή του έξαρση όμως όχι μόνο δεν εκτιμήθηκε, τουναντίον οι "μεγάλοι σύμμαχοι" και νικητές του πολέμου, μεθόδευσαν την πρόκληση μεγαλυτέρων εμφυλίων πληγών. Καθιστώντας την Ελλάδα απόλυτα εξαρτώμενη, σωστό έρμαιο αφ΄ ενός, αφ΄ ετέρου αποτρέποντας κάθε ουσιαστική διεκδίκησή της ως χώρας που ανήκε στο στρατόπεδο των νικητών...
Όλα τούτα όμως, ανεξάρτητα από τις σκοπιμότητες και τις απώτερες βλέψεις, δεν μειώνουν στο ελάχιστο το μέγεθος της θυσίας όσων πόνεσαν, τραυματίστηκαν, σκοτώθηκαν για να εκπληρώσουν το όνειρο μίας άλλης Ελλάδας...
Μίας Ελλάδας ισχυρής και υπερήφανης, την οποία ουδείς έχει δικαίωμα να εκποιεί και να εκχωρεί σε τρίτους, ασεβώντας κι ασελγώντας στις θυσίες των αγωνιστών του Ελληνισμού διαχρονικά. Αυτούς τους ανθρώπους τιμούμε και σεβόμαστε και σε αυτούς πηγαίνει η σκέψη μας σε μία τέτοια επέτειο σαν την αυριανή...
O αληθινός Εσωτεριστής δεν μπορεί παρά να είναι Φιλόπατρης, λόγω και έργω. Στο πλαίσιο αυτό, θεωρεί αρχή του την θέση "Υπέρτατος νόμος η σωτηρία της Πατρίδος", πορευόμενος στα χνάρια του φιλοσόφου-μύστη Σωκράτη, σύμφωνα με τον οποίο "Πατρός τε και μητρός τε και των άλλων προγόνων απάντων, οσιότερον και τιμιότερον και σεμνότερον εστίν η Πατρίς. Και εν μείζονι μοίρα και παρά Θεοίς και παρ΄ ανθρώποις τοις νουν έχουσιν"...
Ένας αγώνας άνισος και εκ προοιμίου χαμένος, που άνοιξε για την Ελλάδα τον ασκό του Αιόλου προκαλώντας έναν νέο εθνικό διχασμό λίγα χρόνια αργότερα, με συνέπειες που ταλαιπώρησαν και μάτωσαν τον Ελληνισμό επί πολλές δεκαετίες... Ό,τι καταστροφές και δεινά δεν υπέστη η Ελλάδα κατά την πολεμική περίοδο 1940-41, τα υπέστη κατά την υποκινούμενη από ξένα κέντρα αποφάσεων αλληλοσφαγή του 1944-49 με αλυσιδωτές συνέπειες επί δεκαετίες...
Το Έπος του 1940 ξεχάστηκε, σήμερα οι ΄Ελληνες έχουν αυτοπαραδοθεί σε ξένους, αδιόρατους, δυνάστες, έχοντας εκχωρήσει την εθνική κυριαρχία τους και κάθε δικαίωμα στις εθνικές υποδομές και στον εθνικό πλούτο...
Τα οστά των πεσόντων μαχητών έμειναν, εν πολλοίς, άταφα και η θυσία τους ξεχάστηκε μέσα στην θύελλα των εξελίξεων και στις προσδοκίες για μία καλύτερη, ανετότερη ζωή...
Η Ελλάδα από αυτόν τον πόλεμο εξήλθε πολλαπλά τραυματισμένη, έρμαιο των "μεγάλων συμμάχων" ικετεύοντας την, υστερόβουλη και μετά πολλών ανταλλαγμάτων, "γενναιοδωρία" τους, που τελικά εκδηλώθηκε με την χορήγηση της βοήθειας δυνάμει του σχεδίου Μάρσαλ... Τώρα, όσον αφορά τα εγκώμια υπέρ των Ελλήνων που εκφωνούνταν δημόσια από τους Τσώρτσιλ, Ρούσβελτ κ.α., είδαμε τι "αντίκρυσμα" είχαν από τη στάση που τήρησαν και τηρούν οι "σύμμαχες" αυτές χώρες όσον αφορά το βορειοηπειρωτικό ζήτημα, το Κυπριακό, το Μακεδονικό, αλλά όχι μόνον...
Εμείς, αναλογιζόμενοι την έλευση της 28ης Οκτωβρίου, τιμούμε τους ανώνυμους και επώνυμους πεσόντες, όλους εκείνους που πολέμησαν, θυσιάστηκαν, αγωνίστηκαν προσβλέποντας στην επιτέλεση του καθήκοντός τους προς την Ελλάδα... Και μπορεί ο τότε Ελληνισμό "να μέθυσε με το αθάνατο κρασί του ΄21" όπως τον προέτρεψε ο Κωστής Παλαμάς, η αγωνιστική αυτή μέθη, η ηρωϊκή του έξαρση όμως όχι μόνο δεν εκτιμήθηκε, τουναντίον οι "μεγάλοι σύμμαχοι" και νικητές του πολέμου, μεθόδευσαν την πρόκληση μεγαλυτέρων εμφυλίων πληγών. Καθιστώντας την Ελλάδα απόλυτα εξαρτώμενη, σωστό έρμαιο αφ΄ ενός, αφ΄ ετέρου αποτρέποντας κάθε ουσιαστική διεκδίκησή της ως χώρας που ανήκε στο στρατόπεδο των νικητών...
Όλα τούτα όμως, ανεξάρτητα από τις σκοπιμότητες και τις απώτερες βλέψεις, δεν μειώνουν στο ελάχιστο το μέγεθος της θυσίας όσων πόνεσαν, τραυματίστηκαν, σκοτώθηκαν για να εκπληρώσουν το όνειρο μίας άλλης Ελλάδας...
Μίας Ελλάδας ισχυρής και υπερήφανης, την οποία ουδείς έχει δικαίωμα να εκποιεί και να εκχωρεί σε τρίτους, ασεβώντας κι ασελγώντας στις θυσίες των αγωνιστών του Ελληνισμού διαχρονικά. Αυτούς τους ανθρώπους τιμούμε και σεβόμαστε και σε αυτούς πηγαίνει η σκέψη μας σε μία τέτοια επέτειο σαν την αυριανή...
O αληθινός Εσωτεριστής δεν μπορεί παρά να είναι Φιλόπατρης, λόγω και έργω. Στο πλαίσιο αυτό, θεωρεί αρχή του την θέση "Υπέρτατος νόμος η σωτηρία της Πατρίδος", πορευόμενος στα χνάρια του φιλοσόφου-μύστη Σωκράτη, σύμφωνα με τον οποίο "Πατρός τε και μητρός τε και των άλλων προγόνων απάντων, οσιότερον και τιμιότερον και σεμνότερον εστίν η Πατρίς. Και εν μείζονι μοίρα και παρά Θεοίς και παρ΄ ανθρώποις τοις νουν έχουσιν"...
