Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΜΙΓΟΥΣ ΓΝΩΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ ΚΑΙ Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤHΣ ΣΤΟΝ ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟ

Ο Γνωστικισμός αποτελεί ένα σύστημα σκέψεως και θεωρήσεως των πραγμάτων, το οποίο γνώρισε την ανάπτυξή του κατά την πρώϊμη αρχαιότητα. Κεντρικός του άξονας είναι η αρχή ότι δια της Γνώσεως ο άνθρωπος καθίσταται ικανός να αποκτήσει επίγνωση του θείου. Η «Γνώση» σημαίνει την θεία γνώση που επιτυγχάνεται μέσω της μελέτης της Φύσεως, δια της προσωπικής μυήσεως, και της εκστασιαστικής εμπειρίας... Εν κατακλείδι, η έφεση που επιδεικνύεται από τον αναζητητή για μέθεξη στη σοφία, είναι ο έρως που αναδύεται από τον εσώτερο εαυτό του ανθρώπου για την σοφία. Αυτή είναι η φιλοσοφία, το δημιούργημα και συνάμα το απαύγασμα του ελληνικού πνεύματος της αρχαιότητας.

Ο όρος «φιλοσοφία» αποτελεί επινόηση των αρχαίων Ελλήνων μυστών, εκείνων που πρώτοι ασχολήθηκαν με την εμβάθυνση στις έννοιες και στο νόημα του Κόσμου και της Ζωής, αποκτώντας πρώτοι την ιδιότητα του φιλοσόφου, όπως συνέβη με τους οι Προσωκρατικούς, τον Ορφέα, τον Πυθαγόρα κα. Μάλιστα θεωρείται ότι την πατρότητα του όρου «φιλοσοφία» την έχει ο Πυθαγόρας, του οποίου η σχολή αναγνωρίζεται από κάποιους ιστορικούς ερευνητές ότι συνδέεται με μια αρχαία μορφή Γνωστικισμού.

Ο Γνωστικισμός ερεύνησε και ανέδειξε την σύνδεση μεταξύ Θεού και φύσεως, υποστηρίζοντας ότι η θεία δύναμη είναι ενδοκόσμια καθώς ολάκαιρη η φύση είναι έμψυχη και ιερή, και ως εκ τούτου η συμβολή του στην διαμόρφωση της εσωτερικής παραδόσεως, υπήρξε σημαντική.

Ο Γνωστικισμός επίσης συνέβαλε στην διαμόρφωση του Ερμητισμού και διαμόρφωσε πολλές από τις θεμελιώδεις αρχές του. Η επιρροή που άσκησε ο  Γνωστικισμός στον Ερμητισμό και σε άλλα εσωτερικά ρεύματα της ύστερης αρχαιότητας, επέφερε την διείσδυσή του και σε ορισμένες χριστιανικές τάσεις και διαμέσω αυτών την είσοδό του στο Βυζάντιο και κατόπιν στην Δύση όπου επηρέασε διάφορα φιλοσοφικά κινήματα, μεταξύ των οποίων και τον Τεκτονισμό.  

Ο Γνωστικισμός αναφέρονται συχνά στους μυητικούς βαθμούς του Σκωτικού Τεκτονικού Δόγματος,  έχοντας επηρεάσει την φιλοσοφική του θεώρηση. Εν τέλει, η Γνώση δεν αποτελεί προνόμιο ή "κτήση" κάποιας θρησκείας ή κάποιου δόγματος, αλλά υπερβαίνει όλες τις θρησκείες και διαχέεται σε κάθε χώρο όπου κυριαρχεί η ελεύθερη έρευνα και το απροκατάληπτο πνεύμα, το απαλλαγμένο από προλήψεις, δεισιδαιμονίες και δογματικές αγκυλώσεις, οδηγώντας σταδιακά στην εύρεση της Αλήθειας και στην κατάφαση του Φωτός...  
Υπόμνηση των επιρροών που άσκησε ο Γνωστικισμός στην διαμόρφωση της τεκτονικής κοσμοθεωρίας, έγκειται στον ίδιο τον συμβολισμό του, και ιδίως στην απεικόνιση του συμπλέγματος του γνώμονος και του διαβήτου, εντός του οποίου είναι εγγεγραμμένο στην ελληνική γραφή το γράμμα Γ, ενώ στην λατινική το γράμμα G (Gnostikism). Kαι μόνον η ελληνογενής προέλευση του όρου Γνωστικισμός διεθνώς, υποδηλώνει την προέλευση και τις καταβολές του. Γιατί στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονίσουμε ότι σε αρχικό στάδιο ο Γνωστικισμός είχε αμιγώς ελληνική προέλευση, όμως κατά τη διάρκεια των ελληνιστικών χρόνων και μεταγενέστερα, επήλθε συγκερασμός του με διάφορα θρησκευτικά ρεύματα και αντιλήψεις από τον ευρύτερο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου, με αποτέλεσμα να καταλήξει ένα συγκρητιστικό μόρφωμα. Εμείς εν προκειμένω αναφερόμεθα στην αμιγώς ελληνική, αρχετυπική, μορφή του...

Ουκ ολίγοι ερευνητές διατείνονται ότι ο Γνωστικισμός αποτελεί μια μορφή δυϊσμού στην οποία ενυπάρχει ο Θεός του Φωτός και ο Θεός του Σκότους οι οποίοι αντιμάχονται αενάως προκειμένου να κυριεύσουν τις ψυχές των ανθρώπων. Πρόκειται για μία παραμορφωτική αντίληψη περί Γνωστικισμού, καθώς η ορθή διάσταση του επικεντρώνεται στην ύπαρξη ενός δισυπόστατου θεού, με δύο μορφές και εκδηλώσεις. Εντός της ιδίας θείας δυνάμεως ενυπάρχουν τόσο το πνεύμα όσο και η ύλη, τόσο το φως όσο και το σκότος, σε αναλογίες τέτοιες ώστε πάντοτε κατισχύει το φως. Σύμφωνα με την γνωστική αντίληψη των πραγμάτων, οι πνευματικοί-ανώτεροι κόσμοι αδιόρατα κατευθύνουν τον κόσμο της ύλης προς μία ανυψωτική κατεύθυνση με απώτερο σκοπό την Τελειοποίησή του, ιδίως δε τις  προσωπικότητες εκείνες στις οποίες έχει επέλθει βαθειά συνειδητοποίηση των κοσμικών αρχών και νόμων...

Η αναζήτηση της ατραπού εκείνης που οδηγεί στην τελειοποίηση της ψυχής και στην αναρρίχησή της στους ανωτέρους κόσμους, σύμφωνα με τον Γνωστικισμό δύναται να πραγματωθεί δια των αλλεπαλλήλων μετενσαρκώσεων, ένα πεδίο εντός του οποίου η ψυχή εξελίσσεται, μαθαίνει, προσλαμβάνει εμπειρίες και υφίσταται δοκιμασίες οι οποίες την γαλβανίζουν και την ανυψώνουν διαμέσω της προσπαθείας...
Η κατοχή της Γνώσεως οδηγεί στην αληθινή θέαση και εμπέδωση της Ζωής, ενώ η άγνοια και το σκότος ισοδυναμεί συμβολικά με το έρεβος και τον θάνατο... Ο άνθρωπος ο εμφορούμενος από Γνώση την οποία αξιοποιεί εμπράκτως με ευγενείς στόχους και επιδιώξεις, για την ανύψωση του εαυτού του όσο και της ανθρωπότητας, τείνει να απελευθερωθεί από την παραίσθηση της ύλης και το έρεβος του βέβηλου και χονδροειδούς υλικού κόσμου, προκειμένου να ενωθεί με το θείο φως, να αναστηθεί συμβολικά, διερχόμενος την γέφυρα εκείνα που οδηγεί από την άγνοια και τη δεισιδαιμονία στην Γνώση και στην συνειδητότητα.
Η αναγέννηση της ψυχικής προσωπικότητας δια της Γνώσεως, έχει φορέα τον ίδιο τον αναζητητή, δεν απαιτεί ούτε προϋποθέτει την "μεσολάβηση" ιερατικών παραγόντων για την αναζήτηση της θειότητος... Η συνείδηση αναπτύσσεται και εξελίσσεται σταδιακά δια των διαδοχικών μυήσεων όσο και κατά το διάστημα που μεσολαβεί από την μετάσταση του θνητού περιβλήματος της ψυχής μέχρι τη νέα ενσάρκωσή της.
Οι επτά πλανήτες και η σημασία τους, τα τέσσερα κοσμογονικά στοιχεία και το ταξίδι της ψυχής, απετέλεσαν τον θεματικό πυρήνα των αρχικών μυητικών δρωμένων.

Ο μεμυημένος διδάχθηκε να κυριαρχεί στα πάθη του με την μύηση που συνδέθηκε με το βάπτισμα από το νερό, να ελέγχει τη διάνοιά του με την μύηση που συνδέθηκε με το βάπτισμα από τον αέρα, και στο πνεύμα του με την μύηση που συνδέθηκε με το βάπτισμα από την φωτιά. Έπεται, ένας συμβολικός θάνατος του παλαιού κατωτέρου υλικού ανθρώπου και μια ανάσταση του νέου ανωτέρου πνευματικού οργανισμού, όπως διαπλάσθηκε μέσα από τα μυητικά δρώμενα και την ευεργετική επίδραση που υπέστη από αυτά. Δια του βαπτίσματος της φωτιάς, του ουρανίου φωτός, ο άνθρωπος γίνεται πεφωτισμένος και καλείται «γιος του φωτός». Στον Τεκτονισμό υπάρχουν ανάλογες διαδικασίες, και πραγματοποιείται συμβολική διέλευση από το νερό, τον αέρα, και την φωτιά. Κάθε Τέκτων οφείλει επιπλέον στον 3ο βαθμό του συμβολικού τεκτονισμού να διέλθει από έναν συμβολικό θάνατο προκειμένου να εισέλθει στην νέα ανώτερη τεκτονική ζωή.

Κατά τις γνωστικές αντιλήψεις, τα πνεύματα που ενοικούν στα ουράνια πεδία, έλκονται από την ύλη και ψύχονται δια της καθόδου στις κατώτερες κοσμικές σφαίρες υφιστάμενα παχυλές υλοποιήσεις. Έτσι τα ουράνια πνεύματα γίνονται ψυχές που ενσαρκώνονται σε σώματα έμβιων οργανισμών.  

Ο Γνωστικισμός αναφέρεται σε τέσσερις βασικές συνειδησιακές καταστάσεις. Εκκινώντας από το κατώτατο στάδιο συνδεόμενο με την γη και  περιλαμβάνει τους ανθρώπους των οποίων η συνείδηση υπετάγη ολοκληρωτικά από τον υλικό κόσμο και τις φυσικές αισθήσεις που κατέκτησαν το εγώ τους και φθάνοντας στις εξελιγμένες συνειδήσεις. Το φυσικό σώμα οι Γνωστικοί το αποκαλούσαν «είδωλο» και τους ανθρώπους που ανήκαν σε αυτή τη συνομοταξία τους αποκαλούσαν «τυφλούς", εξαιτίας της άγνοιάς τους ότι το αληθινό σώμα τους ήταν πνευματικής υφής και όχι υλικής. Στον Τεκτονισμό ο «τυφλός» καλείται «βέβηλος», είναι ο αμύητος που αγνοεί παντελώς τις διδαχές της αφυπνιστικής μυσταγωγίας...

Η αφυπνιστική διαδικασία της ψυχής συμβολίζεται με την έξοδο από μία φυλακή ή την έξοδο από τον τάφο, κατά τα πρότυπα του πλατωνικού σπηλαίου, «διά του ύδατος» των Γνωστικών, διαδικασία καλούμενη «καθαρμός». Ο Τεκτονισμός, αντίστοιχα, εισάγει τον υποψήφιο προς μύηση σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, το διασκεπτήριο, η δε έξοδος του υποψηφίου από τον σκοτεινό θάλαμο αποτελεί την έναρξη της μυήσεως που τον εντάσσει στην αδελφότητα και του διανοίγει τους ψυχικούς οφθαλμούς...

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΤΗΛ. ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: 6909-75.33.72