ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΕΜΒΕΛΕΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

Από τον Γεώργιο Λουριδά

Είναι τοις πάσι γνωστόν ότι οι παγκόσμιοι εξουσιαστές, η “Νέα τάξη πραγμάτων” ή όπως αλλιώς μπορεί να ονομασθούν, μεθοδικά, συστηματικά και ανυποχώρητα, κλιμακώνουν οσημέραι τις επιθέσεις τους και αντιστάσεως μη ούσης, βάλλουν ευθέως κατά της μακραίωνος και ενδόξου προϊστορίας και ιστορίας του Γένους των Ελλήνων και του μοναδικού Παγκοσμίου Ελληνικού Πολιτισμού, δια την εξυπηρέτηση ποικίλων, κυρίως εξουσιαστικών σκοπιμοτήτων και συμφερόντων, την διαστρέβλωση και αποσιώπηση του προδήλου γεγονότος, ότι ολόκληρος ο σημερινός παγκόσμιος πολιτισμός είναι ελληνικής προελεύσεως και την προβολή του δήθεν σπουδαίου πολιτιστικού ρόλου των Σημιτών (Αιγυπτίων, Βαβυλωνίων, Φοινίκων, Εβραίων και των Μαύρων της Αφρικής), αλλά και την αποτίναξη του συμπλέγματος πολιτιστικής μειονεξίας των Η.Π.Α. ως “πολιτιστικής επαρχίας” του Ευρωπαϊκού (=Ελληνικού) πολιτισμού.

Εν αρχή ολόκληρη σχεδόν η ανθρωπότητα από τον εκχριστιανισμό της και μέχρι σήμερα αποδεχόταν την καταγωγή της από τον Ιουδαϊκό μύθο της δημιουργίας του κόσμου (θεοκρατικό δόγμα), σύμφωνα με το οποίον ο Αδάμ και η Εύα θεωρήθηκαν υπαρκτά πρόσωπα και οι απόγονοί τους ήταν οι πρώτοι πρόγονοι των ανθρώπων.

Ο Αρχιεπίσκοπος του Άρμαγκ της Ιρλανδίας Τζέημς Άσερ προσδιορίζει ως ημερομηνία αρχής του κόσμου συμφώνως με τας γραφάς το 4.004 π.Χ., ο δε Αντικαγκελάριος του Καίμπριτζ Δόκτωρ Λαϊτφουντ, σύγχρονος του ανωτέρω Άσερ, ισχυρίζεται ότι ο κόσμος εγεννήθη εις τας 23 Οκτωβρίου του 4.004 και εις τας 9 το πρωί!, ως εάν ο σπουδαίος αυτός διανοούμενος να παρίστατο εις την δημιουργίαν, δια να κρατήσει πρακτικά (Λεξικό Ηλίου, Ελλάς, μέρος Γ΄, προϊστορία, σελίς 640). Τη χρονολογία της δημιουργίας του κόσμου έτεροι βέβαια διαστρεβλωταί μετέθεσαν αργότερα περί το 10.000 π.Χ.

Ακολουθούν τα χρόνια του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού κατά την Αναγέννηση, κατά την οποία μέσα από την προσέγγιση και μελέτη της Ελληνικής Γραμματείας επιχειρήθηκε με θετικό τρόπο η αναστήλωση της ιστορίας. Αλλά η Εξουσία νοιώθοντας την ανάγκη να περιβάλλει την ιστορία της με “επιστημονικό” κύρος, εγκαταλείπει σταδιακά το θεοκρατικό δόγμα, και δημιουργεί την “Ινδοευρωπαϊκή θεωρία” με απώτερο σκοπό να υποτάξει σ’ αυτήν και την επιστημονική αναζήτηση.

Η Ινδοευρωπαϊκή θεωρία κατασκευάζει ένα λαό φάντασμα, με απροσδιόριστα γνωρίσματα, με άγνωστη προέλευση και χωρίς ιστορικά ίχνη, αλλά με δυνατότητα να παράγει γλώσσα και πολιτισμό. Είναι το μεγάλο ψεύδος του Διεθνούς Εξουσιασμού. Ο Ινδοευρωπαϊσμός έχει την ικανότητα να δημιουργεί ομοεθνείες και ομογλωσσίες με στόχο να υπάρξει η πίστη στην κοινή καταγωγή και συγγέννεια των λαών. Γιατί η “σκιά” ενός “Ινδοευ-ρωπαϊκού” προγόνου λαού εμποδίζει την αποδοχή της προτεραιότητος ή της ιστορικής σπουδαιότητος ενός εκ των λαών και συγκεκριμένα των Ελλήνων.

Αλλά επειδή οι αυθαιρεσίες της Ινδοευρωπαϊκής κατασκευής έχουν κλο-νίσει σοβαρά το κύρος της Ινδοευρωπαϊκής θεωρίας και εάν δεν έχει ήδη καταπέσει επίκειται η κατάρρευσή της, έχουμε από εικοσαετίας και πλέον κατασκευή νέας θεωρίας, του “Αφροκεντρισμού”. Κατ’ αυτήν, Εβραίοι μαύροι της Αφρικανικής ζούγκλας είναι οι εφευρέτες του πολιτισμού, Αφρικανός είναι ο πρώτος άνθρωπος του κόσμου. Οι Έλληνες δήθεν τους έκλεψαν τον πολιτισμό τους και τον παρουσίασαν ως ιδικόν τους και άλλες τέτοιες εγκληματικές ανακρίβειες με κύριους εκφραστές και καθοδηγητές Αμερικανούς καθηγητές Πανεπιστημίων και δημοσιογράφους, όπως ο γνωστός αφροκεντριστής Μάρτιν Μπερνάλ, συγγραφεύς του βιβλίου “Η Μαύρη Αθηνά”, ο Τζωρτζ Τζέϊμς, συγγραφεύς του βιβλίου “Κλεμμένη κληρονομιά”, ο Ρίτσαρντ Πόε, δημοσιογράφος της εφημερίδος “The New York Times”, συγγραφεύς του βιβλίου “Μαύρη σπίθα, λευκή φωτιά” κ.α.

Παλαιότερα βέβαια η πατρίδα μας είναι γεγονός ότι δεν διέθεται εις την πνευματική της φαρέτρα τα σημερινά δραστικά όπλα, τα πειστήρια και τις αποδείξεις που προέκυψαν από το πλήθος των ανασκαφικών αρχαιολογικών ευρημάτων όλων των εποχών, που ανακάλυψαν εν τω μεταξύ οι αρχαιολόγοι μας. Ως εκ τούτου δεν ηδύνατο να αντιδράσει αποτελεσματικά, αφού οι ξένοι επιστήμονες και ειδικοί εθεώρουν ως μυθεύματα τις αρχαιοελληνικές παραδόσεις και τα αρχαία ελληνικά κείμενα εκ των οποίων ρητώς προέκυπτε ότι είμεθα γηγενείς και αυτόχθονες στον τόπο μας και έθνος πανάρχαιον, αλλά ήθελαν αποδείξεις.

Σήμερα όμως δεν επιτρέπεται να κωφεύουμε και με τη δική μας ανοχή να κάνουν τη γραφή μας “Φοινικική”, τη γλώσσα μας “Ινδοευρωπαϊκή”, τον πολιτισμό μας “Αφρικανικό” κ.λπ., αλλά πρέπει να αντιδράσουμε δυναμικά για να προστατεύσουμε την αληθινή μας προϊστορία και τον πολιτισμό μας από τις παντός είδους παραχαράξεις και διαστρεβλώσεις.

Ας δούμε όμως μαζί κάποια από τα αρχαία ελληνικά κείμενα και τα αρχαιοελληνικά ευρήματα που καταρρίπτουν και κονιορτοποιούν τις θέσεις και τα επιχειρήματα των διεθνών Εξουσιαστών και πλαστογράφων.

α) Η πρώτη ξηρά που αναδύθηκε από την πανθάλασσα πριν από 140 εκατομμύρια χρόνια στις αρχές της Κρητιδικής περιόδου, ήταν η λεγομένη “Πελαγονική οροσειρά”, μία στενή ζώνη ξηράς που περιλαμβάνει την Βορειότερη Μακεδονία (Πελαγονία), τον Όλυμπο, την Ανατολική Θεσσαλία και την Βόρεια Εύβοια. Η Πίνδος, οι Άλπεις, τα Πυρηναία και τα Ιμαλάϊα αναφαίνονται από τη θάλασσα πριν από 35 εκατομμύρια έτη την εποχή των “Αλπικών πτυχώσεων” (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος Α΄, σελ. 10-11). Επί 115 δηλαδή εκατομμύρια έτη η μόνη ξηρά που αντίκρυζε τη θάλασσα ήταν η Πελαγονική οροσειρά, εδάφη της πατρίδος μας και συνεπώς θεωρείται βέβαιον ότι από την πατρίδα μας ήρχισε η διαδικασία των νέων μορφών της οντογενέσεως.

β) Το 1960 ο διακεκριμένος ανθρωπολόγος και αρχαιολόγος Άρης Πουλιανός, ανακαλύπτει στο σπήλαιο Πετραλώνων της Χαλκιδικής, το απολιθωμένο κρανίο του “αρχανθρώπου” όπως τον ονόμασε, ηλικίας

750.000 ετών, “έμφρονος” ανθρώπου με όλη τη σημασία του όρου Homo Sapiens, αφού χρησιμοποιεί τη φωτιά για να ψήνει τα θηράματα του κυνηγίου του, τοποθετεί σε ξεχωριστό μέρος τα οστέϊνα και λίθινα εργαλεία που χρησιμοποιεί κ.λπ.

γ) Ακολουθεί το 1977 η ανεύρεση του σκελετού ενός ελέφαντα στην περιοχή του χωριού Περδίκκας Πτολεμαΐδος, διαμελισμένου από τον άνθρωπο της εποχής εκείνης, ηλικίας τριών εκατομμυρίων ετών. Πάνω στο σκελετό του ελέφαντα τον οποίον σκότωσε ομάδα κυνηγών 20-30 ατόμων, βρέθηκαν άφθονα εργαλεία, που είναι αρχαιότερα εκείνων της Αφρικανικής Ηπείρου. Εργαλεία επίσης βρέθηκαν και σε άλλες περιοχές της Ελλάδος, στην Πτολεμαΐδα μέχρι 6.000.000 ετών, στη Μάνη 11-12.000.000 ετών, ενώ εκείνων της Ικαρίας, της Μήλου και του Πόρτο Ράφτη Αττικής, είναι 4-5.000.000 ετών.

δ) Συνεχίζοντας τις παλαιοανθρωπολογικές του ανακαλύψεις ο Άρης Πουλιανός ανακαλύπτει μέσα στο πέτρωμα του λατομείου της “Τρίγλιας της Μακεδονίας”, την απολιθωμένη κνήμη κανονικού ανθρώπου, ηλικίας

11.000.000 ετών, (χρονολόγηση πανεπιστημίου Νότιας Καρολίνας Η.Π.Α.). Είναι ο Ηomo Erectus Trigliensis, ο αρχαιότερος άνθρωπος της γης. Ο τριγλιανός είναι η αρχή της ανθρωπότητος στην αναζήτηση του προγόνου του “αρχανθρώπου” και πρωτοεμφανίζεται στη γη της Μακεδονίας.

ε) Αξίζει να υπενθυμίσουμε εδώ ότι εκτός από τον “αρχάνθρωπο” των Πετραλώνων έχουμε και τον “αρχάνθρωπο της Μάνης”, τον Ταινάριο άνθρωπο, που φαίνεται ότι αποσιωπάται από την Ανθρωπολογική επιστήμη.

Πρόκειται δια δύο ανθρώπινα κρανία ηλικίας 300.000 ετών που ανακάλυψε στο σπήλαιο “Απήδημα” της Μάνης, μεταξύ του σπηλαίου Διρού και του κόλπου Λιμένι, ο επίκουρος καθηγητής Ανθρωπολογίας και υπεύθυνος του Ανθρωπολογικού Μουσείου του Πανεπιστημίου Αθηνών Θεόδωρος Πίτσιος και οι συνεργάτες του, ύστερα από έρευνα που ξεκίνησε το 1978. Τα κρανία ανήκουν στην προγονική μορφή του Προ-Νεάντερταλ ανθρώπου και μάλιστα με κάποια νεώτερα δεδομένα δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο ο “Ταινάριος άνθρωπος” να είναι παλαιότερος του αρχανθρώπου των Πετραλώνων.

στ) Με τα έως σήμερα δεδομένα η Κάτω Παλαιολιθική εποχή, άρχισε από τα Πετράλωνα της Μακεδονίας το 700.000 π.Χ. και βαθμιαία προωθείται προς τα Νότια και τις Νήσους Αιγαίου, στη Ροδόπη το 400.000 π.Χ. και βόρεια στο Ολτ Ρουμανίας το 300.000 π.Χ.

ζ) Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τη Μέση Παλαιολιθική Εποχή, η οποία ξεκινά στη Μακεδονία το 100.000 π.Χ., στη Θεόπετρα της Θεσσαλίας το 50.000 π.Χ. (αρχαιολόγος Νίνα Κυπαρίσση), Ολτ Ρουμανίας το 40.000 π.Χ. περίπου.

η) Ομοίως και η Άνω Παλαιολιθική εποχή ξεκινά από το Αιγαίο το 35.000 π.Χ. περίπου (Ασπροχάλικο Ιωαννίνων, Φράγχθι Αργολίδος), ενώ στο Ricipeni της Ρουμανίας και στον Δνείπερο της Νότιας Ρωσίας το 21.700 π.Χ. Η μετακίνηση όμως αυτή δεν συμβαίνει μόνον προς βορρά αλλά και προς τη δύση. Οι παλαιολιθικοί κάτοικοι του Αιγαίου έφθασαν μέχρι τη Ν. Ιταλία, αφού στο Romanelli ευρέθησαν εργαλεία μικρολιθοτεχνίας ηλικίας 12.000 χρόνων, όμοια με αυτά του Ασπροχάλικου Ιωαννίνων που χρονολογούνται στο 35.000 π.Χ.

θ) Το 1973 σε ανθρωπολογικό συνέδριο στο Σικάγο ο Άρης Πουλιανός υπεστήριξε, και η θέση του έγινε αποδεκτή, ότι οι πιο κοντινοί ανθρωπολογικά σύγχρονοι απόγονοι του αρχανθρώπου των Πετραλώνων είναι οι νομάδες της Πίνδου Σαρακατσάνοι και γενικώτερα οι κάτοικοι της Ν. Βαλκανικής. Οι Σαρακατσάνοι κατοικούν στην Ελλάδα τουλάχιστον 50.000 έτη.

Ο αυτός επιστήμων στο 8^ο Διεθνές Συνέδριο Ανθρωπολογικών και Εθνογραφικών Επιστημών στο Τόκυο και στο Κυότο το 1968, ανεκοίνωσε τα εξής: “Πυρήν των πληθυσμών της Ευρώπης, πρώτοι αυτόχθονες Ευρωπαίοι, καρδιά των κατοίκων της, είναι οι Σαρακατσαναίοι. Απ’ αυτούς εξεκίνησε η πορεία από τα βάθη των μυθικών χρόνων και όχι από την Ασίαν. Με τους Σαρακατσαναίους οι Ευρωπαίοι μπορούν να αποδεικνύουν την αυτόχθονα προέλευσή τους” (εφημ. Ακρόπολις 18-9-68). Αυτοί λοιπόν οι αυτόχθονες πληθυσμοί, του Αιγαίου, είχαν απλωθεί από εκείνη την παρωχημένη εποχή στον Ευρωπαϊκό βορρά”.

Η επέκταση όμως των Πρωτοελλήνων Πελασγών και των λοιπών Μεσογειακών φύλων, Βόρεια, Νότια, Ανατολικά και Δυτικά, όπως θα ιστορήσουμε και παρακατιόντες, συνεχίζεται και κατά την Νεολιθική περίοδο κατά την οποία η παρουσία και η δράση του νεολιθικού ανθρώπου είναι πλέον έντονος, αφού και μόνον στο χάρτη της σελίδας 50 της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους της Εκδοτικής Αθηνών, τόμος Α΄, μνημονεύονται οι κυριώτερες ανασκαμμένες θέσεις και Νεολιθικοί συνοικισμοί, ο αριθμός των οποίων υπερβαίνει τους 60. Οι αρχαιότεροι κάτοικοι της Ελλάδος, οι Πρωτοέλληνες Πελασγοί, εμφανίζονται στην Αρκαδία ως συγκεκροτημένες μονάδες το 28.000 π.Χ., ότε έχουμε την εμφάνιση της αρχικής Ελληνικής Ομιλίας. Πελασγικά φύλα ήσαν επίσης οι Κάρες ή Λέλεγες, οι Τυρρηνοί ή Ετρούσκοι, οι Λυδοί, οι Μυσσοί, οι Λύκιοι, οι Χετταίοι κ.λπ. που προφανώς διεσώθησαν στον Ελλαδικό και Περιαιγαιακό χώρο μετά την καταβύθιση μέρους της Αιγηίδος και τον σχηματισμό του Αιγαίου Πελάγους προ 12-15.000 ετών.

Οι Αρχαίοι Έλληνες, όπως αναφέρουν οι μυθικές παραδόσεις μας επίστευαν ότι κατάγονται από τους αρχαίους αυτούς λαούς των οποίων το γενικώτερον όνομα ήτο Πελασγοί, ότι οι Λέλεγες ή Κάρες, οι Δρύοπες, οι Θεσπρωτοί, οι Χάονες, οι Δωδωναίοι, οι Αθαμάνες, οι Παίανες, οι Μύγδονες, οι Φρύγες, οι Δαναοί, οι Αχαιοί και άλλοι, δεν ήσαν παρά οι τοπικές ονομασίες ενός και μόνο λαού. Του ίδιου λαού που σήμερα διαιρείται εις Ηπειρώτας, Μακεδόνας, Θράκας, Ρουμελιώτας, Κρήτας, Κυκλαδίτας, Ροδίους κ.λπ. και ότι οι Ίωνες, οι Αχαιοί, οι Αιολείς και οι Δωριείς κατάγονται από τους ομώνυμους γενάρχας των, που ήσαν κατά την παράδοση τέκνα Θεών ή απόγονοι Θεών και οι οποίοι πάλιν τους Πελασγούς, αναμειγνύουν με την καταγωγήν των και θεωρούν ως αρχαιότερους προγόνους των.

Είναι οι δημιουργοί του πολιτισμού της Άργισας (8870-8450 π.Χ.), του Σέσκλου (8.830-8.055 π.Χ.), του Σουφλίου-Μαγούλας Θεσσαλίας (προκεραμική εποχή 7.000-6.000 π.Χ.), της Κνωσού (6.341 π.Χ.), της Χοιροκοιτίας Κύπρου (6.020-580 π.Χ.), της Πολιόχνης Λήμνου (5.000 π.Χ.), της Λέρνης (5.000 π.Χ.), της Αλεπότρυπας Διρού (6.000 π.Χ.), του Κουφοβούνου Σπάρτης (6.000-5.000 π.Χ.) κ.λπ.

Κατά την εξεταζομένη χρονική περίοδο δεν υπάρχουν ιστορικές πηγές ή παραδόσεις που να αναφέρονται σε εισβολές ή μετακινήσεις πληθυσμών από βορρά ή ανατολάς προς τον ελληνικό χώρο, και οι ανύπαρκτοι Ινδοευρωπαίοι δια των οποίων πολύ αργότερα ξένοι και ημέτεροι επεδίωξαν λυσσωδώς να πλαστογραφήσουν την ιστορία μας και να μολύνουν τον πολιτισμό και την σκέψη μας δεν είχαν ακόμη τότε εφευρεθεί.

Απεναντίας με την τήξη των παγετώνων γύρω στο 13-15.000 π.Χ. που προχωρούσε από το νότο προς το βορρά (η Ευρώπη καλυπτόταν από παγετώνες), γεωργικά φύλα από το Αιγαίο ωθούμενα από την ανάγκη ανευρέσεως γαιών μετανάστευσαν προς βορρά και προς ανατολάς, μετακινήσεις που επιβεβαιώνονται από την ανθρωπολογία και την αρχαιολογία. Οι ανθρωπολόγοι ανακαλύπτοντες ανθρώπινους σκελετούς της μεσογειακής φυλής η οποία είχε ορμητήριο την Χερσόνησο του Αίμου σ’ όλη την Ευρωπαϊκή ήπειρο, αποφαίνονται ότι έγινε εξάπλωση του φύλου αυτού από την περιοχή του Αιγαίου. Ο Τσεχοσλοβάκος παλαιανθρωπολόγος Γέλινεκ διαπιστώνει ότι ο Μεσογειακός ανθρωπολογικός τύπος (Ελληνικός) εμφανίζεται στην Νεολιθική εποχή παντού στην Ευρώπη (βόρεια Ισπανία, βόρεια Γαλλία, βόρεια Γερμανία, την Πολωνία και την πρώην Σοβιετική Ένωση). Στην Ολλανδία και την Γερμανία φθάνουν οι Μεσογειακοί γύρω στο 4 με 5.000 π.Χ., στη Γαλλία το 3.500 με 4.000 π.Χ. και την ίδια περίοδο και στην Αγγλία. Κατά τον καθηγητή της αρχαιολογίας στο πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ C. Renfrew οι γεωργοί που κατοικούσαν στα παράλια της Μ. Ασίας αλλά και στην ευρύτερη περιοχή του Αιγαίου μετανάστευσαν προς βορράν περί την 7η με 6η χιλιετία.

Ο Άγγλος αρχαιολόγος G. Childe μας λέγει ότι το σύνολο της πολιτιστικής καλλιέργειας της Bινίτσας (Γιουγκοσλαβία) είναι δεμένο με την πολιτιστική καλλιέργεια της ανατολικής Μεσογείου. Η Βινίτσα (5^η χιλιετία π.Χ.) ήταν ο κρίκος που ένωνε το Αιγαίο με την Κεντρική Ευρώπη. Εξ αυτού μπορούμε με βεβαιότητα να συμπεράνουμε ότι είχαν φθάσει την 5^η χιλιετία στις περιοχές γύρω από τον Δούναβι και από εκεί ξεχύθηκαν στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Οι πανάρχαιοι όμως Έλληνες είχαν εποικίσει όχι μία μόνον φορά, αλλά πολλές την Ευρώπη. Οι Ετρούσκοι, οι πρόγονοι των Λατίνων ήσαν άποικοι του Αιγαίου. Ο Στράβων μαρτυρεί ότι οι Τυρρηνοί Πελασγοί της Λήμνου συνεκπλεύσαντες μετά των Λυδών στην Ιταλία συναπετέλεσαν το έθνος των Ετρούσκων. Ο Θουκυδίδης αναφέρει μάλιστα ότι πράγματι στη Λήμνο κατοικούσαν Πελασγοί που ωνομάζονταν Τυρσηνοί (Δ. 109). Αρκάδες ήσαν οι ιδρυταί της Ρώμης κατά τον Πλούταρχο (Βίος Ρωμύλου) και τον Παυσανία (Αρκαδικά VIII, παρ. 43, σελ. 373), υπό τον Εύανδρον επικεφαλής Αρκάδων από το Παλλάντιον, που έκτισε πόλη στις όχθες του ποταμού Τιβέρεως στο μέρος της σημερινής Ρώμης, που πήρε το όνομα Παλλάντιον σε ανάμνηση της ομωνύμου πόλεως της Αρκαδίας.

Ομοίως πανάρχαιοι Έλληνες είχαν εποικίσει και την Ισπανίαν στην οποία βασίλευε ο Χρυσάωρ που έλαβε την προσωνυμία του από τον πλούτο της χώρας. Στην Ισπανία εξεστράτευσε ο Ηρακλής δια να εκτελέσει τον δέκατο άθλο του Ευρυσθέως δια να φέρει τα βόδια του Γηρυόνη, που ήταν γυιος του Χρυσάορα και που συνέβαινε να βοσκούν στα προς τον ωκεανό (Ατλαντικό) κατωφερικά μέρη της Ιβηρίας.

Αλλά οι προϊστορικές διεισδύσεις και εξαπλώσεις των Ελλήνων δεν περιορίζονται μόνο προς την Ευρώπη, αλλά επεκτείνονται προς όλες τις κατευθύνσεις και πέραν των ακτών της Μεσογείου προς τον Ατλαντικό και Ινδικό Ωκεανό, αφού θαλασσοκρατούν στο Αιγαίο το 11.000 π.Χ. και με τα καράβια τους μεταφέρουν τον “Οψιδιανό λίθο”, ένα σκληρό ορυκτό με τεράστια ανθεκτικότητα για την εποχή του λίθου, όχι μόνον από την Μήλο των Κυκλάδων στο σπήλαιο Φράγχθι Ερμιονίδος, στην Αργολίδα, στην Κρήτη, στην Ηπειρωτική Ελλάδα, αλλά και αποδεδειγμένα μέσα από τα ανασκαφικά ευρήματα στην Αίγυπτο, στην Συροπαλαιστινιακή ακτή, Μ. Ασία, Ιβηρική Χερσόνησο, ακόμη και στην Κεντρική Ευρώπη.

Οι παραδόσεις μιλούν για δύο πανάρχαιες εκστρατείες των Ελλήνων στις Ινδίες, μία υπό τον Διόνυσο και μία υπό τον Ηρακλή. Η εκστρατεία του Ηρακλή στις Ινδίες, πρέπει να τοποθετηθεί γύρω στο 2.900 π.Χ., ενώ του Διονύσου στην δ’ π.Χ. χιλιετία, ίσως γύρω στο 3.100 π.Χ.

Ο Αιγυπτιώτης Έλλην ποιητής και ιστορικός Νόννος (Ε΄ αι.μ.Χ.) στα “Διονυσιακά” του (48 βιβλία, 21.000 στίχοι), αναφέρει ότι στην εκστρατεία του Διονύσου μετέσχαν όλοι οι Έλληνες μεταξύ των οποίων ο Ακταίων βασιλεύς της Δυτικής Μακεδονίας, ο Αστερίων ή Αστέριος βασιλεύς της Κρήτης και πατήρ του Μίνωος και ο Αιακός βασιλεύς της Τροιζήνος. Ο ίδιος αναφέρει ότι η Κρήτη τότε λεγόταν “Αερία” και οι κάτοικοί της Αέριοι, απ’ όπου προήλθε το Άριοι, όπως ονόμασαν οι Ινδοί τους λευκούς εισβολείς. Στην εκστρατεία του Διονύσου στις Ινδίες αναφέρονται ο Φουρνούτος “περί της των Θεών φύσεως”, ο Παλαίφατος στο “περί απίστων”, ο Στράβων και άλλοι. Ο Θεόφιλος Μπάγιερ, Γερμανός ανατολιστής – γλωσσολόγος, καθηγητής του Πανεπιστημίου Πετρουπόλεως, ανακοίνωσε (1732) ότι η Σανσκριτική (αρχαία Ινδική) προέρχεται από ανάμειξη της Ελληνικής με την πρωτο-Ινδική (Βεδική).

Ο εκ Μεσσηνίας Έλλην φιλόσοφος Ευήμερος εις έργον του επιγραφόμενο “Ιερά Αναγραφή” (δηλ. ιερό χρονικό), αποσπάσματα του οποίου διέσωσαν μεταξύ των άλλων και ο Διόδωρος ο Σικελιώτης (βιβλίον Ε΄, παρ. 41-46) περιγράφων τα της νήσου Παγχαίας, η οποία ήτο νήσος ευρισκομένη πέραν της Αραβικής θαλάσσης και έναντι της Ινδικής, αναφέρει ότι οι Παγχαίοι οι οποίοι ήσαν πανάρχαιοι Κρήτες (προκατακλυσμιαίοι), οδηγηθέντες εις την νήσον αυτήν υπό του Διός, εδείκνυον γραπτά κείμενα επί στηλών, που έλεγον ότι εγράφησαν κατ’ επιταγήν του Διός και ότι εις το Ιερόν του Τριφυλλίου Διός, το οποίον είχε εγκαθιδρυθεί υπό του Διός κατά την εποχήν που εβασίλευε της Οικουμένης και ευρίσκετο μεταξύ των ανθρώπων ως βασιλεύς αυτών επί της γης, υπήρχε Χρυσή Ιερή Στήλη επί της οποίας με γράμματα ήσαν γεγραμμέναι κεφαλαιώδεις πράξεις μεταξύ του Oυρανού, του Κρόνου και του Διός, (Διόδωρος Σικελιώτης, βιβλ. Στ, παρ. 1, 3, 4, 5 και 6).