Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΜΥΣΤΑΓΩΓΟΥ ΜΕΛΑΜΠΟΔΟΣ ΣΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΑΓΙΟΣΘΕΝΑ...

Ο Μελάμποδας, υπήρξε, σύμφωνα με τις μυθολογικές παραδόσεις των Ελλήνων, ο πρώτος εκ των θνητών που επιφορτίστηκε με το καθήκον και συνάμα με το χάρισμα να θεραπεύει τις ασθένειες και να προλέγει τα μελλούμενα. Υπήρξε τέκνο του Αμυθάονος, γενάρχη του μαντικού γένους των Μελαμποδιδών. 

Η μητέρα του η Ειδομένη μόλις γεννήθηκε τον απέθεσε στο δάσο, ώστε τα πόδια του να μένουν ακάλυπτα και να είναι εκτεθειμένα στον ήλιο, καθιστάμενα μελαμψά, ηλιοκαή, εξ ου και το σύνθετο όνομά του, το οποίο υποδηλώνει ακριβώς αυτή την ιδιότητα (Μελάμπους=μέλας+πους). Πρόκειται δίχως άλλο για μία αλληγορική ονομασία, αφού δια της προσωνυμίας αυτής, γίνεται υπαινιγμός της ηλιακής βάσεως, του ηλιακού υποβάθρου του μυσταγωγού Μελάμποδος. 

Ο Ησίοδος συνέγραψε για τον Μελάμποδα και την προσφορά του, το έργο "Μελαμπόδια".

Η ιδιότητα του Μελάμποδος να ακούει πέραν των ανθρώπινων, πεπερασμένων ορίων, οφείλειται στο γεγονός ότι κάποτε ανέθρεψε δύο μικρά φίδια, των οποίων οι γονείς είχαν πεθάνει. Αυτά, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης, του καθάρισαν γλύφοντάς του τα αυτιά, ώστε να δέχεται ακουστικές προσλήψεις πολύ πέραν των ανθρωπίνως δυνατών και να συλλαμβάνει αλλά και να αντιλαμβάνεται τις φωνές του ζωϊκού κόσμου, αποκτώντας παράλληλα το θείο δώρο της μαντικής τέχνης. Χάρισμα, το οποίο του απενεμήθη από τον ίδιο τον Θεό Απόλλωνα.

Διαβιώνοντας μέσα στον μεγάλο και απέριττο φυσικό ναό, εξοικειώθηκε με όλα τα είδη του ζωϊκού βασιλείου, ενώ παράλληλα επιδόθηκε στην βιωματική συνειδητοποίηση των φυσικών αρχών και των κοσμικών νόμων, εντρυφώντας στους αόρατους κόσμους των Μυστηρίων...

Τα φίδια, θεϊκά σύμβολα της ιάσεως και του Ασκληπιού, του δίδαξαν πως να ακούει και να αφουγκράζεται τις σιωπηλές φωνές των πλασμάτων της γης, όντας υποχθόνιες υπάρξεις. Έτσι, μέσω των φιδιών επεξέτεινε τις δυνατότητές του στο γήϊνο και εσωγήϊνο πεδίο, ενώ δια της ευεργεσίας του Απόλλωνος, ήρθε σε επαφή με το ηλιακό πυρ, την ουσία του Κόσμου... 

Ο Friedlander στα Argolica, 1905, ισχυρίσθηκε ότι η Μελαμποδία ήταν ένα γενεαλογικό έπος που διηγείτο, ακολουθώντας χρονολογική σειρά, τους μύθους τους συνδεδεμένους με τα ονόματα των μάντεων του γένους των Μελαμποδιδών. Νεότερη εργασία στο θέμα της Μελαμποδίας παρουσίασε η Ingrid Löffler, στα Beitrage zur klassischen Philologie το 1963. Η Loffler καταλήγει ότι η Μελαμποδία πρέπει να ακολουθούσε τη γενεαλογική σειρά του Ησιόδου, αλλά η διήγηση πρέπει να ήταν πολύ πιο ζωντανή, διότι περιελάμβανε ένα πλούσιο υλικό λαϊκών παραδόσεων.

Στον μύστη Μελάμποδα, αποδίδεται η καθιέρωση της λατρείας του Διονύσου ως και η εγκαινίαση της ψυχοθεραπευτικής τέχνης. 

Ο Μελάμποδας, πέραν των διάφορων χρησιμικών προβλέψεων που είχε πραγματοποιήσει, διακρίθηκε και για την καταπολέμηση διαφόρων ψυχικών ιάσεων, όπως αυτή της μανίας, αλλά όχι μόνον...

Ιερό κέντρο λατρείας του Μελάμποδος, υπήρξαν τα αρχαία Αιγόσθενα, γνωστά σήμερα ως Πόρτο Γερμενό. Κάτω από τα ερείπια ενός χριστιανικού ναού, βρίσκονται θαμμένες οι βάσεις του ναού του Μελάμποδος, εντός της οχυρώσεως του κάστρου. 

Φυσιογνωμίες θρυλικές που χάνονται στην μυσταγωγία του μύθου ως ο Μελάμπους, ο Αμφιάραος, ο Τροφώνειος, αποτελούν σημεία αναφοράς της ελληνικής μυσταγωγικής παραδόσεως, επεκτείνοντας το γνωστικό μας φάσμα και την ερευνητική διείσδυση στο διηνεκές...

Αξίζει να επισκεφθούμε την εκπάγλου κάλλους αυτή φυσική τοποθεσία, επιχειρώντας την επανασύνδεσή μας με την αρχαία ψυχή...

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ