ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΑΔΥΤΟΝ

ΣΩΜΑ, ΤΟ ΕΝΔΙΑΙΤΗΜΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΨΥΧΗΣ... Ο άνθρωπος είναι ένα θεϊκών καταβολών ον που ζει σε ένα θνητό ενδιαίτημα, εντός του οποίου εμφωλεύει η ψυχή του όσο διανύει τον εκάστοτε επίγειο κύκλο ενσαρκώσεως, προς απόκτηση εμπειριών και παροχή της δυνατότητας και συνάμα της ευκαιρίας για ψυχική και πνευματική τελειοποίηση. Μπορεί το θεϊκό τμήμα της ανθρωπίνης υποστάσεως να είναι η ψυχή, το άϋλο μέρος που επιβιώνει κατά την μετάσταση, η οποία θα πρέπει να εννοείται ως μεταμόρφωση, ως μεταστοιχείωση, όμως δεν θα πρέπει να παραβλέπουμε και την φροντίδα του σώματος, του υλικού κομματιού, που αποτελεί ουσιαστικά τον ναό της ψυχής. Μάλιστα το σώμα είναι ο φορέας εκείνος μέσα από τον οποίο η ψυχή εκδηλώνει την βούλησή της από κοινού με την νόηση.  Στο πλαίσιο αυτό, θα πρέπει να μεριμνούμε για την καθαριότητα, την υγεία και την παροχή θετικής ενέργειας στο φυσικό ενδιαίτημα της ψυχής μας, ώστε αυτό να υπηρετεί τους ανώτερους σκοπούς για τους οποίους είναι ταγμένο, κατά τον καλύτερο δυνατ

Η ΑΤΡΑΠΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΥ... H ευθυγράμμιση του αναζητητή με την ατραπό του Ελληνικού Εσωτερισμού, προϋποθέτει την εμβάπτιση στα νάματα του Ελληνικού Πολιτισμού, της Φυσιολατρείας και της ενατενίσεως των πραγμάτων υπό ένα συγκεκριμένο οπτικό πρίσμα που αρμόζει στην Ελληνική Κοσμοθέαση. Ένα πρίσμα το οποίο να εδράζεται στην βελτιοδοξία, στην έμπρακτη και συνειδητή βούληση για διαρκή ψυχοπνευματική βελτίωση και για υπηρέτηση των αρχών του Ανθρωπισμού και του Πολιτισμού, με σκοπό την ανύψωση και καταξίωση της έννοιας Άνθρωπος. Με απώτερο σκοπό την σμίλευση και λάξευση του εσώτερου ναού της Αρετής και την ανάταση του πραγματικού μας Είναι σε υψηλότερα επίπεδα συνειδητότητας.  H εναρμόνιση με την Ελληνική Ατραπό είναι συνεπώς θέμα ουσίας και σε καμία περίπτωση θέμα τύπων. Είναι ζήτημα αρχών και απόρροια βιωματικής ευθυγραμμίσεως προς αρχές και παραδόσεις που συνθέτουν την Ελληνική Κοσμοθέαση. Ευθύτητα, Δικαιοσύνη, Αξιοπρέπεια, Σεμνότητα, ΄Ηθος, δίψα αληθινή για Ερευνα με α

Η ΕΠΙΦΥΣΗ ΚΑΙ Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ H επίφυση είναι ένας αδένας που βρίσκεται στο κέντρο προς το πίσω μέρος του εγκεφάλου, και ο οποίος είναι  «άχρηστος» κατά την επιστήμη, αφού υποτίθεται πως δεν έχει εντοπισθεί η χρησιμότητά του. Ισχύει όμως αυτό; Φυσικά και όχι! Η Επίφυση, αποτελεί, θα μπορούσαμε να ισχυρισθούμε, ο παράγοντας εκείνος που διασφαλίζει την «ασύρματη σύνδεσή» μας με πεδία του πνευματικού κόσμου τα οποία η περιορισμένη συνειδητότητα που διαθέτουμε, μας εμποδίζει να αντιληφθούμε και να κατανοήσουμε (υπάρχει τεράστια απόκκλιση μεταξύ αντιληπτότητας και πραγματικότητας, κι αυτό γιατί οι 5 αντικειμενικές μας αισθήσεις έχουν προσλήψεις και περιορισμένες ως προς την έκταση και ενίοτε και εσφαλμένες ή ατελείς/αποσπασματικές). Ο αδένας αυτός ονομάζεται και «κωνάριον» διότι μοιάζει σχηματικά με κουκουνάρι… Κουκουνάρι το οποίο  ιστορικά συμβολίζει το λεγόμενο τρίτο μάτι. Ο αδένας αυτός π αράγει το παράγωγο της σεροτονίνης, τη λεγόμενη μελατονίνη, που είναι μια ορμόνη η οποί

ΔΕΛΦΙΚΕΣ ΕΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΔΕΛΦΙΚΟΣ ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟΣ Υπό τον όρο "Δελφικές Εορτές", καθιερώθηκαν δρώμενα θεατρικά, ορχηστρικά και τελετουργικά τα οποία έλαβαν χώρα το 1927 καθώς και το 1930 στους Δελφούς, ύστερα από πρωτοβουλία, οργάνωση και χρηματοδότηση από τον ποιητή και αρχαιολάτρη Άγγελο Σικελιανό και την αρωγή της αμερικανίδας συζύγου του Εύας Σικελιανού-Πάλμερ. Τα δελφικά αυτά δρώμενα, ήταν εναρμονισμένα προς τα υψηλά ιδεώδη που διακατείχαν τον Ά. Σικελιανό και απέβλεπαν στην ανάδειξη του μεγαλόπνοου οραματισμού τού ποιητή περί Δελφικής Ιδέας (συγκερασμός αρχαίας τραγωδίας, βυζαντινής μουσικής και λαϊκής τέχνης), με την ίδρυση και καθιέρωση μιας νέας αμφικτιονίας, στην οποία θα εκαλούντο εκπρόσωποι της διεθνούς πνευματικής ζωής και θα συνεργάζονταν για την προαγωγή της φιλίας και αρμονικής συνυπάρξεως των λαών. Οι πρώτες Δελφικές Εορτές άρχισαν στις 9 Μαΐου 1927 και διήρκεσαν τρεις μέρες. Περιλάμβαναν παραστάσεις αρχαίου δράματος με ερασιτέχνες ηθοποιούς (Προμηθεύς Δεσμώτης

ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΥΡΕΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ... Ζούμε σε μία εποχή όπου κυριαρχεί η υποκρισία, ο στρουθοκαμηλισμός, τα κατά συνθήκην ψεύδη οργιάζουν και επικρατεί μία άκρατα ωφελιμιστική αντίληψη των πραγμάτων. Οι άνθρωποι έχουν εξοβελίσει την αληθινή ψυχική τους προσωπικότητα και έχουν κάνει άπειρους συμβιβασμούς, μεταλλάξεις, προσαρμογές στις "απαιτήσεις" και στις φιλοδοξίες τους, που συχνά δεν είναι και ό,τι πιο ευγενικό και ιδανικό υπάρχει σε τούτη τη ζωή, καθ΄ ότι δεν είναι λίγες οι φορές που θέτουν αθέμιτους στόχους και χρησιμοποιούν ατελέσφορες ή ανήθικες μεθόδους προκειμένου να τους εκπληρώσουν. Η διαπίστωση αυτή οδηγεί σε συμπεριφορές που αντίκεινται σε κάθε έννοια δικαίου, φυσικής ηθικής, πνευματικής ανατάσεως και ψυχικής αφυπνίσεως, οδηγώντας τον άνθρωπο στο τέλμα των χυδαίων σκοπιμοτήτων με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την περαιτέρω εξέλιξή του.... Δυστυχώς αυτή είναι η οικτρή πραγματικότητα, όσο και εάν την απωθούμε ή επιχειρούμε να την προσπελάσουμε, ή ακόμη κα

ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΚΑΤΑΒΟΛΕΣ ΤΗΣ ΟΠΕΡΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ! Η ενδελεχής διερεύνηση πλείστων τομέων του πνευματικού, καλλιτεχνικού, επιστημονικού τομέα, καταδεικνύει την ελληνική προέλευση ή καθοριστική επιρροή που άσκησαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι στα πεδία αυτά. Ο περισσότερος κόσμος θεωρεί εσφαλμένα ότι το μελλόδραμα (όπερα) έχει ιταλική ή έστω δυτική προέλευση. Ουδείς εξ αυτών όμως μπορεί να φανταστεί ότι οι ιστορικές διαδρομές του καλλιτεχνικού αυτού δημιουργήματος, του τόσο σύνθετου και πολυεπίπεδου, παραπέμπουν ευκρινώς στην αρχαία Ελλάδα.  Μάλιστα, η ελληνική επίδραση στην όπερα, παρά την διέλευση των αιώνων, είναι αντιστρόφως ανάλογη προς αυτό που προκαλεί η φθορά του χρόνου και η λήθη. Σε επίρρωση αυτής της διαπίστωσης θα αναφερθεί ότι όποιος έχει ασχοληθεί με την ιστορία της όπερας, διαπιστώνει ότι οι όπερες οι οποίες έχουν γραφθεί σε θεματολογία ελληνική κλασική, είναι διπλάσιες στον 20ο αιώνα από όσες στον 19ο και οπωσδήποτε πολύ περισσότερες από όσες εγράφησαν κ