ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΑΔΥΤΟΝ

ΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΙΣΚΟΠΟΤΗΡΟΥ Το ΄Αγιο Δισκοπότηρο κατά γενική ομολογία, κατέχει σημαίνουσα διάσταση στην δυτική εσωτερική παράδοση, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει και να περικλείει.  Το Γκράαλ συμβολίζει τον φορέα της θείας δυνάμεως, η ανεύρεση του οποίου πραγματώνεται όμως μόνον από τον αγνό αναζητητή, αυτόν που έχει επιτύχει τη μυητική αφύπνιση και έχει εγείρει τον εσώτερο εαυτό του. Η κύλικα η μυστηριακή έχει την ιδιότητα να οδηγεί από την άγνοια προς το φως και προς την ένωση με τη θεία ουσία, υπηρετώντας έναν αρχέγονο σκοπό τελειοποιήσεως της ανθρωπίνης υποστάσεως. Σκοπός του ειλικρινή αναζητητή, σύμφωνα με την αρχαιοελληνική μυστηριακή παράδοση, είναι η επανένωση με την θεϊκή αρχή, την αυθεντική πηγή προελεύσεως του Ανθρώπου, καθώς σύμφωνα με τους ορφικούς μύστες, είμεθα τέκνα της γης και του έναστρου Ουρανού... (Ορφική πινακίδα Πετέλειας). Το Δισκοπότηρο ή Κύλιξ-Γκράαλ, αποτελεί ελληνική εκδοχή του κρατήρα (είδος αγγείου χρησιμοποιουμένου από

Ο ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΟΥΡΑΝΙΑΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΡΗΦΟΡΟΙ ΠΑΡΘΕΝΕΣ... Είθισται ο κόσμος των αναζητήσεων να έχει ταυτίσει την ύπαρξη τόπων ιδιαίτερης ενεργειακής δυνάμεως, λατρείας, τοποθεσιών που συνδέονται με απόκρυφες πτυχές της ιστορικής πραγματικότητας, τόπων οι οποίοι ευλαβικά διαφυλάσσουν στα σπλάχνα τους την κρυμμένη αλήθεια, με απόμερα σημεία, απόκρημνα και δύσβατα βουνά, με πυκνά παρθένα δάση και απρόσιτες περιοχές.  Ωστόσο, μέρη τα οποία κατέχουν μία ξεχωριστή σημασία, μπορεί να βρίσκονται ακόμη και στον περιβάλλοντα χώρο μας, στη συνοικία μας, ή ακόμη και πίσω από την διπλανή πόρτα, μνημεία-κατάλοιπα του παρελθόντος, τα οποία εμείς, βυθισμένοι στον αγχωτικό και αφύσικο τρόπο ζωής που μας έχουν επιβάλλει οι ρυθμοί των μεγαλουπόλεων, εθισμένοι από την καθημερινή θέα τους, τα προσπερνούμε αδιάφορα ή μηχανικά, "ξεχνώντας" να αποκρυπτογραφήσουμε τη σημασία τους και να εμβαθύνουμε σε αυτά.  Αλήθεια, πόσες "άγνωστες" πτυχές της ιστορίας μας θα ανακαλύπταμε εάν γ

Η ΑΝΑΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ!  Είναι γνωστό και πρόδηλο ότι σε πλανητική κλίμακα, η Αρχαία Ελλάδα και οι πολιτισμοί που απέρρευσαν από αυτήν, αποτελούν διαχρονικά αντικείμενο θαυμασμού, προσδίδοντας στη χώρα μας και στον λαό που την κατοικεί, μία ιδιαίτερη αίγλη, μία ιδιαιτερότητα, που αγγίζει το στοιχείο της μοναδικότητας.  Ωστόσο στο σημείο αυτό διαπιστώνουμε μία παραδοξότητα, ή ορθότερα ένα αντιφατικό στοιχείο: Ενώ ο εγκωμιασμός της Ελληνικής Αρχαιότητας δεν γνωρίζει όρια, σε λεκτικό-φιλολογικό επίπεδο, ωστόσο διαπιστώνεται μία τεράστια απόκκλιση στα βιωτικά πρότυπα του σήμερα και στον τρόπο σκέπτεσθαι, από τα αντίστοιχα αρχαιοελληνικά... Και αυτό το φαινόμενο, προσλαμβάνει δύο ερμηνείες:  Η μία σχετίζεται με την άρνηση του σύγχρονου ανθρώπου να ακολουθήσει δοκιμασμένα βιοθεωρητικά πρότυπα, γιατί η εμβίωσή τους προϋποθέτει θυσίες και μόχθο που δεν είναι διατεθειμένος να επιδείξει, η άλλη πάλι έγκειται στο γεγονός ότι ο άνθρωπος το

ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΙΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΑΝΙ ΤΩΝ ΣΟΦΩΝ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ! Ζούμε σε μία εποχή η οποία διακρίνεται από θεμελιακές ανατροπές. Διανύουμε μία περίοδο η οποία κυρίαρχο γνώρισμά της έχει την αστάθεια, την ρευστότητα και την ανατροπή παγιωμένων αρχών και αξιών, σχέδιο όχι τυχαίο, αλλά μεθοδευμένο από τα κοσμοεξουσιαστικά εκείνα κέντρα σε πλανητική έκταση, με σκοπό την διάβρωση και εν τέλει την ολοκληρωτική άλωση ό,τι έχει απομείνει στιβαρό και αδιασάλευτο για την απόλυτη επικράτηση των "εμπόρων των εθνών"... Και ενώ θριαμβεύει η αποσύνθεση και ο ηθικός ξεπεσμός κλιμακώνεται, ενώ η ολοσχερής κατάρρευση προπυργίων της Παραδόσεως επισυμβαίνει στις μέρες μας, κάποιοι επαφίενται στον παράγοντα "τύχη", στην θέληση του "Καλού Θεού", στην επενέργεια "από μηχανής Θεών" και σε κάθε τι άλλο ευφυολόγημα εξυπηρετεί και συνάμα δικαιολογεί την πλαδαρότητα και την αδιαφορία τους... Βυθισμένη στο τέλμα ενός νοσηρού συβαριτισμού και

Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΗΘΟΠΟΙΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΒΟΓΙΑΤΖΗ Σε μία εποχή σκοτεινή, σε χρόνους χαλεπούς και περιόδους συγχύσεως όπου κυριαρχεί η απαξίωση παντός τι Εθνικού και προβάλλετα ι ως "όραμα" το τερατούργημα μίας κοσμοπολιτικής βαβέλ, υπάρχουν φωνές προερχόμενες από το καλλιτεχνικό στερέωμα που δεν ενδίδουν στην συνωμοσία της σιωπής. Που δεν υποκύπτουν στην ιδεολογική-πνευματική τρομοκρατία, αλλά εκφράζουν αγέρωχα τον λόγο τους, δίχως να υπολογίζουν την πολεμική που εκπορεύεται από τα κέντρα της παγκοσμιοποιήσεως και του σκοταδισμού... Ένα ξεχωριστό παράδειγμα, άξιο προς έμπνευση, αποτελεί και ο ηθοποιός Γιάννης Βογιατζής, ο οποίος σε ερώτηση δημοσιογράφου περί του "τι σημαίνει ΄Εθνος και πως διαμορφώνεται η εθνική συνείδηση", ο γνωστός ηθοποιός, απάντησε:  "... Στο σχολείο είχαμε έναν ιταλό καθηγητή, με λατρεία στην ελληνική παιδεία, τον Κάρλο Μπρικέλι. Μας έκανε ιταλικά και μας μάθαινε να λέμε ότι στο αίμα μας ρέει αίμα ιταλικό. Τότε όλα τα παιδιά και χωρίς