4Η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ, Η ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΩΝ ΑΛΗΘΙΝΑ ΜΥΗΜΕΝΩΝ...

Η ημερομηνία της 4ης Οκτωβρίου, είναι συνδεδεμένη με την Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων. Και όταν αναφερόμαστε στα ζώα, ομιλούμε για έμψυχες και ένζωες υπάρξεις, που αποτελούν ουσιαστικά τους "κατώτερους" αδελφούς μας ενταγμένους νομοτελειακά στο ευρύ σχέδιο της Δημιουργίας. (Ο όρος "κατώτερος" εν προκειμένω δεν έχει το νόημα του υποδεέστερου, δεν συνιστά δηλ. μειωτικό χαρακτηρισμό, αλλά αναφέρεται σε χαμηλότερο εξελικτικό στάδιο των ζώων, το οποίο όμως σε κάθε ενσάρκωση της ψυχικής τους υποστάσεως, προφανώς τείνει προς βελτίωση).

Τα ζώα κατέχουν σημαίνουσα θέση στην αρχαιοελληνική παράδοση αλλά και στον μυστηριακό συμβολισμό. Από τον αετό και το περιστέρι μέχρι τον λέοντα και την γλαύκα, από το δελφίνι, ένα από τα πιο αγαπητά σύμβολα του Απόλλωνος, μέχρι το ελάφι της Αρτέμιδος, από τον σκύλο, τον πιστό σύντροφο του ανθρώπου που απεικονίζεται σε πλείστες παραστάσεις που διασώζονται είτε στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο ή σε άλλα μουσεία, το άλογο και τον πάνθηρα, τα μεγαλοπρεπή άλογα στις πομπές και όχι μόνο, οι πρόγονοί μας απεικονίζοντας τα διάφορα είδη του ζωϊκού βασιλείου στην τέχνη τους, έδωσαν και το μέτρο του σεβασμού και του ενδιαφέροντός τους για τα ζώα...

Επίδειξη σεβασμού έμπρακτου προς τα ζώα, σημαίνει αφιέρωση ψηγμάτων αγάπης και φροντίδας γι΄ αυτά. Σημαίνει συντροφικότητα και προνοητικότητα γι΄ αυτές τις αθώες υπάρξεις που αφ΄ ης στιγμής ζουν πλησίον του ανθρώπου, έχουν την ανάγκη του και τη μέριμνά του. 

Η κακοποίηση και θανάτωση ζώων με απεχθή τρόπο ή μή, καταδεικνύει την καθίζηση του πολιτισμού και τον εκβαρβαρισμό του ανθρώπινου είδους... Είναι ένα έγκλημα που εντείνει την ανισορροπία και διαταράσσει την αρμονία που επιβάλλεται να υπάρχει μεταξύ πανίδας και χλωρίδας, επιφέροντας αρνητική ενέργεια με αλυσιδωτές επιπτώσεις σε ολόκληρο τον πλανήτη...

Σεβασμός όμως δεν πρέπει να επιδεικνύεται μόνο προς τα δεσποζόμενα ή αδέσποτα ζώα (γάτα, σκύλος, άλογο, πουλιά, κ.α.). Ο Εσωτεριστής επιβάλλεται να επιδεικνύει σεβασμό προς κάθε έκφανση έμψυχης και ένζωης δημιουργίας και ζωής. Στο πλαίσιο αυτό, οφείλει να απέχει όχι μόνο από την θανάτωση αλλά και από την βρώση εμψύχων ως μας άφησε παρακαταθήκη ο Πυθαγόρας, ο Πλάτων, ο Πλήθων Γεμιστός, ο Πλούταρχος, ο Απολλώνειος ο Τυανεύς αλλά όχι μόνον...

Ας ανακαλέσουμε στη μνήμη μας ότι η γένεση θεόσταλτων μορφών συνδέεται με παραστάσεις, όνειρα, ή δρώμενα στα οποία μετείχαν και ζώα, ενώ μύστες όπως ο Πυθαγόρας είχαν αποφανθεί ότι αναγνώρισαν στη μορφή ζώων την ενσάρκωση οικείων τους ψυχών...

Η μητέρα φύση, μας παρέχει απλόχερα τους καρπούς της, παρέχοντάς μας διατροφική επάρκεια. Ας μην επιδιδόμαστε σε "θυέστεια δείπνα" τα οποία και ανίερα είναι και την ψυχική μας αύρα κηλιδώνουν σε ανεπανόρθωτο βαθμό αλλά και την σωματική μας υγεία επηρεάζουν βάναυσα, προκαλώντας ταυτόχρονα τον θάνατο, βία και πόνο σε εκατομμύρια ένζωες ψυχές στα σφαγεία ανά τον πλανήτη...

Στη συλλογή του «Ηθικά» ο Πλούταρχος αναζητά την Αρετή εμπράκτως. Μάλιστα στους «Περί σαρκοφαγίας» λόγους του προβληματίζεται έντονα, αποστρεφόμενος τα ελληνορωμαϊκά συμπόσια αναρωτιέται πώς γίνεται –έχοντας στη διάθεσή μας τέτοια νόστιμη ποικιλία από φρούτα, λαχανικά και καρπούς– να προσπαθούμε να νοστιμίσουμε τη ματωμένη σάρκα ενός ζώου «σβήνοντας με μύρια καρυκεύματα τη γεύση του αίματος» για να μπορέσουμε να τη φάμε.

Σταχυολογούμε από τις απόψεις του μυσταγωγού Πλουτάρχου επί του θέματος: «...εγώ απορώ τι έπαθε και τι ένιωθε ο πρώτος άνθρωπος και ακούμπησε το στόμα του σε αίμα σκοτωμένου πλάσματος, πλησίασε τα χείλη του σε σάρκα πεθαμένου ζώου και, παραθέτοντας σε τραπέζι έωλα πτώματα, ονόμασε λιχουδιές και νοστιμιές τα μέρη που λίγο πριν βρυχώνταν, μιλούσαν, κινούνταν και έβλεπαν. Πώς τα μάτια του άντεξαν να δουν αίμα πλασμάτων που σφάζονταν, γδέρνονταν, διαμελίζονταν, πώς η όσφρησή του άντεξε την αποφορά, πώς η σκέψη του μιάσματος δεν απέτρεψε τη γλώσσα να αγγίζει ξένα έλκη και να απολαμβάνει τους χυμούς και τα υγρά θανάσιμων τραυμάτων».

«Το ότι δεν είναι στη φύση του ανθρώπου να τρώει κρέας φαίνεται κατ' αρχάς από την κατασκευή του σώματος. Πράγματι το ανθρώπινο σώμα δε μοιάζει με κανενός ζώου από όσα έχουν φτιαχτεί για να τρώνε κρέας: Δεν υπάρχουν προτεταμένα χείλη, μυτερά νύχια, κοφτερά δόντια, γερό στομάχι και θερμή πνοή ικανή να μετατρέψει και να επεξεργαστεί τα βαριά συστατικά του κρέατος. Έτσι η φύση με τα λεία δόντια, το μικρό στόμα, τη μαλακή γλώσσα και την αδυναμία της πνοής για πέψη αποκλείει τη σαρκοφαγία».

«Αν υποστηρίζεις ότι είσαι φτιαγμένος για τέτοιου είδους τροφή, πρώτα σκότωσε ο ίδιος αυτό που θέλεις να φας, από μόνος σου, χωρίς να χρησιμοποιήσεις κοπίδι, ρόπαλο ή πελέκι. Αντίθετα, όπως οι λύκοι, οι αρκούδες και τα λιοντάρια σκοτώνουν μόνα τους τα ζώα που τρώνε, σκότωσε με δάγκωμα βόδι ή με το στόμα γουρούνι, ξέσκισε αρνί ή λαγό και πέσε πάνω του να το φας όσο είναι ακόμα ζωντανό, όπως κάνουν εκείνα».

«Αν περιμένεις να βρεθεί νεκρό αυτό που τρως, τότε γιατί τρως το άψυχο πηγαίνοντας ενάντια στη φύση; Ωστόσο ούτε άψυχο και νεκρό το τρώνε όπως είναι, αλλά το βράζουν, το ψήνουν, το μεταβάλλουν με φωτιά και χημικές ουσίες αλλοιώνοντας, μετατρέποντας και σβήνοντας με μύρια καρυκεύματα τη γεύση του αίματος, ώστε το γευστικό όργανο (σ.σ. η γλώσσα, ο ουρανίσκος) να εξαπατηθεί και να δεχτεί ό,τι του είναι ξένο». 

Στο σημείο αυτό οφείλουμε να τονίσουμε ότι εγκληματολογικές στατιστικές παγκοσμίως έχουν καταδείξει ότι εκείνοι που βασανίζουν ή δολοφονούν ζώα, διακατέχονται από σαδιστικές και εγκληματικές ροπές και είναι θέμα χρόνου το να εκδηλώσουν τη διαταραχή τους αυτή και κατά ανθρωπίνων υπάρξεων...
Σεβασμός λοιπόν προς τα Ζώα και Αγάπη, σημαίνει αποδοχή και σεβασμός σύμπασας της Δημιουργίας, δίχως διακρίσεις στα είδη που συναποτελούν το ζωϊκό βασίλειο. Ειδικά οι εσωτεριστές, οφείλουν να είναι ιδιαιτέρως ευαίσθητοι στο θέμα των ζώων, γιατί αυτά, διατηρούν στοιχεία αγνότητας και ανυστερόβουλης αγάπης και δύνανται, εξ ενστίκτου, να αντιλαμβάνονται τις ψυχικές ποιότητες των ανθρώπων και να ανταποδίδουν την στοργή που δέχονται...

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΤΗΛ. ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: 6909-75.33.72