ΣΩΚΡΑΤΗΣ, Ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ ΤΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ

Από τον Σπυρίδωνα Λυκούδη

Βρισκόμαστε στην Αθήνα, στον Δήμο Αλωπεκής, 2.485 χρόνια πριν από σήμερα. Τότε γεννήθηκε ο Σωκράτης του Σωφρονίσκου και της Φαιναρέτης, γεννήθηκε όταν Στρατηγός των Αθηναίων είχε εκλεγεί, ο Κίμων, ο νικητής των Περσών στις εκβολές του Ευρυμέδοντος ποταμού της Ιωνίας. 
Δηλαδή γεννήθηκε το 465 π.χ. σύμφωνα με την ανθρώπινη διαδικασία στον υλικό κόσμο, το μεγάλο αυτό πνεύμα, ό μεγαλύτερος θείος απεσταλμένος, μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνος. Τότε γεννήθηκε, η τελειωθείσα από προηγούμενες ενσαρκώσεις της ψυχή, προκειμένου να διδάξει την Αρετή, την Αλήθεια και να αποκαλύψει διά της λεγομένης φιλοσοφίας, τα μυστήρια της υπάρξεως και του σκοπού της διελεύσεως της ψυχής, από τον κόσμο της ύλης.

Η Φιλοσοφία κατά το Σωκράτη είναι μαθητεία θανάτου, και τούτο σημαίνει μια χαρούμενη, μια γλυκιά προσδοκία της ψυχής, δια την πτήσιν της προς τον ιδικόν της κόσμο, προς τον κόσμο της ευδαιμονίας και της αφθαρσίας, όταν θα έλθει η ώρα ή ορισμένη από τον Θεό, διότι ο Σωκράτης, υπήρξεν ένας ασύγκριτος εκπαιδευτής, ανθρωπίνων ψυχών.

Εδίδασκε τήν προσέγγιση της αληθείας εκ μέρους της ανθρωπίνης ψυχής, υπό την έννοιαν της ως μέρος ακέραιον και ομοούσιον της συμπαντικής ή θείας ψυχής.

Ό Σωκράτης υπήρξεν μία θεοήλατος προσωπικότης,ένας θείος απεσταλμένος, πού δεν πήγαινε προς το πνεύμα, αλλά ερχόταν εκ του πνεύματος.Δεν ξεκίνησε εκ του εντεύθεν προς το εκείθεν, αλλά ερχόταν εκ του εκείθεν προς το εντεύθεν. Η υλοποίησις του, είναι ενσάρκωσις του υπερλόγου και ή διαμονή του εις την πόλη των φιλοσόφων, τερματίζεται διά του λόγου.

Τον πραγματικό Σωκράτη, όχι τον γιό του Σωφρονίσκου και της Φαιναρέτης, αλλά τον θείο απεσταλμένο δεν τον αναγνωρίζουμε στον δρόμο, στις στοές, στα γυμναστήρια, αλλά στα σταυροδρόμια του πνεύματος, εκεί όπου ή ψυχή τελεί αιωνίως εν εγρηγόρσει.

Μέσα στην ορθολογική Αθήνα, τον Σωκράτη τον κατάλαβε μόνον ο μεγαλοφυέστερος φιλόσοφος της ανθρωπότητος, ο Πλάτων, ο οποίος το μεγαλειώδες έργον του, το οικοδόμησε πάνω στην διδαχή του Σωκράτη.

Η κορυφαία διδασκαλία του Σωκράτη, είναι η τελείωσις της ανθρωπίνης ψυχής και είναι αυτός που εκόμισεν την ιδέαν, της δίκαιης ψυχής. Δια τούτο και εδίδασκεν, ότι είναι αδύνατον ο άδικος να είναι ευτυχής, ότι ο αδικών είναι οπωσδήποτε δυστυχής, και ότι δυστυχέστερος θα είναι, εάν δεν τιμωρηθεί από τους θεούς και τους ανθρώπους.

Επίσης εκόμισεν την ιδέα, ότι επέκεινα της ουσίας είναι το αγαθόν, και τις διδασκαλίες του τις έκανε πράξη  και έπιεν το κόνιον, χάριν της δικαιοσύνης και του αγαθού και για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνος, ένας ενσαρκωμένος άνθρωπος, κατέστησεν τον βιολογικό του θάνατο, μέγα πνευματικό γεγονός.

Ό Σωκράτης δεν ήταν τυπικά μυημένος εις τα μυστήρια της εποχής του, υπήρξε όμως μυημένος όντως και πραγματικώς, εις τους ανωτέρους κόσμους του πνευματικού φωτός, διά τούτο και πήρε τον περίφημον χρησμόν από το μαντείον των Δελφών, το «γνώθι σ`αυτόν» », πού ή έννοια του είναι, η αποκάλυψις της εννοίας τι είναι ή γνώσις της ιδέας διά το «Αληθές» και τι είναι ή γνώσις της ιδέας διά το «αγαθόν».

Διά τούτο η Πυθία απεφάνθη, «σοφός Σοφοκλής, σοφότερος Ευρυπίδης, ανδρών απάντων Σωκράτης σοφότατος».

Ένεκα τούτου, όπως ομολογεί και εις την απολογία του, θεώρησε τον εαυτόν του ως απόστολο του θεού και αφοσιώθηκε ολόψυχα εις το έργον της πνευματικής αφυπνίσεως των ανθρώπων.

Η κατηγορία ήταν {Σωκράτης Σωφρονίσκου Αλοπεκήθεν.-Αδικεί Σωκράτης, ούς μέν ή πόλις νομίζει θεούς, Ού νομίζων, έτερα δε καινά δαιμόνια εισηγούμενος, αδικεί δε και τους νέους διαφθείρων. Τίμημα θάνατος}

Δηλαδή, ο Σωκράτης του Σωφρονίσκου από τον δήμο Αλωπεκής, ασεβεί διότι δεν αναγνωρίζει τους θεούς τους οποίους η πόλη έχει ορίσει εξωτερικά ως θεούς, και διδάσκει άλλα θεολογούμενα, στρέφει δε και τους νέους σε διδασκαλίες πέραν αυτών που η πόλη έχει ορίσει να διδάσκονται. Προτεινόμενη ποινή ο βιολογικός θάνατος.

Μη όντας μυημένος εις τα μυστήρια, αλλά όντας μυημένος όπως προανέφερα, εις τους ανώτερους κόσμους του πνευματικού φωτός, εδίδασκεν εις την αγορά αλλά και εις τους νέους, αλήθειες οι οποίες αποκαλύπτοντο μόνον εις τους μυημένους, μη έχοντας όμως δώσει όρκον σιγής και έτσι μη δεσμευόμενος ο Σωκράτης, εδίδασκε και απεκάλυπτε την αλήθεια περί της ψυχής, περί της δημιουργίας κόσμων και περί της αλήθειας της εννοίας του θεού.

Τούτο όμως ήτο εις αντίθεση με τους νόμους της πόλεως των Αθηνών, διότι τα αποκαλυπτόμενα εις τα μυστήρια εκαλύπτοντο διά της σιγής και επροστατεύοντο από τους νόμους της πόλεως, και η αποκάλυψη έστω και μίας λέξεως των διδασκομένων στα μυστήρια, η ποινή ήταν βιολογικός θάνατος.

Τι εθεωρήθη ως ασέβεια προς τις κρατούσες θρησκευτικές απόψεις και ποία ή διδασκαλία που διέφθειρε τους νέους, σύμφωνα με την κατηγορία; Ο Σωκράτης εδίδασκε ότι ή επαφή με το σύνοικον στοιχείον, δηλαδή ή επαφή με την ψυχή του κάθε ανθρώπου, πού είναι θείας προελεύσεως, δηλαδή η ανακάλυψις της ενδόμυχης θεότητος ενός εκάστου, εξασφαλίζει κάθε γνώση.

Η αυτογνωσία, δηλαδή ή γνώσις του θεϊκού εαυτού, ισοδυναμεί με παντογνωσία, καθώς το όλον, η παγκόσμια ψυχή, αντανακλάται μέσα στο μέρος, που είναι η ατομική ψυχή.

Το λεχθέν υπ` αυτού, «έν οίδα ότι ουδέν οίδα», έχει την έννοια της μηδαμινής γνώσεως του ανθρώπου, σε σχέση με την άπειρη και απόλυτη γνώση των ανωτέρων κόσμων, σε σχέση όμως με την ανθρώπινη γνώση ο Σωκράτης ήταν ένας τέλειος γνώστης και μέγας μύστης της ανθρωπίνης σοφίας, εδίδασκε δια το ηλιοκεντρικό σύστημα και ανέλυε την θεολογία δια τον θεό Δίνο.

Επρόκειτο διά τα μυστήρια του Διονύσου, αυτά όμως ήσαν απόρρητα των μυστηρίων. Εδίδασκε να πράττουν οι άνθρωποι τα συμφέροντα μόνον εις την ψυχήν, και όχι τα συμφέροντα διά την απόκτησιν αγαθών.

Ο Σωκράτης, διακατεχόμενος υπό του θείου έρωτος, και γνωρίζοντας ότι φεύγει για την ουράνια πατρίδα του φωτός, έχοντας επιτελέσει το έργον του, πού ήταν ένα υπέρτατον μάθημα προς τους ανθρώπους όλων των εποχών, το μάθημα της σοφίας, δηλαδή της υπερτάτης επιστήμης της αληθούς ζωής και του υλικού θανάτου, και θέλοντας να τηρήσει και να τιμήσει τις διδασκαλίες του και να τις κάνει πράξη στον ίδιο του τον εαυτό, αποποιήθηκε την προτροπή των φίλων του να δραπετεύσει και χαρούμενος, ανάλαφρος, πίνει το κώνιον και αναχωρεί, αφού πρώτα δίνει εντολή στους μαθητάς του, να δώσουν έναν αλέκτορα στον Ασκληπιό με τούτα τα λόγια. «Χαρίστε έναν πετεινό στον Ασκληπιό, ψυχή μου φύγε ελεύθερη, τώρα γεννιέσαι». 

Ποία ή σημασία της εντολής αυτής; Ο πετεινός είναι το σύμβολο της πνευματικής αφυπνίσεως, είναι το σύμβολο της αναγγελίας του ερχομού του φωτός, εν προκειμένω είναι το σύμβολον του πνευματικού φωτός, επομένως ο Σωκράτης λίγο πριν μεταστεί εις τους πνευματικούς κόσμους, δίνει το μήνυμα στους μυημένους εις την αληθινή γνώση, δια την αναχώρησή του.

Το δόσιμο του αλέκτορος εις τον Ασκληπιόν, έχει την έννοια της θυσίας, οι μαθηταί του θα εθυσίαζαν τον αλέκτορα εις τον βωμόν του Ασκληπιού, του θεού της υγείας, διότι ο Σωκράτης έφευγε υγιής και πνευματώδης, χωρίς πόνους και βάσανα και διότι δια του αίματος του θυσιαζόμενου αλέκτορος, κατά την στιγμή του θανάτου του, θα επροσελκείοντο, κατά τα τότε πιστευόμενα, αγαθοποιά πνεύματα πλησίον του Σωκράτους, διότι έτσι επεδίωκεν ως γνώστης των ανωτέρων κόσμων, να τον βοηθήσουν τα πνεύματα αυτά εις την διαδικασία της ανόδου της ψυχής του εις τα πνευματικά πεδία.

Η πράξις αυτή θα ολοκληρώνονταν και δια της βοηθείας του θυμιάματος πού θα εκλύετο από την καύση του αλέκτορος επί του βωμού, κατά την συνήθεια της εποχής.

Σήμερα η πράξις αυτή έχει αντικατασταθεί διά της καύσεως του λιβανιού. Με την εντολή αυτή ό Σωκράτης αποδεικνύει τον σεβασμό του, εις το επικρατούν θρήσκευμα και τους νόμους της πόλεως των Αθηνών.

Αγαπητέ αναγνώστη, κατά την εμήν αντίληψιν, ο Σωκράτης δεν ήταν εκ του κόσμου τούτου, ήτο μία τελειωθείσα ψυχή, αποσταλείσα από τους θείους κόσμους, διά να διδάξει τους ανθρώπους αυτά διά τα οποία έπρεπε να λάβουν γνώση.
Κατά την γνώμη μου, ο Σωκράτης απευθύνθηκε στις γενεές του μέλλοντος, όταν θα έχουν ωριμάσει οι συνθήκες διά την κατανόηση των λόγων του.
Ο Σωκράτης είναι όν του επομένου φυλετικού κύκλου, άρα προηγείται κατά πολύ της εποχής του. Εις όλη του την ζωή διατείνετο ότι ήτο εις επαφήν με το δαιμόνιον του, {Δαίμων, είναι ένα όν σοφίας μεταξύ θεού και ανθρώπου, προέρχεται εκ του ρήματος Δάω πού σημαίνει γνωρίζω}. Εγνώριζε λοιπόν την μυστηριακή φύση του θανάτου η οποία είναι λειτουργική πράξις του πλανητικού μεταλακτικού σχεδίου, άρα διά του δαιμονίου του είχε επαφήν με εξωγήινη οντότητα, πράγμα πού ετόνιζε συνεχώς και μάλιστα διευκρίνιζε ότι διακατείχετο και εκ θείου έρωτος, υπαινισσόμενος την αλήθεια της ζωής σε ανώτερους κόσμους.
Ήταν δηλαδή ο Σωκράτης κήρυκας της ελεύσεως μιας άλλης ανωτέρας παρουσίας και υπάρξεως της ψυχής. Αυτός ήταν και ό πραγματικός λόγος πού κατηγορήθηκε και επεδιώχθη η βιολογική του εξόντωσις. Τα ανωτέρω ενισχύονται και από ένα άλλο σημείο της απολογίας του, όπου αντί ως είχε δικαίωμα να προτείνει χρηματική ποινή όταν καταδικάστηκε, είπε το περίφημο, ότι πρέπει να σιτίζεται εις το Πρυτανείον δωρεάν, εννοώντας σύμφωνα με την γνώμη πολλών στοχαστών, ότι διά του θανάτου του θα του δοθεί η δυνατότητα να σιτίζεται εις το πρυτανείον της σοφίας της τρισηλίου αγοράς των ανωτέρων κόσμων, Όντας ο ίδιος διδάσκαλος εις την αίθουσα της ηλιακής σοφίας του πνευματικού κόσμου.

Ο Σωκράτης εδίδασκε μέχρι την στιγμή του θανάτου του, ότι ό άνθρωπος πρέπει να προετοιμάζεται διά την μεταβασίν του, διά του βιολογικού θανάτου, εις το καθεστώς του Άδη ή Διονύσου ή Δίνου, ισχυριζόμενος ότι μόνον στο καθεστώς της πνευματικής Αθήνας ένοιωθε οικεία.

Έφυγε αφού πριν λίγο είχε προσευχηθεί έτσι: «Ω φίλε Παν και οι άλλοι θεοί όσοι λατρεύεστε εδώ, δώστε μου να αποκτήσω το εσωτερικό κάλλος της ψυχής, τα δε εξωτερικά αγαθά, όσα έχω, κάνετε να είναι εις αρμονικήν σχέσιν προς την εσωτερική μου ωραιότητα.

Είθε δε να νομίζω πλούσιο μόνον τον σοφό, και εγώ να έχω τόσο πλήθος χρυσού, όσον θα ήτο αρκετό να παίρνει μαζί του, όχι άλλος άνθρωπος, αλλά ο σώφρον».