Ο ΑΡΧΕΓΟΝΟΣ ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ ΕΔΡΑΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΔΟΜΗ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ...

Ο Τεκτονισμός, έλκοντας την καταγωγή του από τις αρχαίες παραδόσεις, δεν μπορεί παρά να έχει άμεση συνάφεια προς τα αρχαία Ελληνικά Μυστήρια. Δεν είναι μόνο τα στοιχεία από την τελετουργική του δομή και τη μυητική υπόσταση που το φανερώνουν, τα οποία στην σύγχρονή του μορφή/μετάλλαξη έχουν περιοριστεί κατά μείζονα λόγο στον 2ο συμβολικό βαθμό, αλλά η ίδια η κοσμοθεωρητική πεμπτουσία του και η φιλοσοφική του δομή που εκπηγάζουν από την αρχαιοελληνική μυστηριακή παράδοση. Τούτο δεν είναι άποψη του γράφοντος, είναι απόφανση σοβαρών μελετητών του Τεκτονισμού, όπως του Πάϊκ, του αποκαλουμένου και "Πλάτωνος του Τεκτονισμού", του Μάνλυ Χωλ και άλλων διαπρεπών Τεκτόνων, ερευνητών και συγγραφέων.

Κατ΄ αρχήν τα αρχαία Ελληνικά Μυστήρια βασίζονταν σε φιλοσοφικές αλληγορίες, συμβολισμούς και αρχέγονους μύθους που κωδικοποιούσαν και συμπύκνωναν κοσμικές γνώσεις και συμπαντικές αλήθειες. Την πεπατημένη αυτή ακολούθησε και ο Αρχέγονος Τεκτονισμός. 

Στα Αρχαία Ελληνικά Μυστήρια αποκαλυπτόταν στις ανώτερες βαθμίδες ότι οι διάφορες θεότητες δεν είναι παρά εκφάνσεις της μίας υπάτης θεότητος, του Διός-Ζευγνύοντος και ότι εκφράζουν/προσωποποιούν τις επιμέρους εκφάνσεις του υπέρτατου φυσικού/συμπαντικού νόμου που διέπει τα πάντα. Το ίδιο ισχύει και στον Τεκτονισμό, που απρόσωπα αναγνωρίζει ως αρχή τον Μέγα Γεωμέτρη ή Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος, υϊοθετώντας την πλατωνική διατύπωση του "Τιμαίου"...

Έπειτα, τα Αρχαία Ελληνικά Μυστήρια δεν δογμάτιζαν, ούτε εναντιώνονταν προς την έρευνα, τουναντίον εναρμόνιζαν τις μεταφυσικές αναζητήσεις προς τις επιστήμες και τις τέχνες, τακτική την οποία ακολούθησε και μετέρχεται και ο Τεκτονισμός, διακηρύσσοντας μάλιστα ότι "ουδέν θέτει όριον εν τη αναζητήσει της Αληθείας"... Τα Αρχαία Ελληνικά Μυστήρια ιεροποιούν τις Φυσικές Εορτές, τις Ισημερίες και τα Ηλιοστάσια και εξαίρουν την μεγαλοσύνη του Φυσικού και Πνευματικού Φωτός, ως πράττει και ο Τεκτονισμός, ως διάδοχος των Αρχαίων Ελληνικών Μυστηρίων, γι΄ αυτό άλλωστε και θεωρεί τον Άη Γιάννη τον Κλήδωνα ως προστάτη του...

Ο Τεκτονισμός αποδέχεται την παλιγγενεσία των ψυχών, υϊοθετώντας την αρχαιοελληνική αρχή της ψυχικής αθανασίας και του νόμου της ανταποδοτικής δικαιοσύνης (αντιπεπονθός), ενώ πολλές χειρονομίες συμβολικές σε ανώτερους βαθμούς, έχουν ληφθεί από τα μυστηριακά άνδρα της ελληνικής αρχαιότητος... Κατατείνει στην οικοδόμηση του Ναού της Αρετής εντός του Ανθρώπου-μύστη, ακολουθώντας τη σύνθεση των αρχών της πλατωνικής μυσταγωγίας και της αριστοτελικής ενδελέχειας. 

Ο Τεκτονισμός, επιπροσθέτως, έχει καταστήσει τις πυθαγόρειες αρχές "Γνώθι σαυτόν", "Σκάπτε ένδον" και τη δελφική προτροπή "Μηδέν άγαν", ρήσεις που αναγράφονται και στο διασκεπτήριο, ως βασικούς άξονες της μυητικής πορείας των μελών του. 
Ο Πνευματόδοξος και φυσιολατρικός χαρακτήρας των Αρχαίων Ελληνικών Μυστηρίων, ο προορισμός τους μόνον για Άνδρες και η επιβαλλόμενη χρηστοήθεια μεταξύ των μυουμένων, είναι στοιχεία που κληροδοτήθηκαν στον αρχέγονο τεκτονισμό (υπήρχαν και μυστηριακοί θεσμοί απευθυνόμενοι σε γυναίκες, με διαφορετικά όμως τυπικά, λ.χ. Τάγμα Μελισσών κ.α.).

Όταν εθεσπίσθησαν τα Αρχαία Ελληνικά Μυστήρια, καθ΄ ότι ο ελλαδικός χώρος είναι τόπος ανθρωπογενέσεως, συμπυκνώνοντας και κωδικοποιώντας ύψιστες ηθικές και φιλοσοφικές αρχές, ουδείς άλλος λαός ή πολιτισμός είχε να επιδείξει κάτι ανάλογο. Από τα αρχέγονα λοιπόν Ορφικά και Πυθαγόρεια Μυστήρια, από τις φιλοσοφικές, καλλιτεχνικές και μυητικές διεργασίες των Διονυσιακών Τεχνιτών, απέρρευσε ο αρχέγονος Τεκτονισμός, μετά το κλείσιμο των φιλοσοφικών σχολών της ιστορικής αρχαιότητος, μετά τις διώξεις των μυστηρίων και τις απαγορεύσεις που ίσχυσαν κατά τον Θεοκρατικό Μεσαίωνα σε Ανατολή και σε Δύση. Δια τούτο και στην οροφή της Ηνωμένης Μεγ. Στοάς της Αγγλίας, απεικονίζονται μορφές αρχαίων Ελλήνων Φιλοσόφων και Μυστών, ως ο Ευκλείδης και ο Πυθαγόρας, δια τούτο και από τον πάστορα Άντερσον στον πρόλογο του Α΄ Συντάγματος οι Πλάτων και Πυθαγόρας αναγνωρίζονται ως οι θεμελιωταί πάσης μυστικής Εταιρείας...

Τούτο καταγράφεται και στο βιβλίο του επιφανούς τέκτονος Αντωνίου Αδριανοπούλου “Τι Είναι Τεκτονισμός” (Αθήναι 1931, σελ. 37), ενώ στους Κανονισμούς τους οι Μεσαιωνικοί Λιθοξόοι, αναφέρονται επίσης στον Πυθαγόρα ως πρόγονό τους. Εξ΄ αυτών και μόνο των δηλώσεων, συνάγεται η θεμελιακή συμβολή των δύο προαναφερομένων φιλοσόφων και μυστών, αλλά και εν γένει του αρχαιοελληνικού εσωτερισμού στην διαμόρφωση του ευρωπαϊκού μυστικισμού. 

Επίσης στην τεκτονική “Απολογία” που τυπώθηκε το 1738 στο Δουβλίνο της Σκωτίας, καθορίζεται η σύνδεση του Ελευθεροτεκτονισμού προς το κλασικό ιδεώδες και προς τον κόσμο των ιδεών της ελληνικής σοφίας, της οποίας οι μεγάλοι αντιπρόσωποι έδωσαν κατά πρώτον μορφή και περιεχόμενο στην ιδέα του ανθρωπισμού. Στην Απολογία αυτή γίνεται σαφής μνεία ότι η Εταιρεία των Κτιστών (Μασόνων) της Αγγλίας, δημιουργήθηκε κατ΄ απομίμηση των Εταιρειών εκείνων που υπήρξαν στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της αρχαιότητας. Επιπροσθέτως, από το γνωστό χειρόγραφο "Ρέτζιους Πόεμ" μέχρι μεσαιωνικά χειρόγραφα και άλλα ντοκουμέντα που εκτίθενται από την Ηνωμένη Μεγ. Στοά της Αγγλίας (περί των οποίων δυστυχώς ουκ ολίγοι ημεδαποί τεκτ. ποιούν την νήσσαν!), τεκμαίρεται η Ελληνικότης του Τεκτονισμού, Ελληνικότης η οποία δεν έχει να κάνει απλώς με την προέλευση του θεσμού, αλλά προσδιορίζει το κοσμοθεωρητικό πνεύμα που τον διαπνέει, έχει να κάνει με την ουσία του, σχετίζεται προς τις κατευθυντήριες συνιστώσες του, γεγονός που τον προσδιορίζει και τον οριοθετεί...

Ο Ιωάννης Βασιλής, στο πόνημά του που επιγράφεται “Δια την Κατάρτισιν του Μαθητού Τέκτονος” (Αθήναι 1950), στην σελ. 40 αναφέρει επιγραμματικά: “Είπον ανωτέρω ότι το ημέτερον τάγμα, υπήρξε ο διάδοχος και ο συνεχιστής της αρχαίας μυσταγωγικής παραδόσεως και επομένης και της ελληνικής. Εάν διαπραγματευόμην θέματα ανωτέρω βαθμού, θα ηδυνάμην να αποδείξω με πειστικότητα την σχέσιν του Τεκτονισμού με την αρχαίαν ελληνικήν σοφίαν. Διότι εκεί και τελετουργικήν πράξιν θα ηδυνάμην να αναφέρω ομοίαν εκείνης ήτις εγένετο το πάλαι εις τους Δελφούς ως ρητώς αναφέρει το σχετικόν τυπικόν και αρχαία ελληνικά σύμβολα έχει δανεισθεί το ανωτέρου βαθμού τυπικόν ως ονόματα των Ελλήνων σοφών, νομοθετών και μυσταγωγών μνημονεύονται και αποτελούν αντικείμενο μελέτης ορισμένου ανωτέρου του παρόντος βαθμού. Εκ των ανωτέρω επί του προκειμένου υπήρχε και πολύτιμον τεκτονικόν κείμενον το οποίο ανεγνώριζε την σχέσιν του Τεκτονισμού προς την αρχαίαν ελληνικήν παράδοσιν”. 

Εις το έργο του περιφήμου συγγραφέως E. Keller “Die Freinaurerei” (1818) αναφέρεται στην απολογία του Δουβλίνου καταδεικνύοντας την συνάφεια του Τεκτονισμού προς τον Ελληνισμό. Και ο Ιωάννης Βασιλής συνεχίζει στην σελ. 42 του ανωτέρω βιβλίου του: “Ιδού λοιπόν που στηρίζονται ένιοι Διδάσκαλοι του ημετέρου Τάγματος και συνιστούν την μελέτη των αρχαίων Ελλήνων Φιλοσόφων. Διότι δι΄ αυτών θα κατανοήσωμεν ημείς οι ΄Ελληνες Τέκτονες ευχερέστερον και πληρέστερον το περιεχόμενον των τυπικών μας. Ιδού διατί οι ΄Ελληνες Τέκτονες, πάλι έμπειροι της γλώσσης των συμβόλων θα είναι εις θέσιν εάν επιδοθώσι να κατακτήσουν ίσως τα σύμβολα και την αλληγορία της ελληνικής παραδόσεως”.
Από τον συμβολισμό των ρυθμών μέχρι τις υψηλόφρονες έννοιες των επιγενόμενων βαθμών, όπως περί της Δικαιοσύνης, από τον ηλιακό συμβολισμό του Ρόδου και του Σταυρού μέχρι την ορολογία των τυπικών, έστω και κεκρυμμένη, η Ελληνική Παράδοση είναι διάχυτη, έστω και παραγκωνισμένη και αναμένει την κατάλληλη συγκυρία ώστε να αποκαλυφθεί σε όσους είναι πραγματικά ελεύθεροι (από προκαταλήψεις και παρωπίδες) και αληθινά χρηστοήθεις...

΄Εχοντας επικαλυφθεί η ελληνογενής προέλευση και υπόσταση του Τεκτονισμού από το ιουδαιοχριστιανικό συμπίλημα κατά τη διάρκεια του σκοτεινού μεσαίωνος και εντεύθεν, εν μέσω διωγμών, απαγορεύσεων και "κυνηγιού μαγισσών", εν μέσω Ιεράς Εξετάσεως και "Καταλόγου Απαγορευμένων Βιβλίων", καθώς κάθε τι σχετιζόμενο προς την Αρχαία Ελληνική Παράδοση είχε δαιμονοποιηθεί και επέσυρε διώξεις, ήρθε πλέον η ώρα να λάμψει σε όλη της την μεγαλοπρεπή διάσταση η Αλήθεια και να επέλθει η ανάδειξη των αρχέγονων τεκτονικών παραδόσεων, που απέχουν παρασάγγες από τα σολωμονικοχιραμικά μυθεύματα... Στους αναζητούντες το φως, συστήνουμε το σύγγραμμα "Διονυσιακοί Τεχνίτες και Αρχαίοι Ναοδόμοι", ως μία σπίθα που οδηγεί στην ατραπό που ιχνηλατεί το Φως... Όσοι το αναγνώσουν απροκατάλυπτα και εμβαθύνουν στα όσα διαλαμβάνει, θα αντιληφθούν ότι αυτό που κυριαρχεί σήμερα ως "παγκόσμιος τεκτονισμός" δεν είναι παρά μία εκτροπή από τον αρχέγονο τεκτονισμό και την μυστηριακή του υπόσταση...

Οπωσδήποτε ένα τόσο σημαντικό σε έκταση και διαστάσεις ζήτημα δεν είναι δυνατόν να εξαντληθεί στο πλαίσιο μίας συνοπτικής αναφοράς. Ωστόσο φρονούμε ότι δι΄ αυτού του κειμένου, δίδουμε τα ερεθίσματα για περαιτέρω έρευνα και αναζήτηση, στοιχεία τα οποία συνιστούν και συνθέτουν άλλωστε και τον θεμέλιο λίθο της τεκτονικής οδοιπορίας...Καταλήγοντας, θα επικαλεστούμε τις ρήσεις του Εθνεγέρτη Περικλή Γιαννόπουλου: Είναι τραγικό ενώ οι πηγές του ζείδωρος ύδατος βρίσκονται στη χώρα μας, εμείς να αναζητούμε θολά νερά στην μακρινή, δεισιδαιμονική, ανατολή. Διότι δεν προσιδιάζουν στην βιοψυχική ιδιοσυστασία μας και στην μεταφυσική μας κληρονομιά. Γιατί η Ξενομανία, είναι χωριατιά και προστυχιά και μέγιστη αμάθεια σύμφωνα με τον Γιαννόπουλο...

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΤΗΛ. ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: 6909-75.33.72