Η ΖΩΗ ΤΗΣ ΤΙΜΗΣ...

Κάποτε ο Αθηνάδης απηύθηνε το ακόλουθο ερώτημα στον Λάκωνα Αγησίλαο: 
- «Γιατί να αγωνιζόμαστε; Γιατί κοπιάζουμε και προσπαθούμε τόσο επίμονα; Γιατί δεν απολαμβάνουμε την καθημερινότητα και τις χαρές της ζωής, όπως οι υπόλοιποι Έλληνες. Ποιος είναι ο σκοπός; Σ΄ έχει απασχολήσει ποτέ αυτό το ερώτημα, Αγησίλαε;».

- «Το ερώτημα αυτό με απασχολεί κάθε μέρα. Καθημερινά όμως, δίνω την ίδια απάντηση. Υπερασπιζόμαστε έναν τρόπο ζωής μοναδικό σε όλη την Ελλάδα. Έναν τρόπο ζωής αυστηρό, λιτό και στερημένο, έναν τρόπο ζωής διαμετρικά αντίθετο από εκείνον των θιασωτών της νωθρότητας και της υοταγής».

- «Άρα;»

- «Άρα, επιδιώκουμε την απόλυτη ηδονή. Ηδονή της ψυχής, όμως, όχι του σώματος, Ηδονή πραγματική, λυτρωτική. Αληθινή ευδαιμονία. Να έχεις πάντα σκοπό σου τη νίκη. Να την επιδιώκεις ακόμα κι όταν γνωρίζεις ότι αυτή δεν μπορεί να επιτευχθεί, ιδού έγκειται το μεγαλείο της θυσίας και το αποκορύφωμα του αγώνος...

Οι έμποροι έχουν σκοπό το κέρδος. Οι πολεμιστές τη νίκη. Ποια νίκη όμως; Τη νίκη στη ζωή, όχι μόνο στη μάχη. Ηττημένος στη ζωή, τι αξία έχει αν νικήσεις στη μάχη; Αυτό μόνο μπορεί να επιθυμήσει πραγματικά ο πολεμιστής. Να αγωνίζεται εναντίον του εχθρού που υποδεικνύουν οι ανώτεροί του, αλλά, πρώτα απ όλα, να αγωνίζεται εναντίον των παθών, των αδυναμιών του, των ατελειών του. Να ζει, να αγωνίζεται και να επικρατεί ή να πεθαίνει ευκλεώς. Ιδού έγκειται η αγωνιστική, η αληθινή διάσταση της ζωής... 

Αυτή η αντίληψη είναι που μας διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους Έλληνες. Γι΄ αυτό μας θεωρούν απόκοσμους. 

Μια κοινωνία χωρίς διακρίσεις στηριγμένες στον πλούτο. Μία κοινωνία ομοίων. Αυτό είναι που εξαγριώνει όσους έχουν συμφέρον από την διατήρηση της διαφορετικής κοινωνικής κατάστασης στις δικές τους πόλεις. Γι΄ αυτό δυσφημούν, διασπείρουν ψέματα και τερατολογίες για μας. 

Είμαστε στρατοκρατική κοινωνία; 
Ασφαλώς ναι, αλλά για ποιον σκοπό; Για να διαφυλάξουμε τα υλικά κεκτημένα μας, τις φτωχικές οικίες, τον ελάχιστο κλήρο, τον ανύπαρκτο πλούτο; 

Είμαστε οργανωμένοι στρατιωτικά για να προστατεύσουμε το μοναδικό, πράγματι, τρόπο ζωής μας. Την αντίληψη μια κοινωνίας ομοίων υπερασπιζόμαστε κι αυτό ακριβώς ενοχλεί τους ξένους. Αυτό όμως που τους ενοχλεί, εμάς μας γοητεύει. Αυτό θέλουμε. Να ξεχωρίζουμε από το πλήθος. Παλεύουμε για την υστεροφημία, ακολουθώντας τις προγονικές επιταγές "Ταν ή επί Τας", "Θνήσκε υπέρ Πατρίδος". 

Όχι επειδή συσσωρεύσαμε πλούτο, αλλά επειδή καταφέραμε να ζούμε ουσιαστικά την κάθε στιγμή, την κάθε λεπτομέρεια της ζωής.
Αυτό είναι το μεγαλείο της Σπάρτης. Αυτό είναι το μεγαλείο των ιδεών που συγκροτούν και συνθέτουν τη Ζωή της Τιμής. Γιατί μόνο όποιος γνωρίζει να πεθαίνει με τιμή, ξέρει και με τιμή να ζει".