ΘΑΝΑΤΟΣ, Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΕΠΟΝΘΟΤΟΣ...

Είθισται οι άνθρωποι να έχουν προαιώνια διαμορφωμένο και κατασταλαγμένο έναν φόβο για το οριακό γεγονός του θανάτου. Η μετάσταση σε ένα άλλο πεδίο, το άγνωστο, τους προκαλεί δέος, ανησυχία, τους καθηλώνει. Κατά την αρχαιότητα στην Σπάρτη είχε εγκαθιδρυθεί ναός του ΄Αδη, όμως μετά από ένα χρονικό διάστημα παύθηκε η λειτουργία του, καθώς ουδέποτε είχε εισακούσει ο θεός του Κάτω Κόσμου παρακλήσεις...

Ο Θάνατος όμως για τους γνωρίζοντες, για τους μύστες, δεν αποτελεί κάτι το επώδυνο. Καθώς το "πραγματικό είναι και πραγματικά αθάνατο που είμαστε ονομάζεται ψυχή", ως λέγει ο Πλάτων, ο θάνατος δεν μεταβάλλει κάτι ουσιαστικά από την αληθινή υπόσταση του ατόμου, παρά σηματοδοτεί τον διαχωρισμό σώματος-ψυχής, οδηγώντας το φθαρτό ενδιαίτημα στην διαδικασία της διαλύσεώς του στα εξ ων συνετέθη αφ΄ ενός, επιφέρει αφ΄ετέρου την απελευθέρωση της αθάνατης ψυχικής ουσίας και την επανένωσή της με την θεϊκή αρχή στα ουράνια πεδία, προετοιμαζόμενη για την επόμενη ενσάρκωσή της...

Δια τούτο και ο μυσταγωγός Σπυρίδων Νάγος είχε διακηρύξει τα ακόλουθα: "Όταν ακούτε θάνατο να εννοείτε μεταμόρφωση". Είτε η ψυχή εισέρχεται στο αστρικό πεδίο, είτε, οι εξελιγμένοι πνευματικά άνθρωποι διέρχονται αυτό το πεδίο φθάνοντας στα ανώτερα πεδία, ανάλογα προς τον βαθμό εξέλιξεώς τους. Η οντότητα στο αστρικό πεδίο παραμένει τον περισσότερο χρόνο της μεταθανάτιας εμπειρίας της. Συνεχίζει να διατηρεί τα αισθητήρια όργανά της. Παρακολουθεί, εποπτικά πλέον, τις φιλοδοξίες της, τις προσπάθειές της, τις αποτυχίες της, τα μίση και τις αγάπες της, όλα όσα την διέκριναν στην γήινη ζωή της.

Ο φόβος του θανάτου καλλιεργείται εντέχνως και από τα διάφορα θρησκευτικά κατεστημένα, προκειμένου να εγκλωβίζουν τους ανθρώπους, εκμεταλλευόμενα την αφέλεια και την άγνοιά τους, σε κινδυνολογικά μεταφυσικά διλήμματα...

Κατά την μετάσταση, το αστρικό σώμα του ανθρώπου, μετασχηματίζεται σε ένα σύνολο επτά στρωμάτων, όπου το ένα ίσταται επάνω απ΄το άλλο, αναμένοντας τη διαδικασία της Ψυχοστασίας, της κρίσεως δηλαδή της ψυχής, σύμφωνα με τον νόμο της Ανταποδοτικής Δικαιοσύνης ή Αντιπεπονθότος... 
Ο εσωτεριστής έχει επίγνωση του γεγονότος ότι ολόκληρη η ζωή αποτελεί "μελέτη θανάτου". Επιπλέον γνωρίζει ότι για τους μύστες, η μετάσταση στην Αιωνία Ανατολή, συνιστά απλά μία μεταστοιχείωση της ενέργειας και της ύλης, δια της αναγωγής της σε άλλα επίπεδα και άλλες μορφές. Ανάλογες ιδέες εκφράζει ο δεσμώτης Σωκράτης στον πλατωνικό διάλογο "Αξίοχος" όπου αναπτύσσει την ιδέα της αθανασίας της ψυχής και στοχάζεται περί του Επέκεινα. Όταν ο άνθρωπος ζει, υπάρχει απουσία του θανάτου, ενώ όταν επέρχεται ο θάνατος, δεν υφίσταται παρουσία της ζωής, επισημαίνει ο φιλόσοφος, επιδιώκοντας να εξοικειώσει τους αμύητους προς το γεγονός της μεταστάσεως σε άλλα πεδία. Γι΄ αυτό και οι Τέκτονες, αλλά όχι μόνον αυτοί, αποκαλούν τον θάνατο ως την "Ύψιστη Μύηση", αφού συνιστά τη διάβαση της ψυχής σε άλλα πεδία, τα οποία κάποτε της ήσαν οικεία, προς τα πεδία της πρωταρχικής της αφετηρίας και εκκινήσεως...

Η πνευματική εικόνα μας είναι διαμορφωμένη στα επίπεδα αυτά μετά την ενέργεια που συγκεντρώσαμε από την προσφορά μας σε όλη την διαδρομή των διαδοχικών ενσαρκώσεών μας.  Η εικόνα αυτή έχει χρώματα, ήχους και κραδασμούς που συνθέτουν την ολική της παρουσία, μέχρι την κρίση της και την επάνοδο, σε δεδομένη στιγμή, εκ νέου στη γη... Ο Πλάτων αναφέρεται κατά μέσον όρο σε 777 επανακυκλήσεις της ψυχής από και προς την ύλη, προτού υψωθεί στα ουράνια υψίπεδα, αγόμενη στα Ηλύσια Πεδία, είτε στα Τάρταρα... 
Χρέος μας, είναι η ηθική και πνευματική τελειοποίηση, ώστε να εκπληρωθεί η ορφική ρήση  περί της τελευτήσεως των ενσαρκώσεων, καθ΄ ότι κάθε νέα ενσάρκωση, κάθε ανάγκη δηλαδή της ψυχής να επανέλθει στα γήϊνα εντός υλικού φορέα, σημαίνει το ανεκπλήρωτο της τελειοποιήσεως, προς χάριν του οποίου σκοπού πραγματώνεται η εμψύχωση της ύλης...

Γ. ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ