ΗΛΙΑΚΗ ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ...

Ο Ήλιος ο παγγενέτωρ αποτελεί πηγή ζωής για τη γη αλλά και για κάθε έμβια και έμψυχη δημιουργία, γι΄αυτό και η παρουσία του απετέλεσε ανέκαθεν ένα υπέρτατο σύμβολο φυσικής και πνευματικής ακτινοβολίας και αναγεννήσεως, καταλαμβάνοντας βαρύνουσα θέση στους μυστηριακούς συμβολισμούς των ηλιακών λατρειών. 

Επειδή "Εν το Παν", ως έφη ο μέγας Ξενοφάνης αλλά και ο μύστης Εμπεδοκλής, έχει διαπιστωθεί ότι υφίσταται μία άρρηκτη και συνάμα διαρκώς μεταβαλλόμενη σχέση μεταξύ των ουρανίων σωμάτων, όπως είναι ο Ήλιος, η Σελήνη και οι πλανήτες, και κατ΄ επέκταση μία επίδραση μεταξύ αυτών και όλων των πλασμάτων που ζουν πάνω στη Γη.   

Ο Ήλιος, αποτελεί το κέντρο του Ηλιακού μας Συστήματος,  εκπέμποντας και διαχέοντας φως και ενέργεια περί τα 5 δισ. και πλέον έτη.  Ο ήλιος ανατέλλει και δύει, διαγράφοντας περιστροφές όπως αντίστοιχα υπάρχει μια διαρκής κορύφωση σε κάθε τομέα της φυσικής δραστηριότητας. Η πλημμυρίδα και η άμπωτις, η ημέρα και η νύχτα, η εναλλαγή του χειμώνα και του θέρους, είναι μόνο μερικές από αυτές τις εκφάνσεις που συντελούνται στο διηνεκές... 

Ο Ήλιος, η Σελήνη και οι πλανήτες Ερμής,  Αφροδίτη, Άρης, Δίας, Κρόνος, Ουρανός, Ποσειδώνας, Πλούτωνας, με τις κινήσεις που διαγράφουν στο στερέωμα, καθίστανται φορείς ενεργειών οι οποίες επηρεάζουν τη γήϊνη ζωή.

Σύμφωνα εξ άλλου με τα όσα πρεσβεύει η αρχαιοελληνική εσωτερική παράδοση, κάθε πνευματικό Εγώ, αποτελεί μία ηλιογενούς προελεύσεως πνευματική ακτίνα. (Είμαι παιδί της γης και του έναστρου ουρανού, αναγράφουν ορφικές πινακίδες ευρεθείσες στην Πετέλια αλλά και σε άλλα ταφικά μνημεία).
Τα δέντρα και τα φυτά, έχουν ανάγκη του φωτός για να φωτοσυνθέσουν και να διαιωνίσουν το μέγα μυστήριο της ζωής... 

Ο Ήλιος, σύμφωνα με την Ελληνική Παράδοση, ενοικούσε σε ένα χρυσό παλάτι, στην κοίτη του ποταμού Ωκεανού. Διέθετε ένα χρυσό άρμα που το έσερναν τέσσερις πυρίπνοοι ίπποι, ο Eώος, ο Aίθων, ο Πυρόεις και ο Φλέγων, φωτίζοντας με τις ακτίνες του το Σύμπαν. Με αυτά διέσχιζε καθημερινά τον ουρανό, φτάνοντας στο μεσουράνημά του, ώσπου κατέληγε αργά το απόγευμα στην Δύση, επιστρέφοντας στο παλάτι του για να διαγράψει την επόμενη ημέρα την αυτή του πορεία...

Σύμφωνα με την ομηρική αντίληψη, ο πανδερκής Ήλιος αποτελεί την θεότητα εκείνη που διαθέτει διεισδυτική ικανότητα και εισχωρεί παντού δια των ακτίνων του, δίχως να διαφύγει το παραμικρό της αντιλήψεώς του. Γι΄ αυτό και στον λόφο του Αρδηττού, κατά την αρχαιότητα, συνερχόταν η Ηλιαία, το δικαστήριο της πόλεως των Αθηνών, τα μέλη της οποίας όμωναν τον λεγόμενο ηλιαστικό όρκο, υποσχόμενοι να διερευνούν κάθε περίπτωση με ενδελεχώς και διεισδυτικά ως ο Ήλιος... Είναι ο θεός που χαρίζει στον άνθρωπο πλούτο και ευτυχία, ευημερία και υγεία. 

Στην αρχαία Ελλάδα η λατρεία του Ήλιου ίστατο ως θεμέλιο της θρησκευτικής λατρείας εντός των ιερών και θεραπευτηρίων του Ασκληπιού, προς επικούρηση των Ασκληπιάδων ώστε να επιτυγχάνουν θεραπευτικά αποτελέσματα δια της συνδρομής του ηλιακού φωτός αλλά όχι μόνον.  

Οι αρχαίοι μυσταγωγοί, πνευματόδοξοι και φυσιολάτρες, θεωρούσαν τον Ήλιο ως τον πνευματικό τους πατέρα και την Σελήνη ως τη γονιμική μητέρα. Καθόλου τυχαία, μεταγενέστεροι μύστες αποκαλούσαν τον Ήλιο "πρωθυπουργό του σύμπαντος", ενώ μορφές όπως ο εστεμμένος φιλόσοφος Ιουλιανός και ο Γεώργιος Πλήθων Γεμιστός, εξύψωσαν την ιδέα της Τρισηλίου Θεότητος, ανταποκρινόμενη στην τριαδική υπόσταση της υπάρξεως.

Για τον Δημόκριτο «η θεότητα δεν ήταν παρά μια ψυχή μέσα σε κυκλικό πυρ» για δε τον Πλάτωνα,  Ήλιος συνιστούσε «ένα αθάνατο ζωντανό Ον».  

Αντιλαμβανόμενοι την πνευματική αλλά και τη φυσική σημασία του Ηλίου, από τις ακτίδες του οποίου αναβόταν το ιερό πυρ στην Αρχαία Ολυμπία αλλά και στην Δήλο, οι Έλληνες καθιέρωσαν ειδικές τελετές και εορτές σηματοδοτώντας τα τέσσερα κυρίαρχα σημεία της πορείας του στο ουράνιο στερέωμα (Φυσικές Εορτές Ισημεριών και Ηλιοστασίων). Επιπροσθέτως, εκπροσωπώντας το πνευματικό πυρ δια του Φοίβου Απόλλωνος, ο ηλιακός συμβολισμός απέκτησε περίοπτη θέση σε διάφορα εσωτερικά τάγματα και παραδόσεις...

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονίσουμε ότι το συμβολικό νόημα του ήλιου είναι γνωστό παλαιόθεν στον Αρχέγονο Τεκτονισμό, και αυτό διότι όπως ο πραγματικός ήλιος βρίσκεται στο κέντρο του Σύμπαντος, έτσι και ο συμβολικός ήλιος βρίσκεται στο κέντρο του αληθούς Τεκτονισμού, ως πηγή φωτός. Καθόλου τυχαία, η επίσημη εορτή του Τεκτονισμού είναι του Αγ. Ιωάννη που εορτάζεται ως Βαπτιστής στις 7 Ιανουαρίου και ως Ευαγγελιστής στις 24 Ιουνίου και τότε εορτάζεται ο Άγιος Ιωάννης ο Κλήδονας. Πρόκειται για μία συγκεκαλυμένη αρχαιοελληνική και δρυϊδική εορτή, μια σαφή υπόμνηση των ηλιολατρικών αρχέγονων καταβολών του Τεκτονισμού που συνδέεται άμεσα με το Θερινό Ηλιοστάσιο και την κατίσχυση του Φωτός, γι΄ αυτό και στα ξέφωτα αλλά κυρίως στις κορφές των βουνών παλαιότερα άναβαν, σύμφωνα με τα αρχαία έθιμα τελετουργικές πυρές...

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΤΗΛ. ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: 6909-75.33.72