Η ... "ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ" ΤΗΣ ΙΑΣΕΩΣ ΣΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟ ΚΟΣΜΟ...
Στην ανωτέρω παρατιθεμένη γλυπτική παράσταση, απεικονίζεται ο Ασκληπιός και η Υγεία, έχοντας ανάμεσά τους τον Τελεσφόρο. Πρόκειται για την "τριάδα" της ιάσεως και της ανανήψεως στον αρχαίο Ελληνικό Κόσμο.Αξίζει να επισημάνουμε ότι ο Τελεσφόρος, αποτελούσε αγαθοποιό πνευματική οντότητα, έναν δαίμονα του αρχαίου κόσμου, ο οποίος συνιστούσε τον συνδετικό κρίκο μεταξύ θνητών πασχόντων και του θεού της Ιάσεως, προκειμένου να "τελεσφορήσει", να οδηγηθεί δηλαδή στην εκπλήρωσή του το αίτημα για θεραπεία και ίαση...
Βλέπουμε λοιπόν πόσο λεπτοφυείς έννοιες είχαν αναπτύξει οι αρχαίοι μας πρόγονοι, εξανθρωπίζοντας και προσωποποιώντας δε φυσικές ενέργειες, μορφές και δυνάμεις, εξοικείωναν τους κοινούς θνητούς με αυτές...
Εκτός από την Υγεία, τους πάσχοντες συνέδραμε επίσης η Πανάκεια, ο Ιπποκράτης αλλά και ηρωοποιημένοι θεοί όπως ο Αμφιάραος, ο Μελάμποδας και πολλοί άλλοι ανά τόπο, προς τιμήν των οποίων λειτουργούσαν τόσο χρηστήρια όσο και θεραπευτήρια.
Την ιατρική τέχνη και επιστήμη ασκούσε η ιερατική συντεχνία των Ασκληπιάδων, οι οποίοι ανήκαν, υπό την ευρεία έννοια του όρου, στους Διονυσιακούς Τεχνουργούς και οι οποίοι επιτελούσαν τόσο θεραπευτικό έργο, όσο και ιερατικό-μυστηριακό.
Η αρχαία ελληνική ιατρική απέδιδε τεράστια σημασία στην αρμονική εξισορόπηση πνεύματος, σώματος και ψυχής, εναρμονίζοντας δηλαδή τη λειτουργία του τρισυπόστατου του ανθρώπου, επιτυγχανόταν και η διασφάλιση και διατήρηση της υγείας.
Υπ΄ αυτή την έννοια, οι πρόγονοί μας εστιάζονταν και επικεντρώνονταν κυρίως στην πρόληψη και στην αποτροπή εκδηλώσεως των νόσων, και δεν επιδίδονταν στην πολυφαρμακία, καθ΄ ότι η καλύτερη φροντίδα του οργανισμού, είναι η ψυχοπνευματική και σωματική εξισορρόπηση, ακολουθώντας τις επιταγές του κατά φύσιν ζειν, πράττειν και σκέπτεσθαι.
Την ιατρική τέχνη και επιστήμη ασκούσε η ιερατική συντεχνία των Ασκληπιάδων, οι οποίοι ανήκαν, υπό την ευρεία έννοια του όρου, στους Διονυσιακούς Τεχνουργούς και οι οποίοι επιτελούσαν τόσο θεραπευτικό έργο, όσο και ιερατικό-μυστηριακό.
Η αρχαία ελληνική ιατρική απέδιδε τεράστια σημασία στην αρμονική εξισορόπηση πνεύματος, σώματος και ψυχής, εναρμονίζοντας δηλαδή τη λειτουργία του τρισυπόστατου του ανθρώπου, επιτυγχανόταν και η διασφάλιση και διατήρηση της υγείας.
Υπ΄ αυτή την έννοια, οι πρόγονοί μας εστιάζονταν και επικεντρώνονταν κυρίως στην πρόληψη και στην αποτροπή εκδηλώσεως των νόσων, και δεν επιδίδονταν στην πολυφαρμακία, καθ΄ ότι η καλύτερη φροντίδα του οργανισμού, είναι η ψυχοπνευματική και σωματική εξισορρόπηση, ακολουθώντας τις επιταγές του κατά φύσιν ζειν, πράττειν και σκέπτεσθαι.
Σχόλια