ΕΛΛΗΝΙΚΗ, Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΥΣΤΑΓΩΓΩΝ...

"Eσμέν Έλληνες το Γένος, ως η Γλώσσα και η Πάτριος Παιδεία μαρτυρεί", αποφαίνεται ο έσχατος όσο και μέγιστος των Νεοπλατωνικών Φιλοσόφων, ο Θεόσοφος του Μυστρά, Γεώργιος Πλήθων Γεμιστός. Με λιτό και εναργή τρόπο, ο θεουργός του Μυστρά, προσδιόρισε την γλώσσα ως στοιχείο της ελληνικής ιδιοσυστασίας και ταυτότητας, ένα από τα συστατικά εκείνα που συγκροτούν την ειδοποιό διαφορά της Ελληνικότητος από αλλότριες εθνότητες και παραδόσεις. Έκφανση την οποία είχε προσδιορίσει και το πατήρ της ιστορίας, ο Ηρόδοτος, αποδίδοντας στα στοιχεία του Ομαίμου, Ομογλώσσου, Ομοθρήσκου και Ομοτρόπου τον προσδιορισμό των κυριάρχων ιδιοτήτων της βιοψυχικής και πολιτισμικής συγκροτήσεως του ΄Ελληνος Ανθρώπου.

«Από την εποχή που μίλησε ο Όμηρος ως τα σήμερα, μιλούμε, ανασαίνουμε και τραγουδούμε με την ίδια γλώσσα»! Αποφαίνεται ο νομπελίστας λογοτέχνης Γιώργος Σεφέρης, καταδεικνύοντας την διαχρονική αξία της γλώσσας μας αλλά και την αδιάπτωτη ιστορική της συνέχεια είτε ως μέσο εκφράσεως στοχασμών και διατυπώσεως εννοιών, είτε ως μέσο της καθημερινής πραγματικότητος...

Ανατρέχοντας στα της εποχής μας, είναι διαπιστωμένο ότι ο μέσος ΄Ελληνας χρησιμοποιεί καθημερινά περισσότερες από 5.000 λέξεις, αναγόμενες στην ομηρική διάλεκτο, όπως είναι οι όροι: αλήθεια, αρετή, γελώ, θρήνος, νεότης, πατρίς, πέλαγος, δίκαιος, σκέπτομαι, όπλο, όρκος, βουλή, πόλεμος, κλέος, οιωνός, ιππότης, για να επικαλεστούμε ενδεικτικά μόνο ορισμένες εξ αυτών...

Οι Έλληνες, σε μεγάλο ποσοστό, ασχέτως μορφωτικού επιπέδου, χρησιμοποιούν ομηρικές λέξεις, αγνοώντας ωστόσο την ρίζα και την προέλευση των όρων που κάνουν χρήση, δίχως να εμβαθύνουν στην προέλευσή τους. Πραγματικά, μία ευάριθμη κατηγορία λέξεων, προερχόμενα από την ομηρική διάλεκτο, χρησιμοποιείται στις μέρες μας ενσωματωμένη σε σύνθετες λέξεις ή ως παράγωγα λέξεων και αυτό το γεγονός δυσχεραίνει τον απλό άνθρωπο στο να υπεισέλθει στην προέλευσή τους. Λ.χ. το σπίτι δεν λέγεται σήμερα οίκος, όμως τον κατασκευαστή του τον αποκαλούμε "οικοδόμο" (ο δομών τον οίκον). Το πλοίο δεν ονομάζεται στη σύγχρονη γλώσσα ναύς, όμως οι σχεδιαστές των πλοίων ονομάζονται ναυπηγοί, ο κλάδος που ασχολείται με τα πλοία και τις συναφείς προς αυτά δραστηριότητες καλείται ναυτιλία κοκ. Λάας ή λας απεκαλείτο η πέτρα. Παραμένουν ζωντανά τα "παράγωγα" του όρου, όπως λαξεύω, λατομείο, λιθοξόος κα.

Επιπλέον, η Ελληνική Γλώσσα είναι η μόνη που διαθέτει τεράστια ορολογία που καλύπτει όλο το φάσμα των επιστημών και των τεχνών, γιατί πρώτοι οι Έλληνες υποχρεώθηκαν στην επινόηση λέξεων και όρων προκειμένου να περιγράψουν και να προσδιορίσουν τα αντικείμενα των επιστημονικών τους ανακαλύψεων. Γι΄ αυτό και η Ελληνική Γλώσσα είναι νοηματική, καθ΄ότι υφίσταται συνάφεια μεταξύ σημαίνοντος και σημαινομένου τα οποία μάλιστα έχουν πρωτογενή εννοιολογική, και όχι αυθαίρετη, σχέση... Πέραν τούτου, η Ελληνική γλώσσα έχει κραδασμιακές ιδιότητες, ενεργοποιώντας δια των δονήσεων που επιφέρει η εκφορά των λέξεών της ψυχοπνευματικά κέντρα του ανθρώπου ευρισκόμενα σε λανθάνουσα κατάσταση, διευρύνοντας συνάμα την ικανότητα του εγκεφάλου να λειτουργεί σε μεγαλύτερο εύρος και να ενεργοποιεί ολοένα και περισσότερα εγκεφαλικά κύτταρα... Αυτός είναι και ο λόγος που κάποιοι επιθυμούν την γλωσσική πενία, τον σκοταδισμό και την ρηχότητα του Έλληνα, απαρνούμενος και αγνοώντας τον τεράστιο λεξικολογικό πλούτο που διαθέτει, η μοναδική κυριολεκτικά, γλώσσα του...

Ο Πλάτων στο έργο του "Κρατύλος ή ονομάτων επίσκεψις", αναφέρεται στις κραδασμιακές ιδιότητες της γλώσσης και αποτελεί ένα σύγγραμμα που θα πρέπει να μελετηθεί ενδελεχώς από κάθε αρχαιογνώστη και εσωτεριστή για τα βαθειά νοήματα και τις προεκτατικές έννοιες που περικλείει...

Ο επιφανής φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ, έχοντας επίγνωση των ανωτέρω, της μαθηματικής δομής της ελληνικής γλώσσης που είναι μη οριακή καθώς και της μουσικότητος-αρμονίας που τη διακρίνει, είχε αποφανθεί ότι: «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο».

Ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος για την ελληνική γλώσσα επεσήμανε τα ακόλουθα: «Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε Μεταξύ τους με μουσική».

Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ επίσης μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα: «Άκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα –μητέρα των εννοιών μας– μου απεκάλυπτε ένα άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της. Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει».

Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων. Η επωνομαζόμενη "Καθαρεύουσα" ήταν η ελληνική γλώσσα που είχε κατορθώσει να απαλλαγεί από ξένες παρεισφρύσεις, γι΄ αυτό και ήταν "καθαρή". Θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε τις δηλώσεις-ύμνο προς την Ελληνική γλώσσα χιλιάδων στην κυριολεξία λογίων, σοφών και μυστών, αλλά δεν είναι ο σκοπός αυτής της σύντομης αναφοράς. Σύμφωνα με τα προαναφερθέντα, αβίαστα προκύπτει η αδιάπτωτη συνέχεια της Ελληνικής Γλώσσης, η ομαλή μετάβαση σε ίσως πιο απλοποιημένους τύπους (δημοτική), γεγονός ωστόσο που δεν διαταράσσει την ιστορική συνέχεια και την εσωτερική δομή της γλώσσης. Δεν υπάρχουν αρχαίες και νέες Ελληνικές λέξεις, αλλά μόνο Ελληνικές. Κατά την αρχαιότητα, η ελληνική, ήταν η "διεθνής" γλώσσα της εποχής και κατά τη νεότερη εποχή, δεν καθιερώθηκε ως παγκόσμια γλώσσα, για λόγους άλλων σκοπιμοτήτων...  

Ο μύστης Πυθαγόρας υποστήριζε, ότι υπήρχαν 3 επίπεδα στην ελληνική γλώσσα, τα οποία είναι τα εξής: 1. Ομιλόν, 2. Σημαίνον, 3. Κρυπτόν. Θα αναφερθούμε στο τρίτο επίπεδο, το οποίο αφορά τον κραδασμό που αφυπνίζει τον εγκέφαλο μέσω ιδιοσυχνοτήτων από τους δημιουργηθέντες παλμούς), ο λεξάριθμος (σχέση γραμμάτων και λέξεων με αριθμούς) και ο τονάριθμος (σχέση γραμμάτων και λέξεων με μουσικούς τόνους).
Κατά τον Πυθαγόρα το κάθε γράμμα αντιστοιχεί σε έναν αριθμό, αλλά και σε έναν μουσικό τόνο. Άρα υπάρχει η σχέση γράμμα=αριθμός=τόνος, διαπίστωση που δεικνύει ότι στην γλώσσα μας, πίσω από τα γράμματα-λέξεις, υπάρχουν αριθμοί (λεξάριθμοι) και μουσικοί φθόγγοι (τονάριθμοι).
Ο Πυθαγόρας άκουγε την αρμονία (μουσική) των ουρανίων Σφαιρών, άρα η ελληνική γλώσσα είναι μια γλώσσα, η οποία συνδέεται με την ροή του σύμπαντος.
Η ελληνική γλώσσα είναι η μοναδική, η οποία δύναται να χρησιμοποιηθεί για ηλεκτρονικούς υπολογιστές, λόγω της μαθηματικότητας και της μουσικότητας, όχι μόνο του αλφαβήτου-λέξεων, αλλά και των μαθηματικών εννοιών, που γεννώνται. 

Εντρυφώντας στον τεράστιο λεξιλογικό πλούτο της γλώσσης μας, ανατρέχοντας μέχρι την ομηρική εποχή, θα καταφέρουμε να έχουμε μία ενιαία εικόνα της ελληνικής γλώσσης και ως εκ τούτου θα μας παρασχεθεί πρόσβαση σε πρωτογενείς πηγές και αυθεντικά κείμενα των προγόνων μας, διευρύνοντας έτσι τον πλούτο των γνώσεών μας αλλά και τη συνειδητότητά μας στο διηνεκές...

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΤΗΛ. ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: 6909-75.33.72