Η ΔΙΩΞΗ ΤΩΝ ΝΑΪΤΩΝ ΙΠΠΟΤΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΤΑΒΟΛΕΣ ΤΗΣ ΙΠΠΟΣΥΝΗΣ...

Η 13η Οκτωβρίου 1307, έχει ταυτισθεί ως ημερομηνία με την σύλληψη των ηγετικών στελεχών των Ναϊτών και μεταγενέστερα με την παράδοση στην πυρά του Μεγάλου Μαγίστρου των Ναϊτών Ιπποτών, Ζακ ντε Μολέ. Ποιοί ήσαν όμως οι Ναίτες Ιππότες; 
Υπήρξαν μέλη στρατιωτικο-θρησκευτικού τάγματος, οι οποίοι έφεραν την ονομασία Ακτήμονες Ιππότες του Χριστού. Κατηγορήθηκαν για αποκρυφιστικές μυητικές τελετές, ενώ συνεισέφεραν σημαντικά στην εξέλιξη του χρηματοπιστωτικού  συστήματος. Το τάγμα των Ναϊτών ιδρύθηκε από τον Ούγο ντε Πεν (1070-1136) και εννέα άλλους Γάλλους ιππότες στην Παλαιστίνη, αμέσως μετά την Α' Σταυροφορία (1119), σύμφωνα με τα ιπποτικά πρότυπα του δυτικού μοναχισμού της εποχής. Σκοπός της ιδρύσεώς του ήταν η προστασία των ιερών προσκυνημάτων και των προσκυνητών από πιθανές επιθέσεις μουσουλμάνων.

Πόθεν όμως προήλθε το ιπποτικό ιδεώδες; Η ιπποσύνη εντοπίζεται από τους Ομηρικούς ήδη χρόνους καταγεγραμμένη σε κείμενα, ενώ ώθηση δόθηκε κατά τα βυζαντινά χρόνια από τον Μιχαήλ Ψελλό, τον Στρατηγό Βελισσάριο και τον Πατριάρχη Φώτιο που ίδρυσαν και σχετικά τάγματα, (με προεξάρχον αυτό της "Αυτοκρατορικής Ανατολής"), τα οποία απετέλεσαν το εφαλτήριο για την μεταγενέστερη συγκρότηση ταγμάτων ιπποτικών στην Δύση, είτε για το Ναϊτικό είτε για το ροδοσταυρικό τάγμα ομιλούμε...
Παρενθετικά αναφέρεται ότι ο συγγράψας τον κώδικα της Ιπποσύνης, Ραϋμόνδος Λιουλ, στο ομώνυμο βιβλίο του παραδέχεται ότι η Ιπποσύνη αποτελεί μία ιδιότητα, που ανάγεται στα ελληνικά πρότυπα της αρχαιότητος, απ΄ όπου εκκινά, ταυτίζοντας το πρότυπο του Πηλέως αλλά και του Αχιλλέως με την αρχετυπική μορφή του Ιππότη, όπως ακριβώς τεκμαίρεται και από την ανάγνωση των Αργοναυτικών του Ορφέως αλλά και από τις Α΄ και Β΄ Ραψωδίες της Ιλιάδος, όπου για πρώτη φορά γίνεται μνεία στον όρο του "Ιππότη"... Από τους Εταίρους του Μεγάλου Αλεξάνδρου μέχρι τον Βελερεφόντη και τον Αχιλλέα, από τους έφιππους ηλιακούς ήρωες του απωτάτου παρελθόντος μέχρι τους δρακτοκτόνους αγίους της χριστιανοσύνης και τους Βυζαντινούς Βουκελλαρίους, αναδύεται το ιπποτικό πρότυπο, έμφορτο συμβολισμών...

Τα μέλη του τάγματος έδιναν όρκους πτωχείας και εγκράτειας και όφειλαν αυστηρή υπακοή στις εντολές των ιεραρχικώς ανωτέρων τους. Μόνο η τάξη των ιπποτών έφερε τα επίσημα διάσημα του τάγματος, ενώ το επίσημο ένδυμα των Ναϊτών καθορίστηκε από τον Πάπα το 1148 σε χρώμα λευκό με επίχρυσο σταυρό.

Η σταδιακή αύξηση της περιουσίας τους στην Παλαιστίνη, εξαιτίας της προστασίας που προσέφεραν στους προσκυνητές, καθώς και οι προσφορές των πλούσιων προσκυνητών, υπήρξαν οι βασικοί για την ευρύτερη ακτινοβολία τους, σε συσχετισμό με τις τραπεζικές δραστηριότητες που ασκούσαν. Βασιλείς και ευγενείς της Γαλλίας, της Ισπανίας, της Αγγλίας και των άλλων χριστιανικών κρατών της Δύσης παραχώρησαν στους Ναΐτες φρούρια, περιοχές και κτήρια για την ενίσχυση της δραστηριότητάς τους.
Η συσσώρευση ωστόσο πλούτου και δυνάμεως είχε ως αποτέλεσμα να εκκοσμικεύσει τον θεσμό και να απομακρύνει σταδιακά τους Ναΐτες από τους ιδρυτικούς σκοπούς του τάγματος.  
Ο βασιλιάς της Γαλλίας Φίλιππος Δ' ο Ωραίος, που ήταν καταχρεωμένος στους Ναΐτες, αποφάσισε να προχωρήσει στη διάλυση του τάγματος και τη δήμευση της περιουσίας του στη Γαλλία για να μην πληρώσει τα χρέη του. Στις 13 Οκτωβρίου του 1307 τελικά συνέλαβε τα ηγετικά μέλη των Ναϊτών ως αιρετικά και τα υπέβαλε σε βασανιστήρια, προκειμένου να αποκαλύψουν άνομες πράξεις και κατοχή απόκρυφων δυνάμεων. Ο Φίλιππος είχε σύμμαχό του τον γαλλικής καταγωγής Πάπα Κλήμη Ε', ο οποίος τον Μάρτιο του 1312, αποφάσισε την επίσημη διάλυση του Τάγματος.

Το κύκνειο άσμα των Ιπποτών του Ναού γράφθηκε τον Μάρτιο του 1314, όταν ο Μέγας Μάγιστρος Ζακ Ντε Μολέ κάηκε στην πυρά ως αιρετικός. Πριν ξεψυχήσει καταράστηκε τον βασιλιά και τον Πάπα, ζητώντας από τις θείες δυνάμεις να λογοδοτήσουν εντός 40 ημερών οι υπαίτιοι της καταστροφής αυτής, γεγονός το οποίο συνέβη για αμφοτέρους!
Μέλη των Ναϊτών Ιπποτών, που διέφυγαν και διασώθηκαν από τους διωγμούς στη Γαλλία, κατέφυγαν στη Σκωτία, όπου διατήρησαν αναμμένη την σπίθα του Τάγματος, μέσα από τις τάξεις του Τεκτονισμού, είτε από ξεχωριστές μυστικές οργανώσεις, διαιωνίζοντας μία παράδοση πολλών αιώνων που έλκει την προέλευσή της από την μακρινή αρχαιότητα...

Ν. ΦΙΛΙΠΠΟΥ