ΕΛΛΗΝΟΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ!

Παραθέτουμε κατωτέρω, βασικά σημεία της ομιλίας του Ιωάννη Χαραλαμπόπουλου, στην εκδήλωση της 19ης Ιανουαρίου με θέμα την Ελληνοτεκτονική Αφύπνιση:

"Αγαπητοί συνέλληνες και αδελφοί,

Η αποψινή εκδήλωση είναι αφιερωμένη διαμέσου της παρουσιάσεως του βιβλίου “Διονυσιακοί Τεχνίτες και Αρχαίοι Ναοδόμοι”, στον Ελληνοτεκτονισμό, γιατί ακριβώς αυτή την προοπτική αναδείξεως της αλήθειας υπηρετεί το συγκεκριμένο βιβλίο.

Ο Ελληνοτεκτονισμός, που ως όρο μπορεί πολλοί από εσάς να τον κρίνουν ως νεολογισμό, δεν αποτελεί ένα ιδεολογικό ουτοπικό εύρημα, ούτε μία σοφιστική επίκληση. Αποτελεί την ζώσα παράδοση της Ελληνικής Μυστηριακής Παραδόσεως, όπως αυτή έχει σφυρηλατηθεί στον χώρο και στον χρόνο, εγκαθιδρυθείσα επί της αρχεγόνου Ελληνικής μυστηριακής παρακαταθήκης, την οποία μας κληροδότησαν οι σεπτοί Ιεροφάντες και οι πεφωτισμένοι μύστες των χρηστηρίων, των μυστηριακών σχολών και των ταγμάτων του ιερού τόπου μας.

Ο Ελληνοτεκτονισμός, δεν αρκείται στους τύπους, εμμένει και εστιάζεται στην ουσία. Δεν αρκείται ούτε εξαντλεί το ενδιαφέρον του στην απόδοση αρχαίων ελληνικών ονομάτων, και μόνον, σε στοές, ούτε στην καταφυγή σε διάσπαρτες ελληνικές μυθολογικές παραδόσεις και συμβολισμούς, τα οποία αναμειγνύει με ξενόφερτα στοιχεία προκειμένου να προσδώσει στο συγκρητιστικό αυτό αμάλγαμα κάποια αίγλη. Ο Ελληνοτεκτονισμός, αποκτά σάρκα και οστά, για όσους μπορούν να διακρίνουν πίσω από τις προφάνειες, μέσα από το πρώτο, ιδρυτικό, τεκτονικό σύνταγμα της Μεγάλης Στοάς της Αγγλίας που συνέταξε ο ΄Αντερσον, δια του οποίου γίνεται ρητά μνεία στους Πλάτωνα και Πυθαγόρα καθώς και στις ακαδημίες και μυστικές εταιρείες του αρχαίου κόσμου (οφείλουμε ευγνωμοσύνη στους Πλάτωνα και Πυθαγόρα διότι είναι οι θεμελιωτές πάσης μυστικής εταιρείας και ιδίως της Ελευθεροτεκτονικής). Τούτο καταγράφεται και στο βιβλίο του επιφανούς τέκτονος Αντωνίου Αδριανοπούλου «Τι Είναι Τεκτονισμός» (Αθήναι 1931), ενώ στους Κανονισμούς τους οι Μεσαιωνικοί Λιθοξόοι, αναφέρονται επίσης στον Πυθαγόρα ως πρόγονό τους.

Ο Ελληνοτεκτονισμός δεν οικοιοποιείται μία στείρα παρελθοντολογική αναπόληση ούτε υϊοθετεί μία αποστεωμένη αρχαιολατρεία που εμμένει στους τύπους και αγνοεί την ουσία και την πραγματικότητα. Τουναντίον εγκολπώνεται τις αξίες του αρχαίου κόσμου που δημιούργησε το Ελληνικό Θαύμα του Καλού Καγαθού, του Κλασικού ανθρωπιστικού ιδεώδους και τις ενεργοποιεί στο σύγχρονο γίγνεσθαι, δίχως στείρες εμμονές σε τυπολατρικά αδιέξοδα ή τελματωμένες πρακτικές, αλλά με σεβασμό στις προαιώνιες και αναλλοίωτες αξίες που συγκροτούν και συνθέτουν τη διαχρονική Ελληνικότητα...

Ο Ελληνοτεκτονισμός εδράζεται εξ ολοκλήρου στις Ελληνικές Δοξασίες όπως αυτές μορφοποιήθηκαν από τους Ορφικούς, τους Πυθαγόρειους και τους Πλατωνικούς μύστες και αξιοποιεί σε όλη του την έκταση το ελληνικό μυσταγωγικό υπόβαθρο, καθιστώντας τις διδαχές και τις αξίες που το διαπνέουν, Κοσμοθεωρία εν εφαρμογή, βιοθεωρία ζώσα. Ο Ελευθεροτεκτονισμός, αποκαλείται «αρχαίος και αποδεδεγμένος», όμως στις πλείστες των περιπτώσεων θεωρείται ότι έχει την αφετηρία του στον Μεσαίωνα. Ο όρος «αρχαίος» ως προσδιορισμός παραπέμπει στο απώτατο παρελθόν, σε βαθειές ρίζες και όχι στα μεσαιωνικά χρόνια, στις συντεχνίες δηλαδή των λιθοξόων της Ευρώπης, αφού η αρχαιότητα ως περίοδος καταλαμβάνει τους αιώνες που προηγήθηκαν του Μεσαίωνος και φθάνουν μέχρι και τα ελληνιστικά χρόνια...

Ο Ελληνοτεκτονισμός απορρέει από την πλατωνική νοηματοδότηση όπου στον διάλογο «Φίληβος» (56 Β), καθώς επίσης στον «Κρατύλο» (388 C) και στην «Πολιτεία» (596 C) ο Πλάτων χαρακτηρίζει με τον όρο Τέκτων όποιον κατέχει την τέχνη του, ταυτίζει δηλαδή τον όρο τέκτων με κάθε τεχνική δεξιότητα, καταλήγοντας όμως στην πνευματική διάνοια, αποδίδει δηλαδή τόσο χαρακτήρα χειρωνακτικής δεξιότητας τεχνικής, όσο και πνευματικής ανάπτυξης και στοχασμού, στον όρο τέκτων.

Σε παραστάσεις της αρχαίας ελληνικής τέχνης βλέπουμε πάντα την Εργάνη Αθηνά να προστατεύει την τέχνη των ξυλουργών, των Δαιδαλιδών, όπως ανάλογα ο Θεός ΄Ηφαιστος προστάτευε εκείνη των σιδηρουργών. Οι τεχνίτες αυτοί, εξετάζοντας τα δημιουργήματά τους, καλλιέργησαν ανώτερους και βαθύτερους στοχασμούς σε σχέση με την αρμονία, το κάλλος, τη γεωμετρία, την σταθερότητα, ιδιότητες που χαρακτήριζαν τα έργα τους, προχωρώντας σε ακόμη πιο διεισδυτικές αναλύσεις περί των νόμων και των αρχών που διέπουν αυτές τις καταστάσεις, μετασχηματίζοντας τον τεκτονισμό από οικοδομικό και τεχνικό σε φιλοσοφικό-μυητικό θεσμό.

Με άξονά του την Δελφική Ηλιολατρεία και την γνωστική εμβάθυνση που μας παρέχει η Μήτιδα-Αθηνά, με την δάδα που άναψαν στην μυητική ιχνηλασία τα πάνσεπτα Ελευσίνια Μυστήρια και τις φυσιολατρικές και μυστικιστικές ενατενίσεις που προσέφεραν οι αρχαίοι Λυκομήδες, δια των Φυσικών Εορτών και τελεσμάτων, η ελληνική παράδοση αποτελεί την κλείδα για την ανάταξη στον Μυητικό Όλυμπο και την εμπέδωση του αληθινού, του ουσιαστικού, νοήματος της ζωής... Πράγματι, ο εορτασμός των Ηλιοστασίων και των Ισημεριών από το Τεκτονικό Τάγμα, των Φυσικών δηλαδή Εορτών, που σηματοδοτούν την αλλαγή των εποχών, την κίνηση του Ηλίου στο ουράνιο στερέωμα και αλληγορούν τις ψυχοπνευματικές μεταβολές στην υπόσταση του μυουμένου κατ’ αντιστοιχία προς τα φυσικά στάδια σποράς, ανθίσεως, καρποφορίας, θερισμού, μαρασμού και επαναγεννήσεως, είναι πανομοιότυπος προς τα τελέσματα των αρχαίων Ελλήνων μυστών, ιδίως δε εκείνων των Ελευσινίων Μυστηρίων... Καθόλου τυχαία τα Μεγάλα Ελευσίνια Μυστήρια ετελούντο αμέσως μετά την Φθινοπωρινή Ισημερία και τα Ολύμπια τελέσματα αμέσως μετά το Θερινό Ηλιοστάσιο.

Από τον Ιεροφάντη Νεστόριο και τον πεφωτισμένο αυτοκράτορα Ιουλιανό μέχρι την Υπατία, τον Μιχαήλ Ψελλό και τον Γεώργιο Πλήθωνα-Γεμιστό, από τους ανώνυμους Διονυσιακούς Τεχνίτες του Μεσαίωνα μέχρι τους προπομπούς της Φιλικής Εταιρείας και αργότερα τους μυσταγωγούς που άναψαν τη φλόγα της Εταιρείας της Εθνικής, από τον Κ. Παλαμά και τον Άγγελο Σικελιανό μέχρι τον Νίκο Καζαντζάκη και τον Πέτρο Γκράβιγγερ, από τον Σπυρίδωνα Νάγο και την Διδώ Καλλέργη μέχρι τους θεματοφύλακες των αρχαίων μυστηρίων που εργάζονται αόκνως και αθορύβων έως και σήμερα, δομείται μία αδιάπτωτη ψυχική άλυσος στον χώρο και στον χρόνο, ικανή να μεταλαμπαδεύσει το απόσταγμα της πολύτιμης αυτής κληρονομιάς... Επιπροσθέτως στον όρκο της Φιλικής Εταιρείας η οποία ήταν τεκτονογενούς προελεύσεως, γίνεται μνεία και επίκληση των Ιεροφαντών των Ελευσινίων Μυστηρίων. Αλλά και η επίκληση του Αγ. Ιωάννη ως προστάτη του Τεκτονικού Τάγματος, αρχαιοελληνικές ηλιολατρικές δοξασίες αλληγορεί. Άγιος εορταζόμενος στις 7 και 24 Ιουνίου, εορτές σχετιζόμενες προς το φως και τις φωτιές που ανάβονται στις κορυφές των βουνών. Κατάλοιπο των ηλιολατρικών καταβολών του Τεκτονισμού...

Επειδή ιερά μας τεμένη είναι η Ολυμπία και οι Δελφοί και όχι τα αμφίβολης ιστορικότητος και σημασίας τεμένη άλλων παραδόσεων, επειδή είμαστε τέκνα του Δευκαλίωνος και της Πύρρας και όχι της Σάρας και του Αβραάμ, επειδή ως Έλληνες οφείλουμε να προάγουμε και να αναδεικνύουμε τις δικές μας παραδόσεις, αυτές που απορρέουν από το εθνικό μας ιστορικό γίγνεσθαι και όχι να μηρυκάζουμε τις δοξασίες άλλων λαών και άλλων πολιτισμών που δεν προσιδιάζουν στην ελληνική παράδοση, την μεταφυσική κληρονομιά και στην ελληνική ιδιοσυστασία, ο Ελληνοτεκτονισμός έχει δομηθεί ακριβώς στην βάση του να διαιωνίζει τα μυστηριακά φυλετικά αρχέτυπα και να προασπίζει τις ρίζες της Ελληνικότητος, από τις οποίες αντλεί δύναμη, ουσία και πνευματική τροφή...

Ο Ελληνοτεκτονισμός, βασίζει την προσπάθειά του για την θέωση του Ανθρώπου Αναζητητή, του ευσεβούς μύστη, στις διδαχές των ιδεαλιστών πεφωτισμένων προγόνων μας και σε καμία περίπτωση δεν καταφεύγει στις δοξασίες ξένων ιερατείων που προσέδωσαν στην ανθρώπινη υπόσταση "αμαρτωλή" διάσταση, ενοχοποιώντας την ύπαρξη και δημιουργώντας τεχνητά κινδυνολογικά διλήμματα προς άσκηση νοητικού ελέγχου...

Ο Ελληνοτεκτονισμός αναδύεται μέσα από την τεκτονική «Απολογία» που τυπώθηκε το 1738 στο Δουβλίνο, δια της οποίας καθορίζεται η σύνδεση του Ελευθεροτεκτονισμού προς το κλασικό ιδεώδες και προς τον κόσμο των ιδεών της ελληνικής σοφίας, της οποίας οι μεγάλοι αντιπρόσωποι έδωσαν κατά πρώτον μορφή και περιεχόμενο στην ιδέα του ανθρωπισμού. Στην Απολογία αυτή γίνεται σαφής μνεία ότι η Εταιρεία των Κτιστών (Μασόνων) της Αγγλίας, δημιουργήθηκε κατ΄ απομίμηση των Εταιρειών εκείνων που υπήρξαν στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της αρχαιότητας. Από τον 2ο Βαθμό του Εταίρου που είναι ολωσδιόλου αφιερωμένος στις Ελληνικές Επιστήμες, Τέχνες, στους ΄Ελληνες Φιλοσόφους και Νομοθέτες, δια του οποίου γίνεται ανάπτυξη της διάνοιας και της ψυχής, μέχρι τον πεντάκτινο ακτινοβόλο αστέρα που επιδεικνύεται στο τέλος της μυήσεως, καταφανώς πυθαγορείου συμβολισμού, συμβολίζοντας την ανθρώπινη διάνοια που φωτίζεται από θεία πηγή, τον μυστηριακό στάχυ της Ελευσίνος που απεικονίζεται στον πίνακα χαράξεως του βαθμού αυτού, μέχρι τον 18ο, τον 28ο και τον 31ο βαθμό, διάχυτη είναι η ελληνική επίδραη στην τεκτονική μυσταγωγία. Εκκινά από την Ροδόπη και το Παγγαίο όρος όπου ο μύστης Ορφεύς θεμελίωσε την ηλιολατρική μυσταγωγία και εν συνεχεία μετέβη στην Αίγυπτο προκειμένου να διδάξει, να εκλοχεύσει τον Ιερόν Λόγο. Δια τούτο και οι ιερείς της Σαίδος, απευθυνόμενοι στον Σόλωνα, ομολογούν ότι τα ελληνικά μυστήρια είναι τουλάχιστον κατά 1 χιλιετία αρχαιότερα των αιγυπτιακών, ως τεκμαίρεται από τον διάλογο “Τίμαιος”.

Ο Ελληνοτεκτονισμός αναδύεται από την μινωϊκή Κρήτη, όπου ευρέθηκαν βωμοί που είναι διακοσμημένοι με παραστάσεις που απεικονίζουν ανθρώπους που φέρουν τελετουργικά περιζώματα, ενώ εντοπίστηκαν δάπεδα τα οποία είναι στρωμένα με άσπρες και μαύρες εναλλάξ πλάκες. Τα περιζώματα από τα αρχαία ήδη μυστήρια (των αρχαίων Λυκομηδών, δηλ. των φωτεινών στην σκέψη κ.α.) ήσαν γνώρισμα των μυστών που υποδήλωναν την επιτέλεση τελετουργικών εργασιών, ενώ το ασπρόμαυρο δάπεδο που έχει εντοπισθεί επίσης σε Ασκληπιεία, χρηστήρια και εγκοιμητήρια, υποδήλωνε την αρμονική συνύπαρξη των δύο κοσμογονικών δυνάμεων, στον μακρόκοσμο και στον μικρόκοσμο.

Ο διπλός πέλεκυς ή λάβρυς ήταν ένα από τα κυρίαρχα ευρήματα της αρχαίας Κρήτης. Αποτελεί έμβλημα του Υψίστου και αποτελεί πρόγονο της σφύρας που κρατά ο Σεβάσμιος της στοάς κατά τη διεύθυνση των τελετουργικών εργασιών. Ενώ τα αγαλματίδια που έχουν βρεθεί και οι αναθηματικές μορφές σε διάφορα κέντρα του μινωϊκού πολιτισμού, παριστάνουν στάσεις αναμφίβολα τεκτονικές ορισμένες εκ των οποίων ανήκουν σε ανώτερους βαθμούς και μπορούν εύκολα να αναγνωριστούν.

Οι μεταφυσικές αναζητήσεις που εκτείνονται στο πλαίσιο του Ελληνοτεκτονισμού, απέχουν παρασάγγες από την ασιατική δεισιδαιμονία και τον φόβο που ενσταλλάχθηκε στους πιστούς της δεισιδαιμονικής ανατολής... Ο ΄Ελλην υπήρξε ανέκαθεν ένα κινούμενο ερωτηματικό, ερευνούσε, σκεπτόταν, εργαζόταν επάνω στις υποθέσεις του, αξιοποιούσε τα ερευνητικά ερεθίσματα και έθετε υπό αμφισβήτηση ο,τιδήποτε εκτεινόταν πέραν των ορίων της τεκμηριώσεως και των αδιάσειστων αποδείξεων, όντας λάτρης της πειραματικής επαληθεύσεως και των λογικών επαγωγών... Η διακήρυξη που υφίσταται στα τεκτονικά τυπικά ότι ο τεκτονισμός ουδέν θέτει όριον στην αναζήτηση της αλήθειας, εκπηγάζει από την ελληνική αντίληψη περί απροκατάληπτης και άνευ φραγμών ερεύνης.

Στον σκοτεινό θάλαμο ή Διασκεπτήριο όπου εισέρχεται ο υποψήφιος προς μύηση, υπάρχουν τα στοιχεία του άρτου που συμβολίζει τον σίτο των αρχαίων μυστηρίων, το άλας που υποδηλώνει την αγνότητα, το θείον που συμβολίζει τη σταθερότητα των υλικών μορφών και το ύδωρ που έχει καθαρτική δύναμη και αξία. Πρόκειται για αρχαιοελληνικούς και αλχημιστικούς συμβολισμούς. Για να μη μιλήσουμε για τις ρήσεις που πλαισιώνουν τον χώρο, με πρώτιστη την αρχή «Γνώθι σαυτόν»... Ο Τεκτονισμός, επιδιώκοντας την ψυχοπνευματική βελτίωση και ηθικοποίηση του ατόμου, οικοδομώντας συμβολικά τον Ναό της Αρετής, κατατείνει προς την επίτευξη της Ενδελέχειας, της τελειοποιήσεως δηλαδή των μελών του, για να μετέλθουμε της αριστοτελικής ορολογίας και πρακτικής. Αυτό όμως δεν επεδίωκαν και τα αρχαία ελληνικά μυστήρια; Ακριβώς αυτό!

Συνιστά άγος το να ασχολούμεθα με μυσταγωγικά κακέκτυπα και αμφίβολης ηθικής αξίας και πνευματικής στάθμης παραδόσεις αλλοτρίων, ή να επιδιδόμεθα, έστω και συμβολικά, στην ανέγερση σολομώντειων ναών, όταν οι ναοί των προγόνων μας είναι συντριμμένοι και παραμένουν σε αυτή την κατάσταση εδώ και Αιώνες!

Εκείνοι οι οποίοι θα εγκύψουν στην Ελληνική Μυσταγωγική Παράδοση, θα συνειδητοποιήσουν ότι άπαντα περικλείονται εντός αυτής και είναι άστοχο αλλά και προσβλητικό για την γηγενή μας παράδοση η ενασχόληση με ετερόκλητες δοξασίες και αλλότριας προελεύσεως ιδεολογικά νεφελώματα...

Ο Ελληνοτεκτονισμός αποκτά ερείσματα μέσα από τις διακηρύξεις επιφανών τεκτόνων και ερευνητών, ως του Μάνλυ Χωλ ο οποίος στο έργο του «Διονυσιακά Μυστήρια» αναφέρει: «... Κάτω από αυτές τις συνθήκες οι Ελευσίνιοι μύστες, οι Διονυσιακοί Τεχνίτες, οι Εσσαίοι βυθίστηκαν σε τέτοια λήθη ώστε δεν γίνεται καμία αναφορά γι΄ αυτούς στην ιστορία. Κατά τον 10ο αιώνα κατά την διάρκεια των Σταυροφοριών, ιδρύθηκαν στην Παλαιστίνη και στην Ευρώπη μερικές εταιρείες οι οποίες υϊοθέτησαν κάποιους κανονισμούς που έμοιαζαν προς εκείνους των αρχαίων αδελφοτήτων. Αλλά ήταν στην Αγγλία και ιδίως στην Σκωτία που ανακαλύφθηκαν στους σύγχρονους καιρούς τα υπολείμματα του αρχαίου συστήματος που ταυτίζεται με εκείνο των Διονυσιακών Τεχνιτών»...

Επιπλέον η αγκύλωση σε ξένα πρότυπα και δοξασίες, στο πλαίσιο μίας οικουμενιστικής προσεγγίσεως των πραγμάτων, εκτρέπει την πορεία του αναζητητή από την παραδοσιακή ατραπό, εφελκύοντας αρνητικές δυνάμεις συγχύσεως και αντιφατικών προελεύσεων, γεγονός το οποίο τον αποσπά από την πορεία του και τον οδηγεί σε μία ατέρμονη περιδύνηση γύρω από συγκρητιστικές πλάνες...

Οι Διονυσιακοί Τεχνίτες εντοπίζονται να δραστηριοποιούνται στον ελλαδικό θρακικό χώρο πριν από το 1500 π.Χ. Αρχικά συγκροτούσαν το ιερατείο του Βάκχου Διονύσου, ενώ παράλληλα λειτουργούσαν ως τελετουργοί το θρακικό μαντείο των Σιατρών, ιδρυτές όντες του ναού του Διονύσου στην οροσειρά της Ροδόπης. Συνιστούσαν μία κλειστή συντεχνία ανδρών, διαθέτοντας ανάμεσά τους μέλη με μεγάλη μόρφωση, ως αναφέρει ο τραγικός ποιητής της αρχαιότητος Σοφοκλής. Συντρέχοντας στις εκστρατείες των θρακικών στρατευμάτων, σταδιακά κατήλθαν στην Βοιωτία και στην Αθήνα. Διέθεταν σημαντικές γνώσεις περί της γεωμετρίας, αστρονομίας, ζωγραφικής, μουσικής, γλυπτικής, αρχιτεκτονικής, ήσαν δηλαδή θεράποντες των Τεχνών και των Επιστημών, κατείχαν ακόμη σε βάθος την τεχνική σμιλεύσεως των λίθων, την μηχανική των κτιρίων, ευνοούμενοι των Μουσών και επιδίδονταν στην ανέγερση κτιρίων με θρησκευτικό χαρακτήρα αλλά και γενικότερα δημόσιου χαρακτήρα μνημείων και οικοδομημάτων. κατείχαν επίσης πολύ καλά την επιστήμη της γεωδαισίας, η οποία τους επέτρεπε να γνωρίζουν επακριβώς τα σημεία εκείνα εκ των οποίων διέρχονταν ενεργειακοί δίαυλοι ώστε να αναγείρουν τους ναούς και τα λοιπά μνημεία σε σημεία τομής τους, επωφελούμενοι τα μέγιστα από τις ρέουσες ενέργειες των συγκεκριμένων διαύλων. 

Στην πόλη Τέω της Ιωνίας ιδρύθηκε η πρώτη “μυστική οργάνωση” των Διονυσιακών τεκτόνων περί το 200 πΧ, εκεί όπου ο αρχιτέκτων Ερμογένης έκτισε τον περίφημο ναό του Διονύσου. Μεταγενέστερα η έδρα τους μεταφέρθηκε στην Λέβεδο, οπότε αρχίζει και συστηματοποιείται ένας θεσμός οικοδομικού και φιλοσοφικού τεκτονισμού ο οποίος λειτουργεί παράλληλα προς τα παραδοσιακά μυστήρια. Όταν τα μυστήρια σιγούν, επί της βυζαντινής περιόδου με αυτοκρατορικά διατάγματα, ο θεσμός των Διονυσιακών Τεχνιτών-Τεκτόνων απομένει να διαιωνίζει και να μεταλαμπαδεύει την μυστηριακή παράδοση συγκεκαλυμένη κάτω από την επιφάνεια του οικοδομικού έργου με το οποίο είναι επιφορτισμένος... 

Ενας ναός στην Πομπηία ο οποίος θάφτηκε με την έκρηξη του Βεζούβιου το 71 μ.Χ. και οι ανασκαφές έφεραν στο φως σχετικά πρόσφατα, ανέδειξαν σε αυτόν ένα εξάκτινο αστέρι, που απεικονίζει, σε συμβολικό επίπεδο, την κάθοδο του πνεύματος στην ύλη και είναι αρχέγονο πυθαγόρειο σύμβολο, ένα κρανίο καθώς και έναν ασπρόμαυρο πίνακα σχεδίου που είχαν χρησιμοποιήσει για πρώτη φορά οι Διονυσιακοί Τεχνίτες. Όλα αυτά είναι τα σύμβολα, τα έλαβε καταφανώς ο τεκτονισμός από τους Διονυσιακούς τεχνουργούς, τους συνεχιστές των αρχαίων μυστηρίων, αλλά όχι μόνον...

Στους ΄Ιωνες διονυσιακούς τεχνουργούς αποδίδεται κατά τον 5ο αιώνα π.Χ. η ανέγερση του Τελεστηρίου της Ελευσίνος, η σμίλευση των έργων του Παρθενώνος και των λοιπών της Ακροπόλεως των Αθηνών, αθάνατα έργα που προήλθαν από τους αρχιτέκτονες Ικτίνο, Καλλικράτη, Μνησικλή και τον αρχιτέκτονα/γλύπτη Φειδία. Στο επίπεδο της εσωτερικής διαρθρώσεως, οι Διονυσιακές συντεχνίες αποτελούνταν από 3 τάξεις ή επίπεδα βαθμών, όπως οι Κάβειροι, των λιθοξόων, των λιθοδόμων και κονιατών, ή υπό την παραδοσιακή Πυθαγόρεια ορολογία, των «Μαθηματικών», «Γεωμετρών» και των «Γνωστικών».

Ο Εβραίος ιστορικός Φλάβιος Ιώσηπος, τον 1ο μ.Χ. αιώνα αναφέρει ότι ο ναός του Σολομώντος ανηγέρθη από τους ίδιους ΄Ελληνες αρχιτέκτονες και με τα ίδια σχέδια που αυτοί ανήγειραν τον ναό του Ηρακλή στην Τύρο. Μας πληροφορεί ότι στην αρχιτεκτονική του ναού αυτού χρησιμοποιήθηκε η ελληνική τεχνοτροπία, γεγονός εύλογο αφού οικοδομήθηκε από τους Διονυσιακούς Τεχνίτες.Προφανώς όσοι επιδίδονται σε αυτές τις πρακτικές, ακριβώς σε αυτή τη σύγχυση αποσκοπούν, εξυπηρετώντας αλλότρια σχέδια που εκκινούν από την ικανοποίηση προσωπικών επιδιώξεων και σκοπών και καταλήγουν σε... "εργολαβικές αναθέσεις" μαζικής υποβολής και παραζάλης στον βωμό κάποιων ευρύτερων επιδιώξεων, οι εμπνευστές των οποίων καλύπτονται πίσω από την αόριστη αναφορά σε "αόρατες δυνάμεις"...

Ο Ελληνοτεκτονισμός στηρίζεται στην προσπάθεια του Γεωργίου Πληθωνος Γεμιστού να διατηρήσει άσβηστο το μυστηριακό πυρ στην Μαγούλα του Μυστρά, όπου ίδρυσε το περίφημο “Πληθώνειον άνδρον”, τον χώρο όπου συνερχόταν η αδελφότητα ή φρατρία του Μυστρά. Από την μυητική αυτή αδελφότητα θα αναπηδήσουν μορφές όπως ο Ιωάννης Δαμασκηνός, ο Θεοφάνης ο Κρης, ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, ο μετέπειτα επίσκοπος της καθολικής εκκλησίας Βησσαρίων, ο Αργυρόπουλος και πολλοί άλλοι, οι οποίοι θα μεταλαμπαδεύσουν τις πυθαγόρειες, πλατωνικές και ανθρωπιστικές δοξασίες στην Δύση, και ιδίως στην Ιταλία, λίγο προτού επέλθει η πτώση του Βυζαντίου, κυοφορώντας έτσι το φαινόμενο της Αναγεννήσεως...

Ο Ελληνοτεκτονισμός, θεμελιώνεται κατά την βυζαντινή περίοδο, όπου τη σκυτάλη από τους Διονυσιακούς Τεχνίτες, έχουν λάβει πλέον οι Κονιάτες. Κατά την μακραίωνη διάρκεια της βυζαντινής αυτοκρατορίας, τα επαγγελματικά Σωματεία των Οικοδόμων απέκτησαν θρησκευτικό περιεχόμενο, καθώς συνδέονται άμεσα με το έργο της κοινωνικής αλληλεγγύης, της ευπορίας και της φιλανθρωπίας που εκφράζονται από Αδελφάτα.

Ο Ελληνοτεκτονισμός, εδράζεται επίσης στην ιπποσύνη και σε ό,τι αυτή εκπροσωπεί. Στην ιπποσύνη, για την οποία στο έργο «Κλιζέ» του Χριστιανού της Τρουά αναφέρεται επιγραμματικά ότι: «Γνωρίζουμε από κείμενά μας ότι η Ελλάς είχε τη μεγαλύτερη φήμη στην Ιπποσύνη και στην Γνώση. Μετά, η Ιπποσύνη μεταφέρθηκε στη Ρώμη, μαζί με μεγάλο μέρος της Γνώσεως…». Την ίδια χρονική περίοδο, ο Ραϋμόνδος Λούλος, ο οποίος θα θεσπίσει τους κανόνες της ιπποτικής ηθικής, θα αποφανθεί απερίφραστα ότι ο Ιπποτισμός ανάγεται στην εποχή και στο πνεύμα του Απόλλωνος και του Αλεξάνδρου.

Συναντάται στα «Αργοναυτικά» του Ορφέα (στ. 447-448), αλλά και στην Ομηρική Ιλιάδα (Β 601 και Α 303): «Παίδα δ εν αγκαλίσεσιν ανίσχανεν ιππότα Πηλεύς και έκυσεν κεφαλήν τε και άμφω φάσα καλά».

Ο Ελληνοτεκτονισμός αναδύεται ακόμη μέσα από την τέλεση του τυπικού του 31ου βαθμού του φιλοσοφικού τεκτονισμού σκωτικού τύπου (Άρειος Πάγος, Μέγας Επιθεωρητής Ταξιάρχης Δικαστής). Σε αυτή τη μύηση, ο διάκοσμος του ναού πλαισιώνεται από ένα αρχαιοελληνικό άγαλμα που ενσαρκώνει τη Δικαιοσύνη. Εξ αυτού του γεγονότος καταφαίνεται η βαρύνουσα ελληνική επίδραση στην διαμόρφωση του τυπικού του βαθμού αυτού, αφού μόνον οι αρχαιοέλληνες μύστες είχαν θεοποιήσει την έννοια της Δικαιοσύνης, ανάγοντάς την στην μορφή της Θέμιδος, προς τιμήν της οποίας είχαν ανεγερθεί ναοί, ενώ ακολουθούσε η Νέμεσις, ονομαστός ναός της οποίας λειτουργούσε στον αρχαίο Ραμνούντα Αττικής και όχι μόνον, ενώ ιεραρχικά έπονταν οι Ερινύες...

Μία πνευματική τιτανομαχία διεξάγεται επί των ημερών μας, αλλά και σε κάθε εποχή, με αντίπαλες δυνάμεις τους φορείς του Φωτός και εκείνους του Σκότους. Δίχως να αποδεχόμεθα δυϊστικές πλάνες, είναι ωστόσο γεγονός ότι δυνάμεις του σκότους υφίστανται, όχι τόσο σε μεταφυσικό επίπεδο, όσο σε επίπεδο προθέσεων και αρνητικών σκέψεων ή/και επιδιώξεων από πολλούς που έχουν εισχωρήσει μάλιστα σε πνευματικούς ή μυσταγωγικούς χώρους και τους λυμαίνονται όσο κανείς δεν μπορεί να φανταστεί...

Αποφασίζοντας συνειδητά να απέχουμε από αυτές τις πρακτικές, αποφασίζοντας επίσης να μην αχθούμε στην... Αγία Σιών δια της τεθλασμένης, εμμένουμε σύμφωνα με τις συνειδησιακές μας υπαγορεύσεις και τον όρκο που έχουμε δώσει, στα ιερά και στα όσια των προγόνων μας.

Tα ερείσματά μας και τα εφόδιά μας τα πνευματικά, είναι αμιγώς Ελληνογενή, όπως ελληνογενής εξ ολοκλήρου είναι η στόχευσή μας για την Ανάταξη, ψυχοπνευματική, του Ελληνισμού και την Αναγέννηση της Πατρίδας.

ΕΣΜΕΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟ ΓΕΝΟΣ, ΩΣ Η ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ Η ΠΑΤΡΙΟΣ ΠΑΙΔΕΙΑ ΜΑΡΤΥΡΕΙ.

Και επειδή οι Ιερείς των Ελευσινίων δεν έπαυσαν να στέργουν στις προσπάθειες που κατέτειναν στην Ανάταση της Πατρίδας και στην Αναγέννηση του Ελληνισμού, για μία ακόμη φορά, θα γίνουν αρωγοί και θα συνδράμουν με την ψυχοπνευματική τους ενέργεια στα όσα ο Ελληνοτεκτονισμός πέπρωται να υλοποιήσει για την Ανάταξη της Ελληνικής Ιδέας... Για σήμερα και για Πάντα!".